Τελευταία, η αντιπαράθεση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται όλο και περισσότερο γύρω από την ενδεχόμενη αδυναμία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας από την παρούσα βουλή. Σαν από φάρσα της τύχης για την κυβέρνηση, μια περίοδο όπου δεν εκδηλώνεται έμπρακτα κάποια κοινωνική πίεση εναντίον της, αυτή κινδυνεύει να πέσει, επειδή τυχαίνει αυτή η αναθεματισμένη εκλογή αυτού του αναθεματισμένου προέδρου να βρίσκεται στο άμεσο μέλλον! Δίχως τη στήριξη 180 βουλευτών, αριθμός που δεν φαίνεται για την ώρα να συγκεντρώνεται, προς κάποιο πρόσωπο, δεν εκλέγεται νέος πρόεδρος, η βουλή διαλύεται και πάμε σε εκλογές.
Παλιότερα ακούγονταν απαξιωτικές απόψεις για το θεσμό του προέδρου της δημοκρατίας, με την έννοια ότι είναι ένας θεσμός με καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα και ότι ο πρόεδρος είναι ουσιαστικά μια γλάστρα που περιφέρεται από εκδήλωση σε εκδήλωση, εκπροσωπώντας απλώς την εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς να έχει ουσιαστικό ρόλο. Πράγματι, η μέχρι τώρα εμπειρία αυτό δείχνει, ωστόσο τα μέχρι πρότινος κυρίαρχα κόμματα του παλιού δικομματισμού, αλλά και η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, απέρριπταν αυτή την αντιμετώπιση, παρουσιάζοντας τον πρόεδρο σαν μια κορυφαία μορφή και έκφραση της δημοκρατίας μας, οπότε και την επιλογή του προσώπου, επιλογή που πρέπει να γίνεται με τα πλέον υψηλά κριτήρια, ώστε να λειτουργεί ως επιστέγασμα του πολιτεύματος, πυλώνα ενότητας όλων των Ελλήνων και άλλα διάφορα.
Όλα αυτά πήγαν περίπατο τώρα. Το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν νοιάζεται πλέον αν το πρόσωπο έχει τη βαρύτητα που απαιτείται για όλα αυτά. Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι, τι θα έχει κάνει, ποια θα είναι η διαδρομή του, αν θα είναι αγαπητός ή όχι, σημαντική προσωπικότητα ή φελλός. Το κριτήριο είναι ένα και μόνο, και αυτό είναι να συγκεντρώσει τη στήριξη των απαιτούμενων 180 βουλευτών για να μην πάμε σε εκλογές, μιας και τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα συνεχώς επαναλαμβάνουν την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση αυτή. Προς επίτευξη αυτού του στόχου, βολιδοσκοπήθηκαν, χωρίς επιτυχία, διάφορες επιλογές, ακόμη και «αριστερών» υποψηφίων (ώστε να στριμωχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να έχει ενδεχομένως διαρροές) ή και προσφάτως χρεοκοπημένων πολιτικών, κατά τα άλλα «άξιων», όπως ο Κουβέλης. Όλα αυτά από ένα κυβερνητικό μπλοκ στο οποίο συμμετέχει πλέον η ακροδεξιά τριανδρία Άδωνι, Βορίδη και Πλεύρη νεότερου. Υποκρισία, που δεν εντυπωσιάζει ωστόσο πλέον.
Από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το ζήτημα με παρόμοιο τρόπο, από την αντίστροφη κατεύθυνση. Και ο θεός που λέει ο λόγος να ήταν υποψήφιος, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κάνει σαφές ότι δεν θα τον ψήφιζε, καθώς δεν θα βρεθούν Τσιριμώκοι αυτή τη φορά... Βέβαια, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αυτό, ωστόσο δεν παύει και εδώ ο «κορυφαίος» θεσμός να αντιμετωπίζεται ως κάτι φαιδρό πλέον. Ταυτόχρονα έχουμε όμως και μια άλλη στάση απέναντι στο θεσμό, με την επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο νυν πρόεδρο για να του εκφράσει τις ανησυχίες του και τις απόψεις του για συντεταγμένη και ομαλή προσφυγή στις κάλπες.
Όλα αυτά όμως είναι δευτερεύοντα. Το πιο σημαντικό είναι, ότι όλη αυτή η ακατάσχετη προεδρολογία, καταδεικνύει πρώτον την απουσία του λαϊκού παράγοντα από τις εξελίξεις αυτό το διάστημα, που η κυβέρνηση είναι και στην πιο αδύναμη θέση από τότε που ανέλαβε, δυόμιση χρόνια πριν. Δεύτερον, γίνεται φανερή και η αδυναμία, αλλά και η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει οτιδήποτε για αυτό. Αντίθετα, κάνει ό,τι μπορεί για να κυριαρχήσει παντού το κλίμα «αναμονής» των εκλογών, αποπροσανατολίζοντας λαϊκές δυνάμεις και επιτείνοντας στους εργασιακούς χώρους τα παραλυτικά φαινόμενα. Εκλογές τώρα και πάνω απ' όλα είναι η πεμπτουσία της πολιτικής στρατηγικής του, ειδικά τώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η επικράτηση σε ενδεχόμενες εκλογές είναι δεδομένη. Εκλογές τώρα που σαλεύει! Για λαϊκό κίνημα ούτε λόγος, ούτε προσπάθεια. Καταδεικνύεται επίσης και η αναντιστοιχία εκλογικής και οργανωτικής επιρροής που τον χαρακτηρίζει. Από καιρό τώρα σε μια κατεύθυνση, όπου δεν προωθείται η ανάπτυξη κινήματος, ούτε η σύσφιξη των σχέσεων με λαϊκά στρώματα στη βάση ενός τέτοιου κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει σε μια μαζική εκλογική στήριξη, προερχόμενη μάλλον από τη μοιρολατρική απελπισία με ολοένα και λιγότερες ελπίδες και απαιτήσεις, παρά από την αγωνιστική αισιοδοξία με στόχους και αιτήματα. Εκεί οφείλεται και η αδημονία για εκλογές με αφορμή τη μη εκλογή προέδρου από την παρούσα βουλή. Όσο στενή και αντι-αγωνιστική είναι αυτή η στάση, ίσως τόσο στενεύουν και τα περιθώρια της περίφημης «διαπραγμάτευσης» που υπόσχεται ότι θα κάνει...
Σπύρος Κ
