Συναγωνιστές και φίλοι,
Η χρονιά που πέρασε ήταν δύσκολη για τη μαθητική, φοιτητική και σπουδάζουσα, εργαζόμενη και άνεργη νεολαία. Η καταστροφική μνημονιακή πολιτική που εφαρμόστηκε, σε συνδυασμό με τις ανεπαρκείς αντιστάσεις που αρθρώθηκαν από τη νεολαία και την κοινωνία γενικότερα, φέρνουν σήμερα τους νέους και τις νέες της χώρας αντιμέτωπους με ένα σύνολο μεγάλων προβλημάτων, το σημαντικότερο στα μεταπολιτευτικά τουλάχιστον χρόνια.
Μολονότι μέχρι να ψηφιστεί το «Μνημόνιο 3» ο Σαμαράς μετά των εταίρων του βεβαίωνε κατηγορηματικά ότι πρόκειται για τα τελευταία επώδυνα μέτρα, αυτή τη στιγμή για να «εξασφαλίσουμε» τη δόση Ιανουαρίου, (τάξεως 9,2 δις εκ των οποίων τα 7,2 δις πάνε κατευθείαν στην ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών) πρέπει να ψηφιστεί το νέο επαχθές φορολογικό, να περάσουν οι νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, και να προχωρήσουν όλα σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, «για να μη χρειαστούμε επιπλέον μέτρα τον Μάρτιο».
Η νεολαία πρώτη δέχτηκε τα χτυπήματα της μνημονιακής πολιτικής, αν κρινεί κανείς καταρχάς από τα ποσοστά ανεργίας, και τη φυγή στο εξωτερικό, που αγκαλιάζουν μεν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, πλήττουν όμως ιδιαίτερα τις νεαρές ηλικίες. Πάνω από το 55% των νέων 18-24 ετών σήμερα βρίσκεται στην ανεργία, ενώ στη λεγόμενη «πιο παραγωγική ηλικία», 24-34 έτη, ένας στους τρεις επίσης δεν έχει εργασία.
Ας ρίξουμε μια αριθμητική ματιά και στην κατάσταση στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης. Οι χώροι αυτοί μας ενδιαφέρουν επιπρόσθετα, όχι μόνο επειδή συγκεντρώνουν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας της χώρας, αλλά επειδή από τη φύση τους οι χώροι αυτοί έχουν τη δυνατότητα να ενοποιήσουν τους μαθητές ή τους φοιτητές στη βάση των κοινών τους προβλημάτων.
Να θυμηθούμε ότι την τελευταία 2ετία έχουν συγχωνευτεί-καταργηθεί περισσότερες από 1000 σχολικές μονάδες, ενώ ο αριθμός εκείνων που και επίσημα έχουν συμπτυχθεί ή υποβιβαστεί με διάφορους τρόπους προσεγγίζει τις 2000 σχολικές μονάδες. Εκτιμάται ότι το ίδιο πρόκειται να συμβεί για 1500 ακόμη σχολεία στο αμέσως προσεχές διάστημα. Ένα από τα επιχειρήματα των υπουργών Παιδείας για τις συγχωνεύσεις σχολείων ήταν ότι οι μαθητές θα μπορούσαν να διδαχτούν ακόμη και τα πιο εξειδικευμένα μαθήματα, καθότι πλέον οι καθηγητές θα επαρκούσαν για όλους. Κι όμως. Κενά από διάφορες ειδικότητες καθηγητών είχαμε μέχρι και τον Δεκέμβριο που παρήλθε, η ΟΛΜΕ κάνει λόγο για 2.000 θέσεις εκπαιδευτικών που πρέπει να καλυφθούν, αλλά η κυβέρνηση κωφεύει, απαντώντας με σενάρια «εξορθολογισμού του προσωπικού» και «μηδενισμού προσλήψεων» μονίμων εκπαιδευτικών για το επόμενο έτος. Φαίνεται ότι οι 225 συνολικά προσλήψεις μόνιμων δασκάλων και καθηγητών που έγιναν φέτος σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση μαζί, κάλυψαν όλες τις υπάρχουσες ανάγκες.
Βέβαια την ίδια «οικονομία» κάνει η κυβέρνηση, με τις ευχές της τρόικας, και στα ΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας. Ήδη έχει δρομολογήσει το λουκέτο κυρίως σε περιφερειακά τμήματα ή και ολόκληρες σχολές ΤΕΙ της χώρας, ενώ απεργάζεται σχεδιασμούς για συγχωνεύσεις και καταργήσεις 104 τμημάτων, στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Άλλοτε ήταν ο «Ξένιος Δίας» το ευφάνταστο όνομα της επιχείρησης ανθρωποκυνηγητού μεταναστών, σήμερα είναι η «Αθηνά» το επίσης εμπνευσμένο όνομα της επιχείρησης κατεδάφισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μέχρι τον Φλεβάρη, με τα τωρινά δεδομένα, αναμένεται να ανακοινωθεί ο «νέος χάρτης της Ανώτατης Εκπαίδευσης», με την κυβέρνηση να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι ανάμεσα στα κριτήρια για το κλείσιμο των σχολών είναι «το κόστος ανά φοιτητή» καθώς και «η συμβολή του εκάστου τμήματος στην τοπική κοινωνία».
Πρέπει εδώ να θυμίζουμε ότι στα τέλη Μάη 2012, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ προχώρησε σε «νόμιμη» λεηλασία των αποθεματικών των ΑΕΙ και ΤΕΙ [μέσα σε μια βραδιά κλάπηκαν περίπου 87 εκατομμύρια ευρώ από τα ΑΕΙ (τα 120 εκ. ευρώ μειώθηκαν σε 33 εκ. ευρώ) και 100 εκατομμύρια ευρώ από τα ΤΕΙ (τα 150 εκ. ευρώ μειώθηκαν σε 50 εκ. ευρώ)] πραγματοποιώντας θρασύ «κούρεμα» σε βάρος των φοιτητών και των σπουδών τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που στέρησαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας, σήμερα μετά λύπης τους διαπιστώνουν ότι υποχρεώνονται από τα πράγματα να οδηγήσουν σε λουκέτο πολλές σχολές, διότι αυτές, πέραν των άλλων προβλημάτων, «δεν διαθέτουν τα αναγκαία κονδύλια για να παραμείνουν σε λειτουργία».
Με συγκριτικό πλεονέκτημα τη θέρμανση, τους καθηγητές, τα βιβλία, τα ιδιωτικά σχολεία, μολονότι και αυτά δέχτηκαν πλήγματα από την οικονομική κρίση, έκαναν και φέτος χρήση του δικαιώματός τους για νόμιμη αύξηση διδάκτρων, για να έχουν τη δυνατότητα να την εφαρμόσουν μόλις επιτέλους δούμε φως στο βάθος του τούνελ. Ανάμεσα στις νομοθετικές εκπαιδευτικές ρυθμίσεις των τελευταίων εβδομάδων, να επισημάνουμε και την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων για εκείνες τις ειδικότητες των διπλωματούχων κολεγίων που μέχρι σήμερα παρέμεναν χωρίς νομοθετική κατοχύρωση, καθώς και το γεγονός ότι συγκροτείται για πρώτη φορά «εθνικό θεσμικό πλαίσιο», με το οποίο ορίζονται συγκεκριμένα οι προϋποθέσεις και η διαδικασία αναγνώρισης της επαγγελματικής ισοτίμησης. Η ιδιωτική εκπαίδευση, ασχέτως αν περνάει καλές μέρες, βέβαιο είναι ότι σταθερά πριμοδοτείται, τουλάχιστον νομοθετικά, σε όλες τις βαθμίδες της.
Σε ό,τι αφορά στη δημόσια εκπαίδευση, γνωρίζουμε από τώρα ότι από τις πρώτες μέρες του ημερολογιακού νέου έτους τα προβλήματα σε όλες τις βαθμίδες έχουν προδιαγραφεί γιγαντωμένα. 300 σχολεία στη Δυτική Μακεδονία κινδυνεύουν να μην ανοίξουν στις 7 Ιανουαρίου, αδυνατούν να λειτουργήσουν, διότι δεν έχει αγοραστεί πετρέλαιο για τη θέρμανση των μαθητών. Εκτός από μισθούς, επιδόματα και συντάξεις, η κυβέρνηση πριονίζει τον αριθμό των εκπαιδευτικών, τα λειτουργικά έξοδα, τη θέρμανση, τις μετακινήσεις, τα συγγράμματα μαθητών και φοιτητών. «Εξοικονομώντας» ένα κονδύλι 34 εκατομμυρίων ευρώ, η κυβέρνηση ήδη από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους έχει ανακοινώσει την πρόθεσή της να καταργήσει οριστικά τη δωρεάν διανομή συγγραμμάτων στους φοιτητές και σπουδαστές, ήδη από το εαρινό εξάμηνο, σε λίγες δηλαδή εβδομάδες.
Στα πλαίσια των περικοπών ας σημειωθεί ότι ήδη έχουν σημειωθεί οι πρώτες απόπειρες εφαρμογής του μέτρου της «διαθεσιμότητας» με 22 απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων στο ΤΕΙ Αθήνας στα μέσα Δεκέμβρη, και αντίστοιχες διαδικασίες στα ΑΕΙ Αιγαίου, Ιωαννίνων, Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη και Πάντειο στην Αθήνα. Επιπλέον, το υπουργείο Παιδείας έχει εκφράσει την πρόθεσή του να απολύσει στο αμέσως επόμενο διάστημα 8.500 μόνιμους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (από ένα σύνολο περίπου 150.000) επικαλούμενο δηλώσεις ψυχολογικής αδυναμίας των καθηγητών κατά το παρελθόν ή κάποια πειθαρχική δίωξη που τους έχει ασκηθεί, άσχετα με την έκβαση της υπόθεσης. Το λεγόμενο «τεκμήριο της αθωότητας» καταστρατηγείται, με πρώτα θύματα τους εκπαιδευτικούς.
Ας σημειωθεί ότι υποψηφιότητα για διαθεσιμότητα βάζουν και οι καθηγητές εκείνοι που θα τολμήσουν να αρνηθούν την προωθούμενη αξιολόγησή τους (από εκείνους που, ούτως ή άλλως, ψάχνουν ευκαιρία να τους διώξουν απ’ την εκπαίδευση).
Συναγωνιστές και φίλοι
Η Πορεία, σε ό,τι αφορά στις οικονομικές μάχες που δίνει η Παιδεία σε όλα τα μέτωπα, πιστεύει ότι η απάντηση που θα δοθεί στο ερώτημα για τα απαιτούμενα κονδύλια, δεν μπορεί παρά να είναι πρωτίστως πολιτική. Δουλειά μας δεν είναι ούτε να πούμε «από πού να κόψει χρήματα ο υπουργός», ούτε να προτείνουμε εναλλακτικές διαχειριστικές λύσεις για τα προβλήματα της παιδείας, της οικονομίας, και της κοινωνίας γενικότερα.
Ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας» που τίθεται επιτακτικά από την κυρίαρχη ιδεολογία, είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Για να στεριώσει η οικονομία μας, σήμερα πρέπει να έχουμε μισθούς βαλκανίων, αύριο, όταν θα το έχουμε πετύχει αυτό, θα πρέπει να έχουμε μισθούς βαλτικής, μεθαύριο μισθούς Ινδίας και Πακιστάν.
Η Πορεία έχει προσπαθήσει να συστηματοποιήσει μια επιχειρηματολογία, τόσο ενάντια στα κυρίαρχα αυτά επιχειρήματα, όσο και στις κοινωνικές τους αντιπροτάσεις, λύσεις που προτείνονται από μια σειρά ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων, πολλές φορές μάλιστα -κατά τη δική τους αξιολόγηση- αριστερών.
Αναμφίβολα, ανάμεσα στα σημαντικότερα προβλήματα του μαθητικού, φοιτητικο-σπουδαστικού και εργασιακού συνδικαλισμού είναι η αποχή, έως, πολλές φορές, αποστροφή, της μεγάλης μάζας από τις συνδικαλιστικές λειτουργίες, τα συλλογικά όργανα, τις κοινές ενέργειες.
Η στάση αυτή έχει καλλιεργηθεί συστηματικά από την κυρίαρχη πολιτική μέσα και έξω απ’ τα σχολεία και τις σχολές: οι φορείς της, άλλοτε υποκριτικά καμώνονται ότι θέλουν δημοκρατικές λειτουργίες ενώ ταυτόχρονα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τις υποσκάψουν, άλλοτε επιδεικτικά καταδικάζουν συλλήβδην κάθε μορφή συνδικαλισμού, με κλασικό επιχείρημα την ταύτιση συνολικά του συνδικαλισμού στα πρόσωπα ορισμένων ξεπουλημένων μεγαλοσυνδικαλιστών.
Το χεράκι τους έχουν βάλει δυστυχώς και αρκετοί αριστερο-φανείς: επιλέγουν είτε να αποδοκιμάζουν κάθε θεσπισμένη μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης, διότι πλέον δεν χρειαζόμαστε «διαμεσολαβητές», και πρέπει «να πάρουμε οι ίδιοι τις τύχες μας στα χέρια μας», είτε να κατασκευάζουν δικά τους, ανόθευτα, και παρεμπιπτόντως ελεγχόμενα από τους ίδιους όργανα και λειτουργίες.
Πριν λίγες ημέρες, με δημοκρατικές διαδικασίες εξπρές, καθαιρέθηκε στην ΑΣΠΑΙΤΕ «η ξεπουλημένη πλειοψηφία ΔΑΠ-ΠΑΣΠ από το Διοικητικό Συμβούλιο, με πρόταση των δυνάμεων του ΜΑΣ» και στη συνέχεια, με απόφαση, υποτίθεται, της Γενικής Συνέλευσης της σχολής, διεξήχθησαν νέες εκλογές, στις οποίες κυριάρχησαν οι δυνάμεις του ΜΑΣ με ποσοστό 53%. Παρόμοια έκαναν -δοκιμαστικά- πριν από δύο χρόνια στο Τμήμα Μουσικής Τεχνολογίας ΤΕΙ Κρήτης, τα ίδια και ακόμη χειρότερα ετοιμάζουν οι καθαρόαιμες ταξικές δυνάμεις του ΜΑΣ στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Αθήνας, στο οποίο, απλά, συμβαίνει να διατηρούν, στην παρούσα συγκυρία, κάποιες αυξημένες δυνάμεις.
Αντίστοιχα στους μαθητικούς χώρους, το ουρανοκατέβατο ΣΑΣ έχει επιχειρήσει τα τελευταία χρόνια να αποτελέσει την κεντρική και μοναδική έκφραση των σχολείων. Το ΚΚΕ θα είχε επιχειρήσει να επέμβει και στα 15μελή των γυμνασίων-λυκείων, θα τα είχε καταγγείλει και θα είχε φτιάξει δικά του, αν είχε τη δύναμη μέσα στα σχολεία, και αν δεν ήταν σχετικά υποτονικές οι λειτουργίες των οργάνων αυτών, μέσα στον υποτονικό μαθητικό συνδικαλισμό. Η νεολαία του ΚΚΕ επιχειρεί να διασπάσει τα μαθητικά και φοιτητικοσπουδαστικά συνδικαλιστικά όργανα με το ίδιο τυφλό σκεπτικό, αλλά και με την ίδια μεθοδικότητα που επιδεικνύει το ΠΑΜΕ στη διαίρεση του εργασιακού συνδικαλισμού: ξεχωριστά, αλλά «καθαρά» όργανα, ξεχωριστές, αλλά «καθαρές», κινητοποιήσεις, ξεχωριστοί, αλλά «καθαροί» αγώνες.
«…ακριβώς τέτοια ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» γερμανοί κομμουνιστές, που εξαιτίας της αντιδραστικότητας και της αντεπαναστατικότητας της κορυφής των συνδικάτων, βγάζουν το συμπέρασμα ότι… πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!! Να μη δουλεύουν σ’ αυτά!! Να δημιουργούν νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Ασυγχώρητη βλακεία, ισοδύναμη με την πιο μεγάλη υπηρεσία, που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές, στην αστική τάξη. (…)
Η ανόητη, ακριβώς, «θεωρία» για τη μη συμμετοχή των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα δείχνει πολύ καθαρά πόσο επιπόλαια οι «αριστεροί» κομμουνιστές αντικρίζουν το ζήτημα της επίδρασης στις «μάζες», και πόση κατάχρηση κάνουν με τις κραυγές τους σχετικά με τη «μάζα». Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τη «μάζα» και να καταχτήσεις τη συμπάθεια, την αγάπη και την υποστήριξη της «μάζας», δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές (…) αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί όπου βρίσκεται η μάζα. Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια, για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονετική προπαγάνδα και ζύμωση ίσα-ίσα σε κείνα τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τα συνδικάτα, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά, που έχουν προλεταριακές ή μισοπρολεταριακές μάζες. (…)
Γιατί το καθήκον των κομμουνιστών είναι, ακριβώς, να ξέρουν να πείθουν τους (πολιτικά) καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους και όχι να απομακρύνονται απ’ αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα- «αριστερά» συνθήματα.
(Λένιν, «Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»)
Ας θέσουμε κάποια ερωτήματα, που πολλές φορές διατυπώνονται με ειλικρίνεια από τους συνομιλητές μας:
Τι θα συνέβαινε, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, αν αύριο τα σχολεία αποτίναζαν τα αγωνιστικά καπέλα τα οποία τους έχουν φορεθεί κατά καιρούς και συγκροτούσαν δικά τους, δημοκρατικά εκλεγμένα, συντονιστικά αγώνα;
Τι θα συνέβαινε, αν στις Σχολές οργανώνονταν μαζικές Συνελεύσεις, και αν αναπτυσσόταν πίεση για την ενεργοποίηση των εκλεγμένων ΔΣ; Τι θα συνέβαινε αν οργανώνονταν Πανσπουδαστικά Συνέδρια και επανεκλέγονταν τα -απονεκρωμένα εδώ και 15 χρόνια- Συμβούλια της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ;
Τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχαν οι ξεχωριστές πορείες και συγκεντρώσεις και δεν ήταν διαιρεμένο το συνδικαλιστικό μέτωπο;
Ανεξάρτητα από την ενότητα και τον βαθμό της συνδικαλιστικής οργάνωσης και συντονισμού, και πάλι τα προβλήματα που θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε, δεν θα ήταν, πάνω-κάτω, τα ίδια;
Τι πειράζει, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, που οι μαθητές και οι φοιτητές περίπου έχουν ξεχάσει μορφές πάλης άλλες από την κατάληψη;
Τι πειράζει που στα πλαίσια του εργασιακού συνδικαλισμού διάφορες δυνάμεις με αναφορές στην αριστερά πλειοδοτούν σε επαναστατικότητα, προτείνοντας άλλοτε «γενική πολιτική απεργία διαρκείας» και άλλοτε «ανυποχώρητες καταλήψεις μέχρι την τελική δικαίωση»;
Ούτως ή άλλως, δεν εκφράζουν και αυτές οι μορφές αγώνα κάποιου είδους εναντίωση στις ασκούμενες πολιτικές;
Συναγωνιστές και φίλοι,
Η Πορεία έχει επιμείνει στην αναγκαιότητα ανασυγκρότησης των οργάνων και των λειτουργιών του μαθητικού, φοιτητικοσπουδαστικού, εργασιακού συνδικαλισμού, όχι από κάποια ιδιαίτερη γραφειοκρατική αγάπη ή τυπολατρική εμμονή. Όμως η ζητούμενες αφύπνιση, ενεργοποίηση, πόσο μάλλον, πολιτικοποίηση της νεολαίας σε μαζική κλίμακα, δεν θα εκδηλωθούν ποτέ όσο θα παραγνωρίζονται στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, οι στοιχειώδεις δημοκρατικές και πραγματικά συλλογικές διεργασίες, αυτές που θα επιτρέψουν στη μεγάλη (απούσα σήμερα) μάζα της νεολαίας να αισθανθεί ότι έχει λόγο στην πραγμάτευση και διαμόρφωση λύσεων πάνω στα προβλήματά της.
Η παρέμβασή μας στους διάφορους χώρους στους οποίους έχουμε παρουσία, για να γνωρίσει ύπαρξη, πριν τυχόν γνωρίσει επιτυχή έκβαση, πρέπει να πατάει σε στέρεα πόδια: να αφουγκράζεται το μέσο επίπεδο συνειδητότητας και να κινητοποιεί, με πρόθεση να το βοηθήσει να κάνει ένα βήμα παραπέρα.
Τα υπερεπαναστατικά, στην πραγματικότητα ηττοπαθή, συνθήματα, οι απογειωμένοι σχεδιασμοί και η αντίστοιχη φρασεολογία, αυτή τη στιγμή απλά διαρρηγνύουν τις σχέσεις μας με τον μέσο μαθητή, φοιτητή, εργαζόμενο. Αντίστοιχη ζημιά κάνει ο φετιχισμός της «κατάληψης», η επιλογή πάντα των πιο δυναμικών μέσων πάλης και διεκδίκησης, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις των μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων, η κινητοποίηση των οποίων είναι το πρώτο διακύβευμα.
Υπάρχουν δυνάμεις κυρίως στους φοιτητικούς και εργασιακούς χώρους που θεωρούν τους εαυτούς τους πρωτοπορία των πιο μαχητικών (ή πιο σωστά, «των πιο εντυπωσιοθηρικών») αγώνων, και έχουν κάνει τέχνη τα ρομαντικά, επαναστατικο-φανή συνθήματα μεν, το οποία δεν διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα δε. Ζητούν «απαγόρευση των απολύσεων», την ώρα που κάθε μέρα οι λίστες του ΟΑΕΔ πληθαίνουν δραματικά, «εργατικό έλεγχο» και μάλιστα «σε όλες τις επιχειρήσεις», την ώρα που δεν έχει εξασφαλιστεί η επιτυχία στις απλές απεργίες και κινητοποιήσεις.
Σε φιλοσοφικό του κείμενο, ο Λένιν, αναφέρεται σε μια κατηγορία αναθεωρητών οι οποίοι «απόκτησαν αξιοθρήνητη δόξα με την εγκατάλειψη των βασικών ιδεών του μαρξισμού, και με τον φόβο τους, είτε με την ανικανότητά τους να κανονίσουν ανοιχτά, ειλικρινά, αποφασιστικά και ξεκάθαρα τους λογαριασμούς τους με τις απόψεις που απαρνήθηκαν». (…)
«Στα λόγια βλέπει κανείς από μέρους τους ατέλειωτες υπεκφυγές και προσπάθειες να παρακάμψουν την ουσία του ζητήματος, να καλύψουν την υποχώρησή τους (…)
Όλα αυτά, λέει ο Λένιν κατά λέξιν, και αρκετά προφητικά στην επιλογή των όρων, είναι «σωστή γονυπετής ανταρσία».
(Λένιν, «Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός»)
Δυστυχώς η ακατάσχετη επαναστατικο-λογία συνοδεύεται από ανάλογης ποιότητας τακτικισμούς και τις θεαματικές δράσεις. Απλώς ενδεικτικά θυμίζουμε γεγονότα των τελευταίων μηνών, τις κλοπές καλπών σε μια σειρά ΑΕΙ και ΤΕΙ, όσο και την αποσύνδεση του κεντρικού υπολογιστή στο τμήμα της Πληροφορικής από «επαναστατικές» ομάδες φοιτητών, με σκοπό το μπλοκάρισμα των εκλογών για τα νέα Συμβούλια Διοίκησης στα πανεπιστήμια.
Τελείως αναμενόμενα, εννοείται ότι στο θεωρητικό επίπεδο τα πολιτικά ρεύματα αυτά έχουν να επιδείξουν ομόλογο πλούτο καινοφανών επιστημονικο-φανών αναλύσεων και προτάσεων σε θέματα οικονομιάς, πολιτικής, παιδείας κλπ.· αυτές, απόλυτα δίκαια κερδίζουν τον τίτλο «ανώτερες αρλούμπες», έκφραση που κατά λέξιν χρησιμοποίησε ο Έγκελς («Αντι-Ντύρινγκ») για να περιγράψει ορισμένες κραυγαλέες εκδηλώσεις της ψευτοεπιστήμης της εποχής του.
Βέβαια, υπεκφυγή από τα πραγματικά προβλήματα δεν είναι μόνο οι επιστημονικοφανείς ασυναρτησίες, η επαναστατική λογοκοπία ή οι εντυπωσιοθηρικοί τυχοδιωκτισμοί, αλλά και κάθε μεγαλόστομη πρόταση που παραπέμπει σε εύκολες λύσεις στην περίοδο της μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στον τομέα αυτό, το ΚΚΕ αναγνωρίζεται σήμερα ως η δύναμη εκείνη που έχει μετατρέψει σε επιστήμη τη μετάθεση των σημερινών προβλημάτων στο σοσιαλιστικό αύριο. Ακόμη και η αντίσταση στα συγκεκριμένα επαχθή μέτρα του μνημονίου μετατέθηκε αρχικά από το ΚΚΕ στην τελική σύγκρουση με το σύστημα του καπιταλισμού, στον καιρό της σοσιαλιστικής ανατροπής.
Η Πορεία, η νεολαία του Μ-Λ ΚΚΕ, με βασικούς, σήμερα, βραχίονες δράσης της τη μαθητική και φοιτητική Πορεία, θεωρεί ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στο σώμα της επιφανειακά κοιμώμενης νεολαίας.
-αν τα μαθητοδικεία, οι εισαγγελικές διώξεις στους καταληψίες μαθητές, οι αυθεντικές εκρήξεις αγανακτισμένων γονέων που θέλουν να προστατεύσουν την ομαλή λειτουργία του σχολείου πληθαίνουν,
-αν η κατάργηση του ασύλου, οι εισβολές των ΜΑΤ και της αστυνομίας σε πανεπιστήμια (όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει σε ΑΠΘ και ΑΣΟΕΕ) ενίοτε με συλλήψεις, οι κανονικοί κυβερνητικοί εκβιασμοί σε βάρος των φοιτητών για απώλειες εξεταστικής ή και του πτυχίου τους πολλαπλασιάζονται,
-αν η επίθεση στα εργασιακά, δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα διευρύνεται και εντείνεται, με πρόσφατες επιδείξεις επίτασης της καταστολής τα εγκαίνια χρήσης του «Αίαντα» (να ένα ακόμη ωραίο, αρχαιοπρεπές όνομα), και των «προστατευτικών» κιγκλιδωμάτων στην Αθήνα,
όλα αυτά απλά πιστοποιούν την αναγκαιότητα αντίστοιχα οργανωμένης και συντονισμένης απάντησης από τη νεολαία, από όλες τις αριστερές, προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις.
Αξιοποιώντας την προκήρυξη, την αφίσα, τις εκδόσεις μας, το εφημεριδάκι της μαθητικής Πορείας και το περιοδικό Πορεία, το πρόσφατα ανακαινισμένο site μας, για να επιτύχουμε την πιο γενική, την πιο ανοικτή δυνατή απεύθυνση, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι ουσιαστική και ειλικρινή σύνδεση με τον μαθητή, τον φοιτητή, τον εργαζόμενο, τον άνεργο ΔΕΝ θα επιτύχουμε ούτε με ευχάριστες, «στρογγυλεμένες» διατυπώσεις, ούτε με θολά πλαίσια μέσα στα οποία να χωράνε όλοι, αλλά με συστηματοποιημένες απόψεις, ευκρινείς και συγκεκριμένες.
Η Πορεία, έχοντας επίγνωση των αντικειμενικών, και, κυρίως, υποκειμενικών αδυναμιών της νεολαίας γενικότερα, δεν θα παύσει να διεκδικεί κίνημα νεολαίας οργανωμένο και συντεταγμένο, και μάλιστα ικανό να προασπίσει όχι μόνο τα μαθητικά ή φοιτητικά συμφέροντα, αλλά να συνδεθεί σφιχτά με τους λαϊκούς αγώνες και τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των πιο μεγάλων κομματών της κοινωνίας. Η Πορεία στοχεύει σε ένα πολιτικοποιημένο κίνημα νεολαίας (να μια έκφραση που ορισμένοι την αποφεύγουν, όπως ο Διάβολος το λιβάνι) ενάντια στην καταπίεση, ενάντια στην εκμετάλλευση της μιας κοινωνικής τάξης πάνω στην άλλη, ενάντια στην εξάρτηση και την υποτέλεια της χώρας (να μια ακόμη λέξη που σπάνια ακούγεται στην «αριστερά») ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (και αυτή η φράση γίνεται ολοένα και πιο δυσνόητη στην «αριστερά») και το αιματοκύλισμα ολόκληρων λαών.
Επιτυχία για τη σύσκεψη της νεολαίας θα είναι να καταφέρει να συγκεντρώσει εικόνες από όλους τους χώρους στους οποίους δραστηριοποιούμαστε ή, έστω, από τους χώρους στους οποίους έχουμε μέχρι σήμερα διακριτική παρουσία και πρέπει να δραστηριοποιηθούμε. Θα βοηθήσει όλους μας να διαμορφώσουμε μια σφαιρικότερη εικόνα των προβλημάτων, να διακρίνουμε ποιες πολιτικές είναι γενικευμένες, ποιο είναι το μόνιμο ή το παραμόνιμο στοιχείο, να συστηματοποιήσουμε τη γνώση μας γι’ αυτό που ήδη υπάρχει, και να προετοιμαστούμε για τα φαινόμενα που εκδηλώθηκαν μεμονωμένα και αποσπασματικά, αλλά εκτιμούμε ότι τώρα ετοιμάζονται να εξαπλωθούν στους χώρους που έχουμε παρουσία.
