Σε λίγες μέρες, κλείνει ένας χρόνος από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας χρόνος εξαιρετικά πυκνός σε πολιτικές εξελίξεις.
Ένας χρόνος που ξεκίνησε με την περιβόητη «ιστορική νίκη της Αριστεράς», τα μηνύματα «ελπίδας, περηφάνιας και αξιοπρέπειας» και το περίφημο «οριστικό κλείσιμο της πόρτας στο παρελθόν». Συνεχίστηκε -μέσα από παλινωδίες, ελιγμούς, λεονταρισμούς και παραπλανητικές ψευδολογίες- με τη «ρεαλιστική προσαρμογή» και τη «βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ».
Σφραγίστηκε, τελικά, από την πλήρη συνθηκολόγηση και την ταπεινωτική υποταγή της ηγετικής ομάδας του στο σφυροκόπημα των ιμπεριαλιστών δανειστών και τις εντολές της εγχώριας ολιγαρχίας, με το τρίτο μνημόνιο -νέα θηλιά για το λαό- των 86 δις ευρώ. Και καταλήγει -αφού έχει πλέον δοθεί και «δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω νέων εκλογών το Σεπτέμβριο- στην αδιαμφισβήτητη εδραίωση και ενίσχυση του μνημονιακού εφιάλτη από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Από τη διακηρυχθείσα, λοιπόν, «μεγάλη ανατροπή», τη «διαπραγμάτευση νίκης» και το «τέλος των μνημονίων και της τρόικας», ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε -μετά την κατάρρευση όλων των «κόκκινων γραμμών» του και την αναπόδραστη διάσπασή του- στην πλήρη νομιμοποίηση του αντιδραστικού ιδεολογήματος για το μονόδρομο της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια και στη δικαίωση, έτσι, όλου του εγχώριου πλέγματος της δουλοφροσύνης και της υποτέλειας στους ισχυρούς. Υιοθέτησε και αναπαρήγαγε, μάλιστα, όλες τις προπαγανδιστικές επινοήσεις των προκατόχων του για το αναπόφευκτο της μνημονιακής επέλασης και την «έξοδο από τα μνημόνια» δια της εφαρμογής τους… Πρόκειται για μια, ακόμη, ολοκληρωτική ιδεολογική και πολιτική χρεοκοπία ενός ρεφορμιστικού αφηγήματος και εγχειρήματος.
Οι αντιδραστικές αυτές εξελίξεις αποκάλυψαν το μοιραίο και θλιβερό ρόλο ενός ρεφορμιστικού σχηματισμού που ενσάρκωσε τις λαϊκές ελπίδες -προβάλλοντας φραστικά πυροτεχνήματα και ακατάσχετη υποσχεσιολογία- και μετατράπηκε -με ραγδαίους ρυθμούς λόγω των κρίσιμων καταστάσεων και των βίαιων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων- σε ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, πειθήνιο διεκπεραιωτή των εντολών των δανειστών, διαψεύδοντας τις ανεδαφικές λαϊκές προσδοκίες και κονιορτοποιώντας τις τυπικές ρεφορμιστικές πλάνες και αυταπάτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο πλήρους απαξίωσης, ανυποληψίας και βαθιάς κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, και μεγάλων αδιεξόδων για τους κρατούντες, αναδεικνύεται και χρησιμοποιείται σαν η σανίδα σωτηρίας, σαν η μοναδική εκείνη πολιτική δύναμη που μπορεί να δώσει πολύτιμες ανάσες και διέξοδο, στην τρέχουσα συγκυρία, στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Οι μύθοι και οι πλάνες τελείωσαν
Στην εκκίνηση του 2016, μετά το τρίτο μνημόνιο και τα εκατοντάδες προαπαιτούμενα που ψηφίστηκαν στη Βουλή εν ριπή οφθαλμού, με εξευτελιστικές «κατεπείγουσες» διαδικασίες, από το καλοκαίρι και μετά, καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας, νέα σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα είναι προ των θυρών. Νέες «δράσεις» και σαρωτικές «μεταρρυθμίσεις», «όσα το παλαιοκομματικό σύστημα δεν μπόρεσε να κάνει σε σαράντα χρόνια», όπως κομπορρημονούν οι κυβερνητικοί παράγοντες, και όσα μνημονιακά μέτρα «τρέναραν» -κατά τις δηλώσεις Μάρδα- «στο πλαίσιο μιας δειλίας που έδειξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις»(!) προωθούνται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Λαϊκό εισόδημα, δημοκρατικές και εργατικές κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, παιδεία, υγεία, πρόνοια, λαϊκή κατοικία, δέχονται τη χαριστική βολή. Πρόκειται για ολετήρες. Ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δυο πρώτα μνημόνια ισοπεδώνεται. Ό,τι δεν μπόρεσε και δεν τόλμησε να υλοποιήσει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, το προωθεί και το υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ!
Και όλα αυτά κάτω από την άτεγκτη, ασφυκτική επιτήρηση των εκπροσώπων των δανειστών. Η τρόικα, που έγινε «θεσμοί», και κατόπιν κουαρτέτο, μιας και προστέθηκε άλλος ένας επιτηρητής και αξιολογητής της πιστής εφαρμογής του προγράμματος, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), επιστρέφει, εντός των προσεχών ημερών, δριμύτερη. Η επιτροπεία και ο δεσποτικός έλεγχος είναι πάντα εδώ, ενεργός και αδυσώπητος!
Οι αντιδραστικές μεγάλες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και τα εργασιακά, τα κόκκινα δάνεια και οι όροι πώλησής τους, η νέα φοροεπιδρομή και το τσάκισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η αρπαγή του δημόσιου πλούτου, νέα μέτρα ύψους 2,9 δισ. ευρώ για την τριετία 2016-2018 που θα αποτυπωθούν στο νέο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (2016-2019), τίθενται επί τάπητος.
Οι κυβερνητικές επινοήσεις για τα «ισοδύναμα», τα «παράλληλα προγράμματα», το «κοινωνικό πρόσημο» και το «αριστερό αποτύπωμα» της ακολουθούμενης πολιτικής, καταρρέουν, αδυνατούν να εξωραΐσουν και να συγκαλύψουν τη σκληρή πραγματικότητα της κλιμάκωσης της μνημονιακής επέλασης. Οι μύθοι και οι πλάνες τελείωσαν. Η περιβόητη «δεύτερη ευκαιρία» στο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την προφανή ολοκληρωτική προσχώρησή του στο αντιδραστικό μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων, δεν είναι παρά μια νέα ευκαιρία για τους κρατούντες και μια καταστροφική επιλογή για το λαό.
Για πόσο, λοιπόν, η κυβερνητική δημαγωγία και το προτασσόμενο άλλοθι της «λαϊκής εντολής» στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου θα μπορεί να συντηρεί τη λαϊκή παθητικοποίηση και ανοχή στο ΣΥΡΙΖΑ και να τιθασσεύει τη λαϊκή οργή; Για πόσο διάστημα η λαϊκή απογοήτευση και αναδίπλωση θα ναρκώνουν τη λαϊκή εγρήγορση και αντίσταση; Πόσο μπορεί να διαρκέσει, κάτω από αυτές τις συνθήκες, το λαϊκό έρεισμα που διαθέτει ακόμη, αν και γοργά μειούμενο, ο Α. Τσίπρας;
Ο ρεφορμιστός, πάντοτε, παίζει το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης, λειτουργεί ως πυροσβέστης του λαϊκού κινήματος, αποτελεί εργαλείο της αστικής τάξης για τον ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό του λαού. Οι προσδοκίες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησαν συνθήκες εκτόνωσης, αποπροσανατολισμού και αποδιοργάνωσης του λαϊκού κινήματος.
Τα φαινόμενα αυτά, όμως, έχουν ημερομηνία λήξης. Μετά την οδυνηρή διάψευση των λαϊκών προσδοκιών, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται με γρήγορη φθορά. Τα πλατιά λαϊκά στρώματα που τον στήριξαν δυσπιστούν, αφυπνίζονται, απομακρύνονται από την επιρροή του. Όπως όλες οι προηγούμενες μνημονιόδουλες κυβερνήσεις, που μόνο μεγάλα δεινά και δυστυχία στο λαό επέφεραν, έτσι και αυτός θα έρθει, αναπόφευκτα, αντιμέτωπος με τη λαϊκή οργή και τους λαϊκούς αγώνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση. Μόνο να επιβραδύνει τη λαϊκή αφύπνιση και ριζοσπαστικοποίηση μπορεί. Και αυτό επιχειρεί, αγωνιωδώς, να επιτύχει. Οι πρώτες, όμως, μαζικές λαϊκές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις είναι ήδη γεγονός.
Παρατεταμένη κρίση
Επί έξι ολόκληρα χρόνια, ο λαός και η χώρα μας λεηλατούνται αδιαλείπτως και ανηλεώς. Σήμερα, μετά από αλλεπάλληλα μνημόνια, με εδραιωμένο πλέον το καθεστώς του νεοαποικιακού ελέγχου, η οικονομική κρίση συνεχίζει να είναι παρούσα και απειλητική, και ο ιμπεριαλισμός και η εγχώρια ολιγαρχία συνεχίζουν να μεθοδεύουν νέα πλήγματα κατά του λαού.
Η βαθιά, παρατεταμένη κρίση, η φθορά και τα αδιέξοδα του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος -που τώρα έχει ενσωματώσει πλήρως και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ- εντείνονται. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, οι νέοι τριγμοί στις γραμμές του, η εξελισσόμενη συρρίκνωσή του με νέες αποστασιοποιήσεις και αποχωρήσεις, και τα εξαπλούμενα εκφυλιστικά φαινόμενα, είναι το αναπόδραστο αποτέλεσμα της παράδοσής του στον ιμπεριαλισμό και την ολιγαρχία. Από την άλλη, το πρόσφατο φιάσκο των εκλογών στη ΝΔ, σε μια κορυφαία εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης του αρχηγού της, δεν είναι τεχνικό πρόβλημα αλλά σύμπτωμα της βαθύτατης σήψης και παρακμής της ΝΔ και μια επιπλέον έκφραση της κρίσης ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και τα μικρότερα μνημονιόδουλα κόμματα, βιώνουν το καθένα τη δική του κρίση. Όλα μαζί συναποτελούν ένα πολιτικό σκηνικό εξαιρετικά ασταθές και ρευστό, που μαστίζεται από συνεχή, οξύτατα κρισιακά φαινόμενα και όπου οι ανακατατάξεις, οι ανατροπές και οι απρόβλεπτες εξελίξεις έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας.
Η περίοδος που διανύουμε είναι πυκνή σε πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις. Το χάσμα ανάμεσα στο λαό και τον ιμπεριαλισμό, την εγχώρια ολιγαρχία και το πολιτικό τους προσωπικό δε γεφυρώνεται, αυξάνεται συνεχώς. Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν μπορεί και δεν πρόκειται να εξασφαλίσει συνθήκες πολιτικής σταθερότητας όσο διαρκεί αυτή η ανελέητη επίθεση στο λαό και τη χώρα.
