Το βρετανικό δημοψήφισμα και, πολύ περισσότερο, το αποτέλεσμά του ανέδειξε τη βαθύτατη, ολόπλευρη κρίση που διαπερνά το αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ, βαθαίνοντας τα ρήγματα που υπάρχουν, ενισχύοντας την αστάθεια και τις αποσυνθετικές τάσεις, τροφοδοτώντας φυγόκεντρες δυνάμεις και αποσχιστικά φαινόμενα. Λειτουργώντας -ταυτόχρονα- σαν καταλύτης, σε παγκόσμιο επίπεδο, όξυνε -περισσότερο- τις αντιθέσεις και το σφοδρό ανταγωνισμό ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δημιουργώντας συνθήκες και όρους μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Στη διανυόμενη φάση συνέχισης και έντασης της παγκόσμιας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμά της, και μεγάλης ρευστότητας του διεθνούς σκηνικού, οι συνέπειες του Brexit στη Βρετανία και την ΕΕ, και τον κόσμο ολόκληρο, δεν είναι δυνατόν -αυτήν τη στιγμή- να προσδιοριστούν και να αποτιμηθούν.
Αυτή, ακριβώς, η αβεβαιότητα και οι απρόβλεπτες -σήμερα- επιπτώσεις και προεκτάσεις του, σε συνδυασμό με το ανερχόμενο ρεύμα λαϊκής δυσαρέσκειας και έντονης αμφισβήτησης των κρατούντων και του πολιτικού τους συστήματος, σε διεθνές επίπεδο, έχει φέρει μεγάλη αναταραχή και έντονη ανησυχία στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία.
Στη χώρα μας, που η ΕΕ και η ένταξη σε αυτήν αποτέλεσαν για την άρχουσα τάξη -διαχρονικά- θέσφατο και όρο και συνθήκη επιβολής της εξουσίας της, τώρα, που οι εξελίξεις τροφοδοτούν τα φαινόμενα αποσάθρωσης και κλυδωνισμού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και κραυγάζουν πως τα θεμέλιά του τρίζουν επικίνδυνα, με τη μνημονιακή επέλαση σε πλήρη εξέλιξη, είναι βέβαιο πως όλοι οι παράγοντες που οδήγησαν στη βαθύτερη εξάρτηση, τη νεοαποικιακή υποδούλωση και τη λεηλασία του λαού μας θα ενισχυθούν. Σε ιστορικές στιγμές, σαν τις τρέχουσες, το ιμπεριαλιστικό και καπιταλιστικό σύστημα γίνεται πιο άγριο, η επίθεση ενάντια στους λαούς δυναμώνει, οι αδύναμοι κρίκοι πιο αδύναμοι και οι ευάλωτες χώρες ακόμη πιο ευάλωτες.
Ένα αντιδραστικό οικοδόμημα
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, η εγχώρια ολιγαρχία -με την προπαγάνδα της- προσπαθεί, απεγνωσμένα, να στήσει νέο σκηνικό εξωραϊσμού της ΕΕ και καλλιέργειας νέων αυταπατών, για να υπερασπιστεί την αντιδραστική επιλογή της για ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Σύσσωμοι οι θιασώτες και οι υποστηρικτές της ΕΕ -με σκοπό την παραπλάνηση του λαού- ζητούν επιστροφή στις ρίζες της, στις ιδρυτικές αξίες και αρχές της, στα οράματα των θεμελιωτών της! Με θράσος, αναφέρονται στην ΕΕ των ελευθεριών, των δικαιωμάτων, της ευημερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού κράτους, της ανεκτικότητας κ.ο.κ. Με υπεροψία, απαξιώνουν, προσβάλλουν και κανονιοβολούν την πλατιά εργατική και λαϊκή πλειοψηφία που ψήφισε Brexit, μιλούν για πισωγύρισμα και επιστροφή του εθνικισμού, ταυτίζουν τη διάχυτη λαϊκή αποδοκιμασία με τους φορείς του ρατσισμού, της ακροδεξιάς και του φασισμού.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ηχώ της άρχουσας τάξης, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας "θλίβεται" για το Brexit, υπερθεματίζει για ένα "νέο ξεκίνημα για την Ενωμένη Ευρώπη" και διαβεβαιώνει τους ισχυρούς, εντός και εκτός Ελλάδας, πως "δεν σκεφτήκαμε ούτε για μια στιγμή την πιθανότητα να εγκαταλείψουμε την Ευρώπη"! Ένας, κατά σύστημα, θλιβερός απολογητής της μίας και μοναδικής αντιδραστικής ΕΕ που επιχειρεί να τη νομιμοποιήσει στη λαϊκή συνείδηση και να την εξαγνίσει, καλλιεργώντας αυταπάτες για δήθεν προοδευτική και φιλολαϊκή μετάλλαξή της.
Τα γεγονότα, όμως, βοούν πως η ΕΕ είναι ένα αντιδραστικό, θηριώδες, οικοδόμημα επιβολής των συμφερόντων των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης, της Γερμανίας πρωτίστως σήμερα, πάνω στις αδύναμες χώρες, ένα εργαστήριο κατάλυσης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, εφαρμογής στρατιωτικών νόμων και εκκόλαψης ευρύτατων αντεργατικών σχεδιασμών σκληρής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ένα εκτροφείο ρατσισμού, ξενοφοβίας και φασισμού που υψώνει φράκτες και σύνορα, ένα άντρο πολεμικών μεθοδεύσεων.
Αυτή ήταν εκ γενετής, είναι σήμερα, και θα είναι, όσο υφίσταται, η ΕΕ.
Η ΕΕ δε διορθώνεται, δε βελτιώνεται, δεν επαναθεμελιώνεται με βάση τις ανάγκες των λαών. Η ΕΕ των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της ευημερίας δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό που υπήρξε, και κατεδαφίζεται -με μανία- τα τελευταία χρόνια, ήταν οι κατακτήσεις του εργατικού, λαϊκού, και κομμουνιστικού κινήματος, προϊόν σκληρών και αιματηρών αγώνων κόντρα στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος.
27 χρόνια μετά το 1989, όταν η ξέφρενη αστική προπαγάνδα κήρυξε το τέλος της Ιστορίας και των Ιδεολογιών, ενταφιάζοντας την κομμουνιστική προοπτική και θριαμβολογώντας για το ακατανίκητο και την υπεροχή του καπιταλισμού, τα αντιδραστικά ιδεολογήματα και μυθεύματα έχουν συντριβεί. Το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος αποκαλύφθηκε τρομακτικό, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και οι λαοί, όλο και περισσότερο, το αναγνωρίζουν και το αποστρέφονται.
Ηχηρό μήνυμα
Αυτή, ακριβώς, η λαϊκή αποστροφή και διάχυτη αποδοκιμασία εκφράστηκε με την υπερψήφιση του Brexit. Ένα αποτέλεσμα, σε μια μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα, που συμπύκνωσε την εναντίωση πλατιών εργατικών και λαϊκών στρωμάτων στην αστική τάξη και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της χώρας τους και την ΕΕ για το συντελούμενο ξεθεμελίωμα των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Το γεγονός πως τμήματα του βρετανικού κεφαλαίου και αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις τάχθηκαν και έβαλαν τη σφραγίδα τους στην πλευρά του Brexit δεν αναιρεί το αυτονόητο καθήκον των προοδευτικών, αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων να τοποθετηθούν υπέρ του Brexit, να επηρεάσουν και να εγγράψουν τη δική τους πολιτική κατεύθυνση στις συντελούμενες διεργασίες.
Δεν ακυρώνει το θετικό πρόσημο και το ηχηρό μήνυμα της λαϊκής ψήφου, δεν χαρίζει τα 17,5 εκατομμύρια ψηφοφόρων στον κάθε Φάρατζ.
Σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών ζυμώσεων, σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα, που αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για το ιμπεριαλιστικό εγχείρημα της ΕΕ, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μασημένα λόγια, δεν μπορεί να είναι "ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε", δεν μπορεί να είναι η στάση του αμέτοχου παρατηρητή, δεν μπορεί να είναι η φυγή προς τα εμπρός.
Το ερώτημα υπάρχει και τίθεται: «Ναι ή Όχι στην ΕΕ», «Μέσα ή Έξω από την ΕΕ». Και η απάντηση πρέπει να είναι σαφής. Όχι στην ΕΕ. Έξω από την ΕΕ. Και ισχύει για κάθε χώρα, για κάθε λαό, είτε πρόκειται για τις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ, είτε για τις εξαρτημένες και καταπιεζόμενες.
Ένα ζήτημα που θα το κρίνουν οι αναπόφευκτοι μεγάλοι αγώνες των λαών και η ανάπτυξη του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Ένα ζήτημα, όμως, που αποτελεί και σήμερα πεδίο παρέμβασης και πάλης, ακόμη και μέσα από δημοψηφίσματα που θέτουν ευθέως το ερώτημα. Δεν μπορεί, λοιπόν, να περιμένει τις "καλύτερες μέρες" για την Αριστερά και τους κομμουνιστές, ούτε να παραχωρείται ως προνομιακό πεδίο δημαγωγίας και εξαπάτησης σε ακροδεξιούς και φασίστες.
