Ένας εφοπλιστής αποφασίζει να φορτώσει 2500 τόνους πετρελαιοειδή σε ένα επί 8 χρόνια παροπλισμένο σαπιοκάραβο και να το βγάλει στον Σαρωνικό. Ό πλοιοκτήτης κ. Κουντούρης ανήκει στην κάστα αυτών που για τις ανάγκες της σημερινής χυδαίας προπαγάνδας φέρουν τον εξωραϊστικό τίτλο “επενδυτές”. Το σάπιο σκαρί, αγκυροβολημένο αρόδου, με θάλασσα λάδι, άγνωστο ακόμη πως, βυθίζεται σε ελάχιστο χρόνο λόγω εισροής υδάτων. Το τοξικό φορτίο του απλώνεται στις θάλασσες και τις ακτές της Αττικής. Στο πλοίο βρίσκονται μόνο δύο ναυτικοί αντί για το πλήρωμα 11 ατόμων που προβλέπουν οι κανονισμοί.
Ο ζωτικής σημασίας Σαρωνικός και η παράκτια ζώνη μιας πόλης 5 εκατομμυρίων πνίγονται στο πετρέλαιο. Οι κάτοικοι της Σαλαμίνας δέχονται ένα τεράστιο πλήγμα, ενώ τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουν και τα άλλα νησιά του Σαρωνικού. Οι οικονομικά εγκλωβισμένοι εργαζόμενοι της Αθήνας χάνουν ακόμη και αυτή τη διέξοδο τους στη Θάλασσα, οι ψαράδες μένουν χωρίς μεροκάματο, όπως και εργαζόμενοι σε τουριστικές επιχειρήσεις που βρίσκονται σε αυτές τις περιοχές. Η οικολογική καταστροφή στην πιο πολυσύχναστη Θάλασσα της Ελλάδας είναι τεράστια και δεν αφορά μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον του τόπου, ενώ τεράστιες είναι και οι οικονομικές επιπτώσεις αν λάβει κανείς υπόψη του και το κόστος για την “αποκατάσταση” της περιοχής.
Η αλληλουχία των γεγονότων δημιουργεί τεράστια “ερωτηματικά” και υποχρεώνει τους εμπλεκόμενους σε αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και αντιφάσεις. Το ΥΕΝ στην πρώτη ανακοίνωση του, 13 ώρες μετά το συμβάν, θα σπεύσει να δηλώσει ότι το σκάφος είχε όλα τα πιστοποιητικά. Το λιμενικό δηλώνει ότι η νομοθεσία δεν απαιτεί έλεγχο από νηογνώμονα και για αυτό επιτράπηκε ο απόπλους, ενώ σύμφωνα πάντα με τους ίδιους, στα διυλιστήρια το πλοίο είχε 11μελές πλήρωμα ενώ την ώρα του ναυαγίου μόνο 2. Ο Κουντουρής, που με όλες τις μέχρι τώρα δηλώσεις του δεν κάνει άλλο από το να υποτιμά τη νοημοσύνη μας, δηλώνει ότι δεν έχει καμιά ευθύνη, ότι το πλοίο ήταν αξιόπλοο και για το πλήρωμα με θράσος απαντά “δεν έχω εγώ την ευθύνη, δεν μπορώ να κάνω εγώ τον φύλακα. Οι ναύτες μπορεί να έφυγαν με λάντζα”. Η πιο έγκυρη, και σίγουρα πιο κοντά στην κοινή λογική, Πανελλήνια Ένωση Ναυτικών σε ανακοίνωση της αναφέρει ότι υπήρχαν καταγγελίες για ένα σάπιο πλοίο που οι τρύπες στο μηχανοστάσιο είχαν κλείσει με πρόχειρα μπαλώματα.
Και αν τα γεγονότα βοούν για την εγκληματική εφοπλιστική απληστία, που είτε με στόχο την αποζημίωση της ασφάλειας, είτε με αυτόν της ασύδοτης κερδοσκοπίας είχε σαν αποτέλεσμα την βύθιση του πλοίου, άλλο τόσο είναι αποκαλυπτικά για την πλήρη αδυναμία του κράτους να αποτρέψει αυτή την οικολογική καταστροφή. Γιατί δεδομένου ότι το ναυάγιο έγινε λίγο έξω από τον Πειραιά, λίγα μόλις μίλια από τα “κέντρα των επιχειρήσεων” και παρά το ότι η ποσότητα των καυσίμων ήταν η μικρότερη δυνατή για τέτοιου τύπου πλοία, το πετρέλαιο ταξίδεψε παντού. Και αυτό προφανώς έχει να κάνει με το ότι καμία τέτοιου είδους προτεραιότητα δεν υπάρχει στους καιρούς της ανταγωνιστικότητας και της “ανάπτυξης”. Δεν είναι τυχαίο που και σε αυτό το ευαίσθητο τομέα της πρόληψης-άντλησης καυσίμων από ναυάγιο, δεν υπάρχουν κρατικά μέσα, παρά μόνο ιδιωτικές εταιρίες με ανύπαρκτες όπως αποδείχθηκε υποδομές. Έτσι φτιάχνεται το “λιγότερο κράτος”.Τέλος σε ότι αφορά την απόδοση ευθυνών μέχρι στιγμής αυτό που έχει γίνει είναι ότι συνελήφθησαν οι δύο ναύτες στους οποίους ασκήθηκε δίωξη για πρόκληση ναυαγίου “από αμέλεια”
Τα γεγονότα και οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους όμως αυτό που είναι πραγματικά χρήσιμο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα συμπεράσματα. Και σε ότι αφορά αυτά και τα ρητορικά ερωτήματα που πλημμυρίζουν τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες πρέπει να σημειώσουμε τα εξής.
1. Ένας εφοπλιστής, ειδικά όσο το καθεστώς της επιχειρηματικής ασυδοσίας εδραιώνεται, μπορεί με τις πράξεις του να προκαλέσεις τεράστια ζημιά, να βλάψει τα εκατομμύρια των κατοίκων που ζουν γύρω από τον Σαρωνικό, και να προκαλέσει τεράστια οικονομική καταστροφή. Μπορεί να το κάνει γιατί όχι παράλογα θεωρεί ότι το κράτος του ανήκει. Και έτσι ακριβώς είναι. Τα πάντα, οι νόμοι, τα παράθυρα τους και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους. Έτσι ώστε ακόμα και αν βυθιστεί με αυτό το τρόπο ένα πλοίο να φταίνε οι... ναύτες!
2. Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ για το θέμα. Εξοργισμένη έψαχνε η δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ (της σχολής Πορτοσάλτε) όπως και των άλλων έγκριτων καναλιών, τον κρατικό μηχανισμό για την πρόληψη της καταστροφής. Είναι οι ίδιοι όμως που καταγγέλλουν κάθε δημόσια δαπάνη ως σπατάλη και επιχαίρουν κάθε πολιτική μείωσης των δαπανών για τέτοιες υποδομές. Στην αναζήτηση ευθυνών σε κάθε ρεπορτάζ υπάρχουν οι ναύτες, οι ελεγκτές (ως άτομα και όχι ως οργανισμοί και νόμοι), ο μόνος που απουσιάζει είναι ο ιδιοκτήτης του σαπιοκάραβου! Αν ένα λάθος ενός δημοσίου υπαλλήλου είχε προκαλέσει κόστος μερικών ευρώ θα στήνονταν πάνω του όλα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Τώρα που ένας εφοπλιστής προκάλεσε μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή ποιούν τη.. νήσσα!
3. Το ναυάγιο του “Αγία Ζώνη” είναι ένα στιγμιότυπο από το προσεχές μέλλον. Όχι ότι δεν γινότανε ναυάγια για τους ίδιους λόγους τα προηγούμενα χρόνια. Όμως η βύθιση ενός πλοίου σε συνθήκες απόλυτης νηνεμίας έξω από τον Πειραιά και η πρόκληση αυτής της καταστροφής, φανερώνει την αναβάθμιση της ασύδοτης δράσης των εφοπλιστών και του μεγάλου κεφαλαίου. Μιας ασυδοσίας που τους χαρίζει όλο και πιο πολύ η μνημονιακή πολιτική των τελευταίων ετών. Αυτή που τα δίνει όλα στους “επενδυτές”. Αυτή που όταν ένας νόμος ή ένας μηχανισμός γίνεται εμπόδιο στις ορέξεις τους πρέπει να παρακαμφθεί ως γραφειοκρατεία, κρατισμός, ή “σοσιαλιστικό κατάλοιπο”. Τι θα έλεγε ο κάθε Πορτοσάλτε αν οι νόμοι του ελληνικού κράτους δεν επέτρεπαν πραγματικά σε αυτά τα πλοία να κυκλοφορούν. Μήπως θα έλεγαν ότι “το ελληνικό κράτος διώχνει τους επενδυτές και την επιχειρηματικότητα”; Μήπως αυτό δεν λένε για την Eldorado Gold και τις Σκουριές, επειδή μπαίνουν εμπόδια από τις περιβαλλοντικές μελέτες; Και μήπως στους μεταλλωρύχους δεν θα αναζητούν τις ευθύνες όταν προκύψει ένα αντίστοιχο ατύχημα; Η ανταγωνιστικότητα και η “ανάπτυξη” τους δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτε άλλο για τον ελληνικό λαό παρά ναυάγια σαν αυτό του “Αγία Ζώνη”.
4. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου με τον ίδιο επί της ουσίας τρόπο που το έκαναν και οι προηγούμενοι. Και το γεγονός ότι επιτρέπει την κυκλοφορία ενός τέτοιου πλοίου είναι η πιο τρανή απόδειξη. Και τα κροκοδείλια δάκρυα της είναι ίδια ακριβώς με των προηγούμενων. Ο Τσίπρας είναι αυτός που περιόδευε τις προηγούμενες μέρες στις επιχειρήσεις του μεγάλου κεφαλαίου και έπλεκε ύμνους στους επενδυτές. Η κυβέρνηση του φέρει την ευθύνη για την καταστροφή που προκλήθηκε από το ναυάγιο Και επειδή επιτρέπει να υπάρχει αυτό το θεσμικό πλαίσιο και επειδή εμφανίζει έναν κρατικό μηχανισμό ανήμπορο να δράσει έξω από το λιμάνι του Πειραιά.
5. Είναι πραγματικά αστείο, αν όχι εξοργιστικό να εμφανίζεται ο Μητσοτάκης και η ΝΔ, όπως και τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ με καταγγελτικό λόγο για τους θεσμούς και τους κρατικούς μηχανισμούς που επέτρεψαν το ναυάγιο και την καταστροφή που προκλήθηκε. Δεν ξεχνάμε ότι επί των ημερών τους βυθίστηκε το Σαμίνα με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Ούτε ότι επί των ημερών τους ψηφίστηκαν οι νόμοι που δίνουν το δικαίωμα σε ένα μονοπύθμενο πλοίο του 1972 να κυκλοφορεί. Όχι μόνο επειδή θα έπρεπε ο νόμος να απαγορεύει τα μονοπύθμενα, αλλά και επειδή αυτοί άλλαξαν τη νομοθεσία καταργώντας το όριο ηλικίας των πλοίων. Είναι ακόμη αυτοί που έφτιαξαν το θεσμικό πλαίσιο ώστε να μην υποχρεώνονται σε έλεγχο από το νηογνώμονα τέτοιου τύπου πλοία. Είναι αυτοί που σταθερά όλα τα χρόνια βρίσκονται στην υπηρεσία των εφοπλιστικών συμφερόντων και που εισηγούνται την πολιτική της ελεύθερης-ασύδοτης δράσης των “επενδυτών” και των μεγάλων επιχειρήσεων. Ισχύει λοιπόν για τον Κυριάκο ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.
6. Πρέπει κόντρα στο βούρκο της κυρίαρχης προπαγάνδας, να κρατήσουμε ότι δεν υπάρχει κανένα ατύχημα στην υπόθεση του ναυαγίου του “Αγία Ζώνη”. Δεν υπάρχει κάτι που δεν πήγε “καλά”. Αντιθέτως όλα πήγαν σύμφωνα με την πολιτική κοινωνικής βαρβαρότητας και της “ελευθερίας της επιχειρηματικής δράσης”. Αυτής που επιτρέπει σε ένα σάπιο πλωτό φέρετρο να βγάζει κέρδος “υψηλού ρίσκου” για την ανθρώπινη ζωή και τον τόπο. Αυτής που είναι απαλλαγμένη από περιβαλλοντικούς, εργασιακούς, συνδικαλιστικούς και κάθε άλλου τέτοιου είδους περιορισμούς. Αυτής, που κάθε κρατική υποδομή πρόνοιας και πρόληψης την θεωρεί μη ανταγωνιστικό κόστος. Αυτής της πολιτικής εξυπηρέτησης του ξένου και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου που είναι τόσο σάπια όσο και τα πλοία της. Αυτές είναι οι αρχές, οι νόμοι και οι αξίες όχι μόνο του τριτοκοσμικού ελληνικού καπιταλισμού, όπως εξωραϊστικά κράζουν οι απολογητές του συστήματος, αλλά ολόκληρου του καπιταλιστικού κόσμου.
