Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη οικονομική, στρατιωτική και πολιτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο εκδήλωση της όξυνσης των αντιθέσεων της καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και ένα φαινόμενο όπου, πιο καθαρά, αποκαλύπτονται πολιτικές και οικονομικές σχέσεις που που χαρακτηρίζουν το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Κάτω από την σκληρή πραγματικότητα των υποδουλωτικών μνημονίων μπορούν να κριθούν σήμερα τόσο η αστική προπαγάνδα, όσο και οι δήθεν αριστερές θεωρίες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, οι οποίες παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη, ψεύτικη εικόνα για τη σημερινή πολιτική και οικονομική θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Μπορούν να κριθούν οι αστικοί προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης για την «ισχυρή Ελλάδα», την «Ελλάδα που συμμετέχει ισότημα στην ΕΕ» και άλλα παρόμοια ηχηρά που συγκάλυπταν την υποτελή θέση της χώρας μας μέσα στην ΕΕ και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μπορούν να κριθούν, επίσης, οι δήθεν αριστερές θεωρίες που εμφανίζουν την Ελλάδα σαν μια ιμπεριαλιστική -και όχι εξαρτημένη- χώρα η οποία ενεργεί, δήθεν, κυρίαρχα και ανεξάρτητα, σαν «ισότιμος εταίρος» ή και ανταγωνιστής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια με το ξέσπασμα της κρίσης, όπου ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που κατευθύνουν πολιτικά οι ξένοι επικυρίαρχοι, έρχονται μα εκμηδενίσουν τις αστικές και ψευτοαριστερές θεωρίες και να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της γενικής εκτίμησης για την ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό.
Στενά δεμένη και ταυτισμένη με τον ιμπεριαλισμό είναι η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία που αποτελεί την κοινωνική βάση της κυριαρχίας του στη χώρα μας, ενώ ο ιμπεριαλισμός αποτελεί το κύριο στήριγμα για την επιβολή της αντιδραστικής εξουσίας της ντόπιας ολιγαρχίας πάνω στο λαό. Όλα όσα συντελούνται τα τελευταία χρόνια, με την πολιτική της υποτέλειας των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, την εναγώνια αναζήτηση της ξένης προστασίας, την αποφασιστική στήριξη και ενίσχυση που τους παρέχεται για την συντονισμένη επιβολή των εξοντωτικών μνημονίων, έρχονται να αποκαλύψουν την κύρια αιτία των μεγάλων και άλυτων προβλημάτων που κρατούν τη χώρα υποτελή και τον ελληνικό λαό θύμα της πιο στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης.
Στη βάση αυτή οξύνονται όλες οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και πρώτα-πρώτα η κυριότερη από αυτές. Από τη μια ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη με τους πολιτικούς υπηρέτες τους και από την άλλη η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, όλος ο λαός.
Πρωταρχικός όρος για την λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα, είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Ο ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σε αυτές τις δυνάμεις για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία
Στον αντίποδα μιας τέτοιας κατεύθυνσης αναπαράγονται και ανακυκλώνονται, λαθεμένες θεωρίες και χρεωκοπημένες αντιλήψεις, σερβιρισμένες από τα αριστερά.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία, ακόμα και όταν εκσφεδονίζεται για δημαγωγικούς και προεκλογικούς σκοπούς, θυμίζοντας καρικατούρα του πασοκικού παπανδρεϊσμού του '80, περικλείεται ως αίτημα στα όρια μιας κυβερνητικής αλλαγής, που θα λυθεί με την αριστερή διακυβέρνηση του. Από κει και πέρα, οι θεωρίες του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν αναπαραγωγή αστικών θεωριών για την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την εξάρτηση, τον ιμπεριαλισμό.
Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, μέχρι το σχέδιο Αννάν, από τον πόλεμο στο Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και τη Συρία, ο Συνασπισμός προηγούμενα, και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, ευθυγραμμίζονται κάτω από την πίεση του ιμπεριαλισμού και αναπαράγουν τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς του.
Οι βασικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο στηρίζουν όλες τις υποδουλωτικές συμφωνίες που υπέγραψε η ελληνική μεγαλοαστική τάξη, από τη συνθήκη του Μαάστριχτ, μέχρι τις συμφωνίες του Άμστερνταμ και της Λισσαβώνας, τις συμφωνίες για την ΟΝΕ και το Ευρώ, αλλά και τώρα, που για τους Ευρωπαίους δανειστές, έχει αποκαλυφθεί ο πραγματικός ρόλος του δυνάστη, τώρα που η χώρα έχει περιέλθει σε βαθύτερα επίπεδα υποτέλειας, ξένης επικυριαρχίας και ταπείνωσης κάτω από τη Διεθνή και Ευρωπαϊκή εποπτεία, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένθερμος υποστηρικτής της πρόσδεσης της Ελλάδας στην ΕΕ και την ευρωζώνη, πολέμιος κάθε πολιτικής εξόδου της χώρας από την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ, ενώ αποδέχεται τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Ο πυρήνας του ηγετικού του λόγου μετασχηματίζεται γοργά, στην προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας, στο πλαίσιο που επιβάλλουν οι ξένοι και το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επισκέπτεται τον ένα μετά τον άλλο τους παράγοντες του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, βρίσκει κοινό πεδίο συζήτησης και συνεννόησης, επισκέπτεται τις ΗΠΑ πλέκοντας ύμνους και εγκώμια στην πολιτική Ομπάμα σε έναν προκλητικό εξωραϊσμό της.
Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει κάνει άθλημα τον αγώνα ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία απορρίπτοντας και καταγγέλοντας ως «επικίνδυνη προπαγάνδα» κάθε αναφορά στην υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας, κάθε εναντίωση και αποδοκιμασία προς το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Βασικά σχήματα που προέβαλε και προβάλλει το ΝΑΡ, με πανομοιότυπα σχεδόν επιχειρήματα και λέξεις -περί αλληλεξάρτησης- τα έχει οικειοποιηθεί και τα προβάλλει τώρα το ΚΚΕ που εμπλουτίζει τις διαστρεβλώσεις του λενινισμού που έκανε το ΝΑΡ με νέες ακόμα πιο χτυπητές, οι οποίες φτάνουν να βλέπουν σαν ιμπεριαλιστικές ακόμα και βαριά λεηλατημένες από το διεθνή ιμπεριαλισμό χώρες.
Τόσο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό «πλέγμα» του ΝΑΡ, όσο και στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα» του ΚΚΕ περιλαμβάνονται εκατοντάδες αλληλοεξαρτώμενα ιμπεριαλιστικά κράτη σε ένα κόσμο που έχει κατακλυστεί από ιμπεριαλισμούς.
Όλο αυτό το ρεβιζιονιστικό παν-ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την λενινιστική ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό, αποτελεί αντίθετα ολοκληρωτική αναίρεση και κατάργησή του.
Η εγκατάλειψη από το ΚΚΕ του αιτήματος για εθνική ανεξαρτησία που πρόβαλλε τις προηγούμενες δεκαετίες στα πλαίσια της γραμμής της αναθεώρησης, του κοινοβουλευτικού περάσματος και του ειρηνικού δρόμου, τώρα αντικαθίσταται από το βροντώδη αντικαπιταλισμό, όπου το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» αποτελεί το κεντρικό πολιτικό σύνθημα, όπου προβάλλει μια δήθεν ταξική αντικαπιταλιστική συνθηματολογία για τον «πλούτο στα χέρια των εργατών».
Και αυτό που προβάλλει σαν μια ταξική πολιτική που χτυπά την αστική τάξη, είναι μια εσφαλμένη, στενή, στην ουσία δεξιά πολιτική, η οποία αδυνατεί να αποσπάσει δυνάμεις, αντίθετα σπρώχνει να μείνουν κάτω από την ηγεμονία των κομμάτων της αστικής τάξης οι κοινωνικοί σύμμαχοι της εργατικής τάξης, στην πραγματικότητα αποστερεί από την εργατική τάξη τη δυνατότητα να συσπειρώσει πλάι της τη μικρομεσαία αγροτιά, το πέλαγος των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης.
Για τις δυνάμεις των πούρων αντικαπιταλιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Ελλάδα, χρόνια τώρα, αποτελεί ιμπεριαλιστική χώρα με βλέψεις από τα Βαλκάνια ως το Αφγανιστάν και από τη Σομαλία ως το Ιράκ, όπως καταμαρτυρούσαν στην περίοδο του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, λαμβάνοντας τοις μετρητοίς τις θριαμβολογίες περί ισχυρής Ελλάδας, που ωστόσο τώρα κάτω από την ξένη εποπτεία μετατρέπεται, κατά τα λεγόμενα τους, σε χώρα υπό κατοχή, διεκδικώντας την πρωτοτυπία σε ειρηνική περίοδο της κατεχόμενης ιμπεριαλιστικής χώρας.
Δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως τώρα και το ΚΚΕ προβάλλουν με ένταση τη θεωρία για τον «μύθο» της εξάρτησης.
Η επιβεβαίωση της εξάρτησης φαντάζει στα μάτια τους ως ελαφρυντικό για την ελληνική ολιγαρχία. Τους φαίνεται ότι η ελληνική ολιγαρχία αθωώνεται και απαλλάσσεται από τις ευθύνες της. Όμως, η πιστοποίηση της εθνικής υποτέλειας και της υποταγής της ντόπιας ολιγαρχίας στον ιμπεριαλισμό απαιτεί στον ύψιστο βαθμό την καταδίκη της και την ανάγκη της ανατροπής της, γιατί όχι μόνο εκμεταλλεύεται και καταδικάζει από κοινού με τους ιμπεριαλιστές την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, αλλά γιατί έτσι συνεργεί στη μείωση και περιστολή της εθνικής κυριαρχίας, στην υποβολή της Ελλάδος σε παντοειδής ελέγχους από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στον ακρωτηριασμό και την καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας. Ο ελληνικός λαός αν θέλει να γίνει πραγματικός κυρίαρχος στον τόπο του οφείλει ίσα-ίσα να γκρεμίσει το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας και δεν θα μπορέσει να κάνει βήμα στο δρόμο της αληθινής χειραφέτισής του χωρίς να έχει στόχο πρώτα-πρώτα την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας.
Το περιεχόμενο αυτού του αγώνα είναι βαθύτατα ταξικό, επαναστατικό, και μπορεί να εκπληρωθεί μόνο κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης, λόγω της θέσης που κατέχει στην κοινωνία. Γιατί είναι η τάξη εκείνη που μπορεί με τη μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα να υπερασπίσει όχι μόνο τα δικά της συμφέροντα, αλλά και των συμμάχων της, να κατακτά την εμπιστοσύνη τους και να τους προσελκύει στον κοινό αγώνα, εκφράζοντας τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και της χώρας, και οδηγώντας τον αγώνα χωρίς ταλαντεύσεις μέχρι το τέλος του.
Δημήτρης Κ.
