Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πορεία, τεύχος 55 που κυκλοφορεί
Ένα ραγδαία αυξανόμενο κύμα ακρίβειας έχει σαρώσει την χώρα μας απειλώντας την επιβίωση τεράστιου ποσοστού των νοικοκυριών. Μια ματιά να ρίξει κανείς στις τιμές της θέρμανσης, του ρεύματος αλλά και στο λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς», όπου περιλαμβάνονται μόνο είδη πρώτης ανάγκης, συγκριτικά με τον βασικό μισθό είναι ξεκάθαρο ότι δύσκολα κανείς τα βγάζει πέρα. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, για έκτο συνεχή μήνα, δηλαδή από τον Μάρτιο του 2022 και μετά, το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα κυμαίνεται μεταξύ 12,8% και 12,2%, παρότι πρόκειται στην ουσία για το 6μηνο κορύφωσης της τουριστικής κίνησης στη χώρα μας και η ανεργία των νέων παρέμεινε σε πολύ υψηλά επίπεδα, 29,2% , ενώ τον Απρίλιο άγγιξε και το ποσοστό του 36,8%.
Η ποιότητα ζωής στην Ελλάδα σήμερα κάθε άλλο παρά «καταπληκτική» είναι. Η τωρινή κατάσταση είναι πραγματικά οδυνηρή για τους νέους στην χώρα μας καθώς αν κανείς θέλει να σπουδάσει θα πρέπει πρώτα να καταφέρει να προσπεράσει ένα σωρό ζητήματα, όπως η υποχρηματοδότηση, η έλλειψη καθηγητών και υλικών, η εντατικοποίηση, η μείωση των εισακτέων και η ΕΒΕ. Ακόμα βέβαια κι αν τα καταφέρει, στο πανεπιστήμιο τα πράγματα δεν είναι ευκολότερα, ίσα ίσα έχεις να αντιμετωπίσεις και εκεί την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη υποδομών, πρόσφατα είδαμε και έναν φοιτητή του ΑΠΘ να πέφτει από το παράθυρο επειδή δεν είχε πού να κάτσει, εντατικοποίηση των σπουδών, μετατροπή των πτυχίων μας σε χαρτιά χωρίς αξία, ν+2 και άλλα πολλά.
Την ίδια στιγμή που παραπάνω από ένας στους δύο φοιτητές εργάζονται (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία), για να μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα ενοίκια, τους λογαριασμούς μα και τα είδη πρώτης ανάγκης, η κυβέρνηση φέρνει την αστυνομία στα πανεπιστήμια και ποινικοποιεί τις συλλογικές μας διαδικασίες έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να αντισταθεί σε αυτή τη «ζωή». Δεν έχει ιδιαίτερη βέβαια σημασία μάλλον για την κυβέρνηση ότι δεν μπορούμε να δουλέψουμε στο αντικείμενο που σπουδάσαμε, γιατί οι εργασιακές συνθήκες όλο και δυσχεραίνουν παντού, ας μην ξεχνάμε άλλωστε τον νόμο Χατζηδάκη- Βρούτση όπου ουσιαστικά καταργήθηκε η υποχρεωτικότητα του 8ώρου, θεσπίστηκε η πληρωμή των υπερωριών σε ρεπό και φυσικά όλες τις διατάξεις του νόμου που χτυπούν τη συνδικαλιστική δράση και τα σωματεία, όλα αυτά μαζί με τους πενιχρούς μισθούς είναι μια εικόνα του εργασιακού μεσαίωνα που επικρατεί στην Ελλάδα. Πώς «να μην κοιτάμε μόνο τα λεφτά» όταν μετράμε ευρώ το ευρώ για να πληρώσουμε λογαριασμούς και είδη πρώτης ανάγκης, όταν δουλεύουμε 12 ώρες για 600€ και πάλι δεν φτάνουν, όταν επιβιώνουμε δεν ζούμε;
Δεν χρειάζεται να δούμε την ζωή «ολιστικά» όπως μας κάλεσε ο κ. Μητσοτάκης προ ολίγων μηνών, χρειάζεται να αγωνιστούμε ενάντια στην πολιτική που μας ρημάζει τις ζωές, ενάντια στην πολιτική που γκρεμίζει τις προοπτικές και τα όνειρά μας. Συλλογικά και οργανωμένα στους συλλόγους και στα σωματεία μας να παλέψουμε για να ανατρέψουμε την πολιτική που επιτίθεται στο δικαίωμά μας για ανθρώπινους όρους σπουδών, εργασίας και διαβίωσης.
Αναστασία Κ.
