Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Το 2015 ξεκίνησε με την «πρώτη φορά Αριστερά» να συγκυβερνά με την Καμμενο- δεξιά βάζοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που χρησίμευσε σαν μέσο εξαπάτησης και υφαρπαγής ψήφων. Κράτησε μήνες η «σκληρή διαπραγμάτευση» με την ΕΕ που περιλάμβανε ένα δημοψήφισμα - απάτη καθώς ανεξαρτήτως αποτελέσματος είχε δηλωθεί εξ αρχής από τον πρωθυπουργό ότι σε σαρανταοκτώ ώρες θα φέρει συμφωνία. Έτσι το «όχι» του λαού μετατράπηκε σε «ναι» που έφερε και τα ΑΤΜ: Capital control και . Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο που ψηφίστηκε εν χορδαίς και οργάνω από συγκυβέρνηση, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι.
Η «δεύτερη φορά» αριστερά ως συγυβέρνηση Αριστεροδεξιάς εφαρμόζει πιστά την ίδια πολιτική της προηγούμενης συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όπως εκπορεύεται από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αποσύροντας κάθε «σχήμα λόγου» και κάθε «παράλληλο πρόγραμμα». Πρόκειται για την πολιτική των μνημονίων που με τα αλλεπάλληλα κύματα προαπαιτουμένων μέτρων εξαθλιώνει τον ελληνικό λαό εγκαθιδρύοντας στη χώρα ένα νεοαποικιακό καθεστώς εξάρτησης. Ο Ολλανδός γενικός διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μάαρτεν Φερβέι ως επικεφαλής της νέας 20μελούς Task Force συγγράφει ουσιαστικά τα νομοσχέδια για όλους σχεδόν τους τομείς δράσης: από τη φορολογία εισοδήματος και την αγορά εργασίας έως την ιατροφαρμακευτική πολιτική για το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Η «κυβερνώσα Αριστερά» εφαρμόζοντας το τρίτο μνημόνιο συνεχίζει να περικόπτει μισθούς - συντάξεις, να καταργεί κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, να βολεύει τα δικά της παιδιά στον κρατικό μηχανισμό, να παράγει σκάνδαλα και διαφθορά , να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία ευτελίζοντας τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς. Οι επικυρίαρχοι με τον πιο βίαιο τρόπο επέβαλλαν ζητώντας με διαδικασίες fast - track να «ψηφίσει» η ελληνική βουλή τα «προαπαιτούμενα» του ΑΤΜ επεκτείνοντας τη μνημονιακή βαρβαρότητα που οδήγησε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του 2014 σε στα τάρταρα - σαν να είμαστε σε εμπόλεμη περίοδο - με δραματική μείωση κατά 24,1% συγκριτικά με το 2009. Τότε, το 2009 η Ελλάδα ήταν 5 μονάδες κάτω από τον μέσο όρο των 28 κρατών - μελών της Ε.Ε. ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Σήμερα αυτή η διαφορά είναι 28 μονάδες! Επιβάλλουν τη συνέχεια της μνημονιακής βαρβαρότητας στην Ελλάδα του 1,3 ανέργων, των 700. 000 παιδιών που υποσιτίζονται, των αστέγων και των πεινασμένων. Του αγεφύρωτου χάσματος διευρύνοντας τις εισοδηματικές ανισότητες των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες κατά 7,5 φορές, φέρνοντας την Ελλάδα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τις μεγαλύτερες ανισότητες παγκοσμίως, να κονταροχτυπιέται για την «πρωτιά» με τη Χιλή, το Μεξικό και την Τουρκία! Μάλιστα στην εξαρτημένη Ελλάδα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα, είναι υψηλότερος από τις άλλες χώρες της προηγμένης Ευρώπης. Ποτέ άλλοτε και σε καμιά άλλη χώρα σε καιρό ειρήνης δεν σημειώθηκε τόσο βίαιη ανακατανομή πλούτου που οδηγεί σε κοινωνικό ολοκαύτωμα. Έτσι το 2015 αποδείχτηκε έτος διάψευσης ελπίδων και ψευδαισθήσεων για όσους δεν κατάλαβαν ότι το «νέο» δεν ήταν παρά η μεταμφίεση του «παλιού».
Η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση του φλεγόμενου τριγώνου Ουκρανίας - Συρίας - Αφρικής, όπου οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί φουντώνουν τις εστίες του πολέμου σπέρνοντας τον θάνατο και δημιουργώντας τις στρατιές των προσφύγων. Η συγκυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ παραχωρώντας όλες τις οικονομικές και στρατιωτικές «διευκολύνσεις» εμπλέκοντας τον λαό σε περιπέτειες και σε επικίνδυνα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Στο «κοινό σπίτι» των λαών της Ευρώπης, την ΕΕ των μνημονίων και της λιτότητας, οι επισήμως άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι από 196 αυξήθηκαν στους 482. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν πάνω από 30.000 νέοι άνεργοι... Την ίδια ώρα περισσότεροι από 120 εκατ. Ευρωπαίοι ζουν σε συνθήκες παρατεταμένης φτώχειας. Η Ευρώπη όλο και περισσότερο βυθίζεται στη μαζική ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη ξενοφοβία, τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Η Ευρώπη της «αλληλεγγύης» μετατρέπεται σε φρούριο για τους πρόσφυγες με ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και η Ελλάδα σε απέραντη φυλακή - αποθήκη ψυχών.
Το πολιτικό σύστημα μπορεί να αγωνιά για τον «κίνδυνο συστημικής αστάθειας», αλλά ο λαός δεν μπορεί να έχει τις ίδιες ανησυχίες, ούτε τι γράφει στην ούγια των μνημονιακών πολιτικών εξαθλίωσης. Οφείλει να υπερβεί τόσο την ένοχη σιωπή των διανοουμένων - μάλλον λαλίστατοι είναι - όσο και των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η Αριστερά, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με όσους ασελγούν και εμπορεύονται τις ιδέες της. Ο λόγος της πρέπει να είναι καθαρός και ειλικρινής απαλλαγμένος από ψέματα και ευφημισμούς, από προγράμματα «Θεσσαλονίκης» ή οποιοδήποτε «παράλληλο πρόγραμμα». Εξ ορισμού η Αριστερά δε έχει ως στόχο τη διαχείριση και στήριξη του σημερινού καθεστώτος εκμετάλλευσης και υποτέλειας στο όνομα του ρεαλισμού αναμασώντας τα ιδεολογήματα στων συστημικών κομμάτων, αλλά η ανατροπή του.
Οι διαπρύσιοι κήρυκες του «ευρωπαϊκου μονόδρομου» αγνοούν ότι η Ιστορία δε γράφτηκε ποτέ με τη λογική των μονοδρόμων του ρεαλισμού και της υποταγής, αλλά με αγώνες δικαιώνοντας τους στίχους: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Α. Κάλβος). Η ελπίδα, όπως διδάσκει η Ιστορία, βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες. Και η καλή χρονιά από τους αγώνες φαίνεται.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά
