Με την παρουσία δεκάδων συντρόφων, συναγωνιστών και φίλων μαθητών, φοιτητών και νέων εργαζομένων από την Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το Σαββατοκύριακο 7-8 Γενάρη η Ετήσια Πανελλαδική Σύσκεψη της Πορείας. Με πλήθος τοποθετήσεων, προβληματισμών, σκέψεων και ερωτημάτων, η συζήτηση κατά τη διάρκεια της Σύσκεψης υπήρξε ιδιαίτερα πλούσια και το αποτέλεσμά της θετικό και ενθαρρυντικό για την Πορεία, ώστε να ανταποκριθεί όντας ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά πιο εξοπλισμένη στα νέα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά στα μέλη και τους φίλους της τη χρονιά που ανοίγεται.
Τη διαδικασία της Σύσκεψης άνοιξε ο σ. Δημήτρης Κοντοφάκας, με την εισήγηση εκ μέρους του Γραφείου της Νεολαίας. Πάνω στη βάση της εισήγησης αναπτύχθηκε πλούσιος διάλογος και έγιναν τοποθετήσεις «εφ’ όλης της ύλης». Τη Σύσκεψη απασχόλησαν διεθνή θέματα, όπως η άνοδος της ακροδεξιάς και των αντιδραστικών δυνάμεων στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό, καθώς και ζητήματα της εγχώριας επικαιρότητας, όπως η συνεχιζόμενη επίθεση στα εργασιακά, οι συνέπειες των μνημονίων στη νεολαία κ.ά. Ιδιαίτερα απασχόλησε η δράση της Πορείας στα μέτωπα πάλης που παρεμβαίνει και στους τομείς που δραστηριοποιείται, από τα σχολεία και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, μέχρι τα σωματεία και τους χώρους δουλειάς των εργαζομένων. Δόθηκαν εικόνες και ανταλλάχθηκαν εμπειρίες που πιστοποιούν τα θετικά βήματα της Πορείας το τελευταίο διάστημα.
Από τη συζήτηση κατά τη διάρκεια της Σύσκεψης δε θα μπορούσε βέβαια να λείψει ο νέος πολιτιστικός χώρος «Σήμα» της Πορείας. Με προβληματισμούς, ερωτήματα, σκέψεις και προτάσεις για τη λειτουργία, το περιεχόμενο, τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες του Σήματος, οι σύντροφοι της Οργάνωσης Νεολαίας μετέφεραν τον ενθουσιασμό και την αγωνία τους για τη νέα αυτή προσπάθεια της Πορείας, για το νέο αυτό σημαντικό βήμα, ιδιαίτερα στο κεφάλαιο της οργανωτικής ανάπτυξης.
Η διαδικασία του Σαββάτου έληξε με την εκλογή του νέου Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης της Πορείας. Την Κυριακή 8 Γενάρη πραγματοποιήθηκε ξεχωριστή φοιτητική συζήτηση, που περιστράφηκε κυρίως γύρω από την παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους. Στη συζήτηση της Κυριακής τονίστηκαν ιδιαίτερα οι άξονες πάλης και οι κατευθύνσεις της Πορείας σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, μεταφέρθηκαν εικόνες από σχολές, ενώ δόθηκε ένα ιδιαίτερο βάρος στις δυνατότητες ανάπτυξης της δουλειάς και της δράσης της Πορείας στους φοιτητικούς χώρους.
Η Ετήσια Πανελλαδική Σύσκεψη της Πορείας αποτύπωσε τα θετικά βήματα που έχει κάνει η Οργάνωση της Νεολαίας, τόσο στο επίπεδο της οργανωτικής της ανάπτυξης, όσο και στο επίπεδο της ιδεολογικής και πολιτικής της συγκρότησης. Ωστόσο, παραμένουν ακόμη ελλείψεις και αδυναμίες, ιδιαίτερα στον κρίσιμο τομέα της οργανωτικής πολιτικής και της σύνδεσης με ευρύτερους κύκλους νεολαίας, που πρέπει να ξεπεραστούν. Βγαίνοντας από την Σύσκεψη με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, σιγουριά και αυτοπεποίθηση, οι συναγωνιστές της Πορείας καλούνται τώρα να βαδίσουν μπροστά, να ανταποκριθούν στα σύνθετα καθήκοντα της πάλης και να αγωνιστούν με όλες τους τις δυνάμεις για ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας, στο πλευρό των λαϊκών αντιιμπεριαλιστικών αγώνων.
Ακολουθεί η εισήγηση που εκφωνήθηκε από τον σ. Δ. Κοντοφάκα
Τα προηγούμενα χρόνια προβλήθηκαν με ιδιαίτερη έμφαση από το παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα η θεωρία της παγκοσμιοποίησης, η ιδέα πως στα πλαίσια της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, οι οικονομίες συγκλίνουν, τα εθνικά σύνορα πέφτουν και σιγά-σιγά καταργούνται, προβλήθηκε η θεωρία των ολοκληρώσεων και των συγχωνεύσεων των κρατών σε μεγάλες πολιτικές και οικονομικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, προς μια υποχρεωτική λίγο-πολύ φυσική εξέλιξη, προς το ενιαίο πλανητικό χωριό. Πανηγυρίζοντας την επικράτηση του καπιταλιστικού συστήματος οι προπαγανδιστικοί του μηχανισμοί, κηρύσσοντας το τέλος της ιστορίας, την κατάργηση των ανταγωνισμών και αντιθέσεων, προβάλλοντας τα τεχνολογικά επιτεύγματα, προδιέγραφαν την ενιαία παγκόσμια καθολική αγορά και την εξασφάλιση μιας παγκόσμιας ειρηνικής, οικονομικής ανάπτυξης χωρίς συγκρούσεις και πολέμους.
Η αντίκρουση των θεωριών της παγκοσμιοποίησης και των ολοκληρώσεων που γοήτευαν, όχι μόνο τους κλασσικούς οπαδούς του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και την ανανεωμένη και εκσυγχρονισμένη όπως αυτοπροσδιορίζεται αριστερά, αντιμετωπίζονταν ως συνώνυμο της καθυστέρησης και του απομονωτισμού της περιθωριακής αριστεράς.
Τι επιβεβαιώνουν ωστόσο οι εξελίξεις και ποια είναι η κατάσταση σήμερα;
Το καπιταλιστικό σύστημα οδεύει προς το κλείσιμο μιας δεκαετίας από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, που παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις ολοένα και χειροτερεύει. Το κεφάλαιο για τη δική του σωτηρία και αξιοποιώντας τον ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης, ρίχνει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία, μέσα από σκληρά πακέτα μέτρων, καταβυθίζοντας σε Ανατολή και Δύση τις κοινωνίες σε φτώχεια, ανεργία και ανέχεια.
Ενώ παράλληλα υφαρπάζει εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα ολόκληρου αιώνα, που κερδήθηκαν μέσα από σκληρούς αγώνες των λαών, κάτω από την άνοδο του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.
Η κρίση σπρώχνει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όχι προς τη συνεργασία, τη συνεννόηση και την ειρήνη, αλλά αντίθετα επιβεβαιώνοντας τη λενινιστική αλήθεια για τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς τη βία και τον πόλεμο. Η ανάδειξη των δυνάμεων που εκπροσωπεί ο Τραμπ σηματοδοτεί την ενίσχυση των πιο φιλοπόλεμων και αντιδραστικών δυνάμεων στην κυβέρνηση των ΗΠΑ διαγράφοντας στον ορίζοντα σκοτεινές εξελίξεις.
Οι πολύχρονοι πόλεμοι στη Συρία, την Ουκρανία τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ, τη Λιβύη που ξεκίνησαν οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους, οξύνουν τον παγκόσμιο ανταγωνισμό και ιδιαίτερα με την ιμπεριαλιστική Ρωσία και στο ασταθές έδαφος της οικονομικής κρίσης τροφοδοτούν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Στα πλαίσια της ΕΕ το σχέδιο του Βερολίνου για μια ολοένα και περισσότερο γερμανική Ευρώπη προσκρούει τόσο στο βρετανικό, όσο και στο ιταλικό δημοψήφισμα, κλυδωνίζοντας το ίδιο το οικοδόμημα της ΕΕ κλονίζοντας την αλαζονική προπαγάνδα του μονόδρομου που για χρόνια πιπιλίζουν στον λαό μας και στους λαούς της Ευρώπης.
Αντίστοιχα επικίνδυνα δυναμώνουν στα πλαίσια των ευρωπαϊκών χωρών τα ρεύματα της ακροδεξιάς και του φασισμού, αξιοποιώντας την απουσία πραγματικού και ισχυρού αριστερού κινήματος, αξιοποιώντας τα αποκαΐδια της κρίσης, την εξάπλωση της φτώχειας, της ανεργίας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, ξεγελώντας και δημαγωγώντας με το δήθεν αντισυστημικό τους προφίλ. Αξιοποιώντας την αντικομμουνιστική υστερία που καλλιέργησαν οι πολιτικοί θεσμοί και το πολιτικό σύστημα της ΕΕ, αξιοποιώντας παράλληλα τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα που οι ίδιες οι χώρες τους δημιούργησαν, ή αξιοποιώντας την τρομοκρατία του ισλαμικού κράτους που και πάλι δημιούργημα των χωρών τους είναι.
Αν στο διεθνές περιβάλλον προβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια οι θεωρίες που υπογράμμιζαν και επιβεβαίωναν δήθεν την ισχύ του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος και που τώρα αποδεικνύονται μέρα με τη μέρα ανυπόστατοι ισχυρισμοί, το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα πρόβαλλε τη θεωρία της ισχυρής Ελλάδας, τους μεγάλους εθνικούς στόχους της ΟΝΕ και του ευρώ, της Ολυμπιάδας, της οικονομικής εξάπλωσης και διείσδυσης στα Βαλκάνια, παρασύροντας με τις θεωρίες του όχι μόνο απλούς εργαζόμενους αλλά και κόμματα και δυνάμεις με αναφορά στην αριστερά. Κάτω από τη σκόνη που σήκωσαν αυτές οι θεωρίες το ΚΚΕ, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακάλυψαν πως η εξάρτηση της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό είναι μύθος. Πως η χώρα μας δεν είναι υποτελής αλλά είναι χώρα εθνικά ανεξάρτητη και ιμπεριαλιστική. Και τώρα που τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, οι θεωρίες της ισχυρής Ελλάδας βούλιαξαν στον μνημονιακό βάλτο, τώρα που η χώρα αλυσοδέθηκε κάτω από τις ταπεινωτικές συμφωνίες οικονομικού και πολιτικού ελέγχου, οι δυνάμεις αυτές επιμένουν να μην αναγνωρίζουν το προφανές.
Νομίζοντας ενδεχομένως πως η αναγνώριση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αποτελεί ελαφρυντικό στοιχείο, κάποιο είδος αθώωσης για την αστική τάξη της Ελλάδας, μιας και έτσι οι ευθύνες μοιράζονται. Το ακριβώς αντίθετο. Αποτελεί επαίσχυντη στάση, άξια μεγάλης τιμωρίας, όταν αποκαλύπτεται στα μάτια του λαού η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Όταν η χώρα τελεί υπό καθεστώς μνημονιακών υπαγορεύσεων και ο Τσακαλώτος σκούζει προς τους δανειστές πως «η κυβέρνηση σε κάποια θέματα πρέπει να έχει μια διακριτική ευχέρεια να κυβερνήσει», όταν στο 3ο μνημόνιο που ψήφισαν όλοι μαζί, αναγράφεται πως δεν μπορεί να ψηφίσει τίποτε η Βουλή αν πρώτα δεν εγκρίνεται από τους δανειστές, όταν το Κυπριακό κάτω από τις ξένες υπαγορεύσεις οδηγείται στη προοπτική της διχοτόμησης, όταν το Αιγαίο μετατρέπεται σε Νατοϊκή λίμνη, όταν απέναντι στην αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι η υποχωρητικότητα και όταν εκχωρούνται εθνικά δικαιώματα προς τις ξένες δυνάμεις για την αναζήτηση προστασίας, αυτό δεν περιγράφει μια χώρα ιμπεριαλιστική, όπως λέει το ΚΚΕ, ή το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά χώρα υποτελή στον ιμπεριαλισμό και μια τέτοια στάση δεν ελαφρύνει τη θέση της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης και των κομμάτων της, αλλά αντίθετα τα καθιστά ακόμα πιο ένοχα και άξια καταδίκης στα μάτια του λαού.
Και επειδή στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά, το κενό αυτής της αποδοκιμασίας και της πολιτικής καταγγελίας της εθελοδουλίας, του ραγιαδισμού και της υποτέλειας, αν δεν το καλύψει η αριστερά θα το κάνουν οι ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις με τα εθνικιστικά τους παραληρήματα και τη δημαγωγική και κάλπικη πατριδοφιλία τους.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε την πέτρα των τηλεοπτικών αδειών για να χτυπήσει το σύστημα της διαπλοκής και μόλις το Συμβούλιο της Επικρατείας, προασπίζοντας τα συμφέροντα των καναλαρχών και της ΝΔ, κήρυξε παράνομο τον νόμο Παπά, τράπηκε σε άτακτη υποχώρηση επιζητώντας έναν συμβιβασμό που θα διαιωνίζει το καθεστώς της διαπλοκής αφήνοντας άθικτο το σύστημα της προηγούμενης διαφθοράς.
Σήκωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την πέτρα για το μάθημα των θρησκευτικών και μόλις έπεσαν τα πρώτα εκκλησιαστικά αναθέματα των κύκλων των ρασοφόρων, του κοινωνικού αναχρονισμού και του πνευματικού σκοταδισμού, πάλι τράπηκε σε φυγή, αποκεφαλίζοντας τον υπουργό Παιδείας, Φίλη.
Πιο πριν θα καταργούσε τα μνημόνια με έναν νόμο, θα καταργούσε την τρόικα, θα καταργούσε τους εφαρμοστικούς νόμους, θα επανέφερε τους μισθούς, τις συντάξεις, θα υλοποιούσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κλπ κλπ.
Πράττοντας τα αντίθετα, αποτέλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τη χρυσή εφεδρεία στα χέρια των δανειστών, για να πάρει μέτρα που άλλοι δε θα μπορούσαν, για να προσφέρει δικαίωση στην πολιτική που μέχρι τότε εφαρμόστηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, για να διασύρει της Αριστερά στα μάτια του λαού.
Αφού τους χρησιμοποιήσουν, αργά ή γρήγορα θα τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες, προετοιμάζοντας παράλληλα με ανανεωτικό λίφτιγκ και κεντροδεξιό προφίλ τον Μητσοτάκη, αλλά και με τα ακροδεξιά αντίβαρα να παραμένουν ψηλά στην κομματική πυραμίδα της ΝΔ, την επόμενη κυβέρνηση και την επόμενη μέρα.
Οι εμπειρίες των τελευταίων χρόνων, η γρήγορη προσαρμογή και αποκάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να επιβεβαιώσει και να ισχυροποιήσει τη δοκιμασμένη αλήθεια του αριστερού κινήματος, πως η απόκρουση των μέτρων της αντιλαϊκής επίθεσης, η διεκδίκηση των μεγάλων αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων του λαού δε θα έρθει με κοινοβουλευτικά τεχνάσματα και προσδοκίες που σκορπούν οδυνηρές αυταπάτες και απογοητεύσεις, αλλά μέσα από την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα με εμπιστοσύνη στη δύναμη των μαζών.
Καθώς μπαίνουμε στον έβδομο χρόνο μνημονιακής πολιτικής με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου και ενώ προαλείφεται και ένα 4ο μνημόνιο, ο αγώνας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα είναι αγώνας για την επιβίωση του λαού.
Αυτός ο αγώνας μπορεί να αναπτυχθεί αν κάθε αντιλαϊκό μέτρο, κάθε μνημονιακό χτύπημα γίνεται σημείο αγωνιστικής συσπείρωσης και συγκέντρωσης λαϊκών δυνάμεων και οι αγωνιστικές συσπειρώσεις συνενώνονται και διαμορφώνουν ένα πιο πλατύ μέτωπο λαϊκής αντίστασης και πάλης ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.
Αν μέσα σε αυτό τον αγώνα οικοδομούνται όροι μαζικής ενωτικής κινητοποίησης και ενίσχυσης της αντίστασης, της οργάνωσης και της αγωνιστικής πεποίθησης του λαϊκού παράγοντα για την απόκρουση και ανατροπή των μνημονιακών μέτρων και δεν καλλιεργείται -όπως κάνει το ΚΚΕ- η αντίληψη που, ουσιαστικά, ανάγει την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων σε ζήτημα που μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με μια «αλλαγή σε επίπεδο κυβερνητικής εξουσίας», μια αντίληψη που τη σημερινή αδυναμία του λαϊκού κινήματος τη μετατρέπει σε ηττοπάθεια και οδηγεί σε υποτίμηση και περιορισμό της καθημερινής πάλης ενάντια στα μνημονιακά χτυπήματα.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να αποσκοπεί στην ανατροπή συνολικά της αστικής και μνημονιακής πολιτικής και όχι μόνο του προσωρινού διαχειριστή της. Να μην στρεβλώνεται με αιτήματα, σαν κι αυτά που πρόβαλλε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τύπου «κάτω η κυβέρνηση», που όπως απέδειξε και η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου, μέσα στον σημερινό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων πριμοδοτούν την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία κομμάτων που υπηρετούν, στηρίζουν και συμβιβάζονται με την κυρίαρχη αστική και μνημονιακή πολιτική.
Πρέπει να κατευθύνεται σταθερά και με όλο μεγαλύτερη δύναμη ενάντια στην ΕΕ και το ΔΝΤ, να συνδέεται με την προοπτική της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ, ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, με το γκρέμισμα του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και της κυριαρχίας της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης.
Αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στα μνημονιακά μέτρα είναι ο αγώνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες του λαού και της νεολαίας. Η επιβολή των μέτρων καθιέρωσε μια σειρά διαδικασίες κοινοβουλευτικού πραξικοματισμού, καθιστώντας τις ελληνικές κυβερνήσεις εντολοδόχους υπαγορεύσεων της τρόικας, ψήφισης κρίσιμων νόμων για τον λαό και τη χώρα, σε ένα άρθρο, σε μία νύχτα.
Η ανάπτυξη αντίστασης του λαού στην πολιτική που τον καταδικάζει στη φτώχεια, την πείνα και την ανεργία δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς ταυτόχρονη πάλη κατά της πολιτικής της κρατικής τρομοκρατίας, του κυβερνητικού εκφοβισμού, του αντικομμουνισμού και της φασιστικής απειλής. Χωρίς την υπεράσπιση των δημοκρατικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων στην απεργία, στη συγκέντρωση και διαδήλωση, των δικαιωμάτων να μην μπαίνουν περιορισμοί και απαγορεύσεις στη δημοκρατική και αριστερή πολιτική έκφραση και στην ελεύθερη πολιτική δράση. Χωρίς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, του δικαιώματος σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και όσων διώκονται ή απελαύνονται για τις δημοκρατικές πολιτικές ιδέες τους και τον πολιτικό αγώνα τους. Χωρίς τη μαζική πάλη του δημοκρατικού κόσμου και του λαού ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις. Για την πολιτική απομόνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία δεν μπορεί να γίνει με τη λογική των «δυναμικών συγκρούσεων» με τις ομάδες της, που δίνουν λαβή για να αναπαράγεται η θεωρία των «δύο άκρων» και διευκολύνουν τις κυβερνήσεις να ασκούν αστυνομική τρομοκρατία, αλλά πρέπει να γίνει με το ξεσκέπασμα της φασιστικής προπαγάνδας, με την αποκάλυψη του αντιδραστικού χαρακτήρα της πολιτικής και των κάλπικων «αντιμνημονιακών» και «εθνικοανεξαρτησιακών» συνθημάτων της, με την ενεργοποίηση του μαζικού κινήματος για την καταγγελία της δολοφονικής παραστρατιωτικής δράσης των ταγμάτων εφόδων της, με την επαγρύπνηση και περιφρούρηση του κινήματος και των λαϊκών αγώνων από φασιστικές επιρροές, επιθέσεις και προβοκάτσιες.
Σε προηγούμενες συζητήσεις μας και σώματα της οργάνωσής μας έχει τεθεί εμφατικά το ζήτημα της οργανωτικής πολιτικής και ανάπτυξης και όπως είναι γνωστό τον Απρίλη του 2017, αν δεν υπάρχουν άλλες κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις, προγραμματίζεται η πανελλαδική σύσκεψη του κόμματος για να συζητήσει βασικά αυτό το ζήτημα.
Πριν τον καθορισμό της οργανωτικής μας πολιτικής, το κρίσιμο ζήτημα είναι ο καθορισμός της ιδεολογικής και πολιτικής μας γραμμής, πώς πορευόμαστε σήμερα, πάνω σε ποιους πολιτικούς άξονες και θέσεις, για να υπηρετήσουμε τους μακροπρόθεσμους σκοπούς και επιδιώξεις μας. Αυτό όμως που θα κρίνει την επιτυχία της ιδεολογικής και πολιτικής μας γραμμής, την επιτυχή διάδοση, διακίνηση και προβολή των θέσεων μας, είναι η οργανωτική πολιτική.
Η Πορεία η οργάνωση νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ στο κεφάλαιο αυτό έχει κάνει το τελευταίο διάστημα θετικά βήματα. Νέοι συναγωνιστές εντάχθηκαν στις γραμμές μας ενώ ταυτόχρονα έχει διευρύνει τον περίγυρο της απεύθυνσης της. Από το δυναμικό της οργάνωσης της νεολαίας υλοποιείται ένα σημαντικό έργο που αφορά τον Λαϊκό Δρόμο, την εφημερίδα μας, το πρόσωπο και τον καθρέφτη της οργάνωσής μας. Ένα σημαντικό έργο που αφορά τη σύνταξη του ΛΔ της τεχνικής δουλειάς που απαιτείται για την έκδοσή του, τη διακίνηση και την αποστολή του, και αυτό το έργο θα χρειαστεί το επόμενο διάστημα περισσότερη ενίσχυση από το δυναμικό της οργάνωσης της Πορείας.
Με βάση το υψηλότερο τώρα, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο κατανόησης και συγκρότησης που διαθέτει η οργάνωση της Πορείας συμβάλλει καθοριστικότερα στη γενική παρουσία του Μ-Λ ΚΚΕ στη δημόσια εικόνα και φωνή του, αναλαμβάνει πιο ανεπτυγμένα καθήκοντα και υποχρεώσεις και είναι σε θέση να αναλάβει και περισσότερα.
Παρά ωστόσο τα βήματα που έχουν γίνει, η Πορεία έχει μπροστά της δρόμο να διανύσει μέχρι να συγκεντρώσει τις δυνάμεις εκείνες που θα αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα που θα της επιτρέψει να ανέλθει σε ένα επόμενο ποιοτικά στάδιο.
Σε κάθε περίπτωση ο κρίσιμος παράγοντας είναι ο ιδεολογικός και πολιτικός εξοπλισμός, η ενίσχυσή του, η διαρκής τροφοδότηση των μελών της οργάνωσης με απαντήσεις πάνω στα βασικά ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα. Και αυτό αφορά πρώτα και κύρια τις αναγκαίες πρωτοβουλίες της καθοδήγησης της οργάνωσης, αφορά όμως και την προσφυγή όλων στην ανάγνωση και μελέτη κειμένων, στα υλικά πρώτα-πρώτα που έχουν εκδοθεί από τις Μορφωτικές Εκδόσεις, αλλά καις στον μεγάλο πλούτο βιβλίων και ντοκουμέντων του παγκόσμιου και του ελληνικού κινήματος.
Ιδιαίτερα η συστηματική ανάγνωση του ΛΔ προσφέρει έναν βασικό εξοπλισμό για την καθημερινή πολιτική πλεύση και για την αντιμετώπιση δυσκολιών που παρουσιάζονται μπροστά μας σε βασικά πολιτικά θέματα. Αντίστοιχα η διακίνηση του, η διακίνηση της Πορείας και των εκδόσεών μας δίνει τη δυνατότητα στον περίγυρό μας να συνθέσει καλύτερες εικόνες για εμάς, να έρθει σε επαφή με τις θέσεις μας, να διευκολυνθεί το άνοιγμα της πολιτικής και ιδεολογικής συζήτησης.
Πάντα τονίζουμε τη σημασία που έχει η δουλειά μας στον μαθητικό τομέα, το άνοιγμα του κύκλου των μαθητών που συνδέονται με τη μαθητική Πορεία. Αυτό δε γίνεται για λόγους τυπικής υπόμνησης. Γίνεται γιατί το πιστεύουμε και το έχουμε πιστοποιήσει ξανά και ξανά.
Ανεξάρτητα από το αν παρουσιάζονται ιδιομορφίες και δυσκολίες στη προσέγγισή μας με το μαθητικό περιβάλλον, πολλές φορές μένουμε σε επιδερμικά γνωρίσματα κοινωνικής και πολιτικής ανωριμότητας και δε καμιά φορά μας ξεφεύγει πως μέσα σε αυτό το επίσης καταπιεσμένο πολύμορφα μαθητικό στρώμα, κρύβονται πολύ μεγάλες δυνατότητες, μια μεγάλη ζωντάνια, πλούσιοι προβληματισμοί ωριμότατοι πολλές φορές, κρύβεται διάθεση για δράση και προσφορά. Η δε στάση που αντιμετωπίζει τους μαθητές απλώς ως παιδιά, και έτσι αδρανεί, ξεχνάει τις διαπιστώσεις που πολλές φορές μεταφέρονται για την οργανωτική δουλειά που γίνεται σε σχολεία από τη χρυσή αυγή ή άλλα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα.
Στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, παρά το ότι διαμορφώθηκαν προϋποθέσεις κάτω από τις συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής πίεσης, κάτω από τον ορυμαγδό των αντιλαϊκών αντιεκπαιδευτικών και αντιφοιτητικών μέτρων να εκδηλωθούν αντιδράσεις και παρά το ότι σε επίπεδο φοιτητικών εκλογών καταγράφονται σημαντικές δυνάμεις έως και στο 50% περίπου με αριστερό προσανατολισμό, ωστόσο δεν εκδηλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα κινητοποιήσεις και διεκδικητικοί αγώνες που θα μπορούσαν να θέσουν σε άλλο πλαίσιο το επίπεδο οργάνωσης και μαζικής συσπείρωσης των φοιτητικών συλλόγων, που θα μπορούσαν να περιορίσουν τη σφαίρα δράσης της ΔΑΠ και των δεξιών αντιλήψεων, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, του συντεχνιακού πνεύματος και του ατομισμού.
Η κύρια ευθύνη για αυτό βαραίνει τις δυνάμεις του ΜΑΣ και των ΕΑΑΚ.
Ανεξάρτητα από το αν στις γραμμές τους συσπειρώνεται ένα δυναμικό αγωνιστικό, με θετικές κατά βάση προθέσεις, η γραμμή των δυνάμεων αυτών πετυχαίνει από άλλο δρόμο την αποδιοργάνωση του φοιτητικού κινήματος, εντείνει τα διαλυτικά φαινόμενα, απομαζικοποιεί τους φοιτητικούς συλλόγους, καθυστερεί την αγωνιστική ανασύνταξη των δυνάμεων του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Αυτές οι δυνάμεις αφού έβαλαν το χέρι τους για τη διάλυση της ΕΦΕΕ και την υπόσκαψη των οργάνων του φοιτητικού κινήματος προβάλλουν ως λύση τα καπέλα είτε του ΜΑΣ, είτε του Συντονιστικού καταλήψεων των ΕΑΑΚ.
Διαγκωνίζονται στα πλαίσια των φοιτητικών συλλόγων όχι για τη μαζικότητα των συνελεύσεων, την ενεργοποίηση δυνάμεων πάνω σε αιτήματα συσπείρωσης και αγωνιστικής δράσης, αλλά για την επικράτηση του δικού τους πολιτικού πλαισίου.
Διαγκωνίζονται για την υπερψήφιση, κάτω από άμαζες κατά κανόνα διαδικασίες, φλύαρων πλαισίων κούφιας αντικαπιταλιστικής πολιτικολογίας και όχι για τον εντοπισμό καθορισμένων προβλημάτων και αιτημάτων άμεσης δράσης και συγκέντρωσης δυνάμεων για τη διεξαγωγή αγώνων, που αυτοί, όταν γίνονται, πράγματι πολιτικοποιούν και πράγματι ανεβάζουν το επίπεδο συνειδητότητας και οργανωτικότητας.
Αντίστοιχα αντί για ενιαίες μαζικότερες κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις ακολουθούν οι δυνάμεις αυτές τον δρόμο των ξεχωριστών πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων, ανακυκλώνοντας την αρρώστια της διάσπασης και του τεμαχισμού των δυνάμεων.
Η Φοιτητική Πορεία, το προηγούμενο διάστημα με τις δυνάμεις που διαθέτει και σε ένα περιβάλλον φτωχό από κινητοποιήσεις πρόβαλλε τη γενική γραμμή της για την αγωνιστική ανασύνταξη των δυνάμεων του φοιτητικού συνδικαλισμού για ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό, προβάλλοντας τις θέσεις της και φοιτητικά αιτήματα. Γράφτηκαν και διακινήθηκαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα μια πληθώρα ανακοινώσεων για μια σειρά φοιτητικά και πολιτικά ζητήματα.
Το αντικειμενικό πρόβλημα της μικρής αριθμητικής κατάστασης παρά τα θετικά βήματα που έγιναν, παραμένει και περιορίζει το εύρος και τις δυνατότητες της απεύθυνσης μας. Σε αυτό πρέπει να εντοπίσουμε το ζητούμενο της δράσης μας και εκεί να στρέψουμε την προσοχή μας συνδυάζοντας τη μαζική μας παρέμβαση και δραστηριότητα με το συγκεκριμένο περίγυρο.
Χωρίς το στοιχείο της ατομικής σύνδεσης με συναγωνιστές και φίλους η μαζική μας παρέμβαση όσο πετυχημένη κι αν είναι παραμένει χτίσιμο στην άμμο.
Πρέπει εν όψει των φοιτητικών εκλογών να συνδυαστεί η δραστήρια παρουσία μας στις σχολές με την αναζήτηση δυνατοτήτων και τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για μια πιο πλατιά παρουσία της φοιτητικής πορείας.
Πολύ μεγάλα είναι τα προβλήματα που συσσωρεύονται στον εργασιακό βίο στο παρόν και το μέλλον της νέας βάρδιας των εργαζομένων. Ποια άλλη αδιάψευστη μαρτυρία από την ογκούμενη μετανάστευση νέων ειδικά εργαζομένων σε ένα δεύτερο μεταπολεμικά κύμα εξαγωγής από τη χώρα μας εργατικού δυναμικού δώρο στις κεφαλαιοκρατικές τάξεις ιδιαίτερα της Ευρώπης.
Με την ανεργία στα ύψη, με μισθούς πείνας, με πενιχρά επιδόματα για όλο και λιγότερους, με εκτίναξη της μερικής απασχόλησης της δουλειάς με την ώρα ή με το κομμάτι, με εργασιακές σχέσεις λάστιχο και με αξιοποίηση της κρίσης και της ανεργίας για υπερεκμετάλλευση και ενίσχυση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και των εργοδοτικών απαιτήσεων, με συμβάσεις ατομικές και με καρατομημένα εργασιακά δικαιώματα, η νεολαία οδηγείται σε ένα εργασιακό δρόμο γεμάτο αγκάθια.
Ο δρόμος αυτός γίνεται δυσχερέστερος, όταν το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό αποδιοργανωμένο, αποκομμένο από τη μάζα των εργαζομένων ιδιαίτερα των νέων, με γραμμή και ηγεσία ξένη και εχθρική προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Όταν σε μεγάλο βαθμό οι νέοι εργαζόμενοι δε βρίσκονται σε σωματεία, δε γνωρίζουν τα δικαιώματα τους και πως μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και πως μπορούν να αναπτύξουν μια συνδικαλιστική δράση.
Οι νέοι εργαζόμενοι της Πορείας πρέπει να δουλέψουν δραστήρια στο χώρο δουλειάς τους, σε κύκλους εργαζομένων, στα σωματεία τους. Απέναντι στην παραπλανητική προπαγάνδα του αστικού συστήματος πως η πάλη για δικαιώματα είναι λαϊκισμός και απέναντι στη συκοφαντική δυσφήμηση του συνδικαλιστικού κινήματος, απέναντι στις συμβιβαστικές αντιλήψεις, κόντρα στον διασπαστισμό και τον κατακερματισμό πρέπει να προβάλλουμε τον δρόμο της συλλογικής δράσης και διεκδίκησης, της αλληλεγγύης των εργαζομένων, της συναδελφικότητας, να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη συνδικαλιστική οργάνωση και απεργία που στοχοποιείται.
Οι νέοι εργαζόμενοι της Πορείας παρά τις δυσκολίες και τις εργοδοτικές πιέσεις, το αρνητικό κλίμα και την υποχώρηση του κινήματος, στην τελευταία απεργία του Δεκέμβρη όπως και στις προηγούμενες έδωσαν το «παρών». Η απεργιακή στάση, το αγωνιστικό παράδειγμα είναι βασική και αναγκαία προϋπόθεση για το άπλωμα της προσπάθειας που πρέπει να κάνουμε. Για το πώς θα μπορέσουμε στους χώρους δουλειάς μας να συνδεθούμε στενότερα με τους εργαζόμενους και να διαμορφώσουμε προοπτικά ευνοϊκότερες συνθήκες αγωνιστικής και απεργιακής στάσης. Αντίστοιχα και ευρύτερα πρέπει να μας απασχολήσουν οι πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν για τη σύνδεση της Πορείας με ευρύτερους κύκλους νέων εργαζομένων.
Έχοντας κατά νου πως για την προσέγγισή μας με νέους ιδιαίτερα εργαζόμενους οι ανάγκες πολλές φορές ξεκινούν από την απλή ενημέρωση, την πληροφόρηση, την κατάρτιση πάνω σε στοιχειώδη ζητήματα συνδικαλιστικής γνώσης και πρακτικής.
Η δραστηριότητα του καθενός μας, πρωτίστως στο χώρο δουλειάς μας, ή στις σχολές μας ή στα σχολεία, ο εντοπισμός προβλημάτων, η ανάδειξη θετικών και αρνητικών εμπειριών, η προβολή εικόνων, η κριτική, η διατύπωση αιτημάτων πρέπει πιο έντονα να αποτυπωθεί στις στήλες του περιοδικού Πορεία και στην ιστοσελίδα της Πορείας και ταυτόχρονα αυτό να αποτελεί διαρκές ανοιχτό πεδίο προς τους κύκλους μας, βοηθώντας στην ίδια την ανάδειξη θεμάτων, τη ζωντανότερη σύνδεσή μας με τον κόσμο, τον εμπλουτισμό των μέσων που διαθέτουμε, έντυπου και ηλεκτρονικού.
Ανεξάρτητα από το αν διαπιστώνουμε ότι η οργάνωσή μας έκανε θετικά βήματα το προηγούμενο διάστημα, είναι αναγκαία από όλους η συζήτηση για τη βελτίωση της δουλειάς μας, σε κάθε τομέα της. Στο μαθητικό, φοιτητικό, εργασιακό, για τη βελτίωση του περιοδικού ή της ιστοσελίδας, είτε πάνω από όλα για την ενίσχυση του ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου της οργάνωσής μας, είτε για το σπουδαίο κεφάλαιο της πλατύτερής μας σύνδεσης με τον κόσμο.
Ξεχωριστή θέση στο κεφάλαιο αυτό της πλατύτερης σύνδεσης, κατέχει το καλοκαιρινό κάμπιγκ της Πορείας. Η διαμόρφωση των στοιχειωδών οργανωτικών προϋποθέσεων επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί το 1ο κάμπιγκ τέσσερα χρόνια πριν και η εμπειρία που συγκεντρώθηκε αλλά και η συσσώρευση νέων προϋποθέσεων επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί το 2016 το κάμπιγκ που ανέδειξε το μεγαλύτερο εύρος των δυνατοτήτων μας. Με τη μαζικότερη συμμετοχή, σε μεγαλύτερη διάρκεια, με την οργανωτική διαχείριση κυλικείου και φαγητού, με αθλητικές και εκδρομικές δραστηριότητες με συζητήσεις, με την επίσκεψη στο χώρο φιλοξενίας των προσφύγων, με μουσικές βραδιές, με το μεγαλύτερο οικονομικό όφελος για την οργάνωσή μας, με την ανύψωση του οργανωτικού μας επιπέδου και ιδιαίτερα με τη ξεχωριστή πολιτιστική εκδήλωση για την «Τέχνη στην Αντίσταση» προβλήθηκαν νέες σημαντικές για τα μέτρα μας δυνατότητες.
Το καλοκαιρινό μας κάμπιγκ πρέπει να αποτελεί ένα σταθερό ραντεβού της οργάνωσής μας και των φίλων μας και μπορούμε με τη συμμετοχή, με τις παρατηρήσεις τη συμβολή και τη συνεισφορά όλων και καλύτερα να το προετοιμάσουμε και περισσότερο να διευρύνουμε τη συμμετοχή του.
Αν το κάμπιγκ συνέβαλε στο να αναδειχθούν νέες και μεγαλύτερες δυνατότητές μας, αυτές δεν έπιασαν ταβάνι. Οι δυνατότητές μας δεν βρίσκονται στην οροφή τους. Το αντίθετο, μπροστά μας βρίσκονται πολύ περισσότερες και μπορούν να αναδειχθούν με το νέο πολιτιστικό χώρο, το «Σήμα» μας.
Το Σήμα είναι μια νέα σελίδα στη ζωή όλης της οργάνωσής μας. Με αιχμή και πρωτεργάτη την οργάνωση της νεολαίας, το Σήμα μπορεί να αξιοποιηθεί πολύπλευρα και να ισχυροποιηθεί. Με ό,τι βελτιώσεις μπορούμε, με βάση πάντα τα οικονομικά μας να εξασφαλίσουμε στον χώρο μας, με προσθήκη βιβλιοθήκης, επιτραπέζιων παιχνιδιών, internet, καλής και ευχάριστης μουσικής και κυρίως σταθερής και αδιάλειπτης λειτουργίας, το Σήμα θέλουμε να αποτελεί σημείο αναφοράς της καθημερινότητάς μας συστηματικής συνεύρεσης για κοινωνική και πολιτική επαφή.
Εδώ μπορούν να κλείνονται ραντεβού και να γίνονται συναντήσεις της μαθητικής και της φοιτητικής πορείας, συναντήσεις των συνδικαλιστικών μας σχημάτων, σωματείων και φοιτητικών συλλόγων, εκδηλώσεις της Πορείας του Εκπαιδευτικού Ομίλου και της ΕΡΓΑΣ, καθώς και της ΛΑΑΑΣ.
Με αφετηρία το Σήμα πρέπει να διερευνήσουμε στους κύκλους μας και να αξιοποιήσουμε δυνατότητες, σε ένα ευρύ φάσμα διαπραγμάτευσης επιστημονικών, ιστορικών και πολιτιστικών θεμάτων. Διαλέξεων, βιβλιοπαρουσιάσεων, συζητήσεων, εκδηλώσεων, ομαδικών εργασιών και παρουσιάσεων. Να φιλοξενηθούν καλλιτεχνικές εκθέσεις, να αναζητηθούν και να φιλοξενηθούν μουσικά σχήματα για γλέντι ή για ακρόαση, να διοργανωθούν συνεστιάσεις, κινηματογραφικές προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, εκδηλώσεις για παιδιά και γονείς, θεατρικά δρώμενα και άλλα πολλά.
Ακόμη περισσότερο, πρέπει να δούμε πως σε μια τέτοια δραστηριότητα που μπορεί να αναπτυχθεί στο Σήμα πως θα εμπλακεί άμεσα και ουσιαστικά ο πολιτικός, φιλικός και κοινωνικός μας περίγυρος. Δεν πρέπει να σκεφτούμε το περιβάλλον των ανθρώπων γύρω μας μόνο ως παθητικούς δέκτες των εκπομπών του Σήματος.
Θέλουμε την ενεργητική στήριξη, την ουσιαστικότερη συμβολή και συμμετοχή, το άπλωμα μας για τη στελέχωση τομέων καλλιτεχνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Θέλουμε το άνοιγμα του πολιτιστικού μας μετώπου, όχι σαν ένα δόκανο για να βρούμε ακροατήριο. Αλλά γιατί το πολιτιστικό μέτωπο είναι κομμάτι του πολιτικού μετώπου. Έγραφε ο Δημήτρης Γληνός το 1932, λίγα χρόνια πριν του αναθέσει το επαναστατικό τότε ΚΚΕ να γράψει το πρόγραμμα του ΕΑΜ «Εγώ πάλι από την άλλη μεριά πιστεύω πως είναι των αδυνάτων αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς οποιονδήποτε κλάδο της ανθρώπινης πνευματικής ενέργειας από την πολιτική. Γιατί ο άνθρωπος ούτε σαν άτομο (που ουσιαστικά δεν υπάρχει) ούτε σαν σύνολο, μπορεί να μεταβληθεί ποτέ σε ένα απλό και μόνο θεωρητικό πλάσμα. Ζωή σημαίνει ενέργεια και τρόπος ενέργειας. Τρόπος ενέργειας σημαίνει πολιτική, είτε συνειδητή, είτε όχι. Γιατί δεν υπάρχει ενέργεια του ανθρώπου που δεν είναι κοινωνικά καθορισμένη. Ο τρόπος λοιπόν που πραγματώνεται η ατομική βούληση, είτε μέσα στις ομαδικές, είτε μέσα στις ατομικές ενέργειες, είναι πολιτική, αφού στον ένα τρόπο μπορεί να αντιταχθεί ένας άλλος τρόπος.»
Ο δικός μας τρόπος για την κάθε πολιτιστική προσέγγιση, για τη ψυχαγωγία και τη διασκέδαση, το γλέντι ή το παιχνίδι, τη μελέτη, τη συζήτηση ή τη διαφωνία ακόμη, δε μπορεί παρά να είναι ο αριστερός λαϊκός τρόπος. Αυτός ο τρόπος θέλουμε να διαμορφώσει το κλίμα και την ατμόσφαιρα στο δικό μας Σήμα. Το Σήμα έχει πρόσημο, πρόσημο αριστερό. Αν ο πολιτισμός είναι το σύνολο των πνευματικών μορφών μιας κοινωνίας, η προσέγγισή μας δε μπορεί να κάνει όλες τις πνευματικές μορφές της κοινωνίας που ζούμε αποδεκτές. Θέλουμε να υποβάλουμε σε κριτική απόρριψη την πολυπλόκαμη αστική κουλτούρα. Θέλουμε να έχουμε μέτωπο απέναντι στον άρρωστο πολιτισμό που αναδύεται από τους πόρους του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, απέναντι στον αστικό και μικροαστικό εγωισμό, στον πολιτισμό της βίας, στον κοινωνικό κανιβαλισμό και αγριανθρωπισμό, στη χυδαιότητα, στην αποθέωση του τίποτε και του κενού, του μικροαστικού μηδενισμού και αγνωστικισμού και άλλα πολλά που μπορούμε να εντοπίσουμε, να συζητήσουμε και να υποβάλουμε σε κριτική και απόρριψη.
Προσεγγίζοντας γύρω μας τα πράγματα τις πολιτιστικές μορφές, οικοδομώντας κριτήρια και εμβαθύνοντας τη σκέψη μας και την κατανόησή μας για αυτά θέλουμε να δώσουμε χώρο, αέρα, ζωντάνια στο προοδευτικό έναντι του συντηρητικού, στον υλισμό κόντρα στη μεταφυσική, στο επιστημονικό έναντι του αντεπιστημονικού, στο επαναστατικό κόντρα στο αντεπαναστατικό, στο καινούριο και πρωτοπόρο απέναντι στο παλιό και αντιδραστικό.
Το ζητούμενο στην ανάπτυξη της δραστηριότητάς μας δεν είναι μη μας ξεφύγει κάτι, ή να κρατήσουμε μια μεζούρα που μετράει το προοδευτικό ή το αριστερό για να είμαστε αλάθητοι. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώσουμε συλλογικά κριτήρια προσέγγισης και κατανόησης των πολιτιστικών καλλιτεχνικών, επιστημονικών προβλημάτων, κριτήρια εντέλει βαθύτατα πολιτικά.
Το αριστερό πρόσημο μας σπρώχνει προς την αναζήτηση δεσμών με την κοινωνία και τον κόσμο. Ιδιαίτερα με νέο κόσμο που σήμερα πνίγεται κάτω από το πέλμα της εκμετάλλευσης και της ανεργίας, του καθημερινού άγχους και της ανασφάλειας, της κοινωνικής περιθωριοποίησης και της εμπορευματοποίησης των πάντων. Να συνδεθούμε με τις ανάγκες και τις αγωνίες του. Όχι για να τις παρακολουθήσουμε και να τις αποτυπώσουμε απλώς, αλλά για να τις μετασχηματίσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο και να τους δώσουμε προοδευτικό περιεχόμενο, διέξοδο στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, οργανωμένη έκφραση και προοπτική.
Αξιοποιώντας τις εμπειρίες του αριστερού και επαναστατικού κινήματος, αξιοποιώντας και βελτιώνοντας τα μέσα και εργαλεία που διαθέτουμε, πρέπει να δούμε πώς στις σημερινές συνθήκες, με ποιες μορφές, με ποιους δρόμους και με ποια μέσα θα ενισχύσουμε ποσοτικά και ποιοτικά τους δεσμούς μας με το νέο κόσμο γύρω μας. Αν μπορέσει σε αυτό η σύσκεψη μας να βάλει ένα λιθαράκι, θα είναι επιτυχία της.
