Η προκήρυξη των εκλογών και το «φάντασμα» της ΕΦΕΕ
Στις 17 Μάη αποφάσισε το λεγόμενο «διαπαραταξιακό» όργανο να διεξαχθούν οι φετινές φοιτητικές εκλογές. Ένα από τα προβλήματα στην προκήρυξη των φετινών φοιτητικών εκλογών (όπως και των προηγούμενων), είναι ότι εξαιτίας της παύσης λειτουργίας των τριτοβάθμιων οργάνων του φοιτητικού κινήματος, δηλαδή της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΦΕΕ) και της Εθνικής Σπουδαστικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΣΕΕ) από το 1997(!), η ημερομηνία των φοιτητικών εκλογών αποφασίζεται σε μία διαπαραταξιακή μάζωξη κεκλεισμένων των θυρών σε άγνωστο τόπο και χρόνο. Στη «μάζωξη» αυτή πρωταγωνιστούν βέβαια οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, γνωστές για τις τακτικές αυτές και τις συμφωνίες που κάνουν «κάτω από το τραπέζι». Ωστόσο, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι τις διαπαραταξιακές αυτές συναντήσεις τιμούν κάθε χρόνο με την παρουσία τους οι «επαναστάτες» των ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ, ενώ η ΠΚΣ, αν και καταγγέλλει τα τελευταία χρόνια το λεγόμενο «διαπαραταξιακό», αποτελεί την πρώτη διδάξασα στα κομπρεμί με τις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και ποτέ δεν έχει απολογηθεί για την ενεργή παρουσία της στις συναντήσεις αυτές όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων
Ένα ακόμη διαδικαστικό πρόβλημα που προκύπτει κάθε χρόνο είναι αυτό της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εκλογών. Και πάλι, λόγω της έλλειψης των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων των φοιτητών, που παλιότερα είχαν την ευθύνη της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων σε όλους τους συλλόγους πανελλαδικά, τώρα η κάθε παράταξη δίνει τα δικά της αποτελέσματα. Καθόλου τυχαία, με βάση τα αποτελέσματα που δίνει (δηλαδή στις σχολές που κατεβαίνει), κάθε παράταξη εμφανίζεται λιγότερο ή περισσότερο ενισχυμένη.
Η πάλη για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ
Αντιλαμβάνεται βέβαια κανείς, ότι τα δύο παραπάνω παραδείγματα που καταδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο τον εκφυλισμό των οργάνων και των συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Και αυτός δεν είναι άλλος από την αδυναμία συγκρότησης των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων των φοιτητών, της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ. Η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης των οργάνων αυτών δεν αποτελεί κάποια εμμονή της Πορείας, ούτε μία τεχνικο-οργανωτική απάντηση σε ένα πολιτικό πρόβλημα. Η ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ προβάλλει ως επίκαιρη αναγκαιότητα για την πολιτικοσυνδικαλιστική αναβάθμιση του φοιτητικού κινήματος, για την καλύτερη οργάνωση και τον συντονισμό του. Και πάνω απ’ όλα, αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό βήμα στην πορεία της αγωνιστικής ανασύνταξής του.
Όσο οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ δε θέλουν την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ επειδή θα πρέπει δημόσια να εκθέτουν τις αντιδραστικές απόψεις τους, να απολογούνται και να παίρνουν θέση πάνω σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές, τόσο η ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ πρέπει να κερδίσει έδαφος στις συνειδήσεις της πλατιάς μάζας των φοιτητών. Όσο η ΠΚΣ αδιαφορεί και προβάλλει το ΜΑΣ (το υποτιθέμενο «μέτωπο» της φοιτητικής ΚΝΕ) σαν πανελλαδικό όργανο εκπροσώπησης των φοιτητών, τόσο πρέπει να πιέζουμε για την πραγματοποίηση Πανσπουδαστικών Συνεδρίων που θα αφορούν πραγματικά όλους τους φοιτητές. Όσο η ΕΑΑΚ προβάλλει το επιχείρημα ότι η ΕΦΕΕ δεν πρέπει να ανασυγκροτηθεί επειδή θα κυριαρχεί σε αυτήν η ΔΑΠ, άλλο τόσο πρέπει να θυμίζουμε ότι κανένα όργανο δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτίζεται με τις δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, οι δύο μεγάλες συνομοσπονδίες των εργαζομένων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, οι οποίες παρά τον αρνητικότατο συσχετισμό δύναμης, κάτω από την πίεση του εργαζόμενου κόσμου που στενάζει κάτω από την μπότα των μνημονίων, αναγκάστηκαν να προκηρύξουν μια σειρά πανεργατικές-πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που έδωσαν αντικειμενικά τη δυνατότητα σε χιλιάδες κόσμου να απεργήσει, να κατέβει στον δρόμο και να αγωνιστεί.
Σε ποιο πεδίο διεξάγονται οι φετινές φοιτητικές εκλογές;
Βαδίζοντας προς τις κάλπες, πρέπει να αναλογιστούμε σε ποια περίοδο διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές, ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στις σχολές μας, στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο. Ξεκινώντας από την κατάσταση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, παρατηρούμε ότι με την υπογραφή των απανωτών υποδουλωτικών μνημονίων από τις ντόπιες υποτελείς κυβερνήσεις, τα τελευταία χρόνια η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πέρασε σε μία νέα φάση. Όλες οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων, ενταγμένες στο πλαίσιο των μνημονιακών δεσμεύσεων, δημιουργούν μια καινούρια εικόνα (διάλυσης) στις σχολές μας. Βασικοί στόχοι της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η όξυνση των ταξικών φραγμών, το πέταγμα χιλιάδων παιδιών έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία, οι περικοπές σε δικαιώματα δεκαετιών και η δημιουργία ενός πανεπιστημίου για λίγους και εκλεκτούς.
Το πανεπιστήμιο στην εποχή των μνημονίων
Το κόψιμο των συγγραμμάτων, η εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά (που τώρα θεσμοθετείται και γενικεύεται από τη νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας), τα δεκάδες και εκατοντάδες ευρώ που αναγκαζόμαστε κάθε χρόνο να σπαταλάμε σε φωτοτυπίες, αναλώσιμα και οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να μας παράσχει δωρεάν το πανεπιστήμιο, η συνεχής μείωση των δικαιούχων της δωρεάν σίτισης και στέγασης, η εντατικοποίηση των όρων σπουδών με τη θέσπιση υποχρεωτικών παρακολουθήσεων, προόδων και άλλων αντιπαιδαγωγικών και αντιλαϊκών μέτρων που θυμίζουν …πανελλήνιες, οι συνεχείς περικοπές στους προϋπολογισμούς των ΑΕΙ και ΤΕΙ (περίπου στο 75% από το 2010) και η ληστεία των αποθεματικών τους δήθεν «για την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας», οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις 155 τμημάτων που έφερε το σχέδιο «Αθηνά», οι μειώσεις των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (με τελευταία τη νέα μείωση που προανήγγειλε το υπουργείο τον Απρίλιο), η αποψίλωση των πανεπιστημίων από διοικητικό και διδακτικό προσωπικό (σε 40% υπολογίζεται η μείωση του αριθμού των διδασκόντων εξαιτίας των μηδενικών προσλήψεων από το 2011 και μετά), το κλείσιμο δεκάδων ερευνητικών εργαστηρίων και η συνεχής υποβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης, η κατάργηση του ασύλου και τα συνεχή περιστατικά ποινικοποίησης των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων (όπως συνέβη φέτος με τη δίωξη των 9 φοιτητών στην Ξάνθη και την είσοδο αστυνομικών δυνάμεων στο Πάντειο), αποτελούν μερικές από τις συνέπειες της πολιτικής των μνημονίων στην εκπαίδευση.
Φοιτητικό κίνημα στο πλευρό των λαϊκών, αντιιμπεριαλιστικών αγώνων
Κι αν από τη μία στο στόχαστρο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής μπαίνουν οι φοιτητές και το δικαίωμά τους στις σπουδές, από την άλλη χτυπιούνται βάναυσα οι οικογένειες των φοιτητών. Οι λαϊκές οικογένειες, που δέχονται απανωτά τα μνημονιακά χτυπήματα, που βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους την ανεργία, τις απολύσεις και τη φτώχια, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τη φοροληστεία, τα χαράτσια και τον ΕΝΦΙΑ. Και είμαστε εμείς, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, που μας προορίζουν για να είμαστε οι αυριανοί άνεργοι, οι αυριανοί ελαστικά εργαζόμενοι, που μας τάζουν ένα μέλλον γεμάτο φόβο και αβεβαιότητα, που μας αναγκάζουν στη μετανάστευση και στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής μακριά από τη χώρα μας.
Οι ίδιοι που «βομβαρδίζουν» καθημερινά τον λαό και τη χώρα μας με μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα είναι οι ίδιοι που βομβαρδίζουν λαούς με βόμβες και πυραύλους και κατερειπώνουν ολόκληρες χώρες. Είναι η αντιδραστική κυβέρνηση Τραμπ που βομβαρδίζει την Συρία και το Αφγανιστάν, που εκφοβίζει κυβερνήσεις και λαούς για να συμμορφωθούν με την αμερικανική «νέα τάξη πραγμάτων». Είναι οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, που με τους πολέμους και τις επεμβάσεις δημιουργούν τα καραβάνια των εκατομμυρίων κατατρεγμένων προσφύγων. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που με την αντιμεταναστευτική πολιτική και τη ρατσιστική ρητορική της, με τα τείχη και τους φράχτες ενίσχυσε τις ακροδεξιές, φασιστικές και νεοφασιστικές φωνές στην Ευρώπη, που τώρα ξανασηκώνουν κεφάλι. Είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που στον βωμό του αχαλίνωτου ανταγωνισμού τους δε διστάζουν να μετατρέπουν ολόκληρες χώρες σε πεδία μάχης ή σε νεοαποικίες για να αυξήσουν την οικονομική και πολιτική τους επιρροή, για να μοιράσουν και να ξαναμοιράσουν τον κόσμο κατά πώς τον θέλουν.
Ο αγώνας για δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, της εξάρτησης και της υποτέλειας! Η θέση ενός πραγματικά αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος είναι στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης. Για να ανατραπεί η πολιτική των μνημονίων, για να παρθούν πίσω όλα τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, για να κερδίσουμε νέες κατακτήσεις. Για να φύγει η χώρα μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να φύγουν όλες οι αμερικανονατοϊκές βάσεις. Για να βάλουμε φραγμό στην ακροδεξιά ρητορεία, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Για να αγωνιστούμε στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. Για να αγωνιστούμε για μια πραγματικά λαϊκή και δημοκρατική παιδεία, σε μια λαϊκή και δημοκρατική Ελλάδα.
Η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος
Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι σήμερα, αν και η επίθεση στα δικαιώματα της φοιτητικής νεολαίας συνεχώς οξύνεται, η απάντηση από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος όχι μόνο είναι αναντίστοιχη της επίθεσης που δέχεται, αλλά πολλές φορές είναι σαφώς κατώτερη των περιστάσεων. Οι αιτίες γι’ αυτό είναι πάρα πολλές και αφορούν μια σειρά παράγοντες που δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ. Νομίζουμε όμως, ότι βασική αιτία για την αρνητική φάση στην οποία βρίσκεται το φοιτητικό κίνημα, είναι η υποχώρηση των πραγματικά αριστερών και επαναστατικών απόψεων μέσα και έξω απ’ τις σχολές και η επικράτηση, από την άλλη, δεξιών, αστικών, μικροαστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων και αντιλήψεων στους συλλόγους. Και είναι οι δυνάμεις αυτές που φέρουν τη βασική και κύρια ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι σύλλογοι, οι γενικές συνελεύσεις, τα διοικητικά συμβούλια, για το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ορθώσει το ανάστημά του στη μνημονιακή λαίλαπα που οδηγεί τα πανεπιστήμια στη διάλυση.
ΔΑΠ-ΠΑΣΠ: Ουρά του υπουργείου και της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής
Οι δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ είναι οι κύριες υπεύθυνες για την υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών και για την υπόσκαψη του φοιτητικού κινήματος. Και αν η ΠΑΣΠ, ακολουθώντας τη γενικότερη πτωτική πορεία του ΠΑΣΟΚ, έχει χάσει σημαντικά ερείσματα στις σχολές (με ελάχιστες εξαιρέσεις), η ΔΑΠ συνεχίζει να παίζει τον ρόλο της «υπεύθυνης» συστημικής δύναμης, παραμένοντας για πάνω από 30 χρόνια πρώτη σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Υποστηρικτές όλων των αντιδραστικών αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων όλων των τελευταίων χρόνων, φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας και προπαγάνδας, κήρυκες της μοιρολατρίας και του ατομικού δρόμου, οι δυνάμεις της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελούν την πιο συνεπή έκφραση της μνημονιακής πολιτικής στους χώρους των σχολών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μια σειρά «προτάσεις» της ΔΑΠ είτε υλοποιήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε έχουν δρομολογηθεί για να υλοποιηθούν από τη σημερινή «αριστερή» ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Προτάσεις όπως «η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά», σήμερα υλοποιούνται μέσω των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, μέσω της θεσμοθέτησης ενός αχαλίνωτου κυνηγιού γνώσεων και πιστοποιητικών, ως αποτέλεσμα της υποβάθμισης των πτυχίων και των σπουδών. Η πρόταση της ΔΑΠ για «ιδιωτική χρηματοδότηση» των ΑΕΙ-ΤΕΙ σήμερα πραγματώνεται όχι μόνο μέσω ερευνητικών προγραμμάτων για λογαριασμό μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, αλλά και μέσω της κρατικής εγκατάλειψης των πανεπιστημίων και της αποστράγγισης των προϋπολογισμών τους. Η θέση της ΔΑΠ για αντικατάσταση των συγγραμμάτων από ηλεκτρονικά βιβλία αποτελεί πόρισμα του υποτιθέμενου «Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία», ενώ η κατάργηση του ασύλου που αποτελούσε πάγια τοποθέτηση της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ έχει υλοποιηθεί ήδη από το 2011 με τον νόμο Διαμαντοπούλου. Ακόμη και οι προτάσεις της ΔΑΠ για την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα τριτοβάθμια ιδρύματα ή για τη θέσπιση ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης των πανεπιστημίων (security) ή για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων και των δομών τους, αποτελούν και πάγιες θέσεις όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων.
Από την άλλη, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να αναφερθούμε στη στάση της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ απέναντι στα συνδικαλιστικά όργανα των φοιτητών. Οι δυνάμεις αυτές έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στον μαρασμό των συλλόγων, τόσο με την αποχή τους από τις συλλογικές διαδικασίες όπως είναι οι γενικές συνελεύσεις, όσο και με την υπονόμευση των διοικητικών συμβουλίων των συλλόγων, τα οποία απλώς θυμούνται κάθε χρόνο ένα μήνα πριν τις εκλογές. Αποπροσανατολίζουν τους φοιτητές από τα πραγματικά τους προβλήματα και σπέρνουν την απολιτικοποίηση με τη διανομή σημειώσεων, τα πάρτι και τις εκδρομές, που αποτελούν τα βασικά στοιχεία της παρέμβασής τους στις σχολές.
ΜΑΣ: Μακριά από τις ανάγκες του φοιτητικού κινήματος
Και αν η στάση των παρατάξεων των αστικών κομμάτων είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη (ποιος άλλωστε θα περίμενε κάτι διαφορετικό από τους ανοιχτούς υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής;), διαφορετικές είναι οι απαιτήσεις και τα καθήκοντα σε ό,τι αφορά τις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και -διακηρυκτικά τουλάχιστον- παλεύουν για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.
Πρώτα-πρώτα το ΜΑΣ, η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, πιστό στη ρεφορμιστική συνταγή του συμβιβασμού και της υποταγής, και ενώ στα λόγια πλειοδοτεί σε «αγωνιστικότητα» και «επαναστατικότητα», στην πράξη υπονομεύει και βάζει αναχώματα στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος. Ταυτίζοντας τον εαυτό του με το κίνημα, το ΜΑΣ παίζει ακριβώς το ρόλο που παίζει το ΠΑΜΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Δηλαδή έναν ρόλο περιχαράκωσης, διάσπασης των συλλόγων και διαίρεσης των αγώνων. Το ΜΑΣ έχει πολλά να πει για τους εκφυλισμένους συλλόγους και τις εκφυλισμένες διαδικασίες, αλλά στην πράξη τους εκφυλίζει περισσότερο. Με τη δημιουργία «κόκκινων» συλλόγων και τη διάσπαση των φοιτητών, όπως στο ΤΕΙ Λαμίας και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό Αθήνας. Με την πρότασή του για να κάνει ο κάθε σύλλογος τις δικές του εκλογές, όποτε και όταν αυτός το αποφασίσει, αφαιρώντας την πολιτική σημασία της ενιαίας διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών και δίνοντας επιχειρήματα στις αντιδραστικές απόψεις που θέλουν να καταργήσουν εντελώς τις φοιτητικές εκλογές. Με την πολιτική της περιχαράκωσης και τη διοργάνωση συλλαλητηρίων μόνο κάτω από τις παραταξιακές του σημαίες. Το ΜΑΣ έχει πολλά να πει για τη λαϊκή εξουσία και το «πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του λαού», αλλά ούτε μισή κουβέντα για τις άμεσες φοιτητικές διεκδικήσεις. Στην πραγματικότητα το ΜΑΣ πίσω από την αγωνιστική δημαγωγία και τις υπερεπαναστατικές φλυαρίες κρύβει την έλλειψη πίστης στους μαζικούς φοιτητικούς αγώνες, κρύβει τη θέση του ότι το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να ανασχέσει την κυβερνητική αντιεκπαιδευτική πολιτική, ότι δεν μπορεί να πετύχει νίκες.
ΕΑΑΚ: «Επαναστατικά» λόγια, συμβιβασμός στην πράξη
Από την άλλη, η ΕΑΑΚ, αποτελεί μία ακόμη δύναμη που όσο πλειοδοτεί σε δήθεν αγωνιστικούς και επαναστατικούς βερμπαλισμούς, άλλο τόσο στην πράξη παίζει έναν υπονομευτικό ρόλο για το φοιτητικό κίνημα. Από τη διατύπωση αιτημάτων όπως η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και ο εργατικός/φοιτητικός έλεγχος στα πλαίσια που καταθέτουν στις γενικές συνελεύσεις, μέχρι τις εντυποσιωθηρικές ενέργειες της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής, τις «ηχηρές» παρεμβάσεις στο υπουργείο Παιδείας και στις συνεδριάσεις των συγκλήτων, από τη θέση τους για τα «γραφειοκρατικά» διοικητικά συμβούλια, μέχρι τη διοργάνωση παραταξιακών συλλαλητηρίων κάτω από την ταμπέλα των φοιτητικών συλλόγων, η ΕΑΑΚ έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι πραγματική βάση της πολιτικής της είναι η μικροαστική ανυπομονησία που κρύβεται πίσω από τα κούφια αντικαπιταλιστικά λόγια και συνθήματα, η έλλειψη πίστης στο μαζικό φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, αφού στην πράξη αποδεικνύει συνεχώς ότι φοιτητικό κίνημα βαφτίζουν και θεωρούν τον εαυτό τους, στενεύοντας τη βάση ενότητας των φοιτητών και αποκόβοντας τις πλατιές μάζες του φοιτητόκοσμου από τους συλλόγους και τους αγώνες. Οι αυταπάτες που καλλιεργεί η ΕΑΑΚ φάνηκαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο όταν το ρεφορμιστικό ούτως ή άλλως αίτημα «Κάτω η κυβέρνηση» που κοσμούσε τα πλαίσιά τους, ξαφνικά αφαιρέθηκε όταν αναρριχήθηκε στην κυβερνητική εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επανήλθε λίγο μετά το δημοψήφισμα του Ιούλη του ’15. Τις ίδιες λεγκαλιστικές και ρεφορμιστικές αυταπάτες καλλιεργεί η ΕΑΑΚ όταν παρακαλάει τις συγκλήτους και τα τμήματα να βγάλουν την τάδε ή τη δείνα ανακοίνωση, όταν καλλιεργούν την αντίληψη ότι κορωνίδα των φοιτητικών κινητοποιήσεων είναι ο διάλογος και η διαπραγμάτευση με τους υπουργούς και τα κυβερνητικά φερέφωνα, γεγονός που αποδείχτηκε περίτρανα από τις τελευταίες ανοιξιάτικες κινητοποιήσεις στο υπουργείο Παιδείας.
Τι αριστερά (δεν) έχει ανάγκη το φοιτητικό κίνημα
Οι δυνάμεις του ΜΑΣ και της ΕΑΑΚ, έφτασαν φέτος στο σημείο να υπονομεύσουν στον μέγιστο βαθμό τους φοιτητικούς συλλόγους, τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες και όργανα, όταν μετέφεραν μέσα στις σχολές μία οργανωτικού τύπου αντιπαράθεση ανάμεσά τους. Με βασικά εργαλεία τις οργανωμένες, τραμπούκικες επιθέσεις και το ξύλο στη θέση των πολιτικών επιχειρημάτων, τα σκισίματα αφισών στη θέση της πολιτικής αντιπαράθεσης, τις βρισιές στη θέση της έκθεσης των θέσεων και των απόψεων, οι δύο αυτές δυνάμεις μετέτρεψαν μια σειρά σχολές σε ρινγκ και πεδία οργανωτικής σύγκρουσης, αποδεικνύοντας περίτρανα τον χαρακτήρα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Και αυτός είναι η οργανωτική επιβολή στο φοιτητικό κίνημα, η πάλη για την ηγεμονία του.
Η οργανωτική αντιπαράθεση τέτοιου τύπου δεν έχει καμία σχέση με τους συλλόγους, το φοιτητικό κίνημα και την αριστερά. Τέτοια γεγονότα δυσφημούν τους αγώνες και την ιστορία της αριστεράς και του φοιτητικού κινήματος. Αυτού του τύπου οι ενέργειες θυμίζουν πρακτικές της δεξιάς και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ως τέτοιες πρέπει να καταγγελθούν. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και παρατάξεις που δρουν στους συλλόγους πρέπει να γίνεται με πολιτικά επιχειρήματα και όχι με όρους πολιτικού τσαμπουκά. Ιδιαίτερα ισχύει αυτό για τις δυνάμεις που (θέλουν να) αναφέρονται στην αριστερά, η οποία πάντοτε υπερασπιζόταν την αντιπαράθεση αρχών κόντρα στις δεξιές λογικές της βίας. Το κλίμα τρόμου μέσα στις σχολές, τα σκισίματα αφισών και οι τραμπούκικες επιθέσεις ενισχύουν τις αντιδραστικές απόψεις μέσα κι έξω απ’ τα πανεπιστήμια, δυσφημούν το άσυλο και δίνουν επιχειρήματα σε όσους θέλουν να αμαυρώσουν τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος.
Τα γεγονότα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι οι δύο αυτές δυνάμεις συγκεντρώνουν μαζί γύρω στο 30-35% των ψήφων στις φοιτητικές εκλογές. ΕΑΑΚ και ΜΑΣ μετατρέπουν ακόμη και τους φοιτητές υποστηρικτές τους σε άβουλους παρατηρητές και σιωπηλούς θεατές στη μεταξύ τους ανούσια αντιπαράθεση για το ποιος θα καταφέρει να επιβληθεί στους συλλόγους, για το ποιος θα κάνει την πιο αγωνιστική δήθεν πρόταση, ποιος θα μιλήσει με τα πιο ηχηρά και τα φανταχτερά λόγια, ποιος θα σύρει σαν σφραγίδες περισσότερους φοιτητικούς συλλόγους στα παραταξιακά του συλλαλητήρια. Την ίδια στιγμή, η ΔΑΠ συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της…
Το φοιτητικό κίνημα σήμερα έχει ανάγκη μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά που θα μιλήσει πάνω στη βάση των πραγματικών αναγκών των φοιτητών. Μια αριστερά που θα παλεύει για να ενώσει τον φοιτητόκοσμο στη βάση των κοινών του αιτημάτων και όχι στη βάση της δικής της περισσότερο ή λιγότερο σωστής πολιτικής γραμμής. Που θα παλέψει για την αγωνιστική συμπόρευση και τη συστράτευση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Που θα μιλήσει για την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Που θα κάνει τους συλλόγους κτήμα όλων των φοιτητών. Που θα αγωνιστεί για να έχει το φοιτητικό κίνημα όργανα δημοκρατικά και αντιγραφειοκρατικά, και όχι όργανα που θα δρουν αποσπασμένα, σε αντίθεση με τις διαθέσεις των φοιτητών και σε σύγκρουση με τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, όπως συχνά γίνεται σήμερα. Που θα μιλήσει για τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια, για την ΕΦΕΕ και την ΕΣΕΕ, οι οποίες με τη συνέργια και την ανοχή όλων των γνωστών παρατάξεων παραμένουν ανενεργές. Μια αριστερά που θα δώσει πραγματική ελπίδα και προοπτική στους αγώνες μας. Μια αριστερά που κόντρα στα αστικά και τα μηδενιστικά ιδεολογήματα, θα σηκώσει ψηλά τις σημαίες των μεγάλων αγώνων της νεολαίας, που θα εμπνέεται απ’ την πλούσια ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα μας, από την ΟΚΝΕ και την ΕΠΟΝ, μέχρι το Πολυτεχνείο και τον αγώνα ενάντια στον 815. Μια αριστερά που θα ανοίξει τα μεγάλα ζητήματα της πάλης για τη μόρφωση και τη δουλειά, για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία. Εδώ βρίσκεται και το κύριο νόημα της ψήφου στην Φοιτητική Πορεία στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές.
Το νόημα της ψήφου στην Πορεία
Οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας, αν και μικρές αριθμητικά, όλο το προηγούμενο διάστημα κατέθεσαν δραστήρια την αγωνιστική συμβολή τους στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος. Αναμφίβολα, ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι μακρύς και δεν θα κριθεί σε αυτές ή στις επόμενες φοιτητικές εκλογές. Η πάλη για την αγωνιστική ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος θα περάσει από πολλές φάσεις και θα κριθεί στο πεδίο των ευρύτερων εκπαιδευτικών αγώνων που θα ξεσπάσουν (όσο κι αν σήμερα κάτι τέτοιο φαίνεται μάλλον μακρινό). Οι φετινές φοιτητικές εκλογές αποτελούν για την Πορεία μία πολιτική μάχη την οποία θα δώσει με πίστη στο δίκιο της άποψης που πρεσβεύει και με τη ματιά στραμμένη στην επόμενη μέρα των εκλογών. Κόντρα στη μοιρολατρία και τον πεσιμισμό που μας διδάσκει η κυρίαρχη ιδεολογία. Ενάντια στο συμβιβασμό, την ηττοπάθεια και τη συνδιαλλαγή. Για ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό, αγωνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό, στο πλευρό της εργατικής τάξης και όλου του λαού, για ένα φοιτητικό κίνημα πραγματική προφυλακή στους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Γνωρίζοντας ότι η πραγματική ελπίδα και η προοπτική του φοιτητικού κινήματος βρίσκεται στους αγώνες που έρχονται, η Φοιτητική Πορεία καλεί κάθε φοιτητή και σπουδαστή να συμπορευτούμε μαζί (και) στις φοιτητικές εκλογές, να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια της Πορείας στους συλλόγους που κατεβαίνει και να παλέψει μαζί μας από κάθε μετερίζι για την ενίσχυση μιας πραγματικά αριστερής φωνής που χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα.
Στις 17 Μάη ενισχύουμε τις δυνάμεις της αντίστασης και της ελπίδας!
Στηρίζουμε-ψηφίζουμε Πορεία!
