Ιδού το «νέο», που επαγγέλθηκαν προεκλογικά! Ένα θλιβερό κυβερνητικό σχήμα, υπό τον Α. Τσίπρα, με κορμό το συρρικνωμένο -κομματικά- ΣΥΡΙΖΑ, συμπλήρωμα τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και ενισχυμένη δόση από απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ.
Έρχεται με φόρα, επισείοντας την «ανανέωση της λαϊκής εντολής», για να υλοποιήσει -τάχιστα- τα συμφωνηθέντα με τους επικυρίαρχους δανειστές, παλιά και νέα.
Κάθε άλλο παρά «ξεμπερδεύουμε με το παλιό», λοιπόν, όπως ασύστολα δημαγώγησαν, για να χειραγωγήσουν και υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο. Αντίθετα, «νέο» και «παλιό» συμπλέκονται και γίνονται ένα. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, παλιά και νέα μνημονιακά κόμματα, με τους δανειστές να προστάζουν, συνενώνονται σε μια ενιαία δύναμη κρούσης, με ένα και μοναδικό στόχο, την απαρέγκλιτη τήρηση των «δεσμεύσεων». Η αντιλαϊκή επίθεση προμηνύεται σφοδρή. Η λεηλασία του λαού και της χώρας μέλλει να συνεχιστεί.
Τα αποτελέσματα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών έρχονται να ενισχύσουν τις αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας περιόδου. Η μεγάλη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ -μετά και παρά την ταπεινωτική υποταγή του στους ιμπεριαλιστές και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου- εκλαμβάνεται ως λαϊκή επιδοκιμασία και επικύρωση της στροφής και προσχώρησής του στις μνημονιακές δυνάμεις και θα αξιοποιηθεί –με κάθε τρόπο- ως νομιμοποιητική βάση για την παγίωση της μνημονιακής βαρβαρότητας και την επερχόμενη κλιμάκωσή της.
Για πρώτη φορά, στα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης, τα κόμματα που ομνύουν πίστη στο μονόδρομο της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία (περίπου 85%) στη Βουλή. Για πρώτη φορά, μάλιστα, αυτή η αντιδραστική πλειοψηφία έχει πρωταγωνιστική δύναμη μια κυβέρνηση που ξεκίνησε, με σημαία την ελπίδα για το λαό και την εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια, ως «πρώτη φορά Αριστερά», για να αποκαλυφθεί, σε έξι μόλις μήνες, ο ύπουλος αντιλαϊκός - τελικά - και υποτελής στους κρατούντες ρόλος της και προορισμός.
Αφού έδωσε και συνεχίζει να δίνει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις στα ιμπεριαλιστικά και εγχώρια κέντρα εξουσίας, ο Α. Τσίπρας -πολιτικά ενισχυμένος και κυρίαρχος στο αστικό πολιτικό σύστημα, ο ίδιος, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση-, μαζί με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που τον πλαισιώνει, ανοίγει ένα νέο αντιλαϊκό πολιτικό κύκλο.
Ανάσες
Τα μέτρα, που καταφθάνουν, είναι σκληρότατα. Εκατοντάδες προαπαιτούμενα, δράσεις και σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, «όσα το παλαιοκομματικό σύστημα δεν μπόρεσε να κάνει σε σαράντα χρόνια», όπως με έμφαση διακηρύσσουν -με μια φωνή- όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες, έρχονται να ισοπεδώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δυο πρώτα μνημόνια. Λαϊκό εισόδημα, δημοκρατικές και εργατικές κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, παιδεία, υγεία, πρόνοια, λαϊκή κατοικία, θα δεχτούν τη χαριστική βολή. Και όλα αυτά κάτω από την άτεγκτη, ασφυκτική επιτήρηση των εκπροσώπων των δανειστών. Η τρόικα, που έγινε «θεσμοί», επιστρέφει δριμύτερη και επαυξημένη, ως κουαρτέτο πλέον, μιας και προστέθηκε άλλος ένας επιτηρητής και αξιολογητής της πιστής εφαρμογής του προγράμματος, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM). Ο δεσποτικός έλεγχος επί το έργον!
Πόσο, λοιπόν, μπορεί να αντέξει η δημαγωγική επίκληση της «δεύτερης ευκαιρίας» στο ΣΥΡΙΖΑ, για πόσο διάστημα μπορεί να τιθασεύει τη λαϊκή οργή η προπαγάνδα και το άλλοθι της «λαϊκής εντολής» στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, πόσο μπορεί να διαρκέσει, κάτω από αυτές τις συνθήκες, το λαϊκό έρεισμα και το πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτουν ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Όταν αντί για εθνική περηφάνια και σκληρή διαπραγμάτευση υποκλίθηκαν -τελικά- στον ιμπεριαλισμό για να περάσουν νέα δεσμά στην υποδουλωμένη χώρα μας, όταν αντί για αντιμνημονιακή διέξοδο και ριζοσπαστική τομή, που υποσχέθηκαν, υπέγραψαν νέο μνημόνιο και προσχώρησαν και ενσωματώθηκαν στο αντιλαϊκό μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων, όταν την ελπίδα και τις λαϊκές προσδοκίες τις διέψευσαν –ολοσχερώς- μέσα σε έξι μόλις μήνες, η εκλογική επικράτησή τους μόνο ανάσες και μια παράταση της διακυβέρνησής τους μπορεί να τους προσφέρει. Μόνο προσωρινή, αλλά τόσο πολύτιμη για τους κρατούντες, ανακούφιση στη βαθιά και οξύτατη κρίση που ταλανίζει το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να δώσει.
Αυτοί που οδηγούν το λαό σε μεγαλύτερη δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση, αυτοί που υποθηκεύουν το μέλλον του λαού και της χώρας, θα εισπράξουν -αναπόφευκτα- τη λαϊκή αποδοκιμασία και αγανάκτηση, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορούν πια να κυβερνήσουν. Όπως ακριβώς συνέβη με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι θα συμβεί και με την παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και με κάθε κυβέρνηση -στο μέλλον- που θα προορίζεται να υπηρετήσει και εφαρμόσει τα μνημόνια.
Πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις
Η περίοδος που διανύουμε είναι πυκνή σε πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις. Η ρευστότητα, η αστάθεια και η βαθιά κρίση, που διαπερνά το πολιτικό σύστημα της χώρας, εντείνονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη, αυτό -όμως- δε σημαίνει πως οι αναταράξεις και η εσωκομματική του κρίση απομακρύνθηκαν - οριστικά - μετά το «ξεκαθάρισμα» των γραμμών του και την εκλογική του επικράτηση.
Η ΝΔ, ενώ -σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ- εξακολουθεί να συγκρατεί τον κύριο όγκο της πολιτικής και εκλογικής επιρροής της αποτελώντας το δεύτερο πόλο του νέου δικομματισμού και παραμένοντας κόμμα πυλώνας και σταθερός εγγυητής των συμφερόντων της ελληνικής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, μετά τη δεύτερη -κατά σειρά- εκλογική της ήττα, βρίσκεται σε αναβρασμό, δοκιμάζεται από εσωκομματικές εντάσεις και αντιθέσεις, αναζητώντας επαναπροσδιορισμό της φυσιογνωμίας της και νέο αρχηγό.
Το ΠΑΣΟΚ, απλώς, απέφυγε την πλήρη κατάρρευσή του και ανανέωσε, έτσι, τις φιλοδοξίες του να αποτελέσει την κύρια δύναμη της περίφημης ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας. Όσο για το ΠΟΤΑΜΙ, μετά τη μεγάλη απώλεια ψήφων, μπαίνει σε τροχιά συρρίκνωσης και διεργασιών με άδηλο μέλλον.
Τα έξι χρόνια κρίσης και μνημονίων έχουν δημιουργήσει πολιτικές συνθήκες πρωτοφανούς πολιτικής ρευστότητας, ραγδαίων εξελίξεων και απρόβλεπτων ανατροπών. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, το χάσμα ανάμεσα στα παλιά αστικά κόμματα και το λαό παραμένει αγεφύρωτο, η απαξίωση και η περιφρόνηση που εισπράττουν αυξάνεται.
Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν πρόκειται να εξασφαλίσει συνθήκες πολιτικής σταθερότητας όσο διαρκεί αυτή η ανελέητη επίθεση στο λαό και τη χώρα.
