Συναγωνιστές και φίλοι,
περίπου πριν από 20 χρόνια κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Πορεία». Πρόκειται για προσπάθεια με κέντρο της την ανασυγκροτημένη, λίγο πριν το 1994, νεολαία του Μ-Λ ΚΚΕ.
Πέντε χρόνια μετά την έκδοση του 1ου τεύχους της Πορείας, πραγματοποιείται για πρώτη φορά εκλογική παρέμβαση από την ομώνυμη φοιτητική παράταξη στις σχολές.
Το επίσημο site της Πορείας, αν και ενεργοποιημένο μέσα στα δύσκολα μνημονιακά έτη, πετυχαίνει ανταπόκριση σε έναν βαθμό, και φιλοδοξεί να αποτελέσει βήμα παρουσίασης και μαζικής προπαγάνδισης των θέσεών μας.
Παράλληλα, στην τελευταία περίοδο, επιχειρείται να σταθεροποιηθεί και η έκδοση της «μαθητικής Πορείας», με το έντυπο να εστιάζει σε ζητήματα της μαθητικής νεολαίας.
Χωρίς να τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη για το μέγεθος των δυνάμεών μας, μπορούμε ωστόσο να εκτιμούμε ότι τα μικρά, αλλά σταθερά, βήματα που έχουμε διανύσει, επιτρέπουν στη φωνή τής Πορείας να ακουστεί λίγο περισσότερο, λίγο ευρύτερα. Συμπληρώνοντας μια 20ετία ζωής, το περιοδικό Πορεία αποτέλεσε, και εξακολουθεί να αποτελεί, ένα χρήσιμο εργαλείο, ένα μέσο, μια αφορμή έστω, που διευκολύνει την απεύθυνσή μας σε κύκλους νεολαίας, την παρέμβασή μας κατ' αρχάς σε χώρους εκπαίδευσης, σε φοιτητές και μαθητές.
Εννοείται, η πολιτική γραμμή που προάσπισε και προασπίζει η Πορεία δεν είναι άλλη από την πολιτική γραμμή που υπηρετούνται από τη νεολαία και το κόμμα.
Γυρνώντας πίσω στο 1994, το εναρκτήριο εισαγωγικό σημείωμα του πρώτου τεύχους της Πορείας διαπιστώνει το αγωνιστικό χρέος «να αφαιρεθεί από τον σοσιαλισμό κάθε κηλίδα παραχάραξης» που είχε συσσωρευτεί πάνω του από ιδέες και πρακτικές ξένες προς την πραγματική ουσία του και την απελευθερωτική του δύναμη.
Την ώρα που η αναδίπλωση της λεγόμενης αριστεράς έφτανε στο απόγειό της, μετά την τελική κατάρρευση, στο 1991, της ΕΣΣΔ (η οποία εκλαμβανόταν -και ακόμη ερμηνεύεται- από πολλούς ως κατάρρευση του σοσιαλισμού) έχει τη σημασία του κατ' αρχάς το γεγονός ότι η Πορεία δεν προσαρμόστηκε, δεν καμφθηκε από το φορτίο της μεγάλης ιδεολογικής πίεσης που ασκήθηκε, σε παγκόσμιο επίπεδο, σε βάρος των ιδεών του σοσιαλισμού.
Κάνουμε αυτήν την παρατήρηση, για να έρθουμε στο παρόν: Στην πραγματικότητα, μεγάλο κομμάτι τής αριστεράς σήμερα ακόμη «ψάχνεται», προσπαθώντας με ευφάνταστες κατασκεύες, προϊόντα της ιδεολογικής του αδυναμίας και υποχώρησης, να εξηγήσει τι οδήγησε σε κατάρρευση την άλλοτε σοσιαλιστική ΕΣΣΔ· στην άλλη πλευρά του ποταμού, η κυριάρχη ιδεολογία έχει κάνει ψωμοτύρι το λεγόμενο «τέλος της ιστορίας» και «την οριστική ήττα τού κομμουνισμου».
Η σημερινή νεολαία, σε μεγάλο βαθμό έχει διαμορφώσει την κοσμοθεωρία της, την αντίληψή της για την αριστερά και τον σοσιαλισμό, μέσα σε αυτό το τοπίο.
Και μάλιστα, για να κάνουμε την υπόθεση χειρότερη, η ελληνική νεολαία, όπως και όλος ο ελληνικός λαός, όπως και όλος ο πλανήτης, λούζονται σε καθημερινή βάση με αντιεπιστημονικές θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ούτως ή άλλως τις τελευταίες δεκαετίες ο τρόπος παραγωγής έχει αλλάξει, η αγορά έχει γίνει παγκοσμιοποιημένη, οι συνθήκες μεταβλήθηκαν (λες και υπήρχε περίπτωση να έμεναν ποτέ σταθερές), οπότε οι «ξεπερασμένες» αναγνώσεις του μαρξισμού πρέπει να ανανεωθούν (δηλαδή, και επισήμως να αναθεωρηθούν), οπότε τα εργαλεία με τα οποία ερμηνεύουμε τη διεθνή και εγχώρια κοινωνική πραγματικότητα πρέπει να εμπλουτισθούν (δηλαδή, να αλλάξουν).
Συναγωνιστές και φίλοι,
στα 20 χρόνια που πέρασαν, η Πορεία προσπάθησε, όχι απλά να διαβάσει και να καταγράψει την πραγματικότητα με τα κλασικά εργαλεία του μαρξισμού-λενινισμού, αυτά που σήμερα νοούνται από πολλούς «ντεμοντέ» και «παρωχημένα», αλλά να καταθέσει κατ' αρχάς στους κόλπους της νεολαίας την πρότασή της ακριβώς για να αλλάξει η πραγματικότητα αυτή, υποστηρίζοντας με συνέπεια την προοπτική της αριστερής αγωνιστικής διεξόδου.
Αν φυλλομετρήσει κανείς τα προηγούμενα τεύχη της Πορείας (και θυμίζουμε εδώ ότι όλα τα τεύχη έχουν ψηφιοποιηθεί και αναρτηθεί στην ηλεκτρονική μας σελίδα, μια υπεύθυνη ενέργεια που φοβίζει τις περισσότερες πολιτικές νεολαίες και δυνάμεις που έχουν κάποια εκδοτική παρουσία, διότι εκτίθενται) θα δει πως το 1999 βρεθήκαμε στο πλευρό της διαμελιζόμενης Γιουγκοσλαβίας, το 2001, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, καταγγείλαμε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν, και το 2003 πράξαμε το ίδιο όταν οι αμερικανο-ΝΑΤΟϊκοί βομβάρδιζαν το Ιράκ.
Το 2000, όταν το φασισιτικό κράτος τού Ισραήλ κλιμάκωνε την επίθεσή του ενάντια στους Παλαιστίνιους, ζητήσαμε, όπως κάνουμε και στην τωρινή συγκυρία, άμεσο τερματισμό του αιματοκυλίσματος που έχουν οργανώσει και εξαπολύσει οι Ισραηλινοί, και δικαίωση του αγώνα των Παλαιστινίων.
Επιμένουμε στο κρίσιμο ζήτημα του πολέμου, διότι είναι ένα πεδίο στο οποίο οι πολιτικές επιλογές έχουν πιο καθαρό, όσο και βαρύτερο, αντίκτυπο. Εκτιμούμε ότι:
α) μεγάλα κομμάτια του ελληνικού λαού, και συνεπώς της νεολαίας, παραμένουν εγκλωβισμένα στις διατυπώσεις και τη λογοκοπία των αστικών κομμάτων.
Σε ό,τι αφορά λ.χ. στην επιδρομή που τώρα μένεται στην Παλαιστίνη, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μπορεί εύκολα να «καταδικάζουν κάθε μορφής βίας» και, μάλιστα, «απ' όπου κι αν προέρχεται», ωστόσο ζητούν σήμερα να αναβαθμιστεί η συνεργασία μας με το Ισραήλ, φυσικά και σε στρατιωτικό επίπεδο. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιλέγουν γενικόλογες πασιφιστικές διακηρύξεις, αλλά εξισώνουν τον θύτη με το θύμα, και πρακτικά νίπτουν τας χείρας τους μπροστά στο διαπραττόμενο έγκλημα. Περιττό είναι να αναφέρουμε ότι ΟΝΝΕΔ και Νεολαία ΠΑΣΟΚ, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αντίστοιχα στις σχολές, παραμένουν προκλητικά παγερά σιωπηρές. Δεν έχουν όμως γνωρίσει την πολιτική αποδοκιμασία και απομόνωση που θα τους άξιζε.
β) οι «ανώτερες αρλούμπες» (κατά την ακριβή διατύπωση του Ένγκελς), δηλαδή τα φιλοσοφικο-πολιτικά θεωρητικά κατασκευάσματα που προέρχονται από διάφορες «αριστερές» -ο θεός να τις κάνει- δυνάμεις, όταν έρχονται κρίσιμες ιστορικά ώρες, μπορεί να έχουν όχι απλά επιζήμια, αλλά κυριολεκτικά τραγικά αποτελέσματα.
Δεν πειράζει το ΚΚΕ να παίζει στα γραφεία του με τις αντιλενινιστικές, και γενικώς εξωγήινες, θεωρίες της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», αλλά όταν ζυγώνει η ώρα της πραγματικής πολεμικής επέμβασης ο πραγματικός δολοφόνος ιμπεριαλιστής πρακτικά αθωώνεται μέσα στον ωκεανό των λοιπών ιμπεριαλιστών. Πώς να καταγγείλει, λ.χ., η ιμπεριαλιστική Ελλάδα την ιμπεριαλιστική Αμερική που επιτίθεται στο ιμπεριαλιστικό, ενδεχομένως, Αφγανιστάν; «Ένοχος ένοχον ου ποιεί.»
Δεν πειράζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βλέπει παντού αδιακρίτως καπιταλισμούς, σε πολλές περιπτώσεις «ολοκληρωτικούς», και να τους καταγγέλει στα πολυσέλιδα αγωνιστικά πλαίσια-τηλεφωνικούς καταλόγους της. Την ώρα όμως που οι ΝΑΤΟϊκοί, λ.χ., πλήττουν με βόμβες τη Λιβύη, η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την οδηγεί με συνέπεια στο να καταγγέλλει εξίσου τους επιτιθέμενους ολοκληρωτικούς καπιταλιστές δολοφόνους με τον αμυνόμενο, επίσης καπιταλιστή, Καντάφι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να βλέπει ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται, ποιος αδικεί και ποιος αδικείται, ποιος επεκτείνεται δολοφονώντας και ποιος αντιστέκεται στην φονική επέμβαση, «καταγγέλει τον καπιταλισμό, απ' όπου κι αν προέρχεται».
Συναγωνιστές και φίλοι,
η νεολαία μόνη της δεν θα είναι εφικτό να αλλάξει το κοινωνικό τοπίο. Ωστόσο, κρατώντας μάλιστα παραδείγματα από την σχετικά πρόσφατη ιστορία του τόπου, έχουμε δικαίωμα να πιστεύουμε ότι η νεολαία μπορεί να μπει στην πρώτη γραμμή των λαϊκών και δημοκρατικών αγώνων, και μάλιστα να οδηγήσει σε κοινωνικές νίκες. Τέτοια είναι η νεολαία στην οποία προσβλέπει η Πορεία.
Η νεολαία αποτελεί κομμάτι του λαού, και με αυτόν θα ευτυχήσει ή θα δυστυχήσει. Ίσως λοιπόν τα συνθήματα που αναφέρουν με μια φράση «λαό και νεολαία» περιέχουν δόση σφάλματος, διότι μοιάζουν να διαχωρίζουν τη μια έννοια από την άλλη. Ίσως πάλι επιτρέπουν να δοθεί έμφαση στον διακριτό ρόλο που μπορεί να κατακτήσει ξανά η νεολαία στο μέλλον.
Φυσικά, σε κάθε περίπτωση, η ελληνική νεολαία μοιράζεται σήμερα με τον υπόλοιπο λαό τα ίδια προβλήματα· όμως συχνά, στις νεαρές ηλικίες τα προβλήματα παρουσιάζονται πιο οξυμένα:
► Αν η μέση ανεργία, κυριολεκτικά εκτοξευμένη στα μνημονιακά έτη, κυμαίνεται με τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα δεδομένα στο 28%, οι νέοι 15-24 ετών βιώνουν ανεργία πάνω από το διπλάσιο (στο 57%!), αλλά και οι ηλικίες 25-29 δεν ευτυχούν ακριβώς, με ανεργία στο 43%. Αξίζει να σημειωθεί και το εξής: λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο εκπαίδευσης, το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας παρατηρείται σε όσους έχουν πάει μερικές τάξεις Δημοτικού (45%), ενώ ακολουθούν τα άτομα που δεν έχουν πάει καθόλου σχολείο (39%). Η επισήμανση αυτή δένει με την τρέχουσα κυριολεκτική έξωση των μαθητών από τα σχολεία, κυρίως από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
► Αν ο κατώτατος καθαρός μισθός των εργαζομένων, κι αυτός σε θεωρητικό επίπεδο, αγγίζει, το δυσθεώρητο ύψος των 476 ευρώ μηνιαίως, οι μνημονιακές εντολές έχουν ήδη ρίξει χαμηλότερα τον επίσημο μηνιαίο μισθό των νέων εργαζόμενων στα 426 ευρώ. Ας προστεθεί ότι επισήμως δεν αναμένεται καμία αύξηση του κατώτατου μισθού μέχρι οι δείκτες ανεργίας να φτάσουν στο 10%.
► Ας μην αναφερθούμε στα δεδηλωμένα σχέδια του Σαμαρά για την αντιμετώπιση ειδικά της ανεργίας στου νέους, που μεταφράζονται σε προγράμματα της λεγόμενης «Κοινωφελούς Εργασίας» (ο διάδοχος, επί το χείρον, των stage), στα περίφημα «Voucher» (επιταγές κατάρτισης, επιμορφωτικά φιλοδωρήματα προς τους ανέργους), αλλά και στην κακοπληρωμένη έως απλήρωτη μαθητεία (γενικευόμενη μέθοδος εκμετάλλευσης των νέων μαθητών).
► Παρά την υποκριτική στάση των αστικών κομμάτων που εναλλάσσονται ή συνδιαλλάσσονται στην εξουσία, η σύγχρονη μετανάστευση χιλιάδων κατοίκων της χώρας -ουσιαστικά η εκδιώξή τους στο εξωτερικό- νοείται ακόμη από αυτά «ευλογία Θεού για τον τόπο». Υψωμένη στο τετράγωνο, η «εκούσια» αυτή φυγή πρακτικά αποτελεί αντικείμενο διαφήμισης και προπαγανδίζεται συστηματικά στους κόλπους της νεολαίας, με τη σφραγίδα της επίσημης πολιτείας. Οι ημερίδες «καριέρας» αλλά και η παρουσίαση κολεγίων και προγραμμάτων σπουδών στο εξωτερικό γνωρίζουν πολλές φορές μάλιστα την τιμητική τους στο, εκλεκτό του Σαμαρά, Ζάππειο.
► Εννοείται, η σφραγίδα της μνημονιακής τετραετίας αφήνει το βαθύ καταστροφικό της αποτύπωμα στην παιδεία του τόπου και σε εκείνους που μένουν πίσω και θέλουν να σπουδάσουν. Τι να πρωτοαναφέρουμε; τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις 1300 σχολείων, με τις εκατοντάδες ακόμη σχολικές μονάδες επισήμως υποβαθμισμένες; τις δεκάδες οριστικές καταργήσεις μαθημάτων και κλάδων στην τεχνική εκπαίδευση; την έξωση των μαθητών από το Λύκειο; Τις διαγραφές χιλιάδων φοιτητών; το οριστικό λουκέτο στο 30% των τμημάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ; Τις απολύσεις σχολικών φυλάκων, τις κινητικότητες δασκάλων και καθηγητών, τις διαθεσιμότητες των διοικητικών των πανεπιστημίων;
Συναγωνιστές και φίλοι,
στην τελευταία 20ετία δεν υπήρξε ούτε εξάμηνο στο οποίο η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να μην υλοποιεί ή έστω σχεδιάζει κάποιο «σωτήριο» σχέδιο για την παιδεία του τόπου, πάντα βέβαια σε βάρος των εκπαιδευόμενων αλλά και των εκπαιδευτικών. Ας θυμηθούμε τον νόμο Αρσένη του 1997 που πολλαπλασίαζε τις εξετάσεις και δυσχαίρενε την πρόσβαση στο Λύκειο. Ας θυμηθούμε την πράξη νομοθετικού περιεχομένου του 1999 που επιχειρούσε να στρατιωτικοποιήσει και ποινικοποιήσει τη μαθητική ζωή. Ας θυμηθούμε τα βιβλία της αμάθειας, με κορυφαίο το βιβλίο Ιστοριάς της ΣΤ΄ Δημοτικού, στο οποίο, το 2006 διαβάζαμε για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922». Ας θυμηθούμε τα συνεχή αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια, αλλά και τις μαθητικές αντιστάσεις. Ας μην πάμε μακριά και ας δούμε τα αποτελέσματα της εφαρμογής της πρόσφατης συνταγής του Νέου Λυκείου: ένα υψηλότατο ποσοστό της τάξεως του 20% των μαθητών της Α΄ Λυκείου παραπέμπεται ως μετεξεταστέο τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται.
Μήπως τα πράγματα είναι καλύτερα στην αποκλειστικά δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση; Ας θυμηθούμε τις ...δύο ανωτατοποιήσεις που βίωσαν το 2001 και 2009 τα ΤΕΙ της χώρας, μόνο σε διακηρυκτικό επίπεδο. Ας θυμηθούμε τους δύο νόμους πλαίσια, δηλαδή τα αντι-εκπαιδευτικά πακέτα, ένα της Γιαννάκου (2006) και ένα της Διαμαντοπούλου (2011), σε βάρος συνολικά των δημόσιων ΑΕΙ-ΤΕΙ. Ανάμεσα στις πρόνοιες των νόμων πλαισίων, η κατάργηση του ασύλου, ο χρονικός περιορισμός για τη λήψη πτυχίου, η αυστηροποίηση του πλαισίου σπουδών, η μετατροπή του πανεπιστημίου σε ανταποδοτική επιχείρηση. Πολλές σχολές δίνουν σήμερα αγώνα για να μην εφαρμοστούν άρθρα των νομοθετημάτων αυτών. Ας θυμηθούμε τις διατυπώσεις του Καραμανλή το 2004 για την «ανάγκη λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων», αλλά και τις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων το 2006 και 2007, και την τελική νίκη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Ας μην πάμε πολύ μακριά και ας δούμε το Σχέδιο «Αθηνά» που στα μνημονιακά έτη συγχώνευσε, κατήργησε, κι ακόμη καταργεί 145 από τα συνολικά 534 τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ, ας δούμε τη σχεδιαζόμενη για τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται μαζική διαγραφή φοιτητών που έχουν καθυστερήσει με την απόκτηση του πτυχίου τους.
Στα χρόνια που πέρασαν η Πορεία προσπάθησε αφενός να επιχειρηματολογήσει συστηματικά ενάντια σε όλα τα αντιεκπαιδευτικά εκτρώματα και τα ταξικά χτυπήματα, να περιγράψει το πρόβλημα, να υποδείξει την προέλευσή του, να πείσει ότι μόνο το μαζικό, οργανωμένο και μαχητικό μαθητικό και φοιτητικό κίνημα μπορούν να ανασχέσουν τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα και πολιτική.
Στους χώρους των ΑΕΙ-ΤΕΙ, η Πορεία συγκρούστηκε με την ιδεολογία που κομίζουν στις αίθουσες και στα αμφιθέατρα οι κυρίαρχες παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, την προσαρμοσμένη αναπαραγωγή των θέσεων της συγκυβέρνησης. Αποδοκίμασε τις συμβιβασμένες, δήθεν «αριστερές», καμουφλαρισμένες πίσω από υπερεπαναστατική φρασεολογία, λογικές τής ΕΑΑΚ και του ΜΑΣ, οι οποίες συμβαδίζουν με τις πιο διαιρετικές για την ενότητα των φοιτητών πρακτικές. Έδειξε ότι η ΑΡΕΝ, βασικά θεατής των μεγάλων αλλαγών σε κοινωνικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, απλά περιμένει υπομονετικά την ώρα της εθνικής κάλπης και της αναρρίχησης του ΣΥΡΙΖΑ στους κυβερνητικούς θώκους.
Πέρα από την συγκεκριμένη πολιτική και εκπαιδευτική πρότασή της, και μαζί με αυτή, η Πορεία μίλησε για την ανάγκη αγωνιστικής ανασυγκρότησης των οργάνων και των συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών στα σχολεία και στις σχολές, μίλησε για τη σημασία της ενότητας, της μαζικής συσπείρωσης των μαθητών και των φοιτητών αντίστοιχα στη βάση της αντιμετώπισης των κοινών τους προβλημάτων.
Συναγωνιστές και φίλοι,
κατά την μνημονιακή τετραετία ο χρόνος πύκνωσε. Μόνο ο Νοστράδαμος και το ΚΚΕ είχαν προβλέψει με ακρίβεια τις κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων ετών.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μ' όλη την στήριξη που είχαν, και βέβαια ακόμη έχουν, από την πλευρά της ΕΕ και τον διεθνή ιμπεριαλισμό, μ' όλη την ιδεολογική και λοιπή τρομοκρατία που εξαπέλυσαν, μ' όλον τον έλεγχο που έχουν επιβάλει από καιρό στα ΜΜΕ, χρειάστηκαν έναν επιπλέον εταίρο για να κυβερνήσουν, άλλοτε το ΛΑΟΣ και άλλοτε τη ΔΗΜΑΡ (ενώ φαίνεται να υπάρχει ακόμη κάποιο απόθεμα από πρόθυμους, «ρευστούς» τρίτους, οι οποίοι έχουν έγκαιρα διακηρύξει το ενδιαφέρον τους να συγκυβερνήσουν). ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μολονότι φέρουν το κυριότερο μερίδιο, σε εσωτερικό επίπεδο, για την πτώχευση του ελληνικού λαού, θέλουν σήμερα να προβάλλουν εαυτούς ως τη μοναδική «ρεαλιστική» λύση σωτηρίας της χώρας.
Βασικός διεκδικητής της εξουσίας παρουσιάζεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, αν και δηλωμένα υπέρμαχος της ΕΕ, θα καταγγείλει τον πυρήνα της πολιτικής της ΕΕ, δηλαδή τα μνημόνια (τα οποία ούτως ή άλλως, μέρα με τη μέρα «σκίζει ο Σαμαράς»). Στη θέση των ιδεολογικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών αγώνων ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τοποθετήσει τον αγώνα της εθνικής κάλπης. Λογοκοπώντας ανερυθρίαστα, ανάλογα με το κοινό του, πέτυχε να καταπιεί τις αριστερές συνιστώσες του (εκ των οποίων μάλιστα κάποιες ανέστειλαν τη δημόσια δράση τους) και, ακόμη περισσότερο, να προσελκύσει αριστερό και προοδευτικό κοινό, απομακρύνοντάς το βέβαια από τους δρόμους του μαζικού αγώνα και των αγωνιστικών διεκδικήσεων.
Το ΚΚΕ έχει φτάσει στις 33.000 υπογραφές για την κατάργηση των μνημονίων. Από τη μία καταθέτει νομοσχέδια για την κατάργηση των μνημονίων, λες και το πρόβλημα είναι νομικό, λες και το πρόβλημα θα λυθεί με κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, από την άλλη κηρύσσει ότι τα μνημόνια και ο φαεινότερος του ηλίου έλεγχος της Μέρκελ και των λοιπών ιμπεριαλιστών είναι «παραπετάσμα καπνού», δια του οποίου συγκαλύπτονται οι σχεδιασμοί και οι ενέργειες της εγχώριας αστικής τάξης. Όταν δεν αποπροσανατολίζει από την ιμπεριαλιστική αιχμή της επίθεσης που δέχεται σήμερα η χώρα, το ΚΚΕ διαιρεί το λαϊκό, εργατικό, φοιτητικό, και μαθητικό κίνημα, καλώντας σε ανόθευτο αγώνα που παρέχεται περίπου αποκλειστικά από τις τάξεις του ΚΚΕ ή του ΠΑΜΕ ή του ΜΑΣ ή του ΣΑΣ.
Για το θέμα της Χρυσής Αυγής και του φασισμού, θα περιοριστούμε να σημειώσουμε ότι δεν αποτελεί προφανώς καθόλου σύμπτωση η άνοδος των φασιστών στη χώρα μας με την ταυτόχρονη εκδήλωση των βαθύτατων συνεπειών της οικονομικής κρίσης. Ένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία που άπτονται του προβλήματος, είναι η σημαντική ανοχή έως αποδοχή που γνωρίζει η ΧΑ στις νεώτερες ηλικίες.
Όμως το ανοιγμένο μνημονιακό κουτί της Πανδώρας, με τα χίλια μύρια προβλήματα τα οποία βιώνουμε στην καθημερινότητά μας και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης, κρύβει στον πυθμένα του τουλάχιστον μια ελπίδα, κατά την άποψη της Πορείας.
Το ρευστό κοινωνικό τοπίο, η κινούμενη πολιτική άμμος, θα είναι το έδαφος που θα καταπιεί πρώτα τη φορμαλιστική και τυποποιημένη σκέψη, θα ισοπεδώσει όλες εκείνες τις ιδεολογικές και πολιτικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας, όλα εκείνα τα αντιδιαλεκτικά κατασκευάσματα, δεξιά και αριστερά, τα οποία θα διαψεύδονται πανηγυρικά, το ένα μετά το άλλο, από το αυστηρότερο σήμερα δοκιμαστήριο της ζωής και της καθημερινής πράξης, από το ταχύτερο γύρισμα του τροχού της ιστορίας.
Συμπληρώνοντας 20 χρόνια ζωής, η Πορεία καλεί συναγωνιστές και φίλους να βαδίσουν μαζί της στον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τα μνημόνια, την ελληνική ολιγαρχία και τα ξένα αφεντικά της, για να απαλλαγεί η χώρα μας από την ξένη εξάρτηση· για την κατάκτηση πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας και την άνοδο του λαού στην εξουσία που θα ανοίξει τον δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της πατρίδας μας.
