Τέσσερις μήνες τώρα από «Γιούρογκρουπ» σε «Γιούρογκρουπ» και από «Σύνοδο Κορυφής» σε «Σύνοδο Κορυφής», η κυβέρνηση, μέσα από μια διελκυνστίδα υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης, με αλλεπάλληλες και συνεχείς υποχωρήσεις, κάτω από το ανελέητο και ασφυκτικό σφυροκόπημα εκπροσώπων των «θεσμών» και άλλων παραγόντων και μηχανισμών του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, με τις «κόκκινες γραμμές» να έχουν ξεθωριάσει, με τον λαό απαθή παρατηρητή, «σαν έτοιμη από καιρό», φαίνεται πως οδηγείται, σε έναν «έντιμο συμβιβασμό», όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μάλιστα να δηλώνει «ότι η συμφωνία γράφεται» και αναμένεται η υπογραφή της μέχρι την Κυριακή.
Μιλώντας στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με αποδέκτη την Ε.Ε., ο Αλ. Τσίπρας επανέλαβε την προσήλωσή του στη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη (που προβλέπει ουσιαστικά την παράταση του μνημονίου) και τη διάθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε συμφωνία.
Στην απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ περισσεύουν βέβαια τα μεγάλα λόγια: Αυτή αναφέρεται σε «αγώνα ενάντια στην Ιερή Συμμαχία της Λιτότητας», όταν ο πρωθυπουργός συνεχίζει να υμνεί «το κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα», που «κάποια πρόσωπα το υπονομεύουν». «Αρνούμαστε τα ιταμά τελεσίγραφα», λένε, όταν κάνουν την μια μετά την άλλη υποχώρηση. «Αντιστεκόμαστε στην επιχείρηση στραγγαλισμού της οικονομίας και της κοινωνίας», όταν η οικονομία έχει διαλυθεί και η κοινωνία αγκομαχάει.
Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι αξιωματούχοι, πότε με δηλώσεις για πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, πότε με δηλώσεις για «Grexit», άλλος στο ρόλο του «καλού» και άλλος στο ρόλο του «κακού», έχουν στήσει ένα άθλιο κυριολεκτικά παιχνίδι, εκβιάζουν ανοιχτά την ελληνική κυβέρνηση, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας σε βάρος του λαού, για να συναινέσει στη σφαγή του και να αποδεχτεί με ευχαρίστηση, σαν λύτρωση τη συμφωνία αυτή.
Η χρεωκοπία αναβάλλεται από εβδομάδα, σε εβδομάδα, σε σημείο που και τα Γερμανικά ΜΜΕ να μιλάνε για «σκηνοθετημένο θέατρο χρεωκοπίας». Τα περιθώρια όλο στενεύουν και όλο δίνεται νέα προθεσμία, τη μια μέρα η συμφωνία «κλείνει», την άλλη τα «σπάνε», για να ξεκινήσουν ξανά την επομένη οι συζητήσεις και η διαπραγμάτευση. Και σε όλο αυτό το διάστημα απειλές, εκβιασμοί, τρομοκρατία. Ένα «σκοτσέζικο ντουζ», που ο λαός το έχει ξαναζήσει στο παρελθόν, με προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν ήταν να πληρωθεί κάποια δόση ή όταν έπρεπε να ληφθούν κάποια νέα αντιλαϊκά μέτρα, στηνόταν ένα παρόμοιο κλίμα που κατέληγε τελικά σε «ανακούφιση».
Υπάρχουν βέβαια ξένοι και ντόπιοι οικονομικοί κύκλοι και επιθετικά κερδοσκοπικά κεφάλαια, «funds», όπως τα λένε, που έχουν επενδύσει στην έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ και προφανώς τις επιθυμίες αυτές απηχούν απόψεις σαν αυτές του δισεκατομμυριούχου επενδυτή Γουόρεν Μπάφετ ή του Άλαν Γκρίνσπαν, τέως διοικητή της ομοσπονδιακής τράπεζας (FED) των ΗΠΑ : «Είναι θέμα χρόνου να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, όσο πιο γρήγορα βγει η Ελλάδα από το ευρώ, τόσο το καλύτερο για όλους».
Με τέχνη και μαεστρία οι ξένοι επικυρίαρχοι, εφαρμόζουν το μαρτύριο της σταγόνας, σφίγγουν τη θηλιά, έχουν εξαντλήσει, με την απειλή της ρευστότητας, την κυβέρνηση, έτσι ώστε αν την αναγκάσουν να δηλώνει ότι «θα πάρει τα μέτρα» που της ζητούνται, εκλιπαρώντας για ένα λιγότερο σφιχτό χρονοδιάγραμμα, για μια σταδιακή εφαρμογή των μέτρων, για να ελέγξει και να τιθασεύσει τις εσωτερικές αντιδράσεις και να χειραγωγήσει το λαό.
Όχι μόνον οι «κόκκινες γραμμές» έχουν σβήσει, αλλά ζητούνται και νέα μέτρα για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, όπως η αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ, που θα οδηγήσει σε νέα φοροαφαίμαξη, η κλιμάκωση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, η παραμονή σε ισχύ του ΕΝΦΙΑ κ.ά., που αποτελούν τους κεντρικούς άξονες της διαβούλευσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους «θεσμούς». Όπως προέκυψε από «non paper» της κυβέρνησης για το περιεχόμενο της συμφωνίας που ετοιμάζει με τους δανειστές, στο συνταξιοδοτικό θα υπάρξει μεταρρύθμιση, προκειμένου να περιοριστούν οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και να ενοποιηθούν ασφαλιστικά ταμεία και η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται για έναρξη διαλόγου και εκπόνηση αναλογιστικής μελέτης για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Εκείνο που φαίνεται να ζητάει η κυβέρνηση είναι να παραπέμψει τις αντιλαϊκές παρεμβάσεις για τα φλέγοντα ζητήματα των εργασιακών και του ασφαλιστικού σε νέο κύκλο συζητήσεων, αν και ο υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να περιληφθούν σε αυτή τη φάση και παρεμβάσεις για το ασφαλιστικό.
Καμιά αναφορά σε αυτά «non papers» στην αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και στην αύξηση του κατώτερου μισθού, δύο από τις βασικές προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Ακέραιο και άθικτο παραμένει και μονιμοποιείται το σύνολο του αντιλαϊκού μνημονιακού πλαισίου που την τελευταία εξαετία έφερε τεράστιες απώλειες στο λαϊκό εισόδημα, ενώ η κυβερνητική προπαγάνδα επικαλείται ότι το πρόγραμμά τους αφορά στην τετραετία και καλλιεργεί ψευδαισθήσεις ότι φιλολαϊκά μέτρα θα παρθούν, αλλά ... αργότερα ( «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»).
Ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, που προφανώς γνωρίζει τα πράγματα «από μέσα», δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «υπάρχει πιθανότητα κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις να μετατεθούν για το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο», ενώ προσδιόρισε τα επιπλέον έσοδα από ΦΠΑ στο 1% του ΑΕΠ ή σε 1,8 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε με νόημα «βέβαια, για να συνεννοηθούμε, δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε από μόνοι υποχρεωμένοι, είτε έτσι είτε αλλιώς, να αντιμετωπίσουμε τα χρονίζοντα προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος, το πρόβλημα της βιωσιμότητάς του».
Την ίδια στιγμή, που από κυβερνητικές πηγές αφήνεται να διαρρεύσει ότι «αν δεν απαιτούνταν η συμφωνία τoυ ΔΝΤ τώρα θα είχε κλείσει η συμφωνία», η κυβέρνηση ζητάει την παρέμβαση των ΗΠΑ, θεωρώντας πως μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών. Μόνον που οι ΗΠΑ, μέσω ΔΝΤ, θέτουν ακόμη πιο σκληρούς όρους και εστιάζουν στην ανάγκη επίτευξης μιας «πραγματικής λύσης για την Ελλάδα», με στόχο την μεταφορά του φορτίου στις πλάτες της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Γερμανίας.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή εκείνο που επιδιώκεται από όλους αυτούς είναι να παραμείνει στη γωνία ο λαϊκός παράγοντας, αυτός που μπορεί να βάλει φραγμό στα αντιλαϊκά σχέδια πλήρους εξανδραποδισμού του και υποδούλωσης της χώρας. Έτσι η όποια κατάκτηση προκύψει θα είναι υποπροϊόν της ταξικής πάλης και αποτέλεσμα του αγώνα του, ενώ ό,τι θα «δοθεί από τα πάνω», θα είναι ακρωτηριασμένο, με στόχο τον αφοπλισμό, τον ακρωτηριασμό και την ενσωμάτωση του λαϊκού κινήματος, πράγμα που θα γίνει και μέσα από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που έχουν κηρύξει «στάση ... αγώνων».
Αυτόν τον ίδιο, βαθύτερο στόχο υπηρετεί και η ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τη συγκράτηση και την ενσωμάτωση της ριζοσπαστικοποίησης του λαού, μέσα από νέα αναχώματα, με τη δημιουργία νέας αντιπολίτευσης, εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο διχασμός στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ (95 «υπέρ», 75 «λευκά»), αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κυβερνητικής κρίσης (γι΄αυτό τέθηκε και θέμα κομματικής πειθαρχίας από τον υπουργό Επικρατείας Ν. Παππά). Ανοιχτά παραμένουν - σε περίπτωση εμπλοκής - και τα σενάρια των εκλογών ή και του δημοψηφίσματος, σε μια κατεύθυνση ενός νέου κύκλου πλήρους εξουθένωσης, αφοπλισμού και ενσωμάτωσης του λαϊκού παράγοντα, αφού και η λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα» και τα νέα υποψήφια κυβερνητικά δεκανίκια (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) δεν αμφισβητούν τις στρατηγικές επιλογές της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας, αυτές της υποτέλειας, της εξάρτησης και της αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ζητούμενο λοιπόν για το κίνημα, για τις δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, για τους κομμουνιστές, είναι με τέχνη και μαεστρία να αποκαλύψουν όλη αυτή τη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ και την αντιλαϊκή μεθόδευση εγχώριων και ξένων αστικών επιτελείων, κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, για να αφυπνιστεί και να ξαναβγεί στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας για να ανατρέψει όλες αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές.
