Η υπογραφή του Αλ.Τσίπρα στη συμφωνία για ένα τρίτο μνημόνιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων αποτέλεσε τη σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του οξύνθηκαν απότομα πάνω στο έδαφος του μεγάλου αναβρασμού και της αναστάτωσης που έφερε αυτή η εξευτελιστική υπογραφή στη βάση του κυβερνητικού κόμματος, στα μέλη, στους οπαδούς και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που είδαν την άλλοτε διακηρυσσόμενη υπόσχεση πως «η κυβέρνηση της Αριστεράς θα σκίσει όλα τα μνημόνια με ένα νόμο που θα ψηφίσει αμέσως» να μετασχηματίζεται «εν μια νυχτί» στο ακριβώς ανάποδο. Και, μάλιστα, ενώ είχε προηγηθεί ένα ισχυρό «όχι» στο δημοψήφισμα που προκάλεσε η κυβέρνηση, το οποίο, προς ειρωνεία της «δημοκρατίας» που επαγγελλόταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την προκήρυξή του, το αγνόησε και το αχρήστευσε, εναγκαλίσθηκε με τα κόμματα του «ναι», για να παραδοθεί σε όσα υπαγόρευσαν οι ΕΕ και το ΔΝΤ.
Το εκρηκτικό κλίμα που δημιούργησε αυτή η εξέλιξη αναθέρμανε τις παλιές εσωκομματικές αντιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά εκείνες των «αριστερών τάσεων» και άλλοτε «αριστερών συνιστωσών» του, οι οποίες, ως γνωστόν, είχαν από καιρό καταλαγιάσει, ειδικά μετά το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, και ακόμα περισσότερο από τις παραμονές των εκλογών του 2015 όταν διαφαινόταν ισχυρό το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχτεί σε κυβερνητικό κόμμα. Τότε, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να μην χάσει το δώρο των 50 εδρών που δίνει στο πρώτο κόμμα (και όχι σε συνασπισμό κομμάτων) ο εκλογικός νόμος, αποφασίστηκε ο Συνασπισμός που αποτελούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ενιαίο κόμμα και οι οργανώσεις που αποτελούσαν τις συνιστώσες του να αυτοδιαλυθούν, ενώ υπογράφηκε και κώδικας δεοντολογίας ότι σε κρίσιμες αποφάσεις μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οι βουλευτές που διαφωνούν να παραιτούνται από τη βουλευτική θέση τους. Τα πράγματα κύλισαν, μετά τις εκλογές, μέσα στην ευφορία που έφερε «η συγκρότηση της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς», που διατυμπάνιζε όχι μόνον ο Αλ.Τσίπρας αλλά και όλες οι «αριστερές συνιστώσες», οι οποίες κατέλαβαν αρκετές βουλευτικές θέσεις και ειδικά η «Αριστερή Πλατφόρμα» και σημαντικές υπουργικές θέσεις. Χάλασαν, μόνο, όταν η κυβερνητική πολιτική, την οποία άσκησε η ηγεσία του Αλ. Τσίπρα, οδήγησε στην τραγωδία της κυβερνητικής συμφωνίας που περνά τρίτη μνημονιακή χειροπέδη στη χώρα.Τότε, μόνο, αξιώθηκαν οι βουλευτές της «Αριστερής Πλατφόρμας» και ορισμένων «αριστερών συνιστωσών» να πουν ένα «όχι» στη Βουλή, κι αυτό για τη συγκεκριμένη κατάπτυστη κυβερνητική πράξη.
Μετά και την απομάκρυνση και των στελεχών της από τις υπουργικές θέσεις, η «Αριστερή Πλατφόρμα» εμφανίζεται τώρα με ένα αλλοπρόσαλλο δημόσιο λόγο απέναντι στην κυβέρνηση. Λόγο που, από τη μια, απορρίπτει την κυβερνητική συμφωνία και ισχυρίζεται ότι «υπήρχε εναλλακτική λύση» και, από την άλλη, δηλώνει στήριξη στην κυβέρνηση!
Πώς να ερμηνευτεί αυτή η αντιφατική και παράλογη θέση; Μόνο σα μια εντελώς οππορτουνιστική διαχείριση της κατάστασης που έχει προκύψει. Η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν αμφισβητεί τη γενική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην οποία εντάσσει και τη δική της «εναλλακτική λύση». Γι' αυτό και το όχι που αντιπαραβάλλει στην κυβέρνηση είναι ρηχό. Αντιμετωπίζει τη μνημονιακή υπογραφή Τσίπρα περίπου σαν ένα «πολιτικό παράπτωμα» που θα παλέψει να το διορθώσει ή όπως το είπε ο Π. Λαφαζάνης «θ' αγωνιστώ το νέο μνημόνιο να γίνει μικρή παρένθεση για την κυβέρνηση». Με αυτή την οπορτουνιστική πρακτική που λογαριάζει και το πρόβλημα από μια ενδεχόμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται, προς το παρόν, η «Αριστερή Πλατφόρμα», δηλώνοντας πως δεν αποσύρει την στήριξή της προς την κυβέρνηση ...
Παρά το κοινοβουλευτικό «όχι» στη συμφωνία του Αλ.Τσίπρα, η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν μπορεί να εξαγνιστεί για τη συνέργεια που έχει επιδείξει στην πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία οδήγησε ως το σημείο να φορτώνει τον ελληνικό λαό με νέα μνημονιακά μέτρα.
Η συνέργειά της, για να σταθούμε μόνο στα τελευταία μνημονιακά χρόνια, εκφράστηκε, πριν να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, με την ανοχή των όλο και δεξιότερων μετατοπίσεων που έκανε η ηγεσία του. Ειδικά μετά τις εκλογές του 2012, δεν ακούσαμε κάποιο ηχηρό όχι της «Αριστερής Πλατφόρμας», όταν σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλ.Τσίπρας με δηλώσεις και ταξίδια στο εξωτερικό προσάρμοζε την πολιτική του κόμματος στα «προαπαιτούμενα» που έθεταν ΕΕ και ΗΠΑ για να γίνει αποδεχτός ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση στην Ελλάδα (υιοθέτηση του ατλαντικού δόγματος του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και διαβεβαιώσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αμφισβητήσει τη θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ). Δεν ακούσαμε το ηχηρό όχι της στον Αλ.Τσίπρα όταν με ομιλίες για την «ενθάρρυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας» και την «ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων», έστηνε γέφυρες με τον ΣΕΒ και άλλα κεφαλαιοκρατικά κέντρα μέσα στην Ελλάδα.
Μετά τις εκλογές του 2015 η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν ακούστηκε να θέτει κάποιο βέτο στο να συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ. Δεν αρνήθηκε ούτε και την επιλογή της στήριξης και εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας από το κόμμα της ΝΔ. Συνέχισε, μάλιστα, παρά αυτό το πολιτικό αλισβερίσι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με το χώρο της Δεξιάς, να υπερασπίζεται τη νέα πολιτική εξουσία που διαμορφώθηκε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πρόεδρο Δημοκρατίας τον πρώην υπουργό Εσωτερικών της ΝΔ, Προκόπη Παυλόπουλο, ως «κυβέρνηση της Αριστεράς»!
Η «Αριστερή Πλατφόρμα» υποστήριξε και το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» που προανάγγειλε ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ το 2014, ένα πρόγραμμα που «κούρεψε» ακόμα και τα όσα έλεγε, προηγούμενα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Την είδαμε, παραπέρα, όταν πια ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση να αποδέχεται και τις «εκπτώσεις» ακόμα και από αυτό το ελαχιστοποιημένο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Να υιοθετεί τη λεγόμενη πολιτική των «κόκκινων γραμμών» στις διαπραγματεύσεις που αποτέλεσαν και τη δικαιολόγηση της εγκατάλειψης θέσεων ακόμα και αυτού του ελαχιστοποιημένου προγράμματος της Θεσσαλονίκης και μια πολιτική οπισθοχώρησης απέναντι στις πιέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Οπισθοχώρηση που έφτασε μέχρι το βαθμό ο Π.Λαφαζάνης να υπερασπίζεται στη Βουλή την πρόταση της κυβέρνησης με τις 47 σελίδες μνημονιακών μέτρων ως μια «κατ'ελάχιστον πρόταση, προκειμένου να βρεθεί μια συμφωνία, επ'ωφελεία της ελληνικής πλευράς»!
Η «Αριστερή Πλατφόρμα» θριαμβολόγησε για το «όχι» του δημοψηφίσματος, αλλά δεν την είδαμε να εξεγείρεται όταν το ίδιο βράδυ ο πρωθυπουργός «τα έστριψε» και κάλεσε τους αρχηγούς των κομμάτων του «ναι» σε «εθνική συνεννόηση» για «ένα κοινό πλαίσιο διαπραγμάτευσης» που θα επιτύχει τη συμφωνία με τους «θεσμούς».
Δεν την είδαμε, επίσης, να τολμά να ψηφίσει «όχι» στη ψηφοφορία στη Βουλή της 10.7.2015 που εξουσιοδότησε τον πρωθυπουργό για διαπραγμάτευση με βάση το κείμενο που κατέληξαν η κυβέρνηση με τη ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. «Προτιμήθηκε» από ηγετικά στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» το «παρών» (από άλλους η αποχή), που εξηγήθηκε από τον Π.Λαφαζάνη ως επιλογή που εκφράζει το «στηρίζω την κυβέρνηση αλλά δεν στηρίζω ένα πρόγραμμα λιτότητας, νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων»!
Όσο και να φωνασκεί τώρα η «Αριστερή Πλατφόρμας» πως η συμφωνία του Αλ.Τσίπρα είναι «ασύμβατη» με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ο παραλογισμός της ότι «δεν αποδέχεται τα μνημονιακά μέτρα αλλά στηρίζει την κυβέρνηση που τα εφαρμόζει» δείχνει, ακριβώς, την αλήθεια που δεν θέλει να παραδεχτεί: τη συμβατότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που έπραξε, τελικά, η κυβέρνησή του όταν πιέστηκε ασφυκτικά από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα. Συμβατότητα, που με πιο καθαρά λόγια, ονομάζεται πολιτική του συμβιβασμού που σέρνει στην πολιτική υποταγή.
Η «Αριστερή Πλατφόρμα» έδρασε και δρα στο ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόμενη - παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις της- το πολιτικό πρόγραμμα του που, διαχρονικά, υποστηρίζει τον σταθερό προσανατολισμό της χώρας μέσα στην ΕΕ. Αυτό τον προσανατολισμό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επικάλυπτε, πάντα, με την απάτη της πάλης για την «προοδευτική αλλαγή» της ΕΕ, όπως άλλωστε κάνει ακόμα και τώρα, αν και η ζωή έδειξε να γίνεται τώρα το αντίθετο: Η αντιδραστική ΕΕ να μετασχηματίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό εφαρμοστή μέσα στην Ελλάδα της μνημονιακής πολιτικής της!
Αυτή την απάτη έκφρασε και η «διαπραγμάτευση για την απαλλαγή από τα μνημόνια», την οποία και η «Αριστερή Πλατφόρμα» υποστήριξε μέχρι τις παραμονές της συμφωνίας σαν «όπλο απέναντι στους δανειστές», όπως έλεγε, και η οποία, τελικά, κατέληξε σε μια χρεοκοπία. Δεν είναι, ασφαλώς, αυτή η κατάληξη αποκομμένη από τις πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις που ασπάζεται από γεννησιμιού του ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, ακριβώς, ο πικρός καρπός αυτών των κατευθύνσεων. Γιατί όταν έχεις ορίσει σαν αμετάθετο προγραμματικό στοιχείο σου το «μέσα από την ΕΕ», είναι επόμενο όταν η ΕΕ σφίξει τα χαλινάρια και ασκήσει τους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς της η πλάστιγγα θα γείρει στο «πάση θυσία μέσα στην ΕΕ». Όπως έκανε, ακριβώς, η κυβέρνηση Τσίπρα..
Η «Αριστερή Πλατφόρμα», παρ' όλα αυτά, για να υπερασπίσει το όχι της στην κυβερνητική συμφωνία, υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της γενικής πολιτικής του είχε και έχει και «άλλη εναλλακτική λύση». Αν και αυτή μέσα στη δημόσια πολεμική του τελευταίου καιρού, με αφορμή και το Grexit, περιγράφεται σαν πρόταση «επιστροφής στη δραχμή», η αλήθεια είναι πως η εναλλακτική πρόταση της «Αριστερής Πλατφόρμας», χωρίς να αποκλείει ως ενδεχόμενο μέτρο της λύσης που προτείνει και την «έξοδο από το ευρώ», δεν είναι παρά η πρόταση «τήρησης των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ» και ορισμένα αιτήματα που διατύπωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή των μνημονίων («διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», «εθνικοποίηση των τραπεζών»κλπ.). Στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί παρά μια επανάληψη των ελαχιστοποιημένων «αντιμνημονιακών» διεκδικήσεων που πρόβαλε πριν τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (και τώρα εγκατέλειψε η ηγεσία του) και μια συρρικνωμένη επαναφορά στοιχείων της πρότασης «εξόδου από την κρίση» σοσιαλδημοκρατικού και ρεφορμιστικού τύπου που είχε διατυπώσει παλιότερα. Θα μπορούσε να την κατατάξει, κανείς, σαν κάτι ενδιάμεσο μεταξύ προγενέστερων διακηρύξεων πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής που προβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σαν μια πολιτική που αναπαράγει τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ προηγούμενης περιόδου και που, από αυτή την άποψη, δεν έχει να προσφέρει παρά μόνο στην ανακύκλωση μιας πορείας η οποία, ήδη, φάνηκε με πολύ οδυνηρό τρόπο μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Όσο και αν η αντίθεση της «Αριστερής Πλατφόρμας» στο μνημονιακό κατρακύλισμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει τη σημασία της, δεν είναι σε θέση να δώσει διέξοδο σ' αυτό που έχει ανάγκη το αριστερό κίνημα και ο κόσμος της Αριστεράς. Στην ουσία, συντηρεί σε μια «αριστερή εκδοχή» την πολιτική και ιδεολογία που εξέθρεψε το σημερινό κατάντημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και εμποδίζει αγωνιστές να απαγκιστρωθούν απ' αυτές.
Η απόφαση της «Αριστερής Πλατφόρμας» να πει «όχι» στην κυβερνητική συμφωνία, αναπόφευκτα, την έχει φέρει αντιμέτωπη και με τις συνέπειες αυτής της απόφασης, τόσο μέσα στην κυβέρνηση και στη Βουλή όσο και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς το ρήγμα που έχει ανοίξει με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά και η βαρύτητα του πολλαπλάσια, καθώς σημειώνεται, για πρώτη φορά, σε συνθήκες όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβερνητικό κόμμα. Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά δεν είναι πολλοί. Στο βαθμό που η «Αριστερή Πλατφόρμα» υποκύψει στις πιέσεις που θα δεχθεί μπορεί να εξευρεθεί κάποια νέα ισορροπία, αν και όχι όπως υπήρχε μέχρι σήμερα. Στο βαθμό που συνεχίσει η «Αριστερή Πλατφόρμα» να εναντιώνεται στην κυβερνητική πολιτική, τα πράγματα θα εξωθηθούν σε ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού τοπίου, που θα σημάνει και διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, διάσπαση της κοινοβουλευτικής ομάδας ή και εκλογές για το πέταγμα των διαφωνούντων από τη Βουλή. Όλα αυτά θα εξαρτηθούν από μια σειρά παράγοντες: από τις πιέσεις που θα ασκήσουν τα κέντρα του αστικού συστήματος και ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας, από τις κινήσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους διαφωνούντες και από τα μέτρα που θα μπορέσει να πάρει, από το ποια πορεία σκέπτεται να χαράξει η «Αριστερή Πλατφόρμα» αλλά και άλλες ομάδες που διαφωνούν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από το πώς θα κινηθεί ο λαϊκός παράγοντας και τι επιδράσεις θα ασκήσει στην κυβέρνηση και στο πολιτικό σύστημα.
Μέσα σ' αυτό το σκηνικό, ο κυβερνητικός ανασχηματισμός που ξήλωσε τους διαφωνούντες, οι κακοήθεις επιθέσεις κατά της «Αριστερής Πλατφόρμας» από κέντρα που τώρα χαϊδεύουν τον Αλ.Τσίπρα, οι οππορτουνιστικές κινήσεις από πλευράς «Αριστερής Πλατφόρμας» (καταψήφιση κυβερνητικών μέτρων και ταυτόχρονα δηλώσεις στήριξης στην κυβέρνηση και υπέρ της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ) έγραψαν τον πρώτο γύρο εξελίξεων που η συνέχειά τους μπορεί να σημάνει μια νέα φάση πολιτικών ανακατατάξεων.
