Την περασμένη Τρίτη, ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) άνοιξε το βιβλίο προσφορών για το δεκαετές ομόλογο, προκειμένου να αναζητηθεί νέο κρατικό δάνειο από τις διεθνείς χρηματαγορές. «Ανάδοχοι» του κοινοπρακτικού εγχειρήματος είναι τα γνωστά αρπακτικά Goldman Sachs, JP Morgan, Citigroup, Credit Suisse, BNP Paribas και HSBC. Θυμίζουμε ότι δύο ημέρες πριν ο οίκος αξιολόγησης Moody's είχε αναβαθμίσει το κρατικό χρέος κατά δύο μονάδες, εκτιμώντας ότι «…η συνεχιζόμενη εποπτεία από τους πιστωτές θα περιορίσει περαιτέρω τον κίνδυνο αναστροφής των μεταρρυθμίσεων». Tελικά, εννιά χρόνια μετά το τελευταίο ομόλογο (Μάρτης 2010), η χώρα ξαναμπαίνει στον αστερισμό των δανεικών από τις χρηματαγορές, διευρύνοντας ακόμα παραπέρα το κρατικό χρέος! Κι ενώ ξένο και ντόπιο κεφάλαιο εκφράζονται αισιόδοξα για το «θετικό επενδυτικό κλίμα», -το οποίο ωστόσο καθόλου δεν φάνηκε από τον Προϋπολογισμό του 2018- προσδοκώντας νέες κερδοσκοπικές «μπίζνες», δεν συμβαίνει το ίδιο και για τα λαϊκά στρώματα που έχουν πληρώσει πανάκριβα τα δέκα χρόνια της μνημονιακής πολιτικής, με δραματική μείωση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, με κατεδάφιση εργασιακών σχέσεων, με κατακρεούργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, με εκτίναξη της ανεργίας. Μίας πολιτικής που ο ορίζοντάς της φτάνει τουλάχιστον μέχρι το 2060 (ματωμένο «πρωτογενές πλεόνασμα» 2020-2030, 2,4% και 2030-2060 2,2% του ΑΕΠ), σύμφωνα με την πρόβλεψη εξόφλησης του τεράστιου χρέους των 341 δις € από το υστέρημα του λαού μας.
Στο μεταξύ, οι πρωθυπουργικές προεκλογικές κορώνες για «ενίσχυση του κοινωνικού κράτους», για «καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού», για «πολυδιάστατη, φιλειρηνική πολιτική με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δημοκρατική βούληση κάθε λαού», εμφανίζουν μία εικονική πραγματικότητα που δεν έχει καμία σχέση με το τι βιώνει σήμερα ο λαός μας, αλλά και ούτε αντιστοιχεί στην εξωτερική πολιτική, τη μονταρισμένη πάνω στις επεκτατικές επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων και του ΝΑΤΟ.
★★★
Με την επίσκεψή του ο Ευρωπαίος Επι τροπος Οικονομικών, Π. Μοσκοβισί, αποσαφήνισε τη θέση της Ε.Ε. ως προς την τήρηση των συμφωνημένων μνημονιακών δεσμεύσεων, προκειμένου να επιστραφούν τα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα. Μιλώντας από το βήμα της Βουλής συνέστησε στα κόμματα, κυρίως του διπολισμού, «να μην χάσουν το στόχο των μεταρρυθμίσεων» κατά την προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, παρά την αυστηρή προτροπή, η ήπια στάση του εκπροσώπου του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου στο ζήτημα της καθυστέρησης εφαρμογής των δεκαέξι «προαπαιτούμενων», κατά τη συνάντηση με τον Τσίπρα, δίνει μία σιωπηρή πολιτική επικρότηση της κυβερνητικής πορείας, σε αντίθεση με τη σκληρή γραμμή των τεχνοκρατικών «θεσμών». Η τακτική του «μαστιγίου και του καρότου».
Την ίδια μέρα η «Έκθεση της ενισχυμένης εποπτείας» της δεύτερης «μεταμνημονιακής αξιολόγησης», σε συνδυασμό με την Έκθεση του «Ευρωπαϊκού εξαμήνου» της Κομισιόν, βάζει το «μαχαίρι στο λαιμό» της κυβέρνησης τόσο για τη νομοθετική ρύθμιση των εκκρεμοτήτων, όσο και των «αντισταθμιστικών» μέτρων, τα οποία θα αναπληρώσουν τις υστερήσεις λόγω των δικαστικών αποφάσεων και των κυβερνητικών προεκλογικών «παροχών». Οι τεχνοκρατικοί «θεσμοί» διαπιστώνουν σοβαρές αποκλίσεις και εμπόδια, ενώ προειδοποιούν για άμεση λήψη αντισταθμιστικών μέτρων:
1) Σοβαρές ενστάσεις διατυπώνονται στο θέμα των 120 δόσεων, στο θέμα του ΦΠΑ στα 5 νησιά του Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Κως, Σάμος, Λέρος), συνδέοντάς το με την αποκλιμάκωση των πιέσεων από το Μεταναστευτικό, και τέλος στο θέμα του «κοινωνικού μερίσματος». Οι «θεσμοί» αποφαίνονται: «Είναι σημαντικό να αποφευχθούν οι κίνδυνοι για τα δημόσια έσοδα και να διαφυλαχθεί η κουλτούρα πληρωμών, καθώς αυτοί ήταν οι βασικοί στόχοι των μεταρρυθμίσεων στη συλλογή των δημοσίων εσόδων οι οποίες ενεργοποιήθηκαν στη διάρκεια των προγραμμάτων οικονομικής βοήθειας».
2) Επιπροσθέτως, σαφής αναφορά γίνεται και στο θέμα της μείωσης του αφορολόγητου ορίου από 1ης Γενάρη 2020, ώστε «το φορολογικό σύστημα να γίνει πιο φιλικό προς την ανάπτυξη, μέσω μιας διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών για την εργασία και ιδίως για τις επιχειρήσεις». Καλούνται με δυο λόγια τα λαϊκά νοικοκυριά, στο όνομα της «ανάπτυξης» να ενισχύσουν την ντόπια πλουτοκρατία να κερδοσκοπήσει ακόμα περισσότερο.
3) Αναφορικά με τις «εκκρεμότητες» για τα «κόκκινα» δάνεια πρώτης κατοικίας, η Κομισιόν υπογραμμίζει ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός «σχεδιαστικών και τεχνικών λεπτομερειών» που πρέπει να διευθετηθούν, εννοώντας πως θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί η «προστασία» μόνο «στα πλέον ευάλωτα νοικοκυριά», χωρίς να υπάρξουν επιπτώσεις στους τραπεζικούς Ισολογισμούς! Στη νέα συμφωνία εντάσσονται μόνο τα στεγαστικά δάνεια που έχουν «κοκκινίσει» μέχρι τις 31 Δεκέμβρη 2018. Μετά την ημερομηνία αυτή ισχύει η…δεοντολογία των τραπεζών! Επιπλέον, η Έκθεση εισηγείται την κατά το δυνατόν «προσωρινότητα» της συμφωνίας (προτείνει 12μηνη), αλλά και τον περιορισμό της κρατικής επιδότησης, ώστε να μην υπάρξει «δημοσιονομική παρέκκλιση». Μετά το 12μηνο παύει κάθε «προστασία» ακόμα και αν πληρούνται οι προϋποθέσεις. Για κατηγορίες όπως οι μακροχρόνια άνεργοι και άτομα με αναπηρίες, η «προστασία» θα είναι πενταετής.
Να θυμίσουμε πως σε όσους έχουν οφειλή σε τράπεζα με υποθήκη την πρώτη τους κατοικία, θα πρέπει: α) το υπόλοιπο του δανείου τους να μην ξεπερνά τις 130.000 €. Στο ποσό αυτό, αθροίζονται οι τόκοι και τα πανωτόκια των καθυστερήσεων και β) η αντικειμενική αξία του ακινήτου να είναι έως 250.000 €. Αυτές οι δύο προϋποθέσεις μαζί με τα κουτσουρεμένα εισοδηματικά κριτήρια, μειώνουν κατά πολύ τον αριθμό των «επιλεξίμων» για τη ρύθμιση.
Η Κομισιόν στηλιτεύει το γεγονός πως στις 7 από τις 10 δημοπρασίες, το ακίνητο αγοράζεται από την ίδια την τράπεζα, λόγω των υψηλών τιμών προσφοράς, που αποτρέπουν και άλλους «παίκτες» (εννοεί τα ξένα funds) να παρέμβουν στη διαδικασία του πλειστηριασμού των λαϊκών κατοικιών. Και απαιτεί στην επαναληπτική δημοπρασία η τιμή να είναι σαφώς χαμηλότερη!
Σαν συμπέρασμα, αυτό που απαιτεί η Κομισιόν είναι, με εργαλείο τον υπό ψήφιση νόμο, να εκβιαστούν οι δανειολήπτες να ρυθμίσουν το δάνειό τους με τους όρους που επιβάλλει ο «Κώδικας Δεοντολογίας» του τραπεζικού κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει παραπέρα ένταση και κλιμάκωση των πλειστηριασμών προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης κατά 50 δις € των «κόκκινων» δανείων. Να προσθέσουμε ότι οι τράπεζες έχουν βάλει στο μάτι την κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών που αποτελούν και εύκολο στόχο. Ωστόσο, τα ¾ των 50 δις € αφορούν μεγάλες εταιρείες (Μαρινόπουλος, Folli-Follie, ΔΟΛ, Πήγασος, Mega, Alter, Ελευθεροτυπία, κλπ.) που άφησαν τεράστια χρέη. Πιο συγκεκριμένα, από τα 135 δις € που είχαν χορηγήσει οι τράπεζες στις επιχειρήσεις τα 60 δις € έχουν χαθεί οριστικά! Και επιπλέον οι ίδιες οι «ελληνικές» τράπεζες έχουν χρηματοδοτηθεί από το ελληνικό δημόσιο (λεφτά του λαού) με συνολικά 45,4 δις € και ήδη ροκανίζουν τη διαβόητη «αναβολή φόρου»! Όμως το ίδιο αθρόα ήταν και η δανειοδότηση των αστικών κομμάτων: Η οφειλή της ΝΔ στις τράπεζες βρίσκεται στα 250 εκατ. €, ενώ του ΠΑΣΟΚ στα 225,9 εκατ. €!
4) Ιδιαίτερη πίεση ασκείται και στο ζήτημα του επείγοντος ξεπουλήματος των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, προκειμένου να ενισχύσουν τον ανταγωνισμό και να προσελκύσουν επενδύσεις. Σε ό,τι αφορά την αγορά φυσικού αερίου, βρίσκεται ήδη υπό ψήφιση ο σχετικός νόμος «αναδιάρθρωσης» (κομματιάσματος) της ΔΕΠΑ. Κοντά στο Πάσχα οι «θεσμοί» θα επιστρέψουν στην Αθήνα για να διαπιστώσουν πριν τον τελικό έλεγχο (Μάιο ή Ιούνη) αν προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις (ΕΛ.ΠΕ., πώληση 30% του «Ελ.Βενιζέλος», ΟΑΚΑ, Εγνατία, κλπ.), ο Προϋπολογισμός, τα ληξιπρόθεσμα και τα σχέδια για τις τράπεζες.
5) Σοβαρό ζήτημα αναφύεται και με τα αναδρομικά που προκύπτουν από τις συνεχείς αποφάσεις των ανωτάτων Δικαστηρίων, για τα οποία η κυβέρνηση δεν έχει προβλέψει στον Προϋπολογισμό ούτε ένα ευρώ! Μάλιστα δήλωνε στους «θεσμούς» ότι «δεν υφίστανται παλιές απαιτήσεις» και ότι ο νόμος Κατρούγκαλου (ν. 4387/16) προβλέπει αναδρομικά από τον επανυπολογισμό των συντάξεων που θα ίσχυε από 1ης Γενάρη 2019! Τώρα, και σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις Αχτσιόγλου, αυτά ανέρχονται σε 4,5 δις € το χρόνο, δηλ. για το διάστημα 2015-2019 ανέρχονται σε σχεδόν 18 δις €! Μ’ αυτό το ενδεχόμενο θα πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα μέτρα που θα φθάνουν το 10% του ΑΕΠ! Σ’ αυτή την περίπτωση οι «θεσμοί» ξεκαθαρίζουν πως θα απαιτήσουν νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε προσλήψεις και αυξήσεις, αν γίνει η επαναφορά των δώρων στο Δημόσιο ή καταπέσει ο νόμος Κατρούγκαλου με δικαστικές αποφάσεις.
Η ψήφιση του νέου πολυνομοσχεδίου θα πρέπει να γίνει το αργότερο μέχρι το κλείσιμο(;) της δεύτερης «αξιολόγησης» στο Eurogroup της προσεχούς Δευτέρας.
★★★
Κοντά δέκα χρόνια ο λαός μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη μεταπολεμική μνημονιακή επίθεση της Ε.Ε. και των πολιτικών της υπηρετών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, κλπ.) της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που σώριασε σε ερείπια τα εισοδήματα των πλατειών εργατολαϊκών στρωμάτων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την ωμή πραγματικότητα της επιβίωσης, παλεύοντας καθημερινά με τα χαράτσια, τις αυξήσεις, τα μέτρα που επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική των νέων εθνοσωτήρων του ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανεργία να παίρνει «πρωτιά» μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., με τη φτώχεια να έχει ξεπεράσει το 65% των ελληνικών νοικοκυριών, με την παραγωγική διαδικασία στα κατώτατα επίπεδα, την αγροτιά στους δρόμους, τους δημόσιους υπάλληλους μπροστά στο όργιο των μετατάξεων και των απολύσεων, τους εργαζόμενους γενικά χωρίς ΕΓΣΣΕ, με μισθούς πείνας, τους συνταξιούχους κάτω από τη Δαμόκλεια Σπάθη των συνεχών περικοπών, τη νεολαία άνεργη, χωρίς προοπτική, αναζητώντας στην ξενιτειά το μέλλον της. Βρίσκεται σε μία χώρα νεοαποικία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, με την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα να υπαγορεύει Συμβάσεις, όρους, Μνημόνια, συμφωνίες, και αλλεπάλληλα εξοντωτικά, αντιλαϊκά μέτρα, με μία κυβέρνηση πιστό υπηρέτη των ξένων αφεντικών και της ντόπιας πλουτοκρατίας.
Και δυστυχώς, προς το παρόν, αυτή η σιωπηλή λαϊκή οργή σε συνδυασμό με την πολύχρονη απουσία από το μέτωπο των μαζικών αγώνων, επιδιώκεται από το αστικό κατεστημένο, να εκτονωθεί μέσα στο στημένο σύστημα των τριών εκλογικών αναμετρήσεων και τις απατηλές υποσχέσεις του δικομματισμού.
