Στις ευρωεκλογές της 26 Μαΐου τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ γνώρισαν τη λαϊκή αποδοκιμασία, όπως όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα την κρίσιμη δεκαετία των μνημονίων. Αυτή είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη για όσους, προς όφελος του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, εφάρμοσαν μια από τις πιο βάρβαρες πολιτικές όπως στη χώρα μας, με τα αλλεπάλληλα μνημόνια, τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους, τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα.
Από το 2010 ως το 2015, πέντε κυβερνήσεις διαδέχτηκαν η μια την άλλη μέσα σε συνθήκες πολιτικής κρίσης και αστάθειας συμπαρασύροντας στον ένα ή στον άλλο βαθμό όλα τα κόμματα, φορείς και πρόσωπα που ενέργησαν κατά τις εντολές της ΕΕ και του ΔΝΤ, που επέβαλαν και διαχειρίστηκαν τα πρωτοφανή αντιλαϊκά προγράμματα.
Το ΠΑΣΟΚ κάτω από το βάρος του πρώτου μνημονίου καταποντίστηκε και από τα απομεινάρια του άλλα αλλάζουν ονόματα, σαν τα πουκάμισα, ΕΛΙΑ, ΔΗ.ΣΥ, ΚΙΝ.ΑΛ, για να ξορκίσουν το αμαρτωλό παρελθόν, άλλα μεταναστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αισθάνονται ότι πάνε και μακριά και άλλα, όπως ο Βενιζέλος, πετιούνται στα αζήτητα σα στυμμένες λεμονόκουπες.
Η ΝΔ, που αντίστοιχα σήκωσε το κύριο βάρος του δευτέρου μνημονίου, βρέθηκε το 2012 απομονωμένη από το λαό, να εισπράττει την πλατιά αποδοκιμασία και να καθηλώνεται εκλογικά στο 18, 8 % και ο αρχηγός της, ο Σαμαράς, μετά τρία χρόνια να παραγκωνίζεται σαν πικραμένος αναχωρητής.
Τώρα η ΝΔ μετά τις ευρωεκλογές έρχεται με τον αέρα του νικητή έτοιμη να πάρει ξανά την κυβερνητική εξουσία.
Το ποια είναι η ΝΔ ο ελληνικός λαός το έζησε στο πετσί του για πολλά χρόνια από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Είναι το κόμμα που εκφράζει με τον πιο σταθερό τρόπο τη συντηρητική δεξιά γραμμή, ο βασικός στυλοβάτης των κυριάρχων τάξεων και του μεγάλου κεφαλαίου, είναι το κόμμα που με τον πιο σταθερό τρόπο εκφράζει τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη χώρα μας, το καθεστώς της ξένης εξάρτησης και υποτέλειας, της εθελοδουλίας και της ξενοδουλείας. Είναι το κόμμα που βαρύνεται με σωρεία σκανδάλων, με την αυταρχική διακυβέρνηση, με το χτύπημα του λαϊκού κινήματος με διώξεις και δολοφονίες με κρατική βία και τρομοκρατία.
Είναι το κόμμα που αποτέλεσε το κύριο στήριγμα της πολιτικής που ασκήθηκε από τις κυρίαρχες τάξεις σε όλη την κρίσιμη δεκαετία που διανύουμε, ο βασικός πυλώνας της μνημονιακής υποδούλωσης, της ταπεινωτικής εποπτείας και του νεοαποικιακού ελέγχου.
Η ΝΔ, αν βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας, δεν είναι γιατί έπεισε πως άλλαξε παρά την όποια «ανανέωση» στα πρόσωπα που έκανε. Ούτε γιατί έχει την αναμφισβήτητη στήριξη ισχυρών μερίδων κεφαλαίου και κυριάρχων μέσων ενημέρωσης, που άλλωστε πάντα είχε.
Ούτε φυσικά, όπως θρασύτατα σιγοψιθυρίζουν τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο λαός μας είναι αχάριστος και ότι ξεχνά.
Αν η ΝΔ προβάλλει ως ο κύριος διεκδικητής της εξουσίας είναι γιατί αυτή έπεσε στα πόδια της σαν ώριμο φρούτο από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του έθρεψε τους καρπούς που έρχεται τώρα η ΝΔ, στηριγμένη από τους μηχανισμούς του μεγάλου κεφαλαίου, να δρέψει.
Πρώτα από όλα με την πολιτική του απέναντι στο λαϊκό κίνημα, τις ογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις που έκφρασαν το διάχυτο κύμα οργής και αγανάκτησης απέναντι στα αντιλαϊκά μνημόνια. Η διασπορά των εκλογικών αυταπατών, των εύκολων εκλογικών λύσεων, η καλλιέργεια των ψευδαισθήσεων, οι υποσχέσεις της «πρώτη φορά αριστερής διακυβέρνησης», λειτούργησαν σαν κυματοθραύστης των κινητοποιήσεων, τις καταλάγιασαν και τις έσπασαν.
Τα αντιμνημονιακά φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ χρεοκόπησαν, και το τυπικό, πλήρες και οριστικό πέρασμά του στο τόξο των μνημονιακών δυνάμεων έγινε με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, όταν μαζί ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα άλλα, μιας χρήσης, κόμματα, είπαν «Ναι σε όλα».
Όχι μόνο δεν καταργήθηκαν τα μνημόνια με ένα άρθρο σε μια μέρα, όχι μόνο δε θίχτηκε τίποτε από το προηγούμενο μνημονιακό οικοδόμημα, αλλά προστέθηκε ένα νέο πακέτο χρέους και μέτρων, με νέους φόρους και χαράτσια, με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, με αντεργατικά μέτρα και ρυθμίσεις, που μαζί με τα προηγούμενα κατατρώνε κάθε μέρα τον ελληνικό λαό.
Τη στιγμή που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αγκομαχούσαν να εφαρμόσουν την πολιτική των αφεντικών τους και αδυνατούσαν να περάσουν κι άλλα μέτρα ήρθε από τον πάγκο, η χρυσή εφεδρεία με το προσωπείο της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, και πρόσφερε τις υπηρεσίες που κάθε ρεφορμιστική δύναμη, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές, προσφέρει στο αστικό σύστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του πρόσφερε τη δικαίωση στο αντιλαϊκό έργο των προκατόχων του, μετατράπηκε σε πλυντήριο των ευθυνών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τους εξάγνισε και τους εξιλέωσε.
Έδωσε στη ΝΔ το επιχείρημα πως «τίποτε άλλο δε μπορούσε να γίνει», πως όλα αυτά ήταν αναπόφευκτα, αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αριστερά» στον ίδιο δρόμο βαδίζουν, τα ίδια κάνουν.
Σκόρπισε στο λαό που υπέφερε και υποφέρει τη μοιρολατρική αποδοχή, την παθητικότητα και την απογοήτευση. Όλα τα στοιχεία που πάνω τους ανθούν και στερεώνονται οι συντηρητικές αξίες που κυρίαρχα εκφράζει η ΝΔ.
Να γιατί τώρα βρίσκεται η ΝΔ ξανά στο προσκήνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε πνοή και αέρα στα πανιά της.
Αν τώρα τα πρωτοπαλίκαρα της κυβέρνησης Σαμαρά, ο Μητσοτάκης, ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης, που με κόπο συγκρατούν τη ρεβανσιστική τους διάθεση, ελεεινολογούν και χλευάζουν την αριστερά και πανηγυρίζουν για τη «χρεοκοπία» της και πανηγυρίζουν για την «επιβεβαίωση» της πολιτικής τους, είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσε το δικαίωμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι αριστερά. Παριστάνει την αριστερά και δυσφημεί την αριστερά.
Η αριστερά δεν υπογράφει μνημόνια, δεν κόβει μισθούς και συντάξεις, δεν εξαπατά το λαό. Η αριστερά δεν παραχωρεί «γη και ύδωρ» στους ξένους δυνάστες, δεν υπογράφει συμφωνίες Πρεσπών που της υπαγορεύουν, δεν εκχωρεί εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, δεν κλείνει Αμυγδαλέζες για να ανοίξει Μόριες, δεν εκβιάζει και δεν τρομοκρατεί τον λαό, δεν εξαγοράζει ψήφους ούτε τρέχει να ταχτοποιήσει τα δικά της παιδιά.
Η αριστερά δεν προσδένεται στο φιλοπόλεμο άρμα των ΗΠΑ, δεν εκχωρεί στρατιωτικές βάσεις, δεν συμμαχεί καθ΄υπαγόρευση με τους φασίστες του Ισραήλ και τους δικτάτορες της Αιγύπτου, ούτε υπογράφει με τους ακροδεξιούς αντικομμουνιστικές διακηρύξεις.
Η πραγματική αριστερά δεν διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα, παλεύει για να το ανατρέψει.
Παλεύει μαζί με το λαό για να στηρίξει το λαό. Παλεύει για δουλειά, για τα λαϊκά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, παλεύει για την πραγματική δημοκρατία, για την ειρήνη στην περιοχή, για την ανεξαρτησία της χώρας από κάθε κηδεμόνα, παλεύει για να βγει η χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, παλεύει για τον σοσιαλισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά, ούτε και ήταν και προηγούμενα, όταν εκλιπαρούσε να μπει στο αστικό κοινοβούλιο σαν «αριστερό» συμπλήρωμα, ούτε όταν συγκυβερνούσε μαζί με τη ΝΔ και το ΚΚΕ στη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη ή και με το ΠΑΣΟΚ στη συγκυβέρνηση Ζολώτα.
Οι κυρίαρχες τάξεις της χώρας μας θέλουν τώρα να επανεδραιώσουν και να σταθεροποιήσουν το σύστημα του αντιδραστικού δικομματισμού με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία και το πολιτικό εκκρεμές να κινείται πότε δεξιά και πότε «αριστερά». Πότε για να φύγει η δεξιά του Σαμαρά ή του Μητσοτάκη, πότε για να τελειώνουμε με την «αριστερά» και τον Τσίπρα και με τη θεωρία του μικρότερου κακού, με κάλπικα διλήμματα και με ψεύτικους διαχωρισμούς να εγκλωβίζονται και να χειραγωγούνται οι λαϊκές δυνάμεις.
Τώρα μπροστά στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ υψώνει τα νέα διλήμματα και το φόβο της δεξιάς. Μόνο που τα διλήμματα είναι και πάλι κάλπικα. Αν ο Μητσοτάκης έρχεται αποθρασυμένος και υπόσχεται ένα «νέο κόσμο», τον κόσμο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας όπου οι εργαζόμενοι χωρίς οκτάωρα, χωρίς πενθήμερα, χωρίς δικαιώματα, θα είναι η καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική κερδοφορία, είναι γιατί αναβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα που του γέμισε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εμπόδιο στη δεξιά του Μητσοτάκη, αλλά τον βασικό τροφοδότη της.
Οι διαχωριστικές γραμμές ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μπροστά στις εκλογές είναι τεχνητές. Οι προεκλογικές τους υποσχέσεις, όταν δεν είναι ψεύτικες είναι ψίχουλα. Κι ακόμη και τα ψίχουλα ελέγχονται από το ασφυκτικό πρόγραμμα επιτήρησης και ενισχυμένης εποπτείας των ξένων δανειστών. Ακόμη και οι οικονομικοί Προϋπολογισμοί της χώρας ελέγχονται και εγκρίνονται πρώτα από το διευθυντήριο των Βρυξελλών.
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν τα ξένα αφεντικά τους πως δε θα παρεκκλίνουν από τους δημοσιονομικούς στόχους, θα τηρήσουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες όπως ισχύουν, θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις.
Τις δεσμεύεις της υποτέλειας των τριών μνημονίων και των εκατοντάδων νόμων που ψηφίστηκαν, τα πλεονάσματα του 3,5 % μέχρι το 2022, το δημοσιονομικό κόφτη που κόβει δημόσιες δαπάνες αυτόματα όταν παρεκκλίνει η χώρα από το πρόγραμμα, τις δεσμεύεις για ενισχυμένη εποπτεία μέχρι να ξεπληρωθούν τα χρέη, δηλαδή για τα επόμενα 40 χρόνια.
Οι όποιες διαφορές τους δεν είναι παρά το διαφορετικό περιτύλιγμα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.
