Την Τετάρτη 10/11 πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου Παντείου. Στη Γενική Συνέλευση, που είχε οριστεί ως εξ αναβολής με μειωμένη απαρτία από την απόπειρα Γενικής Συνέλευσης στις 3/11, ψήφισαν πάνω από 230 φοιτητές. Η ίδια η Συνέλευση όμως, με ευθύνη των δυνάμεων του Διοικητικού Συμβουλίου, διεξήχθη με απαράδεκτους όρους που δηλώνουν τον εκφυλισμό στον οποίο έχουν οδηγήσει τον Φοιτητικό μας Σύλλογο, αφού η διαδικασία σφραγίστηκε από γραφειοκρατικές και αντιδημοκρατικές λογικές, μετατρέποντας τη Γενική Συνέλευση σε ένα άγονο ντιμπέιτ παρατάξεων που απομακρύνει τον μέσο φοιτητή από τον Φοιτητικό Σύλλογο.
Αρχικά πρέπει να τονίσουμε πως καθώς η εξ αναβολής Γενική Συνέλευση ορίστηκε από το ΔΣ εντελώς αυθαίρετα σε αίθουσα, αντί για το αίθριο όπως προβλέπεται από το Καταστατικό κι όπως είχαν ενημερωθεί όσοι είχαν παρεβρεθεί στην προηγούμενη απόπειρα Συνέλευσης, οι φοιτητές που προσέρχονταν στη Γενική Συνέλευση έπρεπε να περάσουν από το face control των δήθεν «υγειονομικών πρωτοκόλλων», αποκλείοντας έτσι τους φοιτητές που δεν έχουν να διαθέσουν τα απαραίτητα 80 ευρώ τον μήνα για ράπιντ τεστ. Αυτό το απαράδεκτο γεγονός ως Φοιτητική Πορεία το καταγγείλαμε στην κεντρική μας τοποθέτηση στη Γενική Συνέλευση.
Ο εκφυλισμός εκφράστηκε πρώτα και κύρια από την ΠΑΣΠ, που έχει και απόλυτη πλειοψηφία στο ΔΣ, η οποία καλούσε με προσωπικά μηνύματα τους φοιτητές να έρθουν στη Γενική Συνέλευση δύο ώρες μετά από την έναρξή της, με μοναδικό σκοπό να ψηφίσουν το πλαίσιο της ΠΑΣΠ χωρίς να έχουν συμμετάσχει στη Συνέλευση!
Τα προβλήματα συνεχίστηκαν με τον αυθαίρετο ορισμό, πάλι ερήμην των φοιτητών, του χρόνου που θα είχε η κάθε παράταξη ώστε να τοποθετηθεί στη Γενική Συνέλευση, το οποίο χρονικό περιθώριο παραβίασαν και ξεπέρασαν οι ίδιες αυτές δυνάμεις που το όρισαν. Αυτές οι δυνάμεις διέκοπταν διαρκώς του φοιτητές που δεν πρόσκεινται σε αυτές κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής τους, αν δεν τους εμπόδιζαν να τοποθετηθούν γενικά. Σε τέτοιο βαθμό έχουν αλλοτριωθεί από ψηφοθηρικές λογικές αυτές οι δυνάμεις, που δεν άφησαν καν να ολοκληρώσει τη σκέψη του ο ένας ανένταχτος φοιτητής που πήρε το λόγο στη Συνέλευση! Αντίστοιχα οι εκπρόσωποι της ΠΚΣ προσπάθησαν να απαγορέψουν σε μέλος της Φοιτητικής Πορείας να πάρει το λόγο μετά τις τοποθετήσεις των παρατάξεων, ενώ οι ίδιοι είχαν μιλήσει δύο και τρεις φορές ο καθένας.
Η πλήρης ταύτιση των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ με την ΠΑΣΠ όμως εκφράστηκε ξεκάθαρα στα ζητήματα του Προεδρείου και του ορισμού της διαδικασίας. Το Προεδρείο, που έχει υπ' ευθύνη του την ομαλή διεξαγωγή της Συνέλευσης, ορίστηκε από τις ίδιες αυτές δυνάμεις χωρίς να κατατίθεται στην κρίση των φοιτητών. Το ίδιο αυτό «Προεδρείο» προσπάθησε να αποφασίσει επί τόπου τη σειρά των τοποθετήσεων των φοιτητικών παρατάξεων ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης, ωστόσο μετά από απαίτηση της Φοιτητικής Πορείας η σειρά αυτή ορίστηκε με κλήρο όπως επιτάσσει μια στοιχειώδης δημοκρατική αντίληψη.
Οι κυρίαρχες παρατάξεις αρνήθηκαν να θέσουν προς ψήφιση και προς την κρίση των φοιτητών την ίδια τη διαδικασία διεξαγωγής της Γενικής Συνέλευσης, με πλαίσια ή αιτήματα, αναπαράγοντας ως και τραμπούκικες λογικές με φράσεις του τύπου «έτσι θα γίνει η Συνέλευση κι αν έχεις πρόβλημα θα το λύσουμε οι δυό μας έξω από δω», όπως ακούσαμε από εκπρόσωπο της Πανσπουδαστικής. Κατά τη γνώμη μας οι Γενικές Συνελεύσεις είναι ο κατεξοχήν τόπος «επίλυσης» των διαφωνιών στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος. Όσο κι αν κάποιοι ζηλεύουν τις πρακτικές των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και τους τραμπουκισμούς, εμείς θα στεκόμαστε απέναντί τους όταν επιβάλλουν αυτήν την κατάντια στους Συλλόγους και τις διαδικασίες τους, όπως όταν αμαύρωσαν τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου οι «πορτιέρηδες» των ΕΑΑΚ και οι ξυλοδαρμοί τους.
Σε αντίθεση με τη Φοιτητική Πορεία που θεωρεί τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων ως το σημείο αγωνιστικής συσπείρωσης όλων των φοιτητών, γι’ αυτό επιμένουμε η συσπείρωση αυτή να γίνεται πάνω στα αιτήματα και τις μορφές πάλης που στηρίζουν όλοι οι φοιτητές, οι δυνάμεις των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ βλέπουν τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων ως ένα τρόπαιο προς κατάκτηση, ως μια εκλογική δηλαδή διαδικασία, ως μια σφραγίδα που την κερδίζει η μια ή η άλλη παράταξη, γι’ αυτό και από τη συζήτηση για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου η μόνη διαφορά που έγινε αισθητή ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις ήταν για το που θα ξεκινήσει η διαδήλωση, στο Πολυτεχνείο που καλούσαν τα ΕΑΑΚ, ή στα Προπύλαια που καλούσε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ. Αυτή είναι η ουσία των πολυσέλιδων πλαισίων, γι’ αυτό οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ όποτε εμφανίζονται σε Γενικές Συνελεύσεις υπερασπίζονται τα πλαίσια, και όχι επειδή τα πλαίσια «πολιτικοποιούν».
Σε έναν πραγματικά ζωντανό και δημοκρατικό Σύλλογο θα τηρούνταν το Καταστατικό ακριβώς για να προφυλάξει τις διαδικασίες από αυθαίρετες πρακτικές, το Διοικητικό Συμβούλιο θα υποτάσσονταν στη Γενική Συνέλευση, αντί να επιβάλλεται σε αυτήν, θα συνεδρίαζε ανοιχτά και θα λογοδοτούσε στους φοιτητές. Αλλά οι δυνάμεις των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ αντί να ενθαρρύνουν τη μαζική πρωτοβουλία των φοιτητών, κουρνιάζουν στα γραφειοκρατικά παζάρια με την ΠΑΣΠ και τη ΔΑΠ, παζάρια που την περίοδο της καραντίνας οδήγησαν το Διοικητικό Συμβούλιο στις ηλεκτρονικές συνεδριάσεις(!), που ανοίγουν το δρόμο για τις ηλεκτρονικές εκλογές και ηλεκτρονικές γενικές συνελεύσεις που οραματίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ, προκειμένου να αντικαταστήσει τις διά ζώσης διαδικασίες των Συλλόγων, αφού μόνο διά ζώσης μπορούν πλατιά οι φοιτητές να καθορίσουν τη δράση τους και τη δράση των αντιπροσώπων τους, και να προασπίσουν τα συμφέροντά τους.
Όλες αυτές οι πρακτικές οδηγούν στην απογοήτευση του κόσμου, στην αποξένωσή του από τα όργανα του Συλλόγου και στην απομαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί στο να είμαστε πιο ευάλωτοι, ως φοιτητές, στα αντιεκπαιδευτικά σχέδια κάθε κυβέρνησης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι νομοτελειακό και αναπόφευκτο. Μοναδική απάντηση, προς όφελος των φοιτητών, μπορεί και πρέπει να είναι η μαζική συμμετοχή τους στις Γενικές Συνελεύσεις, η διασφάλιση και περιφρούρηση των όρων διεξαγωγής τους από φαινόμενα εκφυλισμού όπως τα παραπάνω. Μόνο έτσι θα μπορούν οι Γενικές Συνελεύσεις να αποτελούν πραγματικά το αποκούμπι του κάθε φοιτητή για τα προβλήματά του, από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα.
