Σκληρά αντιλαϊκά μέτρα είναι προ των πυλών. Μια άγρια φοροεπιδρομή τελικής αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων –και με νέες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους που πλήττουν κυρίως τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα-, βαριές περικοπές στις επικουρικές και κύριες συντάξεις, διευρυμένη επίθεση στη λαϊκή κατοικία, επίσπευση του ξεπουλήματος όσης δημόσιας περιουσίας και όσων δημόσιων υποδομών έχουν απομείνει.
Οι δανειστές εντείνουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς. «Οι αριθμοί πρέπει να βγαίνουν»! Κραυγάζει η Λαγκάρντ. «Η Ελλάδα πρέπει να κάνει περισσότερα»! «Η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα έχει συμφωνηθεί». Συμπληρώνει ο Σόιμπλε.
Η υποτιθέμενη εκμετάλλευση, εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, των αποκαλύψεων των Wikileaks για τις συνομιλίες Τόμσεν και Βελκουλέσκου, όπου τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΝΤ μεθόδευαν την καθυστέρηση της ελληνικής αξιολόγησης με σκοπό τη δημιουργία πιστωτικής ασφυξίας, ώστε, σε συνδυασμό με το επερχόμενο βρετανικό δημοψήφισμα και την απειλή του Brexit, η μεν ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί ακόμη σκληρότερα μέτρα, η δε ΕΕ ευρεία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αποδείχθηκε μπούμερανγκ.
Όχι μόνο δεν διευρύνθηκε το όποιο ρήγμα μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ, όπως φαντασιώνονταν οι εδώ κυβερνώντες, όσον αφορά την αξιολόγηση και τα απαιτούμενα μέτρα, αλλά η «ελαστική» ΕΕ προσέγγισε -μέχρι ταυτίσεως- τις θέσεις του «σκληρού» ΔΝΤ. ΔΝΤ και Γερμανία κονιορτοποιούν τους κυβερνητικούς «χειρισμούς» και ενταφιάζουν τις κυβερνητικές προσδοκίες για απόσπαση ευνοϊκής μεταχείρισης από την «καλή» Γερμανία και ΕΕ απέναντι στο «κακό» ΔΝΤ και για αποχώρηση του τελευταίου από το Μνημόνιο.
Όπως αποσαφήνισε και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μπενουά Κερέ, «συμφωνούμε πλήρως με το ΔΝΤ στην ανάγκη για μια ισχυρή δέσμη μέτρων. Ο σκοπός των συζητήσεων είναι η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του Μνημονίου και ένα νέο πρόγραμμα με το ΔΝΤ». Ο νοών νοείτω.
Τα «λάθη» και οι «ανοησίες» του ΔΝΤ, εναντίον των οποίων ξεσπάθωσε ο Α. Τσίπρας, ακυρώνοντας το προηγούμενο φλερτ του με αυτό, κατά κανόνα, υιοθετούνται από τη Γερμανία και την ΕΕ. Και η πρωθυπουργική έπαρση, που αποτυπώθηκε στην ομιλία του στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ με τις μεγαλοστομίες πως «πρέπει να προστατέψουμε την Ευρώπη από το ΔΝΤ»(!) και «δεν θα αφήσουμε τον Τόμσεν να διαλύσει την Ευρώπη»(!), εκτός από τη φαιδρή πλευρά ενός επαναλαμβανόμενου μικρομεγαλισμού, κατέδειξε και τον κυβερνητικό ζήλο να δηλώσει υποταγή στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό και να επιχειρήσει, για άλλη μια φορά, τον εξαγνισμό του.
Τακτικισμοί και παλινωδίες
Οι πρώην πολέμιοι του «μερκελισμού» εξελίχθηκαν στους πλέον ένθερμους θιασώτες του. Αυτοί που, κατά επανειλημμένες δηλώσεις τους, στο πρόσφατο παρελθόν, συνάντησαν την «κατανόηση» και την «υποστήριξη» του ΔΝΤ και των ΗΠΑ απέναντι στην «καταστροφική», για την Ελλάδα, πολιτική της Μέρκελ, αυτοί που έκαναν νόμο του ελληνικού κράτους και ζήτησαν με επιστολή τους τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο τρίτο Μνημόνιο, παριστάνουν -τώρα- πως διεξάγουν «ηρωική μάχη» εναντίον του ΔΝΤ.
Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης, σε μια εμετική επίδειξη εκδούλευσης στη Γερμανία να δηλώσει ότι «το χρέος μέχρι το 2022 είναι βιώσιμο», υιοθετώντας τη σταθερή θέση του Σόιμπλε γι αυτό το ζήτημα, και ο υπουργός Οικονομικών, Ε. Τσακαλώτος, να περιορίσει τις προσδοκίες του στο «να μας δώσουν κάτι(!) για το χρέος μετά την αξιολόγηση». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από το περίφημο γενναίο «κούρεμα» του μη βιώσιμου χρέους, πέρασε στην αναγνώριση της βιωσιμότητάς του και την «ήπια» αναδιάρθρωσή του, παραιτούμενη από διεκδικήσεις και «σκληρές» διαπραγματεύσεις. Άντε, να μας δώσουν και κάτι…
Οι αλλοπρόσαλλοι τακτικισμοί και οι κραυγαλέες παλινωδίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που καταλήγουν στην υποταγή της στους δανειστές και της ΕΕ και του ΔΝΤ, χαρακτηρίζουν ολόκληρη την περίοδο της κυβερνητικής της θητείας.
Μετά τη νέα διακοπή των διαπραγματεύσεων με την τετραμερή, οι αρμόδιοι υπουργοί -ενώ προηγουμένως διαβεβαίωναν πως η περίφημη συμφωνία είναι ζήτημα ωρών- εξήγγειλαν την εσπευσμένη κατάθεση νομοσχεδίων στη Βουλή για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, χωρίς την έγκριση των δανειστών, δηλώνοντας πως δεν συνιστά μονομερή ενέργεια, και ταυτόχρονα ο Α. Τσίπρας έσπευδε στο Παρίσι και το Στρασβούργο για συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Φρ. Ολάντ, και τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Μ. Σουλτς, εκλιπαρώντας -αγωνιωδώς- πολιτική στήριξη.
Παράλληλα, η κυβερνητική προπαγάνδα εξακολουθεί να επιστρατεύει θλιβερές επινοήσεις για τις ανύπαρκτες «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης, πασχίζοντας να συγκαλύψει το γεγονός της άτακτης υποχώρησής της σε ολόκληρο το μέτωπο των διαπραγματεύσεων και της ολοκληρωτικής κατάρρευσης όλων των «κόκκινων γραμμών» της και να συσκοτίσει την κραυγάζουσα πραγματικότητα της επερχόμενης άγριας κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης.
Πρόκειται για τετριμμένους επικοινωνιακούς χειρισμούς που πασχίζουν να σπείρουν αυταπάτες για την πραγματική αντιλαϊκή φύση και πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και -ταυτόχρονα- να προλειάνουν το έδαφος ώστε, την «ύστατη στιγμή», όταν ο «χρόνος θα έχει τελειώσει», να προβληθεί η επιτακτικότητα της «σύγκλισης» και της αποδοχής των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων ώστε να δικαιολογηθεί η τελική συνθηκολόγηση και υποταγή της κυβέρνησης και να εκβιαστεί η λαϊκή ανοχή και συναίνεση.
Πλήρης υποταγή στους ισχυρούς
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των εγχώριων αντιλαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Υποταγμένος, βαθιά ταπεινωμένος, και αμετάκλητα παγιδευμένος στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της εγχώριας ολιγαρχίας, υποκλίνεται στην ισχύ του ιμπεριαλισμού. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, τις ίδιες μεθόδους και αναπαράγει την ίδια επιχειρηματολογία και τα εκβιαστικά διλήμματα των προκατόχων του για το μονόδρομο του τρίτου Μνημονίου, «ευνοϊκότερου»(!) των προηγούμενων, σύμφωνα με τις επαναλαμβανόμενες πρωθυπουργικές δηλώσεις. Αυτή είναι η υποτιθέμενη σκληρή διαπραγμάτευση, αυτή είναι η περίφημη «αντιμνημονιακή διέξοδος». Πλήρης υποταγή στους ισχυρούς.
Υπεραμυνόμενος της ταπεινωτικής προσαρμογής του και της πιστής εκπλήρωσης των δεσμεύσεών του απέναντι στους δανειστές, συγχρονίζεται με το ταυτόσημο αντιδραστικό μήνυμα όλων των μνημονιόδουλων, σπέρνοντας ηττοπάθεια και απογοήτευση στα πλατιά λαϊκά στρώματα που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε μια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Επικαλούμενος -μάλιστα- την υποτιθέμενη αριστερή του ταυτότητα, προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στις αντιδραστικές δυνάμεις δυσφημίζοντας την έννοια της Αριστεράς και προσφέροντας όπλα σε ένα -εν εξελίξει- αντιαριστερό, αντικομμουνιστικό παραλήρημα, που χρεώνει στην Αριστερά την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Βέβαιο είναι πως ο «Γολγοθάς», για το λαό, δεν θα τελειώσει τη Μεγάλη Εβδομάδα, όπως δεσμεύτηκε ο Ευκλ. Τσακαλώτος, ούτε η «Ανάσταση» θα έρθει αμέσως μετά, όπως διαβεβαίωσε ο Α. Τσίπρας. Μόνο η ανάπτυξη μεγάλων εργατολαϊκών αγώνων με σωστό πολιτικό προσανατολισμό μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την πραγματική Ανάσταση για το λαό.
