Κλιμακώνεται, επικίνδυνα, η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες της ευρύτερης περιοχής. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας αποφάσισε να «συνεχιστεί η προάσπιση, χωρίς καμιά υποχώρηση, των δικαιωμάτων και συμφερόντων της Τουρκίας σε ολόκληρη τη Ν.Α. Μεσόγειο στην ξηρά, τη θάλασσα και τον αέρα». Και ο «πατέρας» του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας», Τζεμ Γκουρντενίζ, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Βήμα», μεταξύ άλλων, υπογράμμισε πως «η Τουρκία θα μεταβληθεί σε θαλάσσιο κράτος τον 21ο αιώνα, διαδραματίζοντας πολυδιάστατο ρόλο στην άμεση περιφέρειά της αλλά επίσης στην Ερυθρά και Αραβική Θάλασσα, στη Δυτική Μεσόγειο, στον Περσικό Κόλπο».
Σε αυτό το γνωστό και πολυδιακηρυγμένο πλαίσιο, η τουρκική ολιγαρχία οικοδομεί μια πολεμική μηχανή μεγάλης ισχύος, σε στεριά, αέρα και θάλασσα, υπογραμμίζοντας και δρομολογώντας τη νέα -πιο επιθετική- φάση του επεκτατισμού της. Εκτός από την κατεχόμενη Κύπρο, τώρα έχει πλέον στρατεύματα κατοχής και στη Βόρεια Συρία. Αυτές τις μέρες εξελίσσεται νέα εισβολή στο Ιράκ εναντίον των Κούρδων του ΡΚΚ. Στο Ιράκ διαθέτει ήδη 13 στρατιωτικές βάσεις. Μετά το περιβόητο τουρκολιβυκό Μνημόνιο για τον «καθορισμό θαλάσσιων δικαιοδοσιών» και την απροκάλυπτη στρατιωτική εμπλοκή της στη Λιβύη που ενίσχυσε το καθεστώς Σάρατζ, αυτό ενεργεί πλέον ως προτεκτοράτο της Άγκυρας και ετοιμάζεται να της παραχωρήσει μια αεροπορική και μια ναυτική βάση.
Έχει, επίσης, στρατιωτικές βάσεις στην Αφρική (το Σουδάν, τη Σομαλία και το Κατάρ) και τα Βαλκάνια (Αλβανία), όπου «δραστηριοποιείται» ποικιλοτρόπως και με παρουσία στρατού (στο Κόσσοβο και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη).
Όσον αφορά τη χώρα μας, οι υπερπτήσεις πλέον πάνω και από μεγάλα κατοικημένα νησιά αλλά και σε χερσαίο τμήμα της ελληνικής επικράτειας (Έβρος) αυξάνονται σε συχνότητα, ένταση και επικινδυνότητα. Οι γνωστοί ισχυρισμοί και διεκδικήσεις της επαναδιατυπώνονται και «αναβαθμίζονται», επιδιώκοντας να μετατρέψουν το Αιγαίο σε μια μεγάλη «γκρίζα ζώνη» -153 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο και το Κρητικό Πέλαγος διεκδικούνται ως μη παραχωρηθέντα στην Ελλάδα με διεθνείς συνθήκες... «Γκριζάρονται» ακόμη και τα σύνορα στον Έβρο με την ευθεία αμφισβήτηση του συνοδευτικού -της Συνθήκης της Λοζάνης- Πρωτοκόλλου του 1926 που καθορίζει τα εκεί ελληνοτουρκικά σύνορα. Τα τουρκικά γεωτρύπανα, μετά την κατάφωρη παραβίαση και κατάλυση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, τώρα, ετοιμάζονται να τρυπήσουν την ελληνική υφαλοκρηπίδα κοντά στα 6 μίλια -στα όρια(!) των ελληνικών χωρικών υδάτων-, δίπλα στη Ρόδο, την Κάρπαθο αλλά και την Κρήτη.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, με το «Χόρα» αρχικά και με το «Σισμίκ» και το «Πίρι Ρέις» αργότερα, η τουρκική ολιγαρχία διαμορφώνει, βαθμιαία και μεθοδικά, ευρύ διεκδικητικό πλαίσιο επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Το τουρκολιβυκό Μνημόνιο κλιμακώνει τον επεκτατισμό της και δημιουργεί συνθήκες μεγάλης κρίσης και έντασης, αγνοώντας πλήρως ελληνικά δικαιώματα στη γραμμή Καστελλόριζο-Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος. Παράλληλα, πυκνώνουν οι εμπρηστικές αναφορές της για την τουρκική μειονότητα της Θράκης και μετατρέπει το προσφυγικό ρεύμα σε όχημα ποικίλων πιέσεων και εκβιασμών.
Με όλα αυτά, η τουρκική ολιγαρχία δεν επιδιώκει μόνο να οικειοποιηθεί πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Επιχειρεί επέκταση της κρατικής κυριαρχίας της, δραστική διεύρυνση των περιοχών ελέγχου της και των γεωστρατηγικών της συμφερόντων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, αλλά επίσης στην Ερυθρά και Αραβική Θάλασσα, στον Περσικό Κόλπο, στη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Μεσόγειο, όπως διατυμπανίζει ο «πατέρας» του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Στόχος της είναι να καταστεί ισχυρή και αδιαμφισβήτητη περιφερειακή δύναμη, προβάλλοντας τη γεωπολιτική της ισχύ και εκτόπισμα -μεγάλης σημασίας και για τις ΗΠΑ και τη Ρωσία- και εκμεταλλευόμενη τη ρευστότητα και αστάθεια που επικρατεί και τη μεγάλη κινητικότητα που χαρακτηρίζει τα στρατόπεδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαγκωνίζονται για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής. Μιας περιοχής εύφλεκτης όπου συνωστίζονται στρατιωτικές βάσεις, στρατοί και πολεμικοί στόλοι, με τις πολυεθνικές να καραδοκούν και να λυμαίνονται τις χώρες και τους λαούς, όπου ξετυλίγονται επιθετικοί σχεδιασμοί και μαίνονται ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι, διαλύοντας κράτη, σφαγιάζοντας λαούς και επαναχαράσσοντας σύνορα, και όπου συνεχείς ανατροπές και νέες ισορροπίες αναδιατάσσουν το γεωπολιτικό περιβάλλον, με κύριο χαρακτηριστικό την εξασθένιση των θέσεων των ΗΠΑ και την επανάκαμψη της Ρωσίας. Πρόκειται για μια Τουρκία σε εθνικιστικό παροξυσμό, επιθετική και τυχοδιωκτική, που επιδεικνύει τους επεκτατικούς σκοπούς της και τη στρατιωτική της ισχύ. Οι προκλήσεις, οι επιθετικές ενέργειες και οι πολεμικές κινήσεις της διαδέχονται η μια την άλλη, ανοίγοντας ταυτόχρονα πολλά μέτωπα.
Προετοιμάζεται ο «επώδυνος συμβιβασμός»
Αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός συνθηκών και παραγόντων, που συσσωρεύονται στην περιοχή μας, δημιουργεί μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση για το λαό μας. Το ενδεχόμενο μιας ελληνοτουρκικής πολεμικής εμπλοκής, πλέον, θεωρείται πιθανό. Τα τουρκικά γεωτρύπανα, μαζί με τις φρεγάτες, ετοιμάζονται να έρθουν και να απαντήσουν «όπως πρέπει», «στο παραμικρό λάθος». Και η σταθερή «συμβουλή» της τουρκικής ηγεσίας απέναντι στην Ελλάδα είναι «να μάθει τα όριά της».
Η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της, διαχρονικά, «ανταποκρίνονται» στις «νουθεσίες» αυτές, οι οποίες δεν προέρχονται μόνο από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου αλλά και από τους «σύμμαχους» και «εταίρους», τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Από την κρίση στα Ίμια και την παραδοχή των «γκρίζων ζωνών», την άτακτη φυγάδευση των S-300 στην Κρήτη, τη συμφωνία της Μαδρίτης και την αναγνώριση των τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων», τη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι και την ανάληψη της υποχρέωσης να διευθετηθούν οι «συνοριακές και άλλες συναφείς διαφορές», μέχρι σήμερα, ακολουθούν πολιτική κατευνασμού και υποχωρητικότητας στη στρατηγική κλιμάκωσης των επεκτατικών διεκδικήσεων της τουρκικής ολιγαρχίας απέναντι στην Ελλάδα, τροφοδοτώντας έτσι τις αξιώσεις της.
Παράλληλα βαυκαλίζονται, παρουσιάζοντας ρόλους περιορισμένους και άξονες διατεταγμένους σαν «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας, μιλούν για ισχυρές -τάχα- συμμαχίες που θα τους προστατεύσουν και αναμασούν φρούδες ελπίδες για διεθνή απομόνωση του Ερντογάν. Για να εισπράξουν από τους «ισχυρούς συμμάχους» και «εταίρους» αμφιλεγόμενες δηλώσεις και, στην καλύτερη περίπτωση, κάποιες ανέξοδες υποσχέσεις και λόγια «συμπαράστασης», μαζί με τη σταθερή προτροπή για «αυτοσυγκράτηση» και «ψυχραιμία».
Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ τηρούν στάση «ίσων αποστάσεων», αν δεν ενθαρρύνουν κατά καιρούς τον τουρκικό επεκτατισμό. Και δεν διακινδυνεύουν τις σχέσεις τους με την «κρίσιμης» γεωπολιτικής σημασίας Τουρκία. Οι όποιες διαφοροποιήσεις στη σταθερή αυτή πολιτική έχουν να κάνουν με το «συνετισμό» της Τουρκίας, μετά τις κινήσεις αντιπαράθεσης και σχετικής αυτονόμησής της από τη «δυτική συμμαχία». Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εναπόθεσης της «διευθέτησης» της ελληνοτουρκικής κρίσης στην «υψηλή εποπτεία» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτή είναι η «ασπίδα προστασίας» της Ελλάδας και η «διεθνής απομόνωση» του Ερντογάν.
Οι απεγνωσμένες δηλώσεις του Κυρ. Μητσοτάκη πως «όσον αφορά τη σχέση μας με την Τουρκία, δεν πρόκειται για ελληνοτουρκικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα ΕΕ-Τουρκίας» πέφτουν σε κενό. Και η δήθεν βεβαιότητά του πως «η Τουρκία θα λάβει απάντηση και από την Ευρώπη» αντιπαρατίθεται με ομολογίες νυν και τέως υπουργών Άμυνας πως «θα είμαστε μόνοι μας» αν… Τραγέλαφος, σύγχυση και πανικός.
Μια ακόμη ένδειξη της «συμπαράστασης» της ΕΕ ήταν ο πρόσφατος πλήρης εξευτελισμός της ελληνικής κυβέρνησης, όταν ο Ιταλός διοικητής της ευρωπαϊκής επιχείρησης «Ειρήνη» διέταξε να ακυρωθεί η νηοψία που διενεργούσε η φρεγάτα «Σπέτσες» σε τουρκικό πλοίο που μετέφερε όπλα στη Λιβύη. Τόσο καλά! Όσο για την περίφημη «ιστορική» συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας, στην πραγματικότητα, είναι μια σπασμωδική κίνηση παραχώρησης εθνικών δικαιωμάτων στην Ιταλία που διευκολύνει, αντί να αποτρέπει, τον τουρκικό επεκτατισμό και ανοίγει το δρόμο για ανάλογες «διευθετήσεις» με την Τουρκία. Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης και όλου του αστικού πολιτικού συστήματος επιχειρούν να συγκαλύψουν αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα.
Αμήχανοι και πανικόβλητοι, λοιπόν, προετοιμάζουν το επόμενο βήμα στο μοναδικό δρόμο που γνωρίζουν καλά. Αυτόν της όλο και πιο μεγάλης υποταγής στους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές, αυτόν της όλο και πιο μεγάλης υποχωρητικότητας και του ενδοτισμού στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας. Και στρώνουν το έδαφος για τον περίφημο επώδυνο συμβιβασμό, προβάλλοντας την παραπομπή στο Δικαστήριο της Χάγης σαν τη μόνη «ρεαλιστική» στρατηγική της χώρας. Έτοιμοι να συρθούν σε μια «διαπραγμάτευση» με την Τουρκία στο σύνολο των επεκτατικών της διεκδικήσεων. Έτοιμοι να εκχωρήσουν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα. Μόνο η συνεπής αντιιμπεριαλιστική πάλη, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής, η κοινή πάλη του ελληνικού και τούρκικου λαού ενάντια στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων και τον εθνικισμό και η αποφασιστική καταγγελία επεκτατικών βλέψεων και αλλαγής συνόρων μπορεί να αποτρέψει επικίνδυνες εξελίξεις.
