(ξανά για τις δυνάμεις του ρεφορμισμού στο φοιτητικό κίνημα)
Με την πανδημία να αποτελεί άλλοθι και όχημα για μία νέα αντιλαϊκή εφόρμηση στο λαό και τη νεολαία και με τις πρόσφατες εξελίξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να το επιβεβαιώνουν, η κυβέρνηση προκειμένου να ελαττώσει τις αντιδράσεις των φοιτητών και του λαού, αρχικά κατέφυγε στην προσπάθεια δημιουργίας κλίματος “εθνικής ομοψυχίας”, δηλαδή υποταγής του λαού στην πολιτική της. Ταυτόχρονα τους τελευταίους μήνες έχει εξαπολύσει μια βάρβαρη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και έχει απλώσει ένα κλίμα τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας στην κοινωνία.
Με την πολιτική αυτή συμπλέουν και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα του Κοινοβουλίου (και όχι μόνο), που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο βάζαν «πλάτη» στην Ν.Δ γιατί… ο «εχθρός» είναι αόρατος κ.α. ψηφίζοντας μάλιστα αντιλαϊκούς νόμους! Κι όταν δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά διαφοροποιούνται από ορισμένα μέτρα, στο συνδικαλιστικό κίνημα καταψηφίζουν, από κοινού με τις κυβερνητικές δυνάμεις, την οργάνωση κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης. Με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουν στο να περάσει το κλίμα φόβου και σιωπής που σπέρνει η κυβέρνηση. Και βέβαια συμβάλλουν στο να επιβληθούν τα βάρβαρα αντιλαΪκά μέτρα. Το ίδιο έπραξαν και στο φοιτητικό κίνημα πρόσφατα, το οποίο δίνει αυτή τη στιγμή τη μάχη απέναντι στον αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οι φοιτητικοί σύλλογοι την Πέμπτη 14/1 βγήκαν μαζικά στο δρόμο. Παρά τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί με το κλείσιμο των πανεπιστημίων, με τις κυβερνητικές απαγορεύσεις και την τρομοκρατία, έγιναν φοιτητικές συγκεντρώσεις σε αρκετές πόλεις της χώρας (σε ορισμένες και διαδηλώσεις) στέλνοντας ένα αγωνιστικό μήνυμα. Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση επέλεξε την καταστολή, απαγορεύοντας την πραγματοποίηση διαδήλωσης σε κάποιες πόλεις, ενώ στην Αθήνα έριξε και χημικά.
Μπροστά σε αυτή τη μάχη, έχει σημασία να δούμε πώς στάθηκε η ΚΝΕ-ΠΚΣ, η μεγαλύτερη δύναμη του φοιτητικού κινήματος που αναφέρεται στην Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη στις 15/1, για τις κινητοποιήσεις της Πέμπτης 14/1, σελ.12 το άρθρο με τίτλο: "Πρώτη δυναμική απάντηση στο νομοσχέδιο των φραγμών και της καταστολής" και στη συνέχεια στην ανακοίνωση της ΚΝΕ: «Η πρώτη μαχητική απάντηση ενάντια στο νέο νομοσχέδιο - "σκούπα" της κυβέρνησης, που περιλαμβάνει - ανάμεσα σε άλλα - αλλαγές στον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια, όρια σπουδών για τους φοιτητές και ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, δόθηκε! Με συλλαλητήρια και παραστάσεις διαμαρτυρίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη φοιτητές και εκπαιδευτικοί έδωσαν μια μικρή μόνο γεύση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ξεκαθαρίζοντας πως τα σχέδια της κυβέρνησης δεν θα περάσουν! Διαβάζοντας αυτά κάποιος, θεωρεί ότι η ΚΝΕ την Πέμπτη, στάθηκε πρωτοπόρα, κινητοποίησε τους κατά τα άλλα δεκάδες συλλόγους που κατέχει και λίγο πολύ έτριξε τα δόντια στην κυβέρνηση. Δυναμική απάντηση πράγματι δόθηκε, από τους εκατοντάδες φοιτητές που σε αυτές τις συνθήκες κινητοποιήθηκαν μαζικά, αλλά όχι από την ΚΝΕ-ΠΚΣ, η οποία ως..."μαχητικά συλλαλητήρια" εννοεί τις παραστάσεις διαμαρτυρίας ορισμένων συνδικαλιστικών στελεχών της. Δεν αποτελούν κανένα μαζικό κίνημα, οι συμβολικές "κινητοποιήσεις" που γίνονται τη στιγμή που η ΚΝΕ δίνει μάχη για να μη γίνουν δια ζώσης συνελεύσεις και διά ζώσης μαζικές διαδηλώσεις. Αντίθετα, αυτού του τύπου οι "διαμαρτυρίες" αποτελούν κανονικότατη αποδοχή της κυβερνητικής απαγόρευσης των διαδηλώσεων. Με αυτά τα δεδομένα, στις 15 Γενάρη, μια μέρα μετά τις διαδηλώσεις, για να καλύψει αυτή τη στάση υποταγής στις κυβερνητικές απαγορεύσεις, διοργάνωσε συμβολικές, ξανά, "διαμαρτυρίες" στα πανεπιστήμια της χώρας, χωρίς καλέσματα, στη λογική της διάσπασης του φοιτητικού κινήματος και της συναίνεσης με τις κυβερνητικές απαγορεύσεις. Άραγε η ΚΝΕ-ΠΚΣ αντιλαμβάνεται τους αγώνες των φοιτητών (και όχι μόνο) απομαζικοποιημένους με τη συμμετοχή μόνο των στελεχών του;
Επίσης, η συμβιβαστική τους αντίληψη αποτυπώνεται όλο αυτό το διάστημα και με την καμπάνια ηλεκτρονικής συλλογής υπογραφών, δηλώνοντας έμπρακτα με αυτόν τον τρόπο πως υποβαθμίζει τους πραγματικούς-μαζικούς αγώνες. Μένουμε σπίτι, αλλά μένουμε …δυνατοί (!) και βάζουμε υπογραφές. Έτσι, δεν οικοδομείται κίνημα, αλλά αντίθετα καλλιεργείται η αυταπάτη ότι μπορεί να ανατραπεί το νομοσχέδιο με υπογραφές και τους φοιτητές στα σπίτια τους.
Αντίστοιχη στάση με εκείνη του ΜΑΣ-ΠΚΣ έχουν κρατήσει και οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ. Και η ΕΑΑΚ, παρά τις διαφορές που έχει στο εσωτερικό της, αρνείται για “υγειονομικούς λόγους” να καλέσει μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις και γενικές συνελεύσεις. Ακόμα, παρά τη θετική πρωτοβουλία ορισμένων δυνάμεών της για να γίνουν κάποιες συγκεντρώσεις, η ΕΑΑΚ, περιφέροντας ως σφραγίδες ορισμένους συλλόγους και εμφανίζοντας στα πανό και τις ανακοινώσεις τους το σύνολο των ΦΣ, επιχειρούν να καπελώσουν το φοιτητικό κίνημα.
Και οι δύο έχουν επιδοθεί σε έναν ιδιόμορφο αγώνα δρόμου για τη συλλογή ηλεκτρονικών υπογραφών, υποβαθμίζοντας τους αγώνες, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις για το τι θα φέρει πραγματικά νίκες για το φοιτητικό κίνημα. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει έλλειψη εμπιστοσύνης στους φοιτητές και στις δυνατότητες τους. Βέβαια στον αγώνα αυτό φαίνεται να προηγείται προς στιγμήν το ΜΑΣ-ΠΚΣ, καθώς πλέον μαζεύει και...επιστολές-ιστορίες από φοιτητές, ώστε αυτοί να δηλώσουν την αντίδραση τους στην πολιτική της Κεραμέως.
Η μόνη «συνεπής» απάντηση στην αντιεκαπιδευτική πολιτική με πίστη στις δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος είναι η συσπείρωση πάνω στα συγκεκριμένα αγωνιστικά αιτήματα. Και το αίτημα αυτή την περίοδο είναι: ΚΑΤΩ ΤΟ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ. Η οργάνωση ενιαίων μαζικών κινητοποιήσεων απέναντι στην αντιεκπαιδευτική πολιτική είναι ο μόνος τρόπος για να μπει φραγμός σε αυτήν. Είναι ο μόνος δρόμος για όλο το λαό, για να ανατρέψει συνολικά την αντιλαΪκή πολιτική της κυβέρνησης.
