Τις τελευταίες μέρες τόσο η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, όσο και η Πανσπουδαστική ΚΣ έχουν επιδοθεί σε μια μάχη εντυπώσεων σχετικά με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Για ακόμα μια χρονιά γίνεται αισθητή η απουσία της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος), του τριτοβάθμιου δηλαδή οργάνου των φοιτητικού συνδικαλιστικού κινήματος, όργανο στο οποίο συνενώνονταν παλιότερα όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι πανελλαδικά. Όταν λειτουργούσε η ΕΦΕΕ, ήταν υπεύθυνη για την έκδοση των συγκεντρωτικών αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών, ενώ τώρα κάθε παράταξη προωθεί τις δικές της εκτιμήσεις. Σε αυτές τις συνθήκες, όπου η μία δύναμη δεν αποδέχεται τα αποτελέσματα σε σχολές που πλειοψηφεί ο ανταγωνιστής της, η μάχη για την πρωτιά φαίνεται να οδηγεί τους φοιτητικούς συλλόγους σε ακόμα μεγαλύτερο εκφυλισμό και πολυδιάσπαση.
Εντελώς υποκριτικά καταγγέλλει η ΔΑΠ την ΠΚΣ για “αντιθεσμική συμπεριφορά” και εκλογές σε “συνθήκες αδιαφάνειας”. Χρόνια τώρα η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, όπως και η ΠΑΣΠ, στηρίζει την κυριαρχία της σε δίκτυα αντιγραφών και σημειώσεων, στα οποία εμπλέκονται ως και κυκλώματα αντιδραστικών καθηγητών. Όταν όμως το “δούναι και λαβείν” δεν αποδίδει τα επιθυμητά αποτελέσματα, η ΔΑΠ πρωτοστατεί στα φαινόμενα νοθείας, προσθέτοντας ψήφους στην ίδια και ακυρώνοντας ψήφους από άλλες δυνάμεις, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν σε μι σειρά σχολών, με την ανοχή όλων των άλλων παρατάξεων. Η ΔΑΠ έχει πρωτοστατήσει διαχρονικά στις πρακτικές βίας και τρομοκρατίας. Η δολοφονία του μαχόμενου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από στελέχη της ΟΝΝΕΔ δεν ήταν “ατύχημα”, αλλά απόρροια των παρακρατικών πρακτικών που ανέκαθεν αξιοποιούσε η δεξιά παράταξη στη χώρα μας. ‘Έτσι και στα πανεπιστήμια είναι αναρίθμητα τα περιστατικά απειλητικών μηνυμάτων, τραμπουκισμών, ξυλοδαρμών, ως και αξιοποίησης μαφιόζικων στοιχείων της νύχτας με σκοπό να σωπάσουν τις αντίπαλες παρατάξεις, και κύρια αυτές που αναφέρονται στην αριστερά. Αν επομένως βαρύνεται κάποιος για “αδιαφάνεια” και “αντιθεσμικές πρακτικές” στα πανεπιστήμια, αυτός είναι πρώτα απ’ όλα η ΔΑΠ.
Σκόπιμα επικαλείται φέτος η ΔΑΠ τις “δημοκρατικές της ευαισθησίες” για τα αποτελέσματα των εκλογών, ακριβώς για να κρύψει τη μεγάλη πτώση που είχε πανελλαδικά τόσο σε απόλυτους αριθμούς ψήφων όσο και σε ποσοστά.
Ανεξάρτητα από το ποια παράταξη βγήκε πρώτη, στις φετινές εκλογές η ΔΑΠ πλήρωσε την πολύχρονη απουσία της από τις σχολές, είτε αυτή οφείλεται στα lock down και την τηλεκπαίδευση, είτε στην κυβερνητική κατεύθυνση κατάργησης του φοιτητικού συνδικαλισμού μέσω των πειθαρχικών ποινών, της ΟΠΠΙ και των εξαγγελιών για εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Η ΔΑΠ δεν κατάφερε να ανανεώσει του πελατειακούς μηχανισμούς της και αυτό γίνεται εμφανές σε όλους τους Συλλόγους. Αναφέρουμε ενδεικτικά την πτώση της ΔΑΠ σε ψήφους σε ορισμένα μεγάλα ιδρύματα, ΠΑΝ.ΠΑΤΡ. -817, ΠΑ.ΠΕΙ. -1449, ΠΑ.Δ.Α. -965, Ε.Μ.Π. -212, ΠΑ.ΜΑΚ -761, Πάντειο -876*, Δ.Π.Θ. -407, Ε.Κ.Π.Α. -236, κλπ.
*η σύγκριση στο Πάντειο γίνεται με τις τελευταίες εκλογές στις οποίες συμμετείχε η ΔΑΠ, το 2018.
Η Πανσπουδαστική από την άλλη βαρύνεται πράγματι με διασπαστική πολιτική στο φοιτητικό κίνημα, γεγονός που αξιοποιεί η ΔΑΠ ως επιχείρημα προκειμένου να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα σε Συλλόγους που κατέβηκε μόνη της, ή όπως συνέβη στην ΑΣΟΕΕ, που πραγματοποιήθηκαν εκλογές εκτός του πανεπιστημίου, εκτός ασύλου, σε έναν χώρο ελεγχόμενο από τις καθεστωτικές δυνάμεις.
Η στάση της ΠΚΣ να διασπά τόσο τον ενιαίο πανελλαδικό χαρακτήρα των φοιτητικών εκλογών, στήνοντας κάλπες πριν ή μετά τις 18 του Μάη, αλλά να διασπά και τους ίδιους τους συλλόγους και τα όργανά τους, είναι μια στάση που εκφυλίζει το φοιτητικό κίνημα. Με πρωτοβουλία της ΠΚΣ και ευθύνη όσων στοιχήθηκαν πίσω της (Bloco-ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ), μια σειρά συλλόγων θα έχουν πλέον δύο διαφορετικά Διοικητικά Συμβούλια, διασπώντας τους φοιτητές στη βάση των παραταξιακών συσχετισμών.
Αυτή είναι μια πάγια τακτική της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια. Με την ίδια λογική είχε διασπάσει παλιότερα τον ενιαίο Σύλλογο Φοιτητών Φιλοσοφικής “Κώστας Βάρναλης” φτιάχνοντας τον σύλλογο σφραγίδα του “Ιστορικού-Αρχαιολογικού”, όπως είχε κάνει και στο ΤΕΙ Λαμίας ιδρύοντας δεύτερο σύλλογο, ελεγχόμενο από την Πανσπουδαστική.
Για να δικαιολογήσει την πολιτική της διάσπασης, περιχαράκωσης και του καπελώματος των συλλόγων, η ΚΝΕ επικαλείται τα φαινόμενα νοθείας, μαφίας και τραμπουκισμών που εκπορεύονται από την ΔΑΠ. Αν απ’ τη μία αυτά τα φαινόμενα είναι υπαρκτά, αυτό καθόλου δε δικαιολογεί την αποχώρηση «από τα αριστερά» από τους συλλόγους αυτούς και τη δημιουργία διασπαστικών συλλόγων. Αντίθετα, αποτελεί καθήκον κάθε δύναμης που παλεύει διακηρυκτικά για την αγωνιστική ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος να αγωνιστεί για την αλλαγή των συσχετισμών εντός των συλλόγων, για να απομονωθούν και να εκμηδενιστούν από τους ίδιους τους φοιτητές τα φαινόμενα της δεξιάς βίας και τρομοκρατίας, της νοθείας και του εκφυλισμού.
Επίσης, καθόλου δεν ισχύει πως εκεί που κυριαρχούν οι δυνάμεις της Πανσπουδαστικής επικρατεί κλίμα δημοκρατίας και πολιτικού πολιτισμού. Αν πάρουμε σαν παράδειγμα αυτές μόνο τις εκλογές, οι εκπρόσωποι της Φοιτητικής Πορείας αλλά και άλλων μικρότερων παρατάξεων δέχτηκαν τραμπούκικους προπηλακισμούς από μέλη της ΚΝΕ σε συνελεύσεις και εξορμήσεις, σκίστηκαν οι λιγοστές αφίσες που βάζουμε από τις Εστίες μέχρι το Πολυτεχνείο, ενώ στο Πάντειο η ΚΝΕ κατέβασε το ένα(!) πανό που είχαν κρεμάσει τα μέλη της Φοιτητικής Πορείας, και αποπειράθηκε να μας απαγορεύσει να το ξαναβάλουμε με “πολύ πολιτικά” επιχειρήματα όπως “είστε πουθενάδες”.
Φυσικά, η διάσπαση των συλλόγων εκτός από στάση που υπονομεύει τον ενιαίο και μαζικό χαρακτήρα του φοιτητικού κινήματος, στην πραγματικότητα δεν λύνει και το πρόβλημα της κυριαρχίας της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ σε ορισμένους συλλόγους. Είναι δυστυχώς χιλιάδες οι φοιτητές που στηρίζουν αυτές τις δυνάμεις, αυτό όμως είναι αποτέλεσμα της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος και συνολικά της πολιτικής πάλης της νεολαίας, και δεν λύνεται με το να ιδρύονται ξεχωριστοί σύλλογοι “της αριστεράς”, που στο κάτω-κάτω συσπειρώνουν και λιγότερους φοιτητές από τους συλλόγους που κυριαρχούν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.
Για την Φοιτητική Πορεία ο μόνος δρόμος ανατροπής των αντιδραστικών συσχετισμών στο φοιτητικό κίνημα, ο μόνος δρόμος πάταξης των φαινομένων νοθείας και τραμπουκισμών, είναι η πάλη για ενιαίους, δημοκρατικούς, μαζικούς και αγωνιστικούς συλλόγους, για να αποκαλύψουμε στους φοιτητές που εμπιστεύονται την ΔΑΠ και την κάθε ΔΑΠ ποια συμφέροντα υπηρετεί η στάση της στα πανεπιστήμια, και αυτή την πάλη όχι μόνο δεν την ενισχύει η διασπαστική πολιτική της Πανσπουδαστικής και η ίδρυση περιχαρακωμένων “ταξικών” συλλόγων, αλλά ουσιαστικά την υπονομεύει, υπακούει στην εκλογοθηρική, ρεφορμιστική λογική της ΚΝΕ και όχι στις πραγματικές ανάγκες ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και των συλλογικών διεκδικήσεων της νεολαίας.
