Μπροστά στην απεργία της 12ης Νοέμβρη, η ΕΡΓ.ΑΣ. καλεί σε ανοιχτή εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:
"Το εργατικό κίνημα μπροστά στη νέα αντιλαϊκή επίθεση"
Σάββατο 7 Νοέμβρη και ώρα 6.00 μ.μ. ( οδός Αβέρωφ 23, 2ος Όροφος)
Τα ταμπούρλα της νέας αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης ξεκίνησαν να βαράνε. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνάει με γρήγορους ρυθμούς στην εφαρμογή του 3ου μνημονίου, με το πρώτο πακέτο μέτρων να έχει ήδη ψηφιστεί και το δεύτερο να οδεύει για Νοέμβρη.Ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το νέο τσάκισμα των συντάξεων και την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, με καινούργιο “ενιαίο μισθολόγιο” που θα συρρικνώσει περαιτέρω μισθούς και εργασιακά δικαιώματα στον δημόσιο τομέα, με νέα φοροληστρικά μέτρα και χαράτσια που έρχονται να αφαιμάξουν το ήδη ρημαγμένο λαϊκό εισόδημα, με την ίδια πολιτική που παράγει μια τεράστια ανεργία, με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, με την οικονομική εξόντωση της φτωχομεσαίας αγροτιάς, το ξεπούλημα κρατικού πλούτου λιμανιών, αεροδρομίων, του σιδηροδρόμου και της ενεργειακής βάσης της χώρας, με την παραπέρα διάλυση της δημόσιας Παιδείας και Υγείας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν κατάργησε τα μνημόνια, αλλά σε απόλυτη συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων εφαρμόζει, ήδη, μία σκληρή μνημονιακή πολιτική που καθορίζεται αυστηρά από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και το ΔΝΤ.
Ο νέος αντεργατικός, αντιλαϊκός οδοστρωτήρας βρίσκει το συνδικαλιστικό κίνημα αιχμάλωτο μιας πολιτικής που το κρατά καθηλωμένο και αποδιοργανωμένο. Με μπλοκαρισμένη τη δυνατότητά του να δράσει από την πολιτική του συμβιβασμού με τα μνημόνια, που εφαρμόζουν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, που ελέγχουν τα όργανα του .
Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, μαζί με τη συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ(ΜΕΤΑ), επί της ουσίας, έχουν κηρύξει αναστολή εργασιών και παύση κινητοποιήσεων. Η τελευταία γενική πανελλαδική απεργία καταγράφεται τον Νοέμβρη του 2014, δηλαδή ένα χρόνο πριν.
Από τότε μέχρι σήμερα, οι εκλογές και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αναμφισβήτητα επέδρασαν αρνητικά στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα εγκλωβίζοντας στρώματα της ελληνικής κοινωνίας σε εκλογικές αυταπάτες. Μεγάλος αριθμός εργαζομένων μείωσε αισθητά τη συνδικαλιστική κινητικότητά του και οι λειτουργίες και οι αγωνιστικές δραστηριότητες των σωματείων απενεργοποιήθηκαν σημαντικά, καθώς επήλθε παγίδευση στη λογική του μικρότερου κακού και της “εκλογικής σωτηρίας” και εναπόθεση προσδοκιών στις δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με τους δυνάστες της χώρας, που οδήγησε τελικά σε πλήρη απογοήτευση.
Από τότε μέχρι σήμερα οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, του υποταγμένου και συμβιβασμένου συνδικαλισμού, βολεύτηκαν ακόμα περισσότερο στην αδράνειά τους. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μπροστά στην ψήφιση του 3ου μνημονίου είναι η πρώτη φορά που δεν εξαγγέλθηκε απεργία αλλά απογευματινό συλλαλητήριο, ενώ η ηγεσία της μεγαλύτερης συνομοσπονδίας της χώρας, της ΓΣΕΕ, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, την επέλαση της εργοδοτικής επίθεσης και τα νέα σαρωτικά μέτρα, εξαντλεί τη δράση της στην ανάρτηση δελτίων τύπου και σε συναντήσεις με εκπροσώπους του ΣΕΒ και της κυβέρνησης, μακρυά και έξω από τους εργασιακούς χώρους. Η ίδια ηγεσία θεώρησε χρέος της ενόψει του δημοψηφίσματος να υπερασπιστεί, με προκλητικό τρόπο, την “ευρωπαϊκή πορεία της χώρας” και το ευρώ, ταυτιζόμενη με τις επιδιώξεις της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των μνημονιόδουλων κομμάτων της, σε κόντρα με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Τελικά, η ηγεσία της ΓΣΕΕ μαζί με την ΑΔΕΔΥ, αφού ψηφίστηκε το 3ο μνημόνιο καθώς και το 1ο πακέτο μέτρων, θυμήθηκαν να καλέσουν σε γενική πανελλαδική απεργία στις 12 του Νοέμβρη με στόχο να τη μετατρέψουν και αυτή σε τουφεκιά στον αέρα.
Η χρόνια κυριαρχία αυτών των δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα απομαζικοποίησε και υπονόμευσε τις συλλογικές διαδικασίες και μετέτρεψε τα σωματεία σε γραφειοκρατικά όργανα διαβουλεύσεων με την εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση. Ουσιαστικά οι δυνάμεις αυτές, υπονομεύοντας όλους τους αγώνες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσαν και αποτελούν δεκανίκι της πολιτικής των μνημονίων. Η ανατροπή της κυριαρχίας τους και η εξουδετέρωση της επιρροής τους μέσα στα συνδικάτα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να γίνουν αυτά πραγματικά «όπλα» στα χέρια των εργαζομένων, πραγματικές ταξικές οργανώσεις τους.
Από την άλλη, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ(ΜΕΤΑ), πλήρως αφομοιώσιμες, παίζουν πολύ καλά τον ρόλο της κυβερνητικής συνδικαλιστικής παράταξης που ουσιαστικά σιωπά μπροστά στην εφαρμογή του μνημονίου και την επιβολή των νέων αντεργατικών μέτρων. Συνεχίζουν να καλλιεργούν στους εργαζόμενους στάση αναμονής και αυταπάτες όσον αφορά τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ και της Συγκυβέρνησης, και συμπορεύονται με τις δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ στην αδράνεια και τον συνδικαλισμό της συνδιαλλαγής.
Μπροστά στη συνδικαλιστικη αδράνεια και ακινησία που επιβάλλουν οι παραπάνω δυνάμεις, το ΠΑΜΕ βρίσκει την «ευκαιρία» να εμφανιστεί ως “ο εκφραστής του ταξικού αγώνα” των εργαζομένων . Υπονομεύοντας και απαξιώνοντας την πάλη για την ανασυγκρότηση των σωματείων και την ανατροπή των συσχετισμών μέσα σε αυτά, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ προβάλλουν ως διέξοδο για τους εργαζόμενους την εγγραφή τους στο ΠΑΜΕ. Έτσι βλέπουν την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού ταξικού κινήματος, γι'αυτό, ακόμα και σε κλάδους όπου υπάρχουν μαζικά σωματεία και ομοσπονδίες, αλλά κυριαρχούν άλλες δυνάμεις, το ΠΑΜΕ εγκαταλείπει τον αγώνα για την ανασυγκρότηση και την ισχυροποίησή τους και φροντίζει να φτιάξει νέα σωματεία υπό τη σφραγίδα του και τον έλεγχό του διασπώντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους και υποσκάπτοντας τον αγώνα μέσα στα σωματεία. Την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι βλέπουν τις κατακτήσεις τους να τσακίζονται η μία μετά την άλλη και βρίσκονται γονατισμένοι κάτω από το βάρος της νέας αντεργατικής επίθεσης, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ενώ δεν καταναλώνουν σταγόνα σάλιου για τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων και την αναζωπύρωση των συλλογικών διαδικασιών, με στόχο να ξαναμπούν οι εργαζόμενοι στα σωματεία και να αναπτυχθούν μαζικοί αγώνες, επιδίδονται σε διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού όπως οι πρόσφατες “καταλήψεις” Υπουργείων. Ταυτόχρονα, η εξαγγελία απεργίας για τις 12 Νοέμβρη, σχεδόν ένα μήνα μετά την ψήφιση του πρώτου πακέτου μέτρων του πρώτου μνημονίου(!), από τα σωματεία και τα εργατικά κέντρα που ανήκουν στο ΠΑΜΕ βόλεψε απόλυτα τις δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησαν εξαγγέλοντας απεργία την ίδια μέρα. Όσο λοιπόν και αν οι δυνάμεις του ΚΚΕ αρνούνται να βρεθούν στην ίδια πλατεία με τους «ξεπουλημένους» των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ, η συνδικαλιστική τακτική που ακολουθούν στους μαζικούς χώρους δουλειάς εξυπηρετεί απόλυτα αυτές τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.
Η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού, εργατικού κινήματος προϋποθέτει την πάλη μέσα στα σωματεία για την ανατροπή της συνδικαλιστικής γραμμής των σημερινών ηγεσιών, για το δυνάμωμα και την καλύτερη οργάνωση των συνδικάτων, για τη λειτουργία και τη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών τους, για την ανάπτυξη μαζικών ενιαίων πανεργατικών αγώνων, ικανών να ανακόψουν την μνημονιακή πολιτική. Όσοι προσπερνούν αυτή την αλήθεια, όσοι θέλουν γρήγορες λύσεις αποδίδοντας το πρόβλημα της αποδυνάμωσης των σωματείων στη “δομή” τους, προβάλλοντας ως λύση την αναζήτηση νέων δομών, όσοι ταυτίζουν το ταξικό κίνημα με τη δημιουργία νέων σωματείων τα οποία θα έχουν «κόκκινες» σφραγίδες, παρακάμπτοντας τους συσχετισμούς, αυτοί φυγομαχούν και τελικά υπονομεύουν και απαξιώνουν τον αγώνα για τη δημιουργία ισχυρού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Μπροστά στην εντεινόμενη αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική, μπροστά στα νέα πακέτα μέτρων που τσακίζουν τα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα και ξεπουλάνε κοψοχρονιά τη χώρα στους ξένους τοκογλύφους, ο λαός και οι εργαζόμενοι οφείλουν να ορθώσουν ισχυρή αντίσταση.
Οι δυνάμεις της ΕΡΓ.Α.Σ. παλεύουν μέσα στα σωματεία για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να ξαναπιστέψουν στις δυνάμεις τους, για τη δημιουργία σωματείων όπου δεν υπάρχουν και την οργάνωση των εργαζομένων σ'αυτά, για την εξεύρεση μορφών οργάνωσης και κινητοποίησης των ανέργων, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την ανάπτυξη νέων μαζικών πανεργατικών αγώνων, με προοπτική και στόχο για την ανατροπή της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής, την επανακατάκτηση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, το ξεπέταγμα από τη χώρα μας της μπότας του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που επιβάλλει στον ελληνικό λαό τα εξοντωτικά μνημόνια. Για δουλειά, αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη, Ειρήνη, Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία.
Γιατί αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος που μπορεί να δώσει διέξοδο στον λαό και τη χώρα.
