Πολλοί συναγωνιστές και σύντροφοι "γκρινιάζουν" για τα αποτελέσματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ- Κίνα. Στους δύο γίγαντες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που σήμερα μυρίζουν πολιτική πτωμαΐνη, παράγουν πορνεία και εκμετάλλευση, κινούνται στο δίπολο γκρίζο – μαύρο. Οι αγωνιστές έχουν άδικο, μικροαστική ανυπομονησία, εκλεκτικισμό, αντανακλαστικά γρήγορα μεν, αδιέξοδα δε. Και να γιατί.
Ο σοσιαλισμός σαν το πρώτο σκαλοπάτι για την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου από τα κοινωνικά δεσμά δεν επαγγέλθηκε την αλλαγή εκμετάλλευσης. Μέχρι τον 19ο αιώνα όλα τα καθεστώτα άλλαξαν χωρίς ν' αλλάζουν. Ο δούλος αντικαταστάθηκε από τον δουλοπάροικο και αυτός από τον εργάτη.
Δεν εννοούμε πως δεν υπήρξε πρόοδος και βελτίωση όλων των όρων ζωής και αναπαραγωγής. Αν ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο, όπως κάνουν αναρχικοί και αριστεριστές, δε θάμαστε μαρξιστές. Όμως ο σοσιαλισμός μέσα από την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας δεν έρχεται να φέρει νέα καταπίεση. Έρχεται ν' αλλάξει τα πάντα. Οικονομία, πολιτική, πολιτισμό. Να φέρει τα πάνω- κάτω στη ζωή των ανθρώπων και να δημιουργήσει το σύστημα "στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του", τον κομμουνισμό.
Αλλά τα παράσιτα των παλαιών συστημάτων ζουν και βασιλεύουν: στην οικονομία με την μικροεμπορευματική παραγωγή, στην πολιτική με τα κάθε λογής περιθώρια, στον πολιτισμό με τα παλιά έθιμα και την αμορφωσιά. Το παλιό που σαπίζει άφησε πίσω του φύτρες και φύτρες. Αμέτρητα ζιζάνια που μπήκαν βαθιά στο DNA της κοινωνίας και των ανθρώπων και δηλητηριάζουν τα μυαλά μας. Η σκουριά διαπότισε το σίδερο, το σαράκι τρώει το ξύλο από τα μέσα και θα χρειαστούν πολλές επαναστάσεις και πολιτιστικές επαναστάσεις για να μην είναι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος.
Η αστική εποχή ξεκινάει από τον 15ο αιώνα για να ολοκληρωθεί τον 18-19ο αιώνα. Γνώρισε πολλές παλινορθώσεις, οι αριστοκράτες δεν παρέδωσαν εύκολα την εξουσία. Η εργατική εποχή θα χρειαστεί κόπο, χρόνο, θυσίες και πρέπει να 'χουμε ατσάλινα νεύρα, επιμονή, σχέδιο, οργάνωση. Θα πρέπει να μετασχηματίζουμε όλη την εμπειρία σε πείρα και αυτή σε θεωρία. Τη θεωρία θα πρέπει να τη βαφτίζουμε στην κολυμπήθρα της ταξικής πάλης και της μαζικής δουλειάς για να βλέπουμε ξανά και ξανά την ορθότητά της. Να τη βελτιώνουμε και να την αναβαθμίζουμε.
Ο μαρξισμός – λενινισμός, δηλαδή η επιστήμη της κοινωνικής ανατροπής, δεν είναι το "κοκαλάκι της νυχτερίδας" για να το κρατάμε σφιχτά, δογματικά και σφαλλώντας τα μάτια. Αν είμαστε πραγματικοί επαναστάτες πρέπει να' χουμε οδηγό τη στρατηγική μας και να μαθαίνουμε διαρκώς. Όλα τ' ανθρώπινα μας είναι οικεία. Όλα τ' ανθρώπινα πράγματα είναι για εξήγηση και αλλαγή.
Μήπως έτσι κηρύσσουμε την "ιώβειο υπομονή", την άλογη καρτερία και την προσμονή της μεγάλης αυγής; Αν είναι έτσι αρμενίζουμε λάθος. Αλλά κοιτάξτε γύρω. Δεν υπάρχει ανθρώπινη κατάχτηση την περίοδο του ιμπεριαλισμού που να μην έχει τη σφραγίδα των κομμουνιστών. Από την ισοτιμία της ψήφου ως τον ψόφο του φασισμού όλα έχουν επαναστατική χροιά. Τα πάντα.
Ως εκ τούτου η παλινόρθωση είναι ένα στιγμιότυπο της ιστορίας ειδεχθές και απαίσιο. Αλλά συνέβη. Ο ιστορικός τροχός γύρισε για λίγο προς τα πίσω. Καθήκον μας είναι να ξανασπρώξουμε τα πράγματα προς τα μπρος. Προς την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων από τα δεσμά που τους χαλκεύει ένα απάνθρωπο σύστημα.
Και για να γίνει αυτό θα χρειαστούν πολλές επαναστάσεις.
Ας εργαστούμε γι αυτό. Σφυροκοπάτε τις αλυσίδες σύντροφοι.
