Οι μαζικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν τις τελευταίες μέρες την πρωτεύουσα της πολιτείας του Ουισκόνσιν, Μάντισον, ήταν μια μεγάλη μάχη που κερδήθηκε. Αποκορύφωμα, μέχρι στιγμής, των μαζικών κινητοποιήσεων που διοργανώθηκαν υπήρξε η 12η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε ογκώδης συγκέντρωση (πιθανά προσήλθε αριθμός άνω των 100.000 διαδηλωτών) έξω από το κτήριο του Καπιτωλίου της πολιτείας, και κατάληψή του. Εργάτες, αγρότες, εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δάσκαλοί, νεολαία, συνταξιούχοι, αποδοκίμασαν την τοπική Γερουσία η οποία ψήφισε τελικά, λίγο-πολύ πραξικοπηματικά, την πρόταση «αναθεώρησης του προϋπολογισμού» που κατέθεσε ο ρεπουμπλικανός κυβερνήτης Σκοτ Ουόκερ. Η Γερουσία πήρε την απόφαση αυτή χωρίς να διαθέτει καν την απαιτούμενη τυπική απαρτία (και πέρα από την ηθική απονομιμοποίηση της ψήφισης του νομοσχεδίου και τη γενική λαϊκή αποδοκιμασία του), παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας απείχαν οι βουλευτές των Δημοκρατικών, και παρά τις πολύ έντονες αντιδράσεις που είχαν εκδηλωθεί καταρχήν στο Ουισκόνσιν, με κινητοποιήσεις διαρκείας ενός μήνα, πρωτόγνωρες τουλάχιστον για τη βόρεια πολιτεία των ΗΠΑ.
Το νομοσχέδιο που έγινε παράνομα νόμος, αποτελεί σημαντικό πλήγμα στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ εντάσσεται σε μια σειρά βαθιά αντιδραστικών νόμων που επιχειρείται να ψηφιστούν σταδιακά σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ και ουσιαστικά προβλέπουν: περιστολή, στα όρια της κατάργησης, του συνδικαλισμού στον δημόσιο τομέα, περιορισμό, στα όρια της απαγόρευσης, του δικαιώματος στην απεργία και στην κατάληψη χώρων εργασίας, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας με άρση του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης για τους δημόσιους υπαλλήλους.
Τα ομοσπονδιακά αλλά και τα πολιτειακά ΜΜΕ των ΗΠΑ εκπλήσσονται από τη μαζικότητα, τον παλμό, και την επιμονή των κινητοποιήσεων στο Ουισκόνσιν, και μάλιστα μιλούν για «επιδράσεις» από τις διάφορες εξεγέρσεις/ξεσπάσματα που εκδηλώθηκαν, την περίοδο αυτή, σε χώρες της Β. Αφρικής και της Αραβίας! Τα πιο συνειδητοποιημένα και δυναμικά τμήματα των διαδηλωτών δεν αρκούνται βέβαια στη συλλογή υπογραφών για να ανακληθούν οι γερουσιαστές που δεν είναι επιθυμητοί στην πολιτειακή γερουσία, δεν ικανοποιούνται με την απόφαση δικαστηρίου του Ουισκόνσιν, το οποίο (σε μια προσπάθεια να εκτονώσει τις αγριεμένες διαθέσεις του πλήθους) ανέστειλε προσωρινά την εφαρμογή του αμφιλεγόμενου νόμου, δεν καλύπτονται από τις (άκρως επιτυχημένες, κατά τα άλλα) κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες που εκδηλώθηκαν κυρίως στη Μάντισον και σε άλλες πόλεις του Ουισκόνσιν, αλλά καλούν σε γενική απεργία και παράλυση του κράτους, για την ανατροπή της επίθεσης στα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Πίσω και πέρα από την επιφανειακή πολιτική και κοινωνική νωθρότητα και αβελτηρία, κρύβεται ένα κριτικής σημασίας κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας που κατανοεί την αναγκαιότητα της συλλογικής και οργανωμένης διεκδίκησης, που κάνει σήμερα τα πρώτα απαραίτητα βήματα για να μιλήσει όρους «πιο» ταξικούς, σε μια χώρα που σήμερα ετοιμάζεται να εμπλακεί σε μία ακόμη ιμπεριαλιστική επέμβαση την ώρα που στο εσωτερικό της τα κοινωνικά προβλήματα διογκώνονται, σε μια χώρα που αρχίζει πια να δυσκολεύεται να πείσει τους πολίτες της να εφησυχάζουν, αγοράζοντας «Αμερικανικό όνειρο».
