(...)
Οι χιλιάδες λαού της Αθήνας που κατάκλυσαν το Πολυτεχνείο, που διαδήλωσαν μαχητικά στους δρόμους που συγκρούστηκαν σκληρά και άνισα με τον πάνοπλο αμερικανοφασισμό, έγραψαν νέες δοξασμένες σελίδες στην ιστορία του δημοκρατικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας. Οι σκηνές άφταστου ηρωισμού που ξετυλίχτηκαν στους δρόμους της Αθήνας το βράδυ της Παρασκευής, οι γιομάτες αυταπάρνηση συγκρούσεις του άοπλου λαού με τα τανκς και τα πολυβόλα του αμερικανοφασισμού, δίνουν το μέτρο της αληθινά επαναστατικής κατάστασης που επικρατούσε μέσα στις λαϊκές μάζες. Ο λαός έδειξε καταπληκτική πολιτική ωριμότητα που εκφράστηκε στον αντιφασιστικό αντιαμερικανικό, στο συνεπή αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των συνθημάτων & όλη τη διάρκεια των γεγονότων. Αυτά ακριβώς τα συνθήματα έρχονται σε πλήρη αντιστοιχία με τις απίστευτα ψηλές αγωνιστικές διαθέσεις του λαού.
Ο αμερικανοφασισμός σκότωσε άναντρα εργάτες φοιτητές μαθητές έβαψε τους δρόμους της Αθήνας για μια ακόμη φορά με το αίμα του λαού. Εξαπόλυσε κύμα συλλήψεων σ' όλη τη χώρα. Πασχίζει με την άγρια φασιστική τρομοκρατία να λυγίσει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. Όμως οι νέοι μάρτυρες του αγώνα ατσάλωσαν ακόμα περισσότερο τις λαϊκές δημοκρατικές μάζες. Δυνάμωσαν αφάνταστα την απόφαση τους να αγωνιστούν ως το τέλος για το γκρέμισμα του φασισμού, για το διώξιμο των αμερικάνων και όλων των ιμπεριαλιστών από τη χώρα μας για να απαλλαγεί η Ελλάδα από τα φασιστικά και ιμπεριαλιστικά δεσμά.
2. Η νίκη της αντιφασιστικής αντιιμπεριαλιστικής γραμμής πάνω στην ρεβιζιονιστική γραμμή
Στη διάρκεια των μαχητικών αντιφασιστικών εκδηλώσεων, πραγματοποιήθηκε στην πράξη μια πλατειά αντιφασιστική αντιιμπεριαλιστική ενότητα. Η ενότητα αυτή προήλθε απ' την ανατροπή μιας άλλης 'ενότητας', αντιλαϊκής κι εχθρικής στα συμφέροντα των λαϊκών δημοκρατικών μαζών, μιας ενότητας στη κορυφή κι έξω απ' την αντιφασιστική δράση με ριγμένους παράγοντες της υποτέλειας. Η αντιφασιστική - αντιιμπεριαλιστική ενότητα που οικοδομήθηκε μέσα στη φωτιά της πάλης κι αγκάλιασε πλατειά χιλιάδες δημοκράτες κι αντιφασίστες που κατέβηκαν στους δρόμους πριν και μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου προήλθε απ' την αντιπαράθεση δύο πολιτικών κατευθύνσεων, δύο βασικά αντίθετων πολιτικών γραμμών αντιπαράθεση που εκφράστηκε οργανωμένα μέσα στα γεγονότα και που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής φυσιογνωμίας των ηρωικών λαϊκών εκδηλώσεων. Οι δύο αυτές βασικές κατευθύνσεις αντιπαρατέθηκαν απ' την αρχή ως το τέλος των γεγονότων.
Η πρώτη, είναι μια συντηρητική, λεγκαλιστική, οπορτουνιστική γραμμή συγκράτησης και υπονόμευσης του μαζικού αντιφασιστικού κινήματος και των αντιφασιστικών αντιιμπεριαλιστικών διαθέσεων των μαζών. Αυτή η πολιτική γραμμή υποστηρίχτηκε και προβλήθηκε απ' τις δύο πτέρυγες του ρεβιζιονισμού, την «Ορθόδοξη» και την «ανανεωτική», καθώς και από κεντρώους, ανθρώπους του συγκροτήματος Λαμπράκη και της Επιτροπής για την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας- των Κανελόπουλου, Μαύρου κλπ. Από τις δυνάμεις αυτές, η «ορθόδοξη» ρεβιζιονιστική πτέρυγα ήταν εκείνη που πεισματικά, με περισσότερη ανοχή, πιο οργανωμένη από τους άλλους, υποστήριζε αυτή τη γραμμή με φορέα την ΚΝΕ και βασικά τη δήθεν ακομματική ΑντιΕΦΕΕ.
Η δεύτερη, μια αγωνιστική αντιφασιστική αντιιμπεριαλιστική γραμμή, που όπως έδειξαν τα γεγονότα όχι μόνο ήταν σωστή, αλλά και ανταποκρινόταν απόλυτα στο ψηλό επίπεδο των αγωνιστικών διαθέσεων των λαϊκών μαζών. Τη γραμμή αυτή υποστήριξαν με συνέπεια και ως το τέλος και πάλεψαν σκληρά & όλα τα επίπεδα για την επικράτηση της οι μαρξιστές λενινιστές της Ελλάδας και όλοι οι συνεπείς αντιφασίστες αντιιμπεριαλιστές. Η γραμμή αυτή κυριάρχησε και καθόρισε το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξήχθηκε η πάλη του λαού και της νεολαίας σ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων.
Οι "ορθόδοξοι" ρεβιζιονιστές με την Αντι-ΕΦΕΕ προσπάθησαν εκ των υστέρων να εμφανιστούν σαν οι οργανωτές και εμψυχωτές του λαϊκού ξεσηκωμού του Νοέμβρη. Στην πράξη έγινε ακριβώς το αντίθετο. Αυτοί προσπάθησαν αρχικά να απομονώσουν τους φοιτητές του Πολυτεχνείου από τους άλλους φοιτητές που κατέβηκαν για συμπαράσταση. Πρώτη υπονομευτική ενέργεια και αποτυχία. Όταν η προσπάθεια αυτοί απέτυχε, χτύπησαν λυσσασμένα την ιδέα της κατάληψης του Πολυτεχνείου που συζητιόταν πλατιά μέσα στις φοιτητικές μάζες. Όταν απέτυχαν και εκεί, πάλεψαν για να παραμείνουν οι εκδηλώσεις στο Πολυτεχνείο σε καθαρά φοιτητικά πλαίσια, αρνούμενοι τη συμμετοχή των εργατών, άλλων εργαζομένων, μαθητών κλπ. Όταν και στο επίπεδο αυτό οι προτάσεις τους απορρίφθηκαν, έδωσαν την τελευταία μάχη στο ζήτημα της πολιτικής γραμμής, υποστηρίζοντας πως ο αγώνας είναι καθαρά αντιδιχτατορικός και προτείνοντας να σταλεί έκκληση προς όλες τις "αντιδιχτατορικές οργανώσεις και κόμματα" για το σχηματισμό της κυβέρνησης "εθνικής ενότητας". Χάνοντας τη μάχη και σ' αυτό το επίπεδο και σ' όλες σχεδόν τις συνελεύσεις, έβαλαν σε εφαρμογή τη γνωστή τακτική αντιδημοκρατικής παραβίασης των αποφάσεων, πραξικοπηματικών ενεργειών και τραμπουκισμού για να περισώσουν ό,τι μπορούσαν. Παρά τις αντίθετες αποφάσεις, έκαναν έκκληση προς τις «αντιδιχτατορικές οργανώσεις και κόμματα», φρόντισαν να διατηρήσουν την επιρροή τους σε επιτροπές και συνέχισαν να ενεργούν χωρίς εξουσιοδότηση ή έλεγχο και σε αντίθεση με το πνεύμα των αποφάσεων που είχαν δημοκρατικά εγκριθεί. Έβαλαν ανθρώπους τους να σβήσουν συνθήματα ("Λαοκρατία", "Έξω οι αμερικανοί" κλπ) που ήταν μέσα στο πνεύμα των αποφάσεων που είχαν παρθεί στις συνελεύσεις αλλά αντίθετα με τη δική τους γραμμή.
Στα ίδια πλαίσια κινήθηκαν και οι "ανανεωτικοί" ρεβιζιονιστές και οι κεντρώοι. Οι πρώτοι μάλιστα πρότειναν ανοιχτά τη συνεργασία με την "Επιτροπή για την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας". Η γραμμή τους απορρίφθηκε στο σύνολο της και αναγκάστηκαν να συρθούν πίσω από την εξέλιξη των γεγονότων. Μετά από ένα ορισμένο διάστημα στη διάρκεια των γεγονότων, μερίδα της βάσης των κεντρώων και των "ορθόδοξων" και "ανανεωτικών" ρεβιζιονιστών αρνιόταν να εκτελέσει τις "ντιρεκτίβες" της ηγεσίας, και συνενωνόταν με τις μάζες που είχαν υιοθετήσει τα αντιφασιστικά αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα.
Η παρέμβαση στη διάρκεια των γεγονότων διάφορων αναρχοσυνδικαλιστικών ομάδων χωρίς καμιά οργανωτική συγκρότηση και συνοχή, όπως και η παρέμβαση ορισμένων "ανανεωμένων" και αναβαπτισμένων παλιών τροτσκιστικών ομάδων δεν έπαιξε ρόλο στην πορεία και εξέλιξη των γεγονότων ούτε είχε καμιά σοβαρή επίπτωση στη διαμόρφωση της κατεύθυνσης που επικράτησε σ' αυτά. Η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική σύγχυση που προκάλεσε και προκαλεί ο ρεβιζιονισμός μέσα στο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα διευκολύνει την ύπαρξη τέτοιων ομάδων που προσπαθούν να εμφανιστούν σαν επαναστατικές τάσεις και προσπαθούν να παγιδεύσουν στις γραμμές τους αντιφασίστες που η θέση τους βρίσκεται στο χώρο του συνεχούς αντιφασιστικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Παρόλο που οι ομάδες αυτές ρίξαν μια σειρά αναρχοσυνδικαλιστικά ή τροτσκιστικά συνθήματα, δε βρήκαν στη διάρκεια των διαδηλώσεων την παραμικρή απήχηση μέσα στις λαϊκές μάζες και τελικά αναγκάστηκαν να συρθούν μέσα στο γενικό αντιφασιστικό αντιαμερικανικό ρεύμα.
Οι μαρξιστές λενινιστές και όλοι οι συνεπείς αντιφασίστες αντιιμπεριαλιστές πρόβαλαν από την αρχή των γεγονότων τις πιο συνεπείς αγωνιστικές θέσεις και συγκρούστηκαν σε όλα τα επίπεδα με τους εκπροσώπους της αστικής και ρεβιζιονιστικής γραμμής. Οι λαϊκές υιοθέτησαν πλατιά τα συνθήματα που πρόβαλαν οι μαρξιστές λενινιστές της Ελλάδας. Η ήττα των κεντρώων και ρεβιζιονιστών στην προσπάθεια τους να απομονώσουν τους φοιτητές του Πολυτεχνείου από τους υπόλοιπους φοιτητές και το λαό, η ήττα τους στο ζήτημα της απόφασης για την κατάληψη του Πολυτεχνείου, η απόρριψη των απόψεων τους για ενότητα με τους αστούς πολιτικούς και ο καθορισμός του αγώνα σαν αντιφασιστικού αντιιμπεριαλιστικού και όχι απλά αντιδιχτατορικού, οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στις δραστήριες παρεμβάσεις των μαρξιστών λενινιστών και όλων των αντιφασιστών αντιιμπεριαλιστών, στις ζυμώσεις που προηγήθηκαν και στις συνελεύσεις που ακολούθησαν, στη συνεχή προπαγάνδα μέσα και έξω απ' αυτές, στην αδιάκοπη αποκάλυψη του ρόλου των κεντρώων και ρεβιζιονιστών παραγόντων. Οι συνεπείς αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές κινήθηκαν δραστήρια μ' όλες τους τις δυνάμεις και βρέθηκαν κοντά στο λαό προπαγανδίζοντας σ όλους τους χώρους, μέσα στο Πολυτεχνείο, στις ξεσηκωμένες συνοικίες, σ' όλα τα σημεία συγκέντρωσης των λαϊκών μαζών, τις συνεπείς αγωνιστικές θέσεις. Πήραν ενεργητικό μέρος στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, συντελώντας αποφασιστικά στην υιοθέτηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιφασιστικών συνθημάτων, και στις σκληρές συγκρούσεις με τη φασιστική αστυνομία.
Οι μαρξιστές λενινιστές της Ελλάδας, όλοι οι συνεπείς αντιφασίστες αντιιμπεριαλιστές με την παρουσία και δράση τους έβαλαν αποφασιστικά τη σφραγίδα τους στη διαμόρφωση και επικράτηση, στην αποδοχή από τις πλατιές λαϊκές μάζες της αγωνιστικής αντιφασιστικής αντιιμπεριαλιστικής γραμμής και την κατανίκηση της υπονομευτικής αστικορεβιζιονιστικής γραμμής στην πορεία των γεγονότων του Νοέμβρη.(...)
