Oπωσδήποτε πρέπει να συμφωνήσουμε με τον απαισιόδοξο ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ο διεθνής ορίζοντας «σκοτεινός» και το λαϊκό κίνημα ανιχνεύει (ακόμα) δρόμους. Αλλά είναι άλλο πράγμα η απαισιοδοξία και άλλο η μοιρολατρία. Είναι άλλο πράγμα η επίγνωση των δυσκολιών της συγκυρίας και διαφορετικό η πολιτική υποταγή, ο αναχωρητισμός και το κλείσιμο στον εαυτό σου.
Ο εξόριστος αριστερός όφειλε να έχει γνώση της τρομοκρατίας και της δυσκολίας, αλλά δεν υπέγραφε δήλωση μετάνοιας. Για το κόμμα και την αξιοπρέπειά του που λύγιζε τους διώκτες και τους ασφαλίτες.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του αστικού κόσμου εφευρίσκουν παλιά και νέα «επιχειρήματα» για να κάμψουν τις λαϊκές αντιστάσεις και να οξειδώσουν τις αριστερές συνειδήσεις. Η πολιτική βουλιμία τους μεγάλωσε το τελευταίο διάστημα αφού στο στρατόπεδό τους πέρασε, και φανερά πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αποσκευές του, δηλαδή τα υπολείμματα του παλιού ΠΑΣΟΚ και ορισμένοι του εξωκοινοβουλευτικού χώρου που έγιναν «πρόθυμοι» και λύγισαν εύκολα τη μέση τους. Αυτά τα «επιχειρήματα» της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, της παρωχημένης αριστεράς, το τέλος των -ισμών και της ιστορίας, μαζί με τη συνηθισμένη προπαγάνδα για τα εγκλήματα των κομμουνιστών, αποτελούν ένα ισχυρό οπλοστάσιο που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Άλλωστε οι πόλεμοι αρχίζουν με λέξεις και τελειώνουν στα πεδία των μαχών.
Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα. Ένας άσχημος και σφαλερός τρόπος να βλέπουμε την ιστορία είναι η τοποθέτηση των γεγονότων σε μικροκλίμακα. Η μέρα, η γειτονιά, το σπίτι, ο εαυτός μου έχουν τη σημασία τους, αλλά αποτελούν στιγμές στην ιστορία και την πάλη των τάξεων. Άμα γαντζωθείς στη στιγμή και στο τετραγωνικό μέτρο ενός τάφου, θα χάσεις τον ορίζοντα και το σύμπαν από τα μάτια σου. Στην ιστορική πορεία έγιναν επαναστάσεις που δεν ήσαν νικηφόρες, ωστόσο προετοίμαζαν την επόμενη μέρα και λειτουργούσαν σαν δεξαμενές ιδεών, ήταν δάσκαλοι από την ανάποδη.
Ο Λένιν έλεγε ότι η χαμένη επανάσταση του 1905 ήταν μια «γενική πρόβα» για τον κερδισμένο Οκτώβρη του 1917 και τα Ορλωφικά του 1770 στη χώρα μας ήταν ο προάγγελος του 1821.
Από μία αθλητική οπτική γωνία, το πράγμα έχει ως εξής: Η ιστορική και ταξική πάλη μοιάζει με μια σκυταλοδρομία 4Χ4. Το πρώτο βήμα έγινε το 1917 με τον Οχτώβρη, το δεύτερο με την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και συζήτηση για το σοσιαλισμό, το τρίτο είναι η «Σαχάρα» που αναγκαστικά βαδίζουμε· θάρθει ο νικηφόρος σκυταλοδρόμος για την τέταρτη φάση, μόνο που δεν πρέπει να χαθεί η σκυτάλη. Οφείλουμε στις δύσκολες συνθήκες να μεταφέρουμε το κομμουνιστικό μήνυμα, να εμπνεύσουμε, να οργανώσουμε και να κολυμπήσουμε στους αγώνες και στις μάζες.
Η απάντησή μας στη λαθολογία των εχθρών και των άσπονδων φίλων μας είναι ότι όποιος πλένει πιάτα, σπάει και κανένα. Η αριστερά και η ψυχή της, το κομμουνιστικό κίνημα, οργάνωσε και καθοδήγησε όλους τους αγώνες του 20ου αιώνα. Από το μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο, ως την πάλη για το ωράριο, το μισθό, τα δημοκρατικά δικαιώματα ήταν παρούσα, χύνοντας όπου χρειάστηκε και το αίμα της.
Αν θέλουμε να την κρίνουμε θα το κάνουμε συνολικά και όχι ως ένα ενσταντανέ (στιγμιότυπο).
Αν θέλουμε να είμαστε διαλεκτικοί και ιστορικοί υλιστές, θα δούμε όλο το κάδρο και όχι μία πινελιά του.
Ως εκ τούτου, στις αστικές επιθέσεις για τον κομμουνισμό και την αριστερά του 20ου αιώνα απαντάμε: είμαστε υπερήφανοι για την πολιτική οικογένειά μας· «είμαστε το άλας της γης».
