Μπροστά στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδείξει σε βασικό άξονα και κεντρικό στόχο της πολιτικής του τη σύσταση του «δημοκρατικού, προοδευτικού μετώπου…», προκειμένου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, να αποκρούσουν «σε Ελλάδα και Ευρώπη, τον κίνδυνο της ακροδεξιάς και τον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό…». Το ζήτημα της ανόδου ακροδεξιών δυνάμεων, είναι υπαρκτό και η απάντηση στους κινδύνους που αυτή σηματοδοτεί, σαφώς και οφείλει να απασχολεί τις δυνάμεις της αριστεράς. Όμως αυτή η απάντηση δεν βρίσκεται σε καμία περίπτωση στο κάλπικο «δημοκρατικό μέτωπο», που επιχειρεί να υψώσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχο δίλημμα της περιόδου. Το «δημοκρατικό μέτωπο» του ΣΥΡΙΖΑ έχει μοναδικό στόχο την εκλογική συσπείρωση των απογοητευμένων ψηφοφόρων του και τη διεύρυνση της επιρροής του προς τα αριστερά και κεντροδεξιά, στη βάση ενός πλαστού «εκβιασμού» που στήνει πάνω σ’ ένα υπαρκτό πρόβλημα.
Και είναι κάλπικο αυτό το δίλημμα ανάμεσα στην «πρόοδο» του ΣΥΡΙΖΑ και τον «επιθετικό νεοφιλελευθερισμό» του Μητσοτάκη, όχι γιατί δεν είναι μαύρος ο δεύτερος, αλλά γιατί αναστήθηκε και δικαιώνεται ξανά και ξανά από την πολιτική του πρώτου. Όπως όλο και περισσότερα στελέχη της ΝΔ επαναλαμβάνουν, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τη ΝΔ» από την υιοθέτηση της πολιτικής της από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και έτσι ακριβώς είναι, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει, σαν φοιτητής του Friedman, την «έξοδο στις αγορές» και την έκδοση ομολόγων, σε μια κοινωνία που συνθλίβεται στις μνημονιακές μυλόπετρες. Γιατί είναι μεγαλύτερη δικαίωση του «επιθετικού νεοφιλελευθερισμού» να πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως επιβράβευση της πολιτικής του, την αναβάθμιση της οικονομίας από την Moody’s και τους άλλους «διεθνείς οίκους», παρά να κάνει το ίδιο… ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης.
Άλλωστε σε αυτή την πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας βρίσκει το έδαφος για να δράσει ο φασισμός και η ακροδεξιά. Κι αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος που δεν μπορεί να υπηρετηθεί το «δημοκρατικό μέτωπο» από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μια πραγματικότητα που όσο και αν προσπαθεί, δεν μπορεί να τη θάψει κάτω από πλαστά διλήμματα και κάλπικους εκβιασμούς.
Και είναι κάλπικη η όψιμη αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για την «άνοδο της ακροδεξιάς», γιατί, πολύ απλά, πίσω από τους φτηνούς αντιφασιστικούς δεκάρικους, υπηρετείται στην πραγματικότητα η πολιτική της αναγέννησης και του εξωραϊσμού της ακροδεξιάς και των φασιστικών ιδεών.
Πρόκειται γι’ αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ, που επί τέσσερα χρόνια συγκυβερνούσε με τους πατριδοκάπηλους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Που στελέχη της κυβέρνησής του συναγελάζονταν με βουλευτές της Χρυσής Αυγής (Καστελόριζο), την ίδια στιγμή που οι τελευταίοι βρίσκονται στα δικαστήρια ως εγκληματίες. Πρόκειται για τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ που επί κυβέρνησής του σέρνεται τόσα χρόνια η δίκη της Χρυσής Αυγής, με τους κατηγορούμενους να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να απουσιάζουν από τα δικαστήρια και να… αγορεύουν από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Κι αυτό είναι πρώτα και κύρια ζήτημα πολιτικό. Κι όσο και αν δεν μπορεί κανείς να έχει αυταπάτες ότι η άνοδος του φασισμού θα απαντηθεί στα δικαστήρια, η «εξέλιξη» της δίκης της Χρυσής Αυγής είναι αποκαλυπτική -όχι για την ελληνική δικαιοσύνη αλλά- για την αντιφασιστική πολιτική «αγωνία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται γι’ αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ, που στην πραγματικότητα υπήρξε πάντα πιστός υπηρέτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των διακηρύξεων και του πραγματικού περιεχομένου της πολιτικής της. Αυτής της ΕΕ των αντικομμουνιστικών μνημονίων, που δεκαετίες τώρα καλλιεργεί τη θεωρία «των δύο άκρων» και την εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό. Μια θεωρία που ασπάζονται σε Ελλάδα και Ευρώπη οι δυνάμεις με τις οποίες θέλει να συγκροτήσει το «δημοκρατικό» του μέτωπο. Μια θεωρία, που υπηρέτησε στην πραγματικότητα και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν, ως συνιστώσα του ευρωκομμουνισμού, υιοθετούσε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να υποστηρίζει όλη την αντισταλινική-αντικομμουνιστική προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού, όλα τα ψεύδη πάνω στα οποία εδραιώθηκε η αντιδραστική αυτή αντίληψη. Η οποία, την ίδια στιγμή που υπονόμευε το κομμουνιστικό κίνημα και τον σοσιαλισμό… εξωράιζε τον φασισμό και τις δυνάμεις του.
Πρόκειται για τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει καθημερινούς όρκους στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και μάλιστα τελευταία αγωνίζεται σκληρά για τη διάσωσή της. Αυτής της ΕΕ που μαζί με το ΝΑΤΟ διαμέλισε και βομβάρδισε το λαό της Γιουγκοσλαβίας. Και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένθερμος οπαδός της «δημοκρατικής» επέμβασης, όπως άλλωστε και στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία και σε όσες χώρες βυσσοδομεί ο ευρωπαϊκός και αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Μιλάμε πάντα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το «δημοκρατικό μέτωπο» των δυνάμεων… αυτής της Ένωσης, που με παρέμβαση και ανάμειξή της στην Ουκρανία έφερε στο προσκήνιο και εγκαθίδρυσε στην εξουσία ακροδεξιές και νεοναζιστικές δυνάμεις. Αυτές οι «φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις» πρέπει να ενωθούν στο «δημοκρατικό μέτωπο» του ΣΥΡΙΖΑ για την απόκρουση της ανόδου… της ακροδεξιάς!
Πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ως θιασώτης της ΕΕ και των πράξεών της, αποδέχτηκε μια φαιού χρώματος συμφωνία για το Προσφυγικό στα πλαίσια πάντα της ΕΕ, που όχι δεν έχει σχέση με αριστερά, αλλά μάλλον ικανοποιεί τους πιο σκοτεινούς πόθους του «επιθετικού νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς».
Πρόσφυγες (ευεργετημένοι από τον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό) που, αν δεν πνίγονται στο Αιγαίο, στοιβάζονται κατά χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Ελλάδα και ΕΕ, σε άθλιες συνθήκες και αντιμέτωποι με τις πιο απάνθρωπες συμπεριφορές και πολιτικές, συνθέτουν την εικόνα της «δημοκρατικής ΕΕ», και αποκαλύπτουν το ποιόν των «δημοκρατικών» δυνάμεων με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δώσει απάντηση στον … φασισμό.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση το οποίο η υπεράσπιση της ΕΕ και η παραμονή σε αυτή, είναι η απάντηση στην άνοδο των ακροδεξιών σοβινιστικών «ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων, αποτελεί ένα ψεύτικο, αντιφατικό και, εν τέλει, ένα βαθιά αντιδραστικό δίλημμα.
Η πολιτική που εφαρμόζει η ΕΕ στο εξωτερικό και το εσωτερικό της, είναι αυτή που υπακούει στις ανάγκες εξυπηρέτησης των συμφερόντων του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Ως εργαλείο του, συγκροτήθηκε και συνεχίζει να υπάρχει η ΕΕ και σ’ αυτούς τους σκοπούς μόνο μπορεί να υπακούει η πολιτική της. Όσο για τις «δημοκρατικές αξίες των ιδρυτικών της κειμένων», που τελευταίος έμεινε ο Τσίπρας να περιφέρει σε Ευρώπη και Ελλάδα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραμύθια για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό των λαών της. Αυτή η αντιδραστική πολιτική του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, που ευθύνεται για όλα τα παραπάνω, είναι η μήτρα της νεκρανάστασης και της ανόδου του νεοναζισμού, και σε αυτήν δεν μπορεί –όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ- να χωρέσει κανένα… «δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό μέτωπο».
Στην Ελλάδα, η πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας που πρεσβεύει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ (όπως και οι άλλες αστικές δυνάμεις, από τις σοσιαλδημοκρατικές μέχρι τις «επιθετικές νεοφιλελεύθερες») είναι αυτή που διαμορφώνει το γόνιμο έδαφος στην ανάπτυξη των πάσης φύσεως εθνοκάπηλων και φασιστικών δυνάμεων. Σήμερα, η εξάρτηση και η υποτέλεια αποτυπώνονται πριν και πάνω από όλα στην ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Κανένα πραγματικά «προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο» δεν μπορεί να συγκροτηθεί, αν λείπει από τον πυρήνα και την προμετωπίδα του το αίτημα για «εθνική ανεξαρτησία», για την αποτίναξη δηλαδή των ιμπεριαλιστικών δεσμών που χαλκεύουν οι ξένοι δυνάστες και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη. Κανένα πραγματικά «προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο» δεν μπορεί να σταθεί στον πολιτικό στίβο, δεν μπορεί να αντιπαλέψει την άνοδο της ακροδεξιάς, αν δεν υψώσει το σύνθημα της εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και σ’ ένα τέτοιο μέτωπο δεν χωράει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομιστής των συμφερόντων του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και «φιλότιμος εργάτης» της εδραίωσης και εξάπλωσης των αμερικάνικων βάσεων ή ως στενός σύμμαχος του σιωνιστή Νετανιάχου, σφαγέα του παλαιστινιακού λαού και του φασίστα Σίσι, δολοφόνου του αιγυπτιακού λαού, στα πλαίσια της τριμερούς συνεργασίας του υπό την σκέπη των ΗΠΑ.
Ένα «προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο» θα είναι εξ ορισμού αντιιμπεριαλιστικό. Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα και μπροστά στις επερχόμενες εκλογές. Κόντρα στα κάλπικα μέτωπα και στους «προοδευτικούς, δημοκρατικούς» φερετζέδες, να ορθώσουμε συνθήματα με πραγματικό αντιιμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό περιεχόμενο.
«Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ»
