ΝΔ. Φιγουράρει σαν το κόμμα που εγγυάται τη σταθερότητα, τη συνέπεια, την ασφάλεια, την ανάπτυξη… Και υπενθυμίζει την αναξιοπιστία και τις «περιπέτειες» της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να ενεργοποιήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός ακροατηρίου το οποίο καλύπτει ένα χώρο από το Κέντρο έως την Ακροδεξιά.
ΣΥΡΙΖΑ. Υπόσχεται μια κυβέρνηση δημοκρατικής ομαλότητας, αλλαγής και προόδου, απάντηση στη «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα»… Απευθυνόμενος στο χώρο της Κεντροαριστεράς επιχειρεί, κατά τα πασοκικά πρότυπα, να ενεργοποιήσει τα αντιδεξιά αντανακλαστικά.
Και τα δυο κόμματα καταφεύγουν σε οξύτατη πολεμική, επιχειρώντας να δημιουργήσουν ένα πολωτικό, διχαστικό, προεκλογικό κλίμα. Η αντιπαράθεσή τους, όμως, δεν αγγίζει τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν το λαό και τον τόπο. Και αν τα αγγίζει, περιορίζεται σε επιμέρους πτυχές αποδεχόμενη την ουσία, την κύρια πλευρά τους. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Μισθοί και συντάξεις εξαθλίωσης, επιδόματα εξαγοράς και ελεημοσύνης, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεργία (κρυφή και φανερή) στα ύψη, ταξικοί φραγμοί στην Παιδεία, διάλυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και του Κράτους Πρόνοιας, κόκκινα δάνεια και πλειστηριασμοί, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και υποδομών, χρηματιστήριο ενέργειας, υγειονομική κρίση, υποκλοπές και παρακολουθήσεις, χτύπημα των εργατοσυνδικαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών, κραυγαλέα υποταγή στους ιμπεριαλιστές.
Σε όλα αυτά τα μεγάλα ζητήματα που καθορίζουν τη ζωή του λαού και της χώρας οι διαφοροποιήσεις τους είναι από προσχηματικές έως ασήμαντες. Κάποια ελάχιστα κλικ προς τα πάνω ή προς τα κάτω, που επιβάλλει η προεκλογική δημαγωγία για υφαρπαγή ψήφων και που δεν μεταβάλλουν τη δραματική πραγματικότητα. Και η απαραίτητη βεβαίως, κάθε φορά, σκανδαλολογία.
Η πραγματικότητα της λεηλατημένης και υποθηκευμένης στους δανειστές χώρας μας και της ευρύτατης λαϊκής φτωχοποίησης και εξαθλίωσης δεν υπάρχει σε κανένα πρόγραμμα. Γιατί είναι αποτέλεσμα της πειθήνιας διεκπεραίωσης, και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ, της μνημονιακής πολιτικής, της υποταγής τους δηλαδή στις εντολές των ισχυρών «εταίρων» και της ελληνικής ολιγαρχίας. Τα Μνημόνια, με την ασφυκτική επιτροπεία της ΕΕ, εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να αποτελούν τον κορμό της ασκούμενης πολιτικής -παρά τις κάλπικες διακηρύξεις και των δύο για το τέλος τους- όποιο από τα δύο κόμματα σχηματίσει κυβέρνηση, μέχρις ότου αποπληρωθούν τα δάνεια της υποδούλωσης. Αυτό αποτελεί απαρέγκλιτη δέσμευση ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος. Η χώρα, σε καμία περίπτωση, δεν έχει «ανακτήσει το δικαίωμά της να ορίζει τις τύχες και το μέλλον της», όπως και οι δύο δημαγωγούν.
Ενεργούμενα των ισχυρών
Επιπλέον, στην Ελλάδα της εξάρτησης και της υποταγής στους ισχυρούς, το έδαφός της, οι θάλασσές της, ο αέρας της έχουν μετατραπεί σε απέραντο πεδίο εξόρμησης της επιθετικής μηχανής των ΗΠΑ, με επεκτεινόμενες, αναβαθμιζόμενες και πολλαπλασιαζόμενες τις στρατιωτικές βάσεις τους. Η απροκάλυπτη συστράτευση με τις ΗΠΑ και η πιστή εφαρμογή τού δόγματος της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν» -που αποτυπώθηκε με εξαιρετικά επικίνδυνο τρόπο στον πόλεμο της Ουκρανίας- αποτελεί κοινή πολιτική, που πλασάρεται με το παραμύθι της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της χώρας. Την περιβόητη «ισχυρή συμμαχία» με τις ΗΠΑ την εξυμνούν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον Α. Τσίπρα να έχει αναγορεύσει τη θηριώδη υπερδύναμη σε στρατηγικό και ιδεολογικό εταίρο, σε μια απροσχημάτιστη προσπάθεια άμβλυνσης και υπονόμευσης της εδραιωμένης, βαθιάς αντίθεσης του ελληνικού λαού στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική. Για να εισπράξει την επιβράβευση των δεδομένων αμερικανόδουλων της Δεξιάς πως ο «εμμονικός αντιαμερικανισμός ανήκει στο παρελθόν»!
Σε αυτό το κοινό πλαίσιο, του σταθερού ενεργούμενου των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ο εθνικιστικός, επιθετικός παροξυσμός της Τουρκίας «αντιμετωπίζεται» με τη σταθερή πολιτική του κατευνασμού και των συνεχών υποχωρήσεων απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, την ίδια στιγμή, με τυχοδιωκτικές «πρωτοβουλίες» που λειτουργούν σαν μοχλός πιέσεων και εκβιασμών απέναντι στην Τουρκία, ώστε αυτή να ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα και την πολιτική της «Δυτικής Συμμαχίας». Με μια πολιτική, δηλαδή, υπαγορευμένη από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, που υπηρετείται πιστά και από τα δύο κόμματα και η οποία πυροδοτεί την τουρκική προκλητικότητα και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και για τους δύο λαούς.
Η όποια αντιπαράθεση, αποδεχόμενη πλήρως τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής σε ΗΠΑ και ΕΕ, είναι ρητορική και μόνο, και περιορίζεται στην επαιτεία κάποιων «ανταλλαγμάτων»… Ανταλλαγμάτων (όπως πχ περισσότερες βάσεις, εξοπλισμοί) που ισχυροποιούν την ιμπεριαλιστική επιβολή και στοχοποιούν τη χώρα και το λαό μας σε αντίπαλους ιμπεριαλισμούς (Ρωσία).
Ανάχωμα της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατά το 2015 έπαιξε το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και της νομιμοποίησης στη συνείδηση ενός δημοκρατικού και αριστερού κόσμου τού δήθεν μονόδρομου των Μνημονίων, έτσι και τώρα, ως λαθρεπιβάτης της Αριστεράς, διασύροντας τους τίτλους και τα οράματά της, με θράσος, εμφανίζεται ως η απάντηση στη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση στη ΝΔ για τον κόσμο της Αριστεράς, για τα λαϊκά συμφέροντα. Παριστάνει την Αριστερά και δυσφημεί την Αριστερά. Η διάψευση ελπίδων και οραμάτων και η πλήρης ενσωμάτωση της ηγεσίας του στο αστικό σύστημα εξουσίας ισχυροποίησε τη «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα». Όχι μόνο έφερε τη ΝΔ στα κυβερνητικά έδρανα αλλά της πρόσφερε και τη θέση της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας στην πολιτική ζωή της χώρας κατά την περίοδο αυτή.
Με την πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2019, δε χρεοκόπησε η Αριστερά και η αριστερή πολιτική, δε χρεοκόπησε ο «άλλος δρόμος», όπως κομπάζουν οι κάθε λογής αντιδραστικές δυνάμεις. Χρεοκόπησε η δεξιά πολιτική, η δική τους πολιτική, που υπηρέτησε τελικά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα σενάρια διακυβέρνησης που σκαρώνουν ιμπεριαλιστικά κέντρα και αστικά επιτελεία, για άλλη μια φορά, ενισχύεται ακριβώς γιατί απέδειξε πως αποτελεί έναν πολύτιμο στυλοβάτη της ελληνικής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Και οι «καιροί» αναζητούν και πάλι εναλλακτικές με αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια απλώνεται και η «κυρίαρχη» και «αναντικατάστατη» ΝΔ αρχίζει να μην είναι τόσο κυρίαρχη και τόσο αναντικατάστατη. Οι «μετοχές» του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πολιτικό σύστημα έχουν και πάλι ανοδική πορεία. Οι αναμενόμενοι κοινωνικοί κραδασμοί είναι μια κρίσιμη παράμετρος που τη λαμβάνουν υπόψη οι ιθύνοντες και ο πυροσβεστικός ρόλος του είναι δοκιμασμένος…
Κάθε ψήφος στη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και τα συμπληρώματά τους δεν είναι μόνο χαμένη ψήφος. Είναι ψήφος ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Μόνο αν απορρίψουμε τις σειρήνες της αστικής ενσωμάτωσης και οργανωθούμε σε μεγάλους αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης, το σήμερα μπορεί να γίνει καλύτερο και το αύριο μπορεί να εγγυάται ημέρες ελευθερίας, δημοκρατίας και προκοπής.
