Λίγους μήνες μετά την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια, η κυβέρνηση εξακολουθεί να λαμβάνει νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Η θέση των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων είναι δυσμενέστατη. Η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, η απλήρωτη εργασία είναι συνηθισμένο φαινόμενο, η ημιαπασχόληση είναι πια καθεστώς, ενώ τα voucher έχουν ενταχθεί στην εργασιακή καθημερινότητα. Όσο για το φαινόμενο του brain drain αυτό έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Από την άλλη όσοι νέοι εργαζόμενοι αποφασίσουν τελικά να παραμείνουν στη χώρα, στην Ελλάδα της ανάπτυξης, ο κατώτατος μισθός τους για εργαζομένους άνω των 25 ορίζε-
ται 586,08€ για τους εργατοτεχνίτες άνω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 26,18€, ενώ για τους κάτω των 25 ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται 510,95€ και για τους εργατοτεχνίτες κάτω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 22,83€.
Σε αυτή την πραγματικότητα η απάντηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ο μοναχικός δρόμος. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχει τη ψευδαίσθηση ότι μόνος του ο εργα-
ζόμενος μπορεί να γλυτώσει τη λαίλαπα των μέτρων. Η απάντηση πρέπει και μπορεί να είναι η μαζική πάλη και αντίσταση. Και αυτό μπορεί να γίνει πρώτα και κύρια μέσα από το δρόμο των συνδικάτων.
Στις μέρες μας όμως η λέξη συνδικάτα συγχέεται με την ξεπουλημένη ηγεσία τους, έχει ταυτιστεί με τη φιλοκυβερνητική στάση που κρατούν τα μέλη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και
ΑΔΕΔΥ, δηλαδή τα στελέχη των ΔΑΚΕ (παράταξη που έχει αναφορές στην ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (παράταξη που έχει αναφορές στο ΠΑΣΟΚ) και ΜΕΤΑ (παράταξη που έχει αναφορές στο ΣΥΡΙΖΑ).
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι τα συνδικάτα. Τα σωματεία είναι η συλλογική έκφραση των εργαζομένων σε πανεργατικό και πανελλαδικό επίπεδο ιδιωτικού και δημόσιου αντίστοιχα τομέα και αποτελούν μία μεγάλη κατάκτηση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος! Και για να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους θα πρέπει να υπάρξει από τους εργαζομένους και κυρίως τους νέους, καθημερινός επίμονος αγώνας για να αλλάξει ο σημερινός συσχετισμός, όπου επικρατούν οι συμβιβασμένες δυνάμεις.
Υπάρχουν και σωματεία, όπως και σύλλογοι σχολών, που έχουν γραμμές που οδηγούν σε διάσπαση των εργαζομένων και των συνδικάτων. Και αυτό γιατί, σε αυτά σωματεία επι-
κρατούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (παράταξη που έχει αναφορές στο ΚΚΕ) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και οι δύο αυτές συνδικαλιστικές παρατάξεις με τη στάση που κρατούν διασπούν τις μαζικές και συντονισμένες κινητοποιήσεις, μιας και συνηθέστατα προτείνουν διαφορετική πλατεία για τη συγκέντρωση των σωματείων και συνδικάτων που πλειοψηφούν ή ακολουθούν διαφορετική διαδρομή στις κινητοποιήσεις. Τελευταία μάλιστα προτείνουν ο καθένας τους και διαφορετική ημέρα απεργίας.
Αυτή τη φορά το ΠΑΜΕ έδωσε το προηγούμενο διάστημα ένα μεγάλο αγώνα για να επικρατήσει η 8η Νοέμβρη ως τη μέρα απεργίας του, γράφοντας με πηχυαίους τίτλους στις
αρχές του Οκτώβρη (“Ρ”, 3/10/18, σελ. 9) ότι “Διεκδικούμε αγωνιστικά, μαχητικά, με απεργία στις 8 Νοέμβρη!”, καλώντας συνδικαλιστικές οργανώσεις σωματεία και συνδικάτα “να οργανώσουν την απεργιακή μάχη, να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε κάθε κλάδο, περιοχή και χώρο δουλειάς”. Την επόμενη στιγμή άλλαξε γνώμη, και αφού τόσο η ΑΔΕΔΥ όσο και το ΕΚΑ ανακοίνωσαν άλλη μέρα απεργίας το ΠΑΜΕ έγραψε στο πρωτοσέλιδο του “Ρ” (23/10/2018) το “Κάλεσμα (σσ. του ΠΑΜΕ) σε συντονισμένο απεργιακό αγώνα στις 14 Νοέμβρη”.
Με παρόμοιο τρόπο συμπεριφέρεται μέσα στα σωματεία και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία αφού κατάγγειλε την ΑΔΕΔΥ για «γραμμή διάσπασης του κοινού απεργιακού μετώπου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και αποδυνάμωσης της μαζικότητας των κινητοποιήσεων», έβαλε απεργία στη 1 Νοέμβρη. Την ίδια στιγμή η συνδικαλιστική της παράταξη συμφώνησε στην διοίκηση του ΕΚΑ για απεργία στις 14 Νοέμβρη.
Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για δήθεν διακλαδικής απεργίας μπερδεύει ακόμη περισσότερο τους εργαζομένους που γνωρίζουν ότι οι πανεργατικές ή οι διακλαδικές απεργίες
καλούνται από τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα. Ας θυμηθούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια προσπάθεια να ξεχωρίσει, έφτασε στις 30 Μάη 2018 να καλεί σε απεργοσπασία.
Αυτή όμως η γραμμή για το εργατικό κίνημα βαθαίνει ακόμα περισσότερο την κρίση, διασπά ακόμα περισσότερο την ενότητα των εργατικών αγώνων, εντείνει την απογοήτευση,
γεννά αναπόφευκτα ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και νέα υποχώρηση. Στην πραγματικότητα η γραμμή αυτή προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην ντόπια ολιγαρχία, ενώ αποτελεί
ισχυρό ανάχωμα στην ταξική και αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Μόνο από τη μαζική ενασχόληση και παρουσία στα σωματεία θα μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Είναι υπόθεση του κάθε εργαζομένου να πάει στα σωματεία του. Αν δεν έχει σωματείο στον τόπο δουλειάς του ο εργαζόμενος πρέπει να προσπαθήσει μαζί με άλλους συναδέλφους να φτιάξει.
Έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι η συνεχιζόμενη πίεση στις υπάρχουσες ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μέσα από την πάλη που δίνει ο αριστερός προοδευτικός
κόσμος, καθώς και της πίεσης και της αγανάκτησης που ασκείται συνολικά από τον κόσμο της εργασίας, έχουν αποτελέσματα, είτε αυτές είναι στάσεις εργασίας είτε είναι απεργίες. Το επίδικο σήμερα λοιπόν, είναι οι μαζικές και συντονισμένες κινητοποιήσεις και σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει όλοι οι αγωνιστές εργαζόμενοι να δουλεύψουν. Γιατί αν όλοι μαζί εντείνουμε τις προσπάθειές μας για μαζικά συνδικάτα τότε αυτές οι προσπάθειες θα έχουν αποτέλεσμα.
Φανή Μ.
Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό Πορεία που μόλις κυκλοφόρησε.
