Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πορεία», Τεύχος 50, που κυκλοφορεί
Το ζούμε κι αυτό. Μετά από την οικονομική κρίση, που δεν την έχουμε ξεπεράσει ακόμα δηλαδή, σκάει και μια πανδημία. Κλείσανε δουλειές, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, και κυρίως κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Κάποιοι μπορούσαν να δουλέψουν από το σπίτι τους. Κάποιοι πάλι όχι. Ευτυχώς υπήρξε από το κράτος μια μέριμνα για επίδομα σε όσους εργαζόμενους δεν μπορούσαν να δουλέψουν αυτό το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού.
Ένα καίριο ερώτημα όμως είναι, ποιον θεωρεί το κράτος καθώς και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, εργαζόμενο;
Αυτόν που πληρώνεται για την ώρα που δουλεύει. Την «μηχανή» που βγάζει χρήμα.
Όμως, στον κόσμο του καλλιτέχνη (και ίσως όχι μόνο), η ώρα εργασίας δεν σημαίνει πάντα λεφτά!
Συνήθως ΔΕΝ είναι λεφτά!
Όταν κάνει πρόβες (για παράσταση, συναυλία, ταινία..), ΔΕΝ πληρώνεται…
Όταν ζωγραφίζει, ΔΕΝ πληρώνεται..
Όταν φτιάχνει κάποιο γλυπτό ή χειροτεχνία, ΔΕΝ πληρώνεται..
Όταν γράφει, ΔΕΝ πληρώνεται..
Όλα αυτά είναι ατελείωτες ώρες μιας πάλης με τον εαυτό του, δημιουργώντας όχι μόνο Τέχνη αλλά συναρμολογώντας ένα-ένα τα κομμάτια του. Έρχεται αντιμέτωπος με την καλή αλλά και με την άσχημη πλευρά του, την οποία δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να τη διαλύσει για να την ξαναφτιάξει από την αρχή, ώστε να νιώθει καλά με αυτό που έχει μπροστά του..
Ο καλλιτέχνης πληρώνεται όταν καταφέρνει να πουλήσει το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς ή όταν διδάσκει την τέχνη του..
Και ερχόμαστε τώρα και στην επόμενη δυσκολία..
Η Τέχνη ενώ θα έπρεπε να είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, αφού λειτουργεί σαν μέσο έκφρασης συναισθημάτων και κάθαρσης ψυχής, είτε θεωρείται ένα άχρηστο «κερασάκι», από πολλούς όσοι θα είχαν τη δυνατότητα να την βιώσουν, είτε μια απρόσιτη πολυτέλεια από όσους υφίστανται την οικονομική στενότητα της εποχής. Έτσι, με αρκετά μειωμένο target group, αυτό το ΟΤΑΝ, αντικαθίσταται από ένα μεγάλο ΑΝ.
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα, για τον καλλιτέχνη να είναι ένα ρίσκο όλη του η ύπαρξη, να ζει συνεχώς μέσα στην ανασφάλεια (κυριολεκτική και μεταφορική!) για το αν θα μπορέσει να επιβιώσει αλλά και, μέσα από την τέχνη του, να συνεχίσει να δημιουργεί και να εκφράζει ό,τι έχει τόσο ανάγκη η ψυχή του…
Όλα αυτά βέβαια, δεν έχουν σκοπό να προκαλέσουν τον οίκτο προς τους καλλιτέχνες, αλλά μια επισήμανση ενός διαφορετικού τρόπου εργασίας που ζητάει έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης.
Φιλίππα Κ.
Χοροδιδάσκαλος
αργεντίνικου τάνγκο
