Ο σύλλογος-φάντασμα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό…
Στις 11, 12 και 13 Απριλίου διεξήχθησαν (για δεύτερη χρονιά) εκλογές στον αποκαλούμενο «Σύλλογο Ιστορικού-Αρχαιολογικού» στη Φιλοσοφική Αθήνας. Και λέμε αποκαλούμενο, καθώς ο σύλλογος αυτός δεν έχει στην πραγματικότητα καμία νομιμοποίηση στους φοιτητές του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και ολόκληρης της Φιλοσοφικής. Είναι ένας σύλλογος που με πρωτοβουλία του ΜΑΣ φτιάχτηκε το 2013, σε αντιπαράθεση με τον ενιαίο σύλλογο φοιτητών Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης». Για τον σύλλογο-φάντασμα του ΜΑΣ έχουμε ξαναγράψει. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο το ιστορικό της επιχείρησης διάσπασης του σ.φ. Φιλοσοφικής, όσο το να βγάλουμε ορισμένα πολιτικά συμπεράσματα για τον επιζήμιο ρόλο του ΜΑΣ όχι μόνο στη Φιλοσοφική, αλλά συνολικά στο φοιτητικό κίνημα.
Αξίζει καταρχάς να αναφέρουμε το γεγονός πως το ΜΑΣ δεν έχει πάρει την αντίστοιχη πρωτοβουλία στα υπόλοιπα τμήματα της Φιλοσοφικής. Και δεν το έχει κάνει αυτό, όχι γιατί το ΜΑΣ στο Φιλολογικό ή στο ΦΠΨ δε συμφωνεί με τη διάσπαση του σ.φ. Φιλοσοφικής και τη δημιουργία τμηματικών συλλόγων, αλλά γιατί δε διαθέτει στα υπόλοιπα τμήματα τις οργανωμένες δυνάμεις που διαθέτει στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Και δεν είναι αυτό καθαρός τυχοδιωκτισμός; Αν οι λόγοι για τους οποίους το ΜΑΣ ίδρυσε έναν ξεχωριστό σύλλογο σε ένα τμήμα είναι λόγοι πολιτικοί, τότε -αν θέλει τουλάχιστον να είναι συνεπές προς τις δικές του απόψεις και τη λογική του- θα έπρεπε να έχει πάρει αντίστοιχες πρωτοβουλίες και στα υπόλοιπα τμήματα της Φιλοσοφικής.
Το πολιτικό ζήτημα
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο αν το ΜΑΣ λειτουργεί τυχοδιωκτικά στον σ.φ. Φιλοσοφικής (και γενικά), αλλά ποια είναι η ευρύτερη πολιτική του, οι επιδιώξεις και οι στόχοι του. Αυτό που καταρχήν ανέδειξε η πρωτοβουλία διάσπασης του ενιαίου σ.φ. Φιλοσοφικής από το ΜΑΣ είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στις φοιτητικές μάζες, η ηττοπαθής αντίληψη πως οι συσχετισμοί δύναμης δεν αλλάζουν, αλλά και η γενικότερη πολιτική του ΚΚΕ στο μαζικό κίνημα που καταδικάζει σαν «εκφυλισμένα» τα σωματεία που δεν ελέγχει, που υποχωρεί από τους αγώνες που δε γίνονται κάτω από τις δικές του σημαίες.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν ο σ.φ. Φιλοσοφικής, που έχει 12.000 μέλη, δεν πραγματοποίησε ούτε μία Γενική Συνέλευση ολόκληρη τη χρονιά που μας πέρασε; Όταν σε έναν σύλλογο τόσων φοιτητών ψηφίζουν κάθε χρόνο λιγότεροι από 2.000; Όταν δεν μπορούν να μαζευτούν ούτε οι 212 που προβλέπει η απαρτία για να διεξαχθεί μία συνέλευση; Και μπορούν -αλήθεια- αυτοί οι λίγοι φοιτητές ολόκληρης της Φιλοσοφικής των 12.000 φοιτητών που μετά κόπων και βασάνων μαζεύονται σε ένα αμφιθέατρο να προωθήσουν καλύτερα την οργάνωσή τους, αν διασπαστούν ανά τμήμα; Δε θα ήταν αυτό μία περαιτέρω διαλυτική και περιχαρακωτική ενέργεια; Δε θα μείωνε ακόμη περισσότερο την ήδη πληγωμένη μαζικότητα των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος;
Όπως και στο ευρύτερο φοιτητικό κίνημα, έτσι και στη Φιλοσοφική, το ΜΑΣ προτιμά να φτιάξει έναν δικό του σύλλογο, παρά να ασχοληθεί με το ζήτημα της ανασυγκρότησης του συλλόγου και συνολικά του φ.κ. Δεν είναι πιο βολικό για τις δυνάμεις του ΜΑΣ να προσθέσουν έναν ακόμη σύλλογο-φάντασμα, ένα ακόμη σωματείο-σφραγίδα στους ατέλειωτους καταλόγους των διάφορων φορέων που στηρίζουν κάθε φορά τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ; Πολύ πιο βολικό πάντως απ’ το να σκύψουν πάνω απ’ το πραγματικό πρόβλημα της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος, της κυριαρχίας της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, της απομάκρυνσης του φοιτητόκοσμου από τις συλλογικές διαδικασίες.
Όμως αν θέλουμε καταρχήν να κάνουμε αριστερή πολιτική, οφείλουμε να ξεκινάμε από τα ίδια τα πράγματα, να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και να μη βάζουμε το κάρο μπροστά απ’ τα άλογα. Και αυτό που μας τονίζει σήμερα η κατάσταση του φοιτητικού κινήματος είναι το καθήκον να πείσουμε τον κάθε φοιτητή να έρθει στη Γενική του Συνέλευση, να τον πείσουμε πως ο φοιτητικός σύλλογος είναι και δική του υπόθεση, πως ο φοιτητικός συνδικαλισμός δεν είναι το μοίρασμα σημειώσεων, οι εκδρομές και τα πάρτι, ούτε οι φαντεζί εντυπωσιοθηρικές ενέργειες των «πεφωτισμένων πρωτοποριών» μακριά και πέρα από τους φοιτητές.
Για τον ρόλο και τη δράση μιας πραγματικής αριστεράς στις σχολές
Και είναι αυτή η λογική της διάσπασης των συλλόγων και των αγώνων των φοιτητών επαναστατική, αριστερή ή αγωνιστική, όπως διατυμπανίζουν οι δυνάμεις της ΚΝΕ στις σχολές; Εμείς λέμε ξεκάθαρα και τελεσίδικα πως ΟΧΙ, αυτές οι λογικές ΔΕΝ είναι αριστερές, είναι λογικές επιζήμιες για το φ.κ., είναι λογικές που επιχειρούν να τορπιλίσουν την οργάνωση και την ενότητα των φοιτητών και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματική αριστερά, πόσο μάλλον με το κομμουνιστικό κίνημα, με τους αγώνες και την πάλη που έχει δώσει όλα τα χρόνια της ύπαρξής του.
Μία δύναμη που θέλει να λέγεται και να είναι αγωνιστική και αριστερή οφείλει να ενώνει τους φοιτητές στη βάση των κοινών τους αιτημάτων, όχι να διοργανώνει συλλαλητήρια κάτω απ’ τις παραταξιακές του σημαίες για τους φοιτητές, χωρίς τους φοιτητές. Να κολυμπάει σαν το ψάρι μες στο νερό και όχι να αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να συναντηθεί με τον φοιτητόκοσμο σε κινητοποιήσεις που δεν έχουν τη δική της σφραγίδα, που δε διεξάγονται κάτω από τον έλεγχό της. Να μη λέει τι «πέτυχε» η παράταξη, αλλά τι έκανε η παράταξη για να κερδίσει νίκες το κίνημα.
Οι πραγματικοί αγώνες του φοιτητικού κινήματος ποτέ δε δόθηκαν, δε δίνονται και δε θα δοθούν από τις «πρωτοπορίες», αλλά από το σύνολο των φοιτητών, από τους μαζικούς, οργανωμένους και δημοκρατικούς συλλόγους τους. Ο ρόλος των αγωνιστών και πρωτοπόρων φοιτητών, των πραγματικά αριστερών δυνάμεων είναι ακριβώς πώς θα καταφέρουν να βάλουν το λιθαράκι τους σε αυτή την κατεύθυνση, πώς θα μπολιάσουν το φ.κ. με μια αγωνιστική, αντιιμπεριαλιστική πολιτική, πώς θα προωθήσουν την ενότητα των φοιτητών με την εργατική τάξη, με όλο τον λαό.
Παραθέτουμε το παρακάτω ιδιαίτερα διαφωτιστικό απόσπασμα από το έργο «Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» για το πώς ο Λένιν, στην εποχή του αντιμετώπιζε το ζήτημα της συμμετοχής των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα:
(…) Η ανόητη, ακριβώς, «θεωρία» για τη μη συμμετοχή των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα δείχνει πολύ καθαρά πόσο επιπόλαια οι «αριστεροί» κομμουνιστές αντικρίζουν το ζήτημα της επίδρασης στις «μάζες», και πόση κατάχρηση κάνουν με τις κραυγές τους σχετικά με τη «μάζα». Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τη «μάζα» και να καταχτήσεις τη συμπάθεια, την αγάπη και την υποστήριξη της «μάζας», δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές, τις καταδιώξεις από μέρους των «αρχηγών» (που, όντας οπορτουνιστές και σοσιαλ-σωβινιστές, συνδέονται στις περισσότερες περιπτώσεις άμεσα ή έμμεσα με την αστική τάξη και την αστυνομία), αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί όπου βρίσκεται η μάζα. Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια, για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονετική προπαγάνδα και ζύμωση ίσα-ίσα σε κείνα τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τα συνδικάτα, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά, που έχουν προλεταριακές ή μισοπρολεταριακές μάζες. (…)
Γιατί το καθήκον των κομμουνιστών είναι, ακριβώς, να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους και όχι να απομακρύνονται απ’ αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα- «αριστερά» συνθήματα.
Β.Ι. Λένιν, Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού
Συμπεράσματα για τη διασπαστική πολιτική του ΜΑΣ στους συλλόγους
Στην πραγματικότητα, το ΜΑΣ καθόλου δε θέλει -όπως διακηρύσσει- οργανωμένους, μαζικούς και ενεργούς συλλόγους. Όπως και κανέναν καημό δεν έχει η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ για την πραγματική ανασυγκρότηση των συλλόγων και των διαδικασιών τους. Άλλωστε, το ΜΑΣ (ως ΠΚΣ) δεν έβαλε και εκείνο το λιθαράκι του στη διάλυση των τριτοβάθμιων οργάνων των φοιτητών και των σπουδαστών, της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ, όπως και στην υπονόμευση της απόπειρας για τη σύγκληση Πανσπουδαστικών Συνεδρίων (όσο κι αν καταγγέλλει σήμερα τις «διαπαραταξιακές παρασυναγωγές»);
Ακόμα, το ΜΑΣ δε φέρει καμία ευθύνη για την κατάσταση εκφυλισμού των συλλόγων; Για το γεγονός ότι οι Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων εκφυλίζονται και αντί να έχουν ζωντάνια και να αισθάνεται ο κάθε φοιτητής ότι έχει λόγο και ρόλο σε αυτές, έχουν μετατραπεί σε αγώνες ρητορικής δεινότητας και σε μίνι κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις των διαφόρων παρατάξεων; Αλήθεια, πότε έκανε το ΜΑΣ την παραμικρή προσπάθεια για να οργανωθούν οι φοιτητές -όπως λέει- «ανά τμήμα, εξάμηνο και έτος»; Εκτός αν τα συλλογικά όργανα των φοιτητών, οι Γενικές Συνελεύσεις, τα διοικητικά συμβούλια, οι τμηματικές επιτροπές, οι επιτροπές έτους κλπ., έχουν αντικατασταθεί από τις επιτροπές αγώνα-καπέλα.
Ή μήπως το ΜΑΣ σε κάθε σχολή δεν προωθεί τη διάσπαση και τη διαίρεση του φοιτητικού κινήματος; Αυτό άλλωστε δεν έκανε στο ΤΕΙ Λαμίας, αυτό δεν κάνει κάθε χρόνο με την πρότασή του να πραγματοποιεί ο κάθε σύλλογος εκλογές ξεχωριστά «όποτε εκείνος το αποφασίσει», βάζοντας πραγματική βόμβα στα θεμέλια της ενότητας των φοιτητικών συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος, αφαιρώντας την πολιτική σημασία της ενιαίας διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών; Αυτό δεν κάνει σε κάθε μαζική φοιτητική κινητοποίηση, σε όλους τους μικρούς και μεγάλους φοιτητικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων; Αλλού η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητικών συλλόγων, αλλού το ΜΑΣ με τους συλλόγους-παραρτήματα της ΚΝΕ, σε άλλη πλατεία, σε άλλο δρόμο, σε άλλο κόσμο θα λέγαμε εμείς.
Όπως ακριβώς κάνει το ΠΑΜΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΜΑΣ, με την ίδρυση ξεχωριστού συλλόγου στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό, επί της ουσίας επιθυμεί να οδηγήσει τον ενιαίο σύλλογο φοιτητών Φιλοσοφικής στο χείλος της διάσπασης, της διαίρεσης και του μαρασμού του. Να δημιουργήσει έναν σύλλογο-κομματικό παράρτημα, ένα σύλλογο για τα μέλη και τους φίλους του ΜΑΣ, ένα σύλλογο μακριά και πέρα από τους φοιτητές και τις πραγματικές τους ανάγκες, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, για να μπορεί να τον ελέγχει. Τέτοιες πρακτικές πρέπει να αποδοκιμαστούν, σε κάθε σύλλογο, όπου και αν προωθηθούν, καθώς όχι μόνο δεν απαντούν στο ουσιαστικό πρόβλημα του εκφυλισμού των συλλόγων, αντίθετα το ενισχύουν και το διαιωνίζουν. Το ΜΑΣ, μέσα από αυτές τις πρακτικές δεν τεμαχίζει μόνο τους ίδιους τους συλλόγους, τεμαχίζει και τη μαζικότητα του φοιτητικού κινήματος. Να βάλουμε φραγμό στην επιχείρηση διάσπασης των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος!
Ιάσονας Α.
Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Πορεία Νο 42 που κυκλοφορεί!
