Στις 17 Απρίλη εκδόθηκε προσωρινή διαταγή του Πρωτοδικείου Αθηνών για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης στη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ). Το γεγονός αυτό αναμφισβήτητα σηματοδοτεί τη δραματική κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, την απομαζικοποίησή του και τον πλήρη εκφυλισμό της λειτουργίας των οργάνων του.
Το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Μπροστά στην παρουσία νόθων συνέδρων, το ΠΑΜΕ επέλεξε να απαντήσει με διαλυτικές παρεμβάσεις και τραμπουκισμούς, ενώ από την άλλη ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ καθώς και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσαν την παρέμβαση της αστυνομίας και του κράτους προκειμένου να διασφαλιστεί η πραγματοποίηση του συνεδρίου. Τελικά και οι μεν και οι δε προσέφυγαν στα δικαστήρια προκειμένου να διοριστεί προσωρινή διοίκηση.
ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ζητούσαν διορισμό νέας διοίκησης απαιτώντας να αποκλειστεί από αυτήν η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) καταγγέλλοντάς την, ως κύρια υπεύθυνη για τη διάλυση του συνεδρίου. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ ζήτησε διορισμό νέας διοίκησης χωρίς την παρουσία των νόθων- όπως κατήγγειλε- συνέδρων.
Η προσφυγή έγινε από 61 Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες που ελέγχονται από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, καθώς και από 19 δευτεροβάθμιες οργανώσεις που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ.
Τελικά η προσωρινή διαταγή ορίζει νέα διοίκηση με την ίδια ακριβώς σύσταση της προηγούμενης, που σημαίνει ότι συμμετέχουν όλες οι παραπάνω παρατάξεις.
Να σημειώσουμε τα εξής:
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αρνούνται να σταθούν στην ίδια πλατεία με τους ξεπουλημένους της ΓΣΕΕ, πόσω μάλλον να συμπορευτούν μαζί τους σε απεργίες και διαδηλώσεις.
Καταγγέλλουν τη ΓΣΕΕ σαν να είναι ξεπουλημένος και εργοδοτικός ο ίδιος ο θεσμός και όχι οι δυνάμεις που σήμερα ηγούνται και τελικά καλούν τους εργαζόμενους να γυρίσουν πλάτη στη ΓΣΕΕ και να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ, παρουσιάζοντάς το ως το ταξικό κέντρο αγώνα.
Οι «ταξικές» δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αφού συνέβαλαν τα μέγιστα για τη διάλυση του 37ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ, στη συνέχεια προσέφυγαν και οι ίδιοι στα αστικά δικαστήρια ζητώντας διορισμό νέας διοίκησης!
Οι «ταξικές» δυνάμεις του ΠΑΜΕ παρουσιάζουν ως νίκη τον διορισμό συνδικαλιστών της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) στη νέα διοίκηση -αλήθεια πώς σχετίζεται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με τις διορισμένες από το κράτος διοικήσεις;
Οι «ταξικές» δυνάμεις του «ταξικού» ΠΑΜΕ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάθονται δίπλα δίπλα με τους «ξεπουλημένους», «εργοδοτικούς-κυβερνητικούς», όπως τους αποκαλούν της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, σε διορισμένες από τα αστικά δικαστήρια συνδικαλιστικές διοικήσεις!
Άλλωστε οι «ταξικές» δυνάμεις του «ταξικού» ΠΑΜΕ ήταν αυτές που μετά τους εφετζίδικους τραμπουκισμούς έκαναν έκκληση στα αστικά δικαστήρια και μάλιστα δύο φορές (μία στην περίπτωση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, και μία στην περίπτωση της ΓΣΕΕ) για διορισμό διοικήσεων, με άλλα λόγια ζήτησαν ανοιχτά και άμεσα την κρατική παρέμβαση στη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος και των οργάνων του!
Έτσι αντιλαμβάνονται οι «ταξικές» δυνάμεις του ΠΑΜΕ τον «ταξικό» αγώνα!
Το 37ο συνέδριο δεν πραγματοποιήθηκε γιατί τελικά καμία από τις βασικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται στη διοίκηση της ΓΣΕΕ δεν το ήθελε, και αν υπάρχουν σήμερα δυνάμεις που θεωρούν ότι αυτό αποτελεί ήττα του αστικού συνδικαλισμού, οραματιζόμενοι ότι πάνω σ' αυτά τα ερείπια μπορούν να χτίσουν νέα κέντρα αγώνα, τότε δεν μπορούν να αντιληφθούν τη θλιβερή για το κίνημα και τους εργαζόμενους πραγματικότητα.
Η ακύρωση του συνεδρίου της ΓΣΕΕ και ο διορισμός διοίκησης από τα δικαστήρια αποτελεί ήττα για το συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζόμενους και μεγάλη νίκη για τις δυνάμεις του υποταγμένου, εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού!
Το ουσιαστικό πρόβλημα που τελικά αποτυπώνεται με τέτοια φαινόμενα εκφυλισμού είναι η αποστράτευση πλατιών μαζών από τα ίδια τα πρωτοβάθμια σωματεία.
Κάθε δύναμη που θέλει να υπηρετήσει τον ταξικό συνδικαλιστικό αγώνα δεν μπορεί παρά να στέκεται κόντρα και ενάντια σε κάθε κρατική και δικαστική παρέμβαση στη λειτουργία των σωματείων και των ομοσπονδιών.
Οι νοθείες σε εκλογικές διαδικασίες, όπως και σε κάθε συλλογική συνδικαλιστική λειτουργία, δεν μπορούν να απαντιούνται με τραμπουκισμούς και με δικαστικές παρεμβάσεις, οι πρακτικές αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τις δυνάμεις της αριστεράς και όσοι σήμερα τις υιοθετούν, υπηρετούν τη διάλυση και την υπονόμευση του συνδικαλιστικού κινήματος, χέρι χέρι με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις των αστικών κομμάτων.
Η δημοκρατική λειτουργία των συλλογικών οργάνων και διαδικασιών του συνδικαλιστικού κινήματος διασφαλίζεται μόνο με τη μαζική παρουσία και την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων και αν σήμερα οι ταξικοί αγωνιστές έχουν ένα χρέος, είναι να παλέψουν σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.
