Το 2016 είναι έτος προεδρικών εκλογών για τις ΗΠΑ. Ο Μπάρακ Ομπάμα, μετά από τη διπλή θητεία του στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ, δεν έχει δικαίωμα σύμφωνα με το αμερικανικό σύνταγμα να ξαναθέσει υποψηφιότητα.
Πεδίο δόξης λαμπρό ανοίγεται για τους διεκδικητές του χρίσματος τόσο από την πλευρά των Δημοκρατικών, όσο και από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων. Εννοείται ότι, στο δια ταύτα, οι διαφορές των δύο μεγαλύτερων πολιτικών στρατοπέδων είναι, πρακτικώς, αμελητέες.
Στην προεκλογική κούρσα που έχει αρχίσει εκ των πραγμάτων, από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων έχει καταφέρει να διακριθεί, λόγω των εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων που είναι σε θέση να δαπανήσει για την αυτό-προβολή του, λόγω της ιδιαίτερης κόμμωσής του, αλλά και λόγω των προβεβλημένων προκλητικών, ρατσιστικών, εθνικιστικών, αλαζονικών όσο και μισαλλόδοξων θέσεών του, ο δισεκατομμυριούχος, όπως εξάλλου αυτοσυστήνεται, Ντόναλντ Τραμπ.
Στο πρόσωπο του Τραμπ θα βρει κανείς ό,τι πιο συντηρητικό έως αντιδραστικό επιλέγει να διαθέσει αυτήν τη στιγμή η Αμερική για τη θέση του Προέδρου της χώρας. Προφανώς, οι κύκλοι που τον στηρίζουν, στέλνουν «μήνυμα» με την υποψηφιότητα Τραμπ, ασχέτως ακόμη και με το γεγονός ότι, τελικώς, οι ίδιοι οι Ρεπουμπλικάνοι ίσως δεν του δώσουν το πολυπόθητο χρίσμα.
Ο Τραμπ-ούκος της αμερικανικής πολιτικής σκηνής επιλέγει να αναδεύει τα νερά του ρατσισμού, ενώ δείχνει μια προτίμηση στην καλλιέργεια κλίματος «ισλαμοφοβίας» στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Πριν λίγους μήνες, και με αφορμή την τυφλή δολοφονική επίθεση στη Γαλλία, μιλώντας για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο δήλωνε: «Ο Ντόναλντ Τραμπ ζητά τη συνολική και απόλυτη απαγόρευση εισόδου των μουσουλμάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι οι βουλευτές μας να κατανοήσουν τι διάβολο συμβαίνει. Δεν έχουμε καμία επιλογή». Μάλιστα ο Τραμπ, απαντώντας σε σχετική διευκρινιστική ερώτηση που του έγινε, σημείωσε πως η απαγόρευση που προτείνει θα πρέπει να είναι καθολική και πως θα πρέπει να επεκταθεί και στους λατρευτικούς χώρους των μουσουλμάνων (!).
Πριν λίγες ημέρες ο Τραμπ «χτύπησε» ξανά, με σταθερότητα σε ρατσιστικό περιεχόμενο, εξαγγέλλοντας ανέγερση κανονικού τείχους κατά μήκος των μεξικανικών συνόρων, από το Τέξας ως την Καλιφόρνια, αλλά και την απέλαση 11 εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν περάσει χωρίς τα κατάλληλα παραστατικά στις ΗΠΑ.
Το περίπου αστείο της υπόθεσης είναι ότι στην προοπτική ενός σύγχρονου πογκρόμ υποχρεώθηκε να τοποθετηθεί και αυτός ο Ποντίφικας, με τον Πάπα (ο οποίος επισκέφτηκε τα σύνορα Τέξας-Μεξικού) να δηλώνει ότι «Ένας άνθρωπος που σκέφτεται να ανεγείρει τείχος, και όχι να χτίσει γέφυρες, δεν είναι χριστιανός»
Ο Τραμπ φυσικά άδραξε την ευκαιρία να επανέλθει στον αφρό των εγχώριων και διεθνών (παρα-)πολιτικών σχολιασμών, έστω και δια της κονταρομαχίας με τον ίδιο τον προκαθήμενο της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Απάντησε λοιπόν συνοπτικά (με εμφανή ιδεαλιστική απόχρωση της σκέψης του) ότι «κανένας ηγέτης, ιδίως ένας θρησκευτικός ηγέτης, δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα να αμφιβάλλει για την θρησκεία ή την πίστη ενός άλλου ανθρώπου» και ξανα-οδήγησε την συζήτηση εκεί που επιθυμούσε: «Εάν και όταν το Βατικανό δεχθεί επίθεση από το Ισλαμικό Κράτος, που όλοι γνωρίζουμε ότι αποτελεί το απόλυτο τρόπαιό του, μπορώ να σας υποσχεθώ ότι ο ποντίφικας απλά θα εύχεται και θα προσεύχεται ο Ντόναλντ Τραμπ να έχει εκλεγεί πρόεδρος».
Με σημαντικό κομμάτι των αμερικανικών πολεμικών επιχειρήσεων στραμμένο σήμερα στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, αλλά και σε πολλές ακόμη χώρες με μουσουλμανικούς πληθυσμούς, με τις επιχειρήσεις και τα χτυπήματα του Ισλαμικού κράτους να ταιριάζουν «γάντι» στις επιδιώξεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, δίνοντάς του τις αφορμές και τα επιχειρήματα που αναζητούσε για να εξαπολύσει τις «ειρηνευτικές» επιθέσεις του, με το πιο συντηρητικό τμήμα της Αμερικής να ζητάει την πάταξη των τρομοκρατών όπου γης, με ταυτόχρονη έξωση των «λαθρομεταναστών» από το εσωτερικό της χώρας, ο Τραμπ έχει αποφασίσει να παίξει, να επενδύσει στο χαρτί της «ισλαμοφοβίας», και να το αναπαράξει για δικό του όφελος. Στην αμέσως επόμενη φάση, θα γνωρίζουμε αν το χαρτί που διάλεξε είναι αρκετά ισχυρό για να του δώσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, είναι ενδεικτικό ότι τέτοιου είδους «χαρτιά» φτιάχνουν τους σημερινούς υποψήφιους πλανητάρχες…
