Η κοινοβουλευτική συναίνεση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ, παραλίγο και η ΔΗΑΡ) που κέρδισε ο νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, δεν συνιστά σε καμία περίπτωση απόδειξη της κοινωνικής ή της φοιτητικής και σπουδαστικής αποδοχής τού εκπαιδευτικού μεταρρυθμιστικού εκτρώματος. Αποτελεί μονάχα αποτύπωση της πραγματικής πολιτικής συμφωνίας των κομμάτων που το ψήφισαν, στην πρόθεσή τους να τελειώνουν οριστικά με τη Δημόσια και Δωρεάν Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Επιπλέον, η ψήφιση ενός νομοσχεδίου που αλλάζει σημαντικά τη δομή και τη λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, αγνοώντας αλαζονικά κάθε ουσιαστικό πανεπιστημιακό αντίλογο, και σε χρονική στιγμή κατά την οποία οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες έχουν σταματήσει και τα τριτοβάθμια ιδρύματα είναι κλειστά, αποδίδει ξεκάθαρα το πολιτικό ήθος που πρεσβεύουν τα αστικά κόμματα, όσο και τον φόβο τους να επιχειρήσουν να νομοθετήσουν με τους φοιτητές και τους σπουδαστές απέναντί τους.
Ο τυπικά ψηφισμένος νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου ανοίγει τον δρόμο για καταργήσεις και συγχωνεύσεις εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, βάζει θεμέλια για τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε εμπορική επιχείρηση, ενώ θέτει όρους και προϋποθέσεις για την (πενιχρή ούτως ή άλλως) κρατική χρηματοδότησή του· καταργεί με συνοπτικές διαδικασίες το άσυλο και επαναφέρει, μετά από δεκαετίες, τον θεσμό των διδάκτρων (αρχικά, για τους αλλοδαπούς φοιτητές). Ταυτόχρονα, στήνει ένα σύστημα πιστοποίησης γνώσεων και συλλογής μονάδων που αντικαθιστά το πτυχίο, μετατρέποντας την επιστήμη σε ληξιπρόθεσμη κατάρτιση και τα πτυχία σε κουρελόχαρτα-διαβατήρια ανεργίας.
Ο νόμος αυτός απορυθμίζοντας και διαλύοντας το δημόσιο πανεπιστήμιο, μπορεί και πρέπει να ανατραπεί, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τον ενιαίο, μαζικό, παρατεταμένο και αποφασιστικό αγώνα του φοιτητικού-σπουδαστικού κόσμου, και σε συντονισμό και κοινή δράση, όπου αυτό είναι δυνατό, με όλους τους πανεπιστημιακούς που αρνούνται την αντισυνταγματική κατάλυση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αντιτίθενται έμπρακτα στη γενικευμένη αντιδραστική μετάλλαξη των πανεπιστημίων.
Η «Πορεία» θεωρεί πως άμεση προτεραιότητα στη νέα ακαδημαϊκή περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας είναι η σύγκληση γενικών συνελεύσεων σε όλους τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους που θα συζητήσουν ουσιαστικά και θα λάβουν τις επιβαλλόμενες αγωνιστικές αποφάσεις.
Την προηγούμενη περίοδο, πάρα τις κινητοποιήσεις που σημειώθηκαν σε Σχολές και Τμήματα σε όλη την επικράτεια, γεγονός παραμένει ότι οι αντιδράσεις του φοιτητικού κόσμου υπήρξαν αναντίστοιχες, κατώτερες των περιστάσεων. Απουσίαζε η μαζικότητα, ο συντονισμός, η πεποίθηση, η ενότητα.
Πολλοί παράγοντες ασφαλώς συνέτειναν σε αυτό, και θα χρειαστεί και τώρα επίμονη και συστηματική προσπάθεια για να υπερνικηθούν τα αρνητικά φαινόμενα που οδηγούν στην αναπαραγωγή παρόμοιων καταστάσεων.
Η «Πορεία» καλεί τους φοιτητές και σπουδαστές να διεκδικήσουν δημοκρατική οργάνωση του αγώνα τους, μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες.
Να καταγγείλουν τη διασπαστική λογική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών, που τους διαιρούν και τους αποδυναμώνουν.
Να εργαστούν για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και συνεργασία πάνω στα κυριότερα ζητήματα που τίθενται, και να μην αναλωθούν σε ψήφιση πολυσέλιδων «πλαισίων», τα οποία κατακερματίζουν τις προοπτικές ενότητας και συντονισμού τους.
Η πάλη ενάντια στο αντιδραστικό νομοθέτημα, δεν σταματά με την ψήφισή του από την «εγκάρδια συνεννόηση» της Βουλής.
