Ξανά και ξανά, οι οσμές του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος αναδύονται και σκεπάζουν το δημόσιο βίο της Ελλάδας και όχι μόνο. Όσο και αν οι απολογητές του και οι «όψιμοι αριστεροί» εξωραϊστές του πασχίζουν να περιγράψουν έναν καπιταλισμό χωρίς διαφθορά, η αλήθεια για ένα σύστημα που βρίσκεται στη φάση της σήψης του είναι μία. Η «διαφθορά» και η «διαπλοκή» είναι σύμφυτες με αυτό το σύστημα σε όλα τα μήκη και πλάτη του καπιταλιστικού πλανήτη και θα συνυπάρχουν με αυτό μέχρι το τέλος του.
Μίζες ύψους 50 δις ευρώ, 10 εμπλεκόμενα υψηλά πολιτικά πρόσωπα και ζημιές για το ελληνικό δημόσιο που ξεπερνούν τα 3δις ευρώ, συνθέτουν το νέο μεγάλο σκάνδαλο, το οποίο, για μια ακόμη φορά, εκπορεύεται από τις έδρες των πολυεθνικών που λυμαίνονται την εξαρτημένη Ελλάδα. Αυτά προκύπτουν τουλάχιστον με βάση τα στοιχεία που περιέχονται στο φάκελο της δικογραφίας, η οποία ήδη έχει δημιουργήσει τριγμούς στο πολιτικό σύστημα. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν η δικογραφία περιέχει ονόματα, όπως αυτά του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Αβραμόπουλου, του Λοβέρδου κ.ο.κ
Σε ό,τι αφορά την αφετηρία της δημοσιοποίησης του σκανδάλου, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ένας κολοσσός, όπως η Novartis, δεν «αποκαλύπτεται» από την ευσυνειδησία κάποιων υπαλλήλων ούτε από την εύρυθμη λειτουργία των αμερικάνικων ελεγκτικών μηχανισμών. Η πραγματική αιτία ανάδειξης ενός τέτοιου σκανδάλου δεν μπορεί να είναι άλλη, από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό των γιγάντιων φαρμακευτικών εταιριών και στην προκειμένη, η προσπάθεια των αμερικάνικων μονοπωλίων του χώρου (Johnson & Johnson, Pfizer, GlaxoSmithKline ) να περιορίσουν τους ανταγωνιστές τους. Αυτό για να είναι καθαρό ότι η υπόθεση Novartis δεν αποτελεί βέβαια ένα επίτευγμα της «αδιάφθορης» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν τα κυβερνητικά στελέχη, αλλά μια υπόθεση που ξεπερνάει πολύ τα όρια και τα σύνορα της χώρας.
Άλλωστε είναι δεδομένη και γνωστή στους πάντες η «εγκληματική» φύση των φαρμακευτικών μεγαθηρίων, οι χρηματισμοί, οι εκβιασμοί και όλες οι μέθοδες που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν τα συμφέροντά τους σε κράτη και συστήματα Υγείας. Γιατί όσο και αν οι λακέδες της ενημέρωσης παρουσιάζουν το σκάνδαλο Novartis έκπληκτοι σαν να ανακαλύπτουν την Αμερική, δεν παύει να ισχύει ότι «ο κόσμος το 'χει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι». Εν ολίγοις, αυτά τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο σκάνδαλο Novartis αποτελούν την «κανονικότητα», τον τρόπο λειτουργίας των μονοπωλίων -ή «επενδυτών» όπως εξωραϊστικά ονομάζονται τελευταία- ειδικά στο χώρο του φαρμάκου. Είναι βέβαιο, δηλαδή, ότι όσο η δημόσια ζωή ασχολείται και θα ασχολείται με τo θέμα, οι χρηματισμοί και οι μίζες θα συνεχίζουν να είναι βασικοί μηχανισμοί λειτουργίας στο χώρο του φαρμάκου στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου.
Η διάσταση λοιπόν, την οποία επιχειρεί να δώσει στο θέμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει να κάνει με την ανακάλυψη κάποιας παραφωνίας. Αλλά με την επιδίωξή της να αλλάξει ξανά την πολιτική ατζέντα. Και εδώ ακριβώς είναι το βασικό ζήτημα για τον μπουχό που σηκώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις πρώτες δημοσιεύσεις της δικογραφίας. Έχοντας μόλις ψηφίσει το τελευταίο πολυνομοσχέδιο και καθώς προχωρά στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και σχεδίων, επιχείρησε να αξιοποιήσει συγκυριακά το «Μακεδονικό» - η αναμόχλευση του οποίου επιβλήθηκε τώρα από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα- για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα επίδικα των μνημονίων. Τώρα που το «Μακεδονικό» πήρε διαστάσεις που ξεπερνούν τα όρια στα οποία θα επιθυμούσε να κυμανθεί, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί το «νέο» σκάνδαλο για να μετατοπίσει ξανά το πολιτικό επίκεντρο.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι εξαιρετικά διδακτικές αποκαλύψεις αυτής της υπόθεσης πρέπει να διαφύγουν της προσοχής του πολύπαθου ελληνικού λαού. Το σύστημα Υγείας κατασπαράσσεται από τα γιγαντιαία μονοπώλια του χώρου με ολέθριες συνέπειες για την ελληνική οικονομία και τη δημόσια υγεία. Η «επιλογή», η «έγκριση» και η τιμολόγηση των φαρμάκων υπακούει στους εκβιασμούς και τις κάθε είδους παρεμβάσεις των εταιριών που λυμαίνονται το ΕΣΥ. Έτσι οι μίζες και οι ποικιλώνυμοι εκβιασμοί και εξαρτήσεις είναι αυτοί που ορίζουν την «επιλογή» του φαρμακευτικού σκευάσματος και όχι τα αποτελέσματα της εισαγωγής του στις θεραπευτικές αγωγές. Το ίδιο συμβαίνει με την τιμολόγηση των φαρμάκων, που δεν γίνονται σε καμία περίπτωση με βάση το «δημόσιο συμφέρον», αλλά με κριτήριο την εξυπηρέτηση ορισμένων κάθε φορά συμφερόντων.
Αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά με τα όσα περιέχονται στη δικογραφία για τη Novartis. Χρηματισμοί υπουργών, και όχι μόνο, για την υπερτιμολόγηση των σκευασμάτων της. Ακόμη και υπερτιμολόγηση 10 λεπτών του ευρώ σε ένα σκεύασμα στην Ελλάδα, μπορεί να αποφέρει αύξηση δεκάδων εκατομμυρίων κερδών για την εταιρία, αποφαίνονται οι ειδικοί. Καθόλου δεν δυσκολεύτηκε η Novartis γι' αυτόν ακριβώς το λόγο να μοιράσει από 100 χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο ευρώ κατά περίπτωση, σε στελέχη των υπουργείων, υπουργούς και πρωθυπουργούς, σύμφωνα πάντα με τις δημοσιεύσεις. Βγαίνουν άλλωστε και οι μίζες από την τσέπη του ελληνικού λαού που θα πληρώσει ακόμα ακριβότερα το φάρμακο. Βγαίνουν από τη ζημιά του ελληνικού δημοσίου που μόνο από τη Novartis χρεώθηκε τα τελευταία μνημονιακά χρόνια 3 δις ευρώ, ενώ από το σύνολο των φαρμακευτικών εταιριών ζημιώθηκε πάνω από 23 δις ευρώ! Οι κρατικοί εκπρόσωποι αυτών των εταιριών είναι που έρχονται μετά στην Ελλάδα να απαιτήσουν νέους δανεισμούς και νέα μνημόνια, επειδή σύμφωνα με τους ίδιους το «χρέος δεν καλύπτεται» και η «οικονομία δεν ανακάμπτει».
Στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας κυριαρχεί ο εκνευρισμός, κάτι που μάλλον αποδεικνύει ότι τα πορίσματα της δικογραφίας αγγίζουν ευαίσθητες αλήθειες. Ο Σαμαράς διαλαλεί ότι θα μηνύσει τον Τσίπρα και τον αρμόδιο εισαγγελέα στον Άρειο Πάγο, ο Γεωργιάδης κατά τα γνωστά εκτοξεύει ύβρεις και απειλές, ενώ ο Αβραμόπουλος απαντά με ειρωνείες. Σε κάθε περίπτωση τα ονόματά τους, όπως και αυτά του Βενιζέλου, του Λοβέρδου και άλλων, περιέχονται σε μια υπόθεση χρηματισμού, η αφετηρία της οποίας βρίσκεται στις καταθέσεις στην αμερικάνικη δικαιοσύνη τριών πρώην υψηλόβαθμων στελεχών (που εργάστηκαν στην Ελλάδα) της Novartis. Σαφώς και θα πρέπει να διαλευκανθεί η υπόθεση και να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν, όμως καμία αυταπάτη δεν μπορούμε να έχουμε γι' αυτό. Ήδη λέγεται ότι οι κατηγορίες που αποδίδονται έχουν παραγραφεί και όλοι είμαστε μάρτυρες πώς κατέληξαν όλες σχεδόν οι υποθέσεις σκανδάλων της τελευταίας τριακονταετίας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (πχ Τσοχατζόπουλος) όλες οι περιπτώσεις σκανδάλων που διερευνήθηκαν από τη Βουλή κατέληξαν σε φιάσκο.
Ακόμη και αν το βρώμικο αστικό πολιτικό σύστημα κρίνει σε εξαιρετικές περιπτώσεις ότι πρέπει να κάψει κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη του, για τον «εξαγνισμό» του, ένα είναι βέβαιο. Η σήψη και η δυσωδία αυτού του συστήματος, η καπιταλιστική γάγγραινα δεν θεραπεύεται… μόνο κόβεται.
