Άνθρωποι και αριθμοί
Δεν τα πάμε και τόσο καλά με τους αριθμούς. Σφιγγόμαστε έχοντας κατά νου πως πίσω από αυτούς, τα ποσοστά, τις στατιστικές κρύβονται τις περισσότερες φορές άνθρωποι και ζωές. Παθαίνουμε αλλεργία γνωρίζοντας πως οι αριθμοί, τα ποσοστά και οι στατιστικές είναι πράγματα «εύπλαστα», σα το ζυμάρι που το παίρνει κάποιος και το πλάθει στα χέρια του, δίνοντάς του σχήμα, ερμηνείες και εξηγήσεις που αυτός θέλει. Είναι πράγματα που εύκολα χρησιμοποιούνται, ιδιαίτερα από κείνους που έχουν τη δύναμη και την εξουσία. Δύσκολα τα νούμερα κι οι αριθμοί. Έρχονται όμως στιγμές που πρέπει να παλέψεις μαζί τους, να βγάλεις συμπεράσματα, τότε μάλιστα, όταν οι αριθμοί γίνονται κατάφωρα αποκαλυπτικοί, τραγικοί.
-Ξενιτεμένοι. Πάνω από 600 χιλιάδες νέοι μετανάστες την περίοδο των Μνημονίων-αυτή που κατά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρήλθε ανεπιστρεπτί- ακολουθώντας αποδημητικά μονοπάτια προς Γερμανία, Βρετανία, Βέλγιο, Ολλανδία και άλλους καπιταλιστικούς παραδείσους της Ευρώπης. Είναι και το μεταναστευτικό κι ο ξεριζωμός από τον τόπο σου κεκτημένο της «Ευρώπης των εργαζόμενων», για να θυμηθούμε τα παλιά. Αριθμός ρεκόρ αν δει κανείς πως την περίοδο που ο λαός μας τραγουδούσε τις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» οι μετανάστες ήταν λιγότεροι. Το 1961 ως 1966 στην ξενιτιά βρέθηκαν 550 χιλιάδες , το 1967 ως το 1972-μεσούντος του «οικονομικού θαύματος» της χούντας-κοντά στις 400 χιλιάδες. Ακόμη και τη «χρυσή» κατά τους αστούς κάθε είδους περίοδο 2003 ως 2008 δεν ήταν λιγότεροι από 380 χιλιάδες οι νέοι μας που «επέλεξαν» κατά τους αστούς κοσμοπολίτες την Εσπερία! Μπαμ ακούστηκε στον αέρα…μπαμ επαναληπτικό, με πιο μεγάλο κρότο στην περίοδο 2010-2015…και σήμερα έχουμε 2019 και έχουμε να προσμένουμε και άλλα διαφωτιστικά στοιχεία της άκρατης αιμορραγίας. Αιμορραγία νιάτων , σχεδόν όλοι κάτω των 45, με τη συντριπτική πλειοψηφία κάτω των 30.Φορτωμένοι με πτυχία και μεταπτυχιακά. Τριάντα έξι στους εκατό εκτιμούν πως δε θα γυρίσουν πίσω σε μια χώρα ρημαγμένη από αρπακτικά, σε μια χώρα όπου αν εργάζεσαι θα πρέπει να χαμογελάς, γιατί εργάζεσαι.
-Εξαθλίωση. Στα δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με όλους τους στόχους του κεφαλαίου εξυπηρετούμενους, 175 χιλιάδες παιδιά ζουν σε σπίτι δίχως εργαζόμενο, αόρατα αυτά και οι οικογένειές τους απ’ την επίσημη, κυρίαρχη πολιτική κονίστρα. Θέρμανση μειωμένη στα Τάρταρα, 20 τοις εκατό του πληθυσμού κάτω από τα «επίσημα» όρια της φτώχειας, όπως τα ορίζουν οι εξυπηρετητές της αστικής πολιτικής και ένας στους πέντε να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με «μισθό» πείνας-τα εισαγωγικά στη λέξη μισθός γιατί δεν πρόκειται στα αλήθεια για τέτοιον αλλά για φιλοδώρημα και ψίχουλα. Και κάθε φορά που θα βάζεις στο στόμα σου κι ένα τέτοιο ψίχουλο θα πρέπει να χαμογελάς, γιατί εργάζεσαι.
-Προσφυγιά. Και θάνατοι απανωτοί να διαδέχονται ο ένας τον άλλο στα κύματα της αφρισμένης θάλασσας. Έξι θάνατοι τη μέρα στη Μεσόγειο το 2018, άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τη διασχίσουν. 2.275 οι πρόσφυγες που τους κατάπιε ή αγνοούνται, παρά τη μείωση των αφίξεων. Κι η είδηση να φιγουράρει ανάμεσα σε άλλες… "Σήμερα το πρωί βρήκαν τον θάνατο 3 πρόσφυγες -ένας πατέρας και τα δύο δίδυμα παιδιά του 4,5 ετών- που έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των νεκρών ανθρώπων στο Αιγαίο."…περνώντας αδιάφορη στα μάτια των πολλών που έχουν πλέον συνηθίσει το θανατικό που λαμβάνει χώρα μπρος στο κατώφλι τους.
Άνθρωποι κι αγώνας
-«Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία…» Στις 23 Φλεβάρη γιορτάσαμε τα 76 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ. Ύστερα από δυόμιση χρόνια ναζιστικής σκλαβιάς εμφανίζεται στο προσκήνιο η πιο μαζική οργάνωση της Ελληνικής Νεολαίας. ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ δημιουργούν με αγώνες, θυσίες και αίμα τις προϋποθέσεις για τη νίκη ενάντια στο φασιστικό τέρας και τη λευτεριά.
Το ζήτημα της οργάνωσης της νεολαίας μας και της αντίστασής της απασχόλησε το ΕΑΜ Νέων. Άμεσο αποτέλεσμα των ζυμώσεων η σύγκληση πλατιάς σύσκεψης με τη συμμετοχή 10 νεολαιίστικων οργανώσεων και πρωτοπόρα την ΟΚΝΕ.
Σκοποί της ΕΠΟΝ η εθνική απελευθέρωση, η εξόντωση του φασισμού, η καταπολέμηση των ιμπεριαλιστών, η υπεράσπιση κάθε είδους δικαιώματος της Νέας γενιάς.
Σήμερα, 76 χρόνια από τότε, τα αιτήματα και οι ανάγκες παραμένουν αναλλοίωτα, επίκαιρα. Παραμένει κι η ανάγκη της οργάνωσης , του αγώνα. Οι αριθμοί όσο κι αν το προσπαθούν δε μας λυγίζουν, μας ατσαλώνουν. ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ δείχνουν το δρόμο.
