Τα επεισόδια που ματαίωσαν, στις 14 Μάρτη, το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα, η επανάληψη τους με μεγαλύτερη ένταση, στις 4 Απρίλη, στη Ρόδο όπου η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ αποφάσισε την διεξαγωγή ενός “περιφρουρημένου” συνεδρίου “μιας μέρας”(!), η ένα εισβολή, οι ψευτοπαληκαρισμοί και οι έφοδοι του ΠΑΜΕ, η διάλυση του συνεδρίου της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας της ΓΣΕΕ,λίγες μέρες πριν, της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ), κατέδειξαν την αποσύνθεση στην οποία έχουν περιέλθει οι ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις κάτω από τις διαβρωτικές και διαλυτικές πολιτικές των κυρίαρχων συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Από τη μία πλευρά, ο εργαζόμενος κόσμος βλέπει το ΠΑΜΕ να οργανώνει εφόδους στα συνδικαλιστικά συνέδρια, και με απαράδεκτες μεθοδεύσεις να επιχειρεί τον καθορισμό της σύνθεσης τους, επικαλούμενο τις νοθείες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ
Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία της ηγεσίας τη ΓΣΕΕ, εμφανίζεται να απαντά, εκμεταλλευόμενη την συμπεριφορά του ΠΑΜΕ, σαν δήθεν θεματοφύλακας της συνδικαλιστικής δημοκρατίας, όταν βασικός πυλώνας όπου στηρίζει την επικράτηση της στη ΓΣΕΕ είναι οι ποικίλες αντιδημοκρατικές πρακτικές της. Εμφανίζεται να κόπτεται για την κατάσταση στο εργατικό κίνημα, όταν κινείται προς όφελος της κυβέρνησης, των μνημονίων, των εργοδοτών και υπογράφει την πολιτική και τα αντεργατικά μέτρα τους. Μιλά για ελευθερία και δημοκρατικές διαδικασίες, όταν η ίδια η διοίκηση της ΓΣΕΕ βαρύνεται επανειλημμένως απο εκλογικές νοθείες και παραβίαση της δημοκρατικής συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζομένων, προκειμένου να ελέγχει τους συσχετισμούς και τη διοίκηση του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου της χώρας.
Μια διοίκηση που υπονομεύει τους αγώνες και κρατά σε ακινησία τα συνδικάτα. Που δεν οργανώνει κινητοποιήσεις και προκηρύσσει απεργίες, αραιά και πού και “για τα μάτια του κόσμου”, την τελευταία στιγμή, όταν πλέον ψηφίζονται στη Βουλή αντεργατικά μέτρα. Που έχει οδηγήσει σταδιακά στην απομαζικοποίηση του εργατικού κινήματος, στην αποσύνδεση των εργαζομένων από τα συνδικαλιστικά τους όργανα, στη νόθευση του σώματος των εργαζομένων, σε μια εποχή που η ταξική οργάνωσή τους είναι επιτακτική.
Τα πρόσφατα γεγονότα, ανέδειξαν και ένα ακόμα εκφυλιστικό στοιχείο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ: μπροστά σ’ αυτή την αναταραχή που ξέσπασε εν όψει του συνεδρίου της και με επεισόδια υποκινούμενα από το ΠΑΜΕ:Η πλειοψηφία της βρήκε ως “λύση” να ζητήσει την στήριξη του κράτους και των αστυνομικών μηχανισμών καταστολής. Να ζητήσει,δηλαδή, την ανοιχτή επέμβαση των κρατικών οργάνων και των αστικών θεσμών ώστε να διαφυλάξουν την θέση της και να ολοκληρώσει το συνέδριο με τους δικούς της όρους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ανακοίνωσή της πριν από λίγες μέρες, η διοίκηση της ΓΣΕΕ ζήτησε ανοιχτά την παρέμβαση της Ελληνικής Αστυνομίας για να επιβάλει την τάξη και να επιβλέψει τις διαδικασίες του συνεδρίου της, ζήτησε κατ’ ιδίαν την παρέμβαση της Βουλής και του Προέδρου της Δημοκρατίας “για την ελευθερία του συνδικαλισμού στη χώρα μας”, ανοίγοντας έτσι την πόρτα στο αστικό κράτος να εισβάλει στα ζητήματα των εργαζομένων, πράγμα που οδηγεί σε μια άμεση και ωμή καταπάτηση της ανεξαρτησίας των συνδικάτων.
Τέλος, για τους ίδιους λόγους η ΓΣΕΕ στράφηκε και σε διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις: ανακοίνωσε την “συμπαράσταση” της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας, της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων,οι οποίες με τη σειρά τους “ζητούν τη διαφύλαξη της ελευθερίας τους συνδικαλισμού” στη χώρα μας. Αυτές οι οργανώσεις έχουν αποδείξει ποικιλοτρόπως πόσο υποταγμένες είναι στις κυβερνητικές πολιτικές και στους εργοδότες, πόσο αρνητικές και εχθρικές στέκονται στο να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ ζήτησε ακόμα και την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής η οποία ένα “ένα συμβουλευτικό όργανο της ΕΕ, το οποίο απαρτίζεται από εκπροσώπους οργανώσεων εργοδοτών και εργαζομένων καθώς και άλλων ομάδων συμφερόντων”, ένα όργανο, δηλαδή, στο πλευρό της ΕΕ που έχει ως αποστολή “ να επιδιώκει τη συναίνεση για το κοινό όφελος”, “να ενθαρρύνει την ανάπτυξη μιας συμμετοχικής ΕΕ” και “να προωθεί τις αξίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης”!
Με όλες αυτές τις κινήσεις της η ηγεσία της ΓΣΕΕ επιβεβαιώνει όχι την ιδιότητα του υπερασπιστή της δημοκρατίας στα συνδικάτα αλλά αντίθετα την ιδιότητα μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που στηρίζει την θέση της στο αστικό κράτος και την εργοδοσία.
Είναι τραγικό το συνέδριο της ΓΣΕΕ που προορίζονταν να τιμήσει τα 100χρονα της ίδρυσης, με ευθύνη της ηγεσίας της, να έχει μετατραπεί σε μια μελανή στιγμή της ιστορίας της. Η ευθύνη της ηγεσίας της,πρώτα απ’ όλα των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΜΕ είναι τεράστια.
Μπροστά σε αυτή την θλιβερή κατάσταση είναι χρέος και ευθύνη των εργαζομένων να καταγγείλουν τα φαινόμενα του εκφυλισμού, του συνδικαλιστικού αντιδημοκρατισμού και της κρατικής παρέμβασης.
Να δυναμώσουν τα πρωτοβάθμια σωματεία τους και, τελικά, να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να αναδείξουν τα ανώτερα και ανώτατα συνδικαλιστικά τους όργανα σε πραγματικούς εκφραστές των αγώνων τους.
