Το άρθρο που ακολουθεί, με τον τίτλο «Καμιά συκοφαντία δεν μπορεί να αμαυρώσει το κοσμοϊστορικό έργο της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα», δημοσιεύτηκε στην «Αναγέννηση» (τεύχος 23, Αύγουστος 1966).
Το άρθρο εκφράζει με παλμό, μέσα στη συγκεκριμένη πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής, τη μαχητική στήριξη των μαρξιστών – λενινιστών της Ελλάδας στην Πολιτιστική Επανάσταση. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο του κινήματός μας, που ξεσκεπάζει και καταρρίπτει συστηματικά τις αλληλοτροφοδοτούμενες και κοινές στο περιεχόμενό τους αντικομμουνιστικές συκοφαντίες που εκτόξευαν εναντίον της Πολιτιστικής Επανάστασης η αντίδραση και ο ρεβιζιονισμός διεθνώς και στη χώρα μας.
Η πολιτιστική επανάσταση που αναπτύσσεται στην Κίνα με επιτυχία έκανε τους ιμπεριαλιστές και τους αντιδραστικούς όλου του κόσμου να ξεσηκώσουν τη μεγαλύτερη και λυσσωδέστερη αντικινεζική εκστρατεία. Όλος ο προπαγανδιστικός τους μηχανισμός μπήκε σε κίνηση. Οι καλλίτεροι «σύμμαχοί» τους, οι ρεβιζιονιστές, προσθέτουν τη δική τους «συμβολή» και συναγωνίζονται τους πρώτους σε «επινοητικότητα», φαντασία και λύσσα. Πραγματικά γεγονότα διαστρεβλώνονται, άλλα αποσιωπούνται, ενώ κατασκευάζονται οι πιο απίθανες φήμες. Το υβρεολόγιο πλουτίζεται, ενώ η «θεωρία» του «κίτρινου κινδύνου» προβάλλεται με κάθε τρόπο. Το κέντρο της διεθνούς αντίδρασης, οι ΗΠΑ, συνεργάζεται αρμονικά με το κέντρο του διεθνούς ρεβιζιονισμού, τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, στην καθοδήγηση της εκστρατείας αυτής, ενώ οι «συνεταίροι» του ΝΑΤΟ και τα ρεβιζιονιστικά πρακτορεία της Ευρώπης εξειδικεύουν και συγκεκριμενοποιούν τη «γενική κατεύθυνση». Τέτοια «εργώδη» κίνηση δεν είχαν γνωρίσει ποτέ οι ρεβιζιονιστικοί μηχανισμοί...
Όλα αυτά είναι εντελώς φυσικά. Η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα απέδειξε τη ζωτικότητα του σοσιαλιστικού της συστήματος, την ενότητα ηγεσίας και λαού και την απέραντη ζωντάνια, ενεργητικότητα και πρωτοβουλία της νεολαίας της. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να χειροκροτηθεί από τους ιμπεριαλιστές, τους αντιδραστικούς και τους ρεβιζιονιστές. Η στάση που τήρησαν και τηρούν απέναντι στην πολιτιστική επανάσταση είναι μια απόδειξη ότι τα «πράγματα πάνε πολύ καλά στην Κίνα».
Η σοσιαλιστική πολιτιστική επανάσταση είναι μια χωρίς παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο, τολμηρή και βαθειά επανάσταση που αποσκοπεί στη στερέωση του σοσιαλιστικού συστήματος και της δικτατορίας του προλεταριάτου με το ριζικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του ανθρώπου. Η ιστορική πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και η ιστορική πείρα της προώθησης του ρεβιζιονισμού στην ΕΣΣΔ και αλλού, έκανε την κινέζικη ηγεσία να βγάλει μια σειρά από βαρυσήμαντα διδάγματα. Δεν μπορεί να κατοχυρωθεί η σοσιαλιστική αλλαγή στα μέσα παραγωγής, να στερεωθεί η δικτατορία του προλεταριάτου χωρίς το μετασχηματισμό του εποικοδομήματος, χωρίς την εξάλειψη των συνηθειών, ηθών και εθίμων της παλιάς κοινωνίας. Αυτό αποχτάει μια μεγαλύτερη σημασία σήμερα, που η Νέα Κίνα αποτελεί τον κύριο στόχο της στρατηγικής του διεθνούς ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας αντίδρασης, που έχοντας εξασφαλίσει πλήρη κάλυψη από μέρους του διεθνούς σύγχρονου ρεβιζιονισμού και πριν απ’ όλα του κέντρου του, της ρεβιζιονιστικής σοβιετικής καθοδηγητικής κλίκας. Απειλούν άμεσα τον κινέζικο λαό, τις κατακτήσεις του, απειλώντας έτσι και τους λαούς και τα έθνη του κόσμου που έχουν σήμερα σαν κύριο στήριγμα στην πάλη τους τη σοσιαλιστική Κίνα. Στις συνθήκες αυτές, η Νέα Κίνα εμφανίζει το θέαμα μιας μεγάλης και ισχυρής χώρας, πού είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε ενδεχόμενο, αλλά και είναι ταυτόχρονα αποφασισμένη να παίξει με συνέπεια και ως το τέλος το ρόλο της σαν πρωτοπορίας του παγκόσμιου κινήματος.
Ο κύριος στόχος των επιθέσεων που εξαπολύονται αυτές τις μέρες από τους ιμπεριαλιστές, αντιδραστικούς και ρεβιζιονιστές εναντίον της Κίνας είναι οι αποφάσεις της 11ης 'Ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ. Κίνας, ειδικότερα η σχετική απόφαση για την πολιτιστική επανάσταση και η ύπαρξη και δραστηριότητα της πρωτοπορίας της κινέζικης νεολαίας, της «Κόκκινης Φρουράς». «Αλήτες» αποκαλούν τα ρεβιζιονιστικά σοβιετικά έντυπα τους νέους της Κίνας. Αμέσως το παίρνουν τα ιμπεριαλιστικά φερέφωνα και το μεταδίδουν παντού. «Ναζιστική νεολαία» αποκαλούν τους νέους τα χαλκεία του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης και αμέσως τα ρεβιζιονιστικά φερέφωνα το διαλαλούν σ’ όλους τους τόνους («Δημοκρ. ’Αλλαγή» 29.8). Ξεχωριστή ένταση στην εκστρατεία του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης ήρθε να δώσει η ρεβιζιονιστική ηγεσία με την ανακοίνωση της 31 Αυγούστου της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε. Κι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Γιατί πέρα από όσα φαιδρά και ανόητα πρόβαλλε και προβάλλει ο ιμπεριαλιστικός και ρεβιζιονιστικός τύπος σχετικά με την 11η 'Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Κ. η ρεβιζιονιστική ηγεσία αντιλαμβάνεται πολύ καλά τη μεγάλη και βαθειά επίδραση που θα ασκήσουν οι αποφάσεις της όχι μόνο στην ίδια την Κίνα, μα και στο προοδευτικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και δεν τολμάει να ασχοληθεί με την ουσία των αποφάσεων αυτών και το μόνο που κάνει είναι να επαναλαμβάνει με τη γνωστή υποκριτική και ασύστατη «ενωτική» φρασεολογία τα παμπάλαια, χιλιοειπωμένα «επιχειρήματα» που επικαλούνταν πάντοτε οι ρεβιζιονιστές από την εποχή του Χρουστσώφ όταν επρόκειτο να κάνουν μια ακόμα μεγάλη κίνηση εναντίον των λαών, του σοσιαλισμού και υπέρ του ιμπεριαλισμού και της «ειρηνικής εξέλιξης» στον καπιταλισμό.
Η Ανακοίνωση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε. κάνει λόγο για την «διοργάνωση μαζικών εκδηλώσεων μπροστά στη σοβιετική πρεσβεία στο Πεκίνο». Αλλά οι ίδιοι είναι εκείνοι που άφησαν να «διαρρεύσει» η πληροφορία για τη μετακίνηση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων (17 μεραρχίες, 120 υποβρύχια κ.ά.) προς τα κινέζικα σύνορα, που έγινε φυσικά πριν αρχίσουν οι μαζικές συγκεντρώσεις της «Κόκκινης Φρουράς» στο Πεκίνο, «μετακίνηση» που δεν την έχουν κάνει ποτέ για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των ΗΠΑ, ούτε ακόμα όταν ο πρωθυπουργός τους Κοσύγκιν μιλούσε στο Ανόι με την υπόκρουση των Αμερικάνικων βομβαρδισμών. Ό Ποντγκόρνυ, είναι κι’ αυτός μέλος της ίδιας ηγεσίας, και εκ μέρους αυτής απειλούσε τους Κινέζους στο Χαμπάροφσκ κοντά στα σοβιετοκινεζικά σύνορα, στις αρχές Ιουνίου, καλώντας τους «σοβιετικούς Ακρίτες» «να επαγρυπνούν και να είναι έτοιμοι να αποκρούσουν ξένη επιδρομή». Αυτοί οι ίδιοι οι ρεβιζιονιστές ηγέτες είναι εκείνοι που σκαρώνουν συμμαχίες με τους Ινδούς και Ιάπωνες αντιδραστικούς εναντίον της Κίνας. Πιστεύουν πως αυτοί έχουν το ελεύθερο να απειλούν, να συνωμοτούν και να κάνουν ό,τι μπορούν για να «περιορίσουν» τη Λαϊκή Κίνα και πως η τελευταία δεν έχει το δικαίωμα να επιτρέψει να διαδηλωθεί η αγανάκτηση του λαού της για όλες αυτές τις απαίσιες αντικινέζικες, αντισοσιαλιστικές και φιλοϊμπεριαλιστικές ενέργειες; θεωρούν πως πρέπει να τρέμουν οι άλλοι όταν αυτοί — που γονατίζουν επαίσχυντα μπροστά στον ιμπεριαλισμό — μεταχειρίζονται τον πολεμικό εκβιασμό και κάνουν «επιδείξεις ισχύος»;
Τους ενοχλεί — και ξεχύνουν τη λύσσα τους γι’ αυτό — η ύπαρξη και η δράση των νέων, της «Κόκκινης Φρουράς». Βρίζουν «αλήτες» τα εκατομμύρια των κινέζων σπουδαστών, μαθητών κ.ά. νέων. Γιατί; Γιατί αποτελούν τη δύναμη κρούσης της πολιτιστικής επανάστασης. Γιατί αποτελούν τη σταθερή ελπίδα πως η Κίνα δε θα βαδίσει στο δρόμο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, αλλά θα προχωρήσει πάντοτε προς τα εμπρός, στο δρόμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ακριβώς ενάντια σ’ αυτή τη λαμπρή νεολαία ξεχύνουν τη λύσσα τους. Αλλά αυτοί τι έχουν να παρουσιάσουν στον τομέα αυτό; Τη λατρεία του αμερικάνικου τρόπου ζωής, την εισαγωγή και τη συστηματική καλλιέργεια των κάθε είδους, διαστρεβλωτικών εκδηλώσεων της καπιταλιστικής ζούγκλας, με τη μίμηση και το μαϊμουδισμό οποιουδήποτε υποπροϊόντος της παρακμασμένης αστικής κουλτούρας, με την προβολή κάθε αηδίας, είτε ταινία είναι αυτή είτε λογοτεχνικό έργο είτε άλλο είδος «τέχνης» αρκεί να προέρχεται από τη «Δύση». Αυτοί εξυμνούν τους διάφορους «μπήτνικς» και «μπητλς», αυτοί είναι υπεύθυνοι για την άνθιση του τεντιμποϊσμού και της εγκληματικότητας, για το ξεφύτρωμα στις Λ.Δ. και την ΕΣΣΔ πλήθους από «νάιτ κλαμπ» και άλλα κακόφημα κέντρα, που αφήνουν «έκθαμβους» τους επισκέπτες που πάνε να γνωρίσουν την «πρώτη σοσιαλιστική χώρα». Κατάντησαν αγνώριστη τη ζωή στη «μεγάλη εκείνη τη χώρα». Λέρωσαν και εξακολουθούν να λερώνουν τα αθάνατα ιδανικά που μ’ αυτά φλογίζονταν και θυσιάζονταν γενιές ολόκληρες, από τους φλογερούς ναύτες της Πετρούπολης, τους αδάμαστους ουντάρνικους του Μαγκνιτογκόρσκ και του Ντνιεπροστρόι ως την υπέροχη Ζώγια Κοσμοντεμιάνσκαγια. Πώς να το κάνουμε; Βρίζουν ακριβώς γιατί οι Κινέζοι «κόκκινοι φρουροί» συνεχίζουν και αναπτύσσουν παραπέρα την παράδοση της υπέροχης σταλινικής γενιάς, της γενιάς του αγώνα για τη σωτηρία της σοβιετικής πατρίδας, της γενιάς των πεντάχρονων και του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, την παράδοση της ένδοξης «Νέας Φρουράς», που αυτοί δυσφημίσανε και δυσφημούν, που συκοφάντησαν και συκοφαντούν. Βρίζουν τους «κόκκινους φρουρούς» γιατί διαψεύδουν με το παράδειγμά τους, με την εμπιστοσύνη που τους δίνει η ηγεσία της χώρας τους, τις γνωστές ρεβιζιονιστικές θεωρίες για την «αμετάβλητη ανθρώπινη φύση», για την «παγκοσμιότητα» της «αποστροφής της νεολαίας για την πολιτική». Βρίζουν τους «κόκκινους φρουρούς» γιατί αυτοί δεν ασχολούνται με τα «συνειδησιακά προβλήματα» και «τα άγχη τής εποχής», όπως οι φωστήρες αλά Γιεφτουσένκο και Βοζνεσένσκυ. Βρίζουν τους «κόκκινους φρουρούς» γιατί αποτελούν λαμπρό παράδειγμα που εμπνέει και θα εμπνεύσει ακόμα περισσότερο στο μέλλον τους νέους που αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο.
Η απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ. Κίνας σχετικά με την πολιτιστική επανάσταση περιέχει ανάμεσα στα άλλα και τα ακόλουθα σημεία: «Οι πλατειές μάζες των εργατών, των αγροτών και στρατιωτών, οι επαναστάτες διανοούμενοι και τα επαναστατικά στελέχη αποτελούν την κύρια δύναμη αυτής της μεγάλης πολιτιστικής Επανάστασης. Ένας μεγάλος αριθμός από νέους επαναστάτες, που μέχρι πριν λίγο ήταν άγνωστοι, έγιναν οι θαρραλέοι σκαπανείς της επανάστασης αυτής. Επέδειξαν ορμητικότητα και σύνεση. Χρησιμοποιώντας τις εφημερίδες του τοίχου και μεγάλες συζητήσεις, με μια πλατειά και ελεύθερη έκφραση γνωμών, με ολοκληρωμένες καταγγελίες και με μια βαθειά κριτική, εξαπέλυσαν μια αποφασιστική αντεπίθεση εναντίον των εκπροσώπων της αστικής τάξης, που ενεργούν καλυμμένα ή προσπαθούν να κρυφτούν. Σ’ ένα επαναστατικό κίνημα μιας τόσο μεγάλης έκτασης είναι αναπόφευκτο να υπάρξουν αυτές ή εκείνες οι αδυναμίες, αλλά ο γενικός επαναστατικός του προσανατολισμός ήταν πάντοτε ορθός. Είναι το κύριο ρεύμα της μεγάλης προλεταριακής πολιτιστικής επανάστασης. Με βάση αυτόν το γενικό προσανατολισμό θα συνεχιστεί η μεγάλη προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση». «Στη μεγάλη προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση οι μάζες δεν μπορούν παρά να απελευθερωθούν οι ίδιες και κανένας δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ενεργήσει στη θέση τους. Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη στις μάζες, να στηριζόμαστε σ’ αυτές και να σεβόμαστε το πρωτοβουλιακό τους πνεύμα. Πρέπει να διώξουμε το φόβο και να μη φοβόμαστε την αναταραχή. Ο πρόεδρος Μάο μάς διδάσκει πάντοτε πως μια επανάσταση δεν μπορεί να εκπληρωθεί με τόση κομψότητα και λεπτότητα και με τόση γλυκύτητα, προσήνεια, φιλοφροσύνη, κοσμιότητα και μεγαλοψυχία. Οι μάζες διαπαιδαγωγούνται μέσα σ’ αυτό το μεγάλο επαναστατικό κίνημα και επιχειρούν τη διάκριση ανάμεσα σ’ αυτό που είναι ορθό και σ’ αυτό που δεν είναι, ανάμεσα στον ορθό τρόπο ενέργειας και στον εσφαλμένο. Είναι κανονικό που υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ανάμεσα στις λαϊκές μάζες. Η σύγκρουση των διαφορετικών απόψεων είναι αναπόφευκτη, αναγκαία και ωφέλιμη. Στη διάρκεια μιας κανονικής συζήτησης που προχωρεί σε βάθος, οι λαϊκές μάζες θα επιβεβαιώνουν αυτό που είναι ορθό και θα διορθώσουν αυτό που είναι εσφαλμένο και θα φθάσουν βαθμιαία σε ομοφωνία. Η μέθοδος της υποστήριξης των απόψεων με γεγονότα και εκείνης της πειθούς με το συλλογισμό πρέπει να εφαρμοστούν στη διάρκεια της συζήτησης. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ο εξαναγκασμός για να υποταχτεί η μειοψηφία που υποστηρίζει διαφορετικές απόψεις. Η μειοψηφία πρέπει να προστατεύεται, γιατί μερικές φορές η αλήθεια βρίσκεται με το μέρος της. Κι’ αν ακόμα έχει εσφαλμένες απόψεις, πρέπει να της επιτρέπεται πάντοτε να υπερασπίζεται και να διατηρεί τις απόψεις της... Στη διάρκεια της συζήτησης, κάθε επαναστάτης πρέπει να ξέρει να μεταδίδει και να αναπτύσσει ανεξάρτητα αυτό το κομμουνιστικό πνεύμα που συνίσταται στο να τολμούμε να σκεφτόμαστε, να τολμούμε να μιλάμε και να τολμούμε να ενεργούμε».
Αυτές είναι μερικές καθοδηγητικές αρχές που κάτω απ’ αυτές διεξάγεται και αναπτύσσεται αυτό το πραγματικά μεγαλειώδες κίνημα της πολιτιστικής επανάστασης. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες έχοντας ξεκόψει εδώ και πολλά χρόνια από τη θεωρία και την πρακτική του μαρξισμού-λενινισμού και από τις μάζες, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, παρά να χρησιμοποιήσουν την πρακτική της αντίδρασης. Και σε ό,τι αφορά αυτήν, τα πράγματα είναι καθαρά. Πάντα ένα λαϊκό ξεσήκωμα το αντιμετώπιζε και το αντιμετωπίζει με τη γνωστή μέθοδο της κατασυκοφάντησης, της διαστρέβλωσης και της προσπάθειας να το γελοιοποιήσει. Είναι πασίγνωστη η μεθοδολογία του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης απέναντι στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αφού την πολέμησαν ένοπλα και ηττήθηκαν, αφού δοκίμασαν τον αποκλεισμό κάθε είδους και «έφαγαν τα μούτρα τους», εξαπέλυσαν τη γνωστή μέθοδο της κατασυκοφάντησης και της γελοιοποίησης. «Κατελύθη ο θεσμός της οικογένειας. Οι μπολσεβίκοι επέβαλαν την κοινοκτημοσύνη των γυναικών», έλεγαν τότε. «Βιάζουν γυναίκες», φωνάζουν τώρα για τους «κόκκινους φρουρούς». «Καταστρέφουν τα μνημεία πολιτισμού, καταστρέφουν την τέχνη, συλλαμβάνουν και καταδιώκουν τους επιστήμονες και διανοούμενους», έλεγαν τότε. «Απηνή διωγμό εφαρμόζουν εναντίον των διανοουμένων και καταστρέφουν τα μνημεία πολιτισμού», λένε πανομοιότυπα τώρα. «Βανδαλισμούς» και «βαρβαρότητες» χαρακτήριζαν τότε το κίνημα για την κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας και «ολοκληρωτισμό» την έφοδο των σοβιετικών λαών για την εκβιομηχάνιση της χώρας. Για «Μεσαίωνα», «βανδαλισμούς», «βαρβαρότητες», ουρλιάζει τώρα η κοινή χορωδία ιμπεριαλιστών-αντιδραστικών-ρεβιζιονιστών.
Ωστόσο, πάντοτε, και στο παρελθόν και τώρα, η αντίδραση, ο ιμπεριαλισμός, με τις επιθέσεις και τις εκστρατείες του, στέκονταν και στέκονται οι δάσκαλοι των λαών από την αρνητική πλευρά. Γιατί τους «διδάσκουν» πως ο δρόμος προς τα εμπρός δεν είναι ανθόσπαρτος και ευθύγραμμος, αλλά επίπονος και ελικοειδής. Έτσι και τώρα, η καμπάνια των ιμπεριαλιστών και της αντίδρασης ατσαλώνει περισσότερο την αποφασιστικότητα και τη θέληση των λαϊκών μαζών να επιμείνουν στον ορθό δρόμο που προχωρούν. Κάθε αγώνας που γίνεται σήμερα στον κόσμο από τις λαϊκές μάζες κατευθύνεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αγώνας του κινέζικου λαού θίγει «τα όσια και ιερά» της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού, σβήνει τις ελπίδες τους για «επάνοδο» στη σοσιαλιστική Κίνα. Έτσι, η διεθνής αντίδραση και ο διεθνής ιμπεριαλισμός, όσο δυναμώνει η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, τόσο πιο ξέφρενα και λυσσασμένα θα επιμένουν να συκοφαντήσουν, να χτυπήσουν το μεγαλειώδες αυτό λαϊκό κίνημα. Όσο για τους ρεβιζιονιστές ηγέτες, αυτοί συνταυτίζουν κάθε μέρα και περισσότερο την τύχη τους με εκείνη του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης. Η στάση τους σήμερα απέναντι στην πολιτιστική επανάσταση το επιβεβαιώνει αυτό.
Με ξεχωριστή επιμονή και λύσσα, όλοι αυτοί, ιμπεριαλιστές, αντιδραστικοί, ρεβιζιονιστές, επιτίθενται εναντίον του ηγέτη της σοσιαλιστικής Κίνας, του Μάο Τσετούνγκ.
Προσπαθούν να διαδώσουν το γνωστό μύθο της «προσωπολατρίας» με τον οποίο εξόρμησαν για την κατάργηση της δικτατορίας του προλεταριάτου στην Ε.Σ.Σ.Δ. και για την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Όμως, ο Μάο Τσετούνγκ έχει κατακυρωθεί στη συνείδηση των λαών του κόσμου, σαν ο πιο έξοχος λαϊκός ηγέτης της εποχής μας, μεγάλος συνεχιστής του έργου των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν. «Ενοχλούνται» από τις εκδηλώσεις αγάπης του κινέζικου λαού. Τους κατανοούμε απόλυτα. Η ανυποληψία που απολαμβάνουν οι ηγέτες τους ανάμεσα στις λαϊκές μάζες δικαιολογεί απόλυτα την «αγανάκτησή» τους. Ωστόσο δεν μπορούν να εμποδίσουν τον κινέζικο λαό πρώτα απ’ όλα και τους λαούς του κόσμου σε συνέχεια να εκδηλώνουν την αγάπη και το θαυμασμό τους για τη μεγαλύτερη μορφή της εποχής μας, τον αγαπημένο ηγέτη της Νέας Κίνας, που είναι το στήριγμα και η ελπίδα των λαών όλου του κόσμου, τον Πρόεδρο Μάο Τσε-τούνγκ.
Στη χώρα μας, ολόκληρος ο αστικός τύπος σε «αγαστή σύμπνοια» με τα δημοσιογραφικά όργανα της ΕΔΑ, εκπλήρωσαν και εκπληρώνουν το «διεθνιστικό» τους χρέος. Ταυτόχρονα, το Ε.Ι.Ρ. και ειδικά ο «Ενόπλων» σκορπάνε καθημερινά το αντισοσιαλιστικό, αντικινέζικο, αντιδραστικό δηλητήριό τους.
«Βαθυστόχαστα» άρθρα, ανταποκρίσεις και επιφυλλίδες δημοσιεύτηκαν και δημοσιεύονται, που προβάλλουν τις «ρίζες», τα «φυλετικά» και «βάρβαρα» κίνητρα της πολιτιστικής επανάστασης. Ως και ο γνωστός Αντρέας Ζέβγας ή Αιμ. X. ανέλαβε από την «Καθημερινή» να κάνει την «ανατομία» της «κίτρινης υστερίας». Η «Αυγή» και η «Δημοκρατική Αλλαγή» «ενημέρωσαν» και «ενημερώνουν» καθημερινά το αναγνωστικό τους κοινό για οποιαδήποτε «νέα» επινόηση των διεθνών χαλκείων.
Οι οργανώσεις της ΕΔΑ και της ΔΝΛ «δραστηριοποιήθηκαν» σπέρνοντας κάθε είδους επινοήσεις και προβάλλοντας κατά προτίμηση τους χαρακτηρισμούς για «ναζισμό», «φασισμό», «ολοκληρωτισμό». Σφυροκοπούν τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους με ζήλο και επιμονή που αν την έδειχναν στις άλλες «δραστηριότητές» τους σίγουρα θα ανέβαζαν κάπως το «πλάνο οικοδόμησης» και το «οικονομικό» τους πλάνο. Φαντάζονται οι ρεβιζιονιστές της χώρας μας ότι η «ευκαιρία» είναι «μοναδική» και σπεύδουν να αδραχθούν από αυτήν. Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τα γραφτά του αστικού τύπου, ούτε με τις εκπομπές του ΕΙΡ. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Το ειδικό χαρακτηριστικό της εκστρατείας αυτής στη χώρα μας είναι ότι τον πρώτο ρόλο της μετάδοσης και της διάδοσης όλων αυτών των «ειδήσεων», «επιχειρημάτων» και ύβρεων τον παίζουν οι οργανώσεις της οππορτουνιστικής ΕΔΑ. Πέρα όμως απ’ αυτό η πολιτιστική επανάσταση θίγει και τους ντόπιους οππορτουνιστές. Γιατί και εδώ, στα πλαίσια τής εφαρμογής τού «νέου πνεύματος», ή «προσπάθεια» για την «ανάπλαση» και την «αναδιαπαιδαγώγηση» των ανθρώπων έχει προχωρήσει αρκετά και έχει διαμορφωθεί επίσης ένα «αξιοζήλευτο» πολιτιστικό ρεβιζιονιστικό μέτωπο με αιχμή πάντοτε στραμμένη εναντίον του σοσιαλισμού και των ιδανικών του, με πρόσφατο παράδειγμα την «υπόθεση Ντάνιελ-Σινιάφσκυ». Έχοντας αστοποιηθεί οι οππορτουνιστές της ΕΔΑ, αισθάνονται πραγματική φρίκη όταν αναλογίζονται πως στην Κίνα γίνεται εκστρατεία εναντίον των αστικών ηθών, εθίμων και συνηθειών, πως επιχειρείται ριζικός μετασχηματισμός του εποικοδομήματος. Κυνηγώντας το προσωπικό τους βόλεμα, ζώντας και αναπνέοντας τα «φίνα» αρώματα του αστικού κοσμοπολιτισμού και απολαμβάνοντας τις «αθάνατες» συνήθειες της κοσμικής ζωής, εντρυφώντας στα πιο «λεπτεπίλεπτα» προϊόντα μιας «υψηλής τέχνης», θαυμάζοντας τους «μπητλς», τους έξαλλους ρυθμούς σέικ κλπ., συναγωνιζόμενοι για το ποιος έχει τα πιο «πρωτότυπα» χόμπυ, νοιώθουν αποτροπιασμό για το «μεσαιωνισμό» και τη «χυδαιότητα» της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα. Έχοντας καθιερώσει στις εσωτερικές σχέσεις των οργανώσεων της ΕΔΑ τις συνήθειες του αστικού ανταγωνισμού, με τη συντριβή των «δογματικών», «σεχταριστικών» αρχών της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας και του αμοιβαίου σεβασμού, ανατριχιάζουν όταν μαθαίνουν την επιμονή των Κινέζων στη σοσιαλιστική ηθική. Γι’ αυτούς ό,τι έρχεται από τη «Δύση» είναι τέλειο και ό,τι είναι αστικό αποτελεί παράδειγμα για μίμηση. Επομένως στα μάτια τους η κριτική και η πάλη σχετικά με τα «ξένα πρότυπα» που γίνεται στην Κίνα είναι απαράδεκτη. Η έξαρση και η πιο πέρα ανάπτυξη των σοσιαλιστικών αρχών για την τέχνη και τη λογοτεχνία είναι «επιστροφή στο σκοτάδι». Ωστόσο, ρεβιζιονιστές «καθαρόαιμοι», δεν τολμάνε να βγούνε, μιμούμενοι σ’ αυτό τις μεγάλες ξένες «αυθεντίες» του ρεβιζιονισμού να «αντικρύσουν» κατά πρόσωπο και συστηματικά τις αρχές, τις κατευθύνσεις, τα μέτρα και την πορεία της πολιτιστικής επανάστασης. Προτιμάνε να στηρίζονται στις «γερές πλάτες» των «αυθεντιών» της αντίδρασης. Έτσι με ταχύτητα αστραπής και με εντυπωσιακό τρόπο έσπευσαν να αναμεταδώσουν την «είδηση» που μετέδωσαν τα διεθνή αντιδραστικά χαλκεία για το φόνο «8 ερυθρών φρουρών» («Αυγή» 28.8.66).
Ωστόσο, η γη γυρίζει, ο ήλιος ανατέλλει πάντα και η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα υπάρχει και αναπτύσσεται ακατάπαυστα. Αυτό είναι ένα γεγονός ανεξάρτητο από τις επιθυμίες και τη θέληση των ρεβιζιονιστών. Και το πρόβλημα που θέτει στον καθένα, που είναι ή θέλει να εμφανίζεται σαν προοδευτικός, είναι το ακόλουθο: Είναι υπέρ της πολιτιστικής επανάστασης, που σημαίνει μετασχηματισμό του ανθρώπου με την απαλλαγή του από τον τρόπο σκέψης, τις συνήθειες, ήθη και έθιμα των εκμεταλλευτριών τάξεων ή είναι εναντίον; Δεν πρόκειται το ερώτημα αυτό να παρακαμφθεί με όσες προφάσεις και αν προβληθούν. Η πολιτιστική επανάσταση είναι μια παρατεταμένη επανάσταση που ασφαλώς, όπως τονίζει και ή κινέζικη ηγεσία, «θα γνωρίσει παλίρροιες και αμπώτιδες» και η πορεία της «θα είναι ελικοειδής». Το μέλλον τής Ν. Κίνας, το μέλλον του κόσμου θα εξαρτηθεί από την πορεία της επανάστασης αυτής. Με μια τέτοια προοπτική καταντάει γελοία η προσπάθεια ορισμένων που θέλοντας να επιδείξουν «ανεξαρτησία» ψάχνουν στο πλήθος των γεγονότων να βρούνε τα στοιχεία εκείνα που θίγουν την «ανεξαρτησία» τους και το «ανήσυχο» πνεύμα τους.
Προσπαθούν να παραμερίσουν ή να αμαυρώσουν τη γενική εικόνα της μεγαλειώδικης εξόρμησης των μαζών, που χτίζουν με τα ίδια τους τα χέρια το μέλλον τους, που ξηλώνουν εκείνους που ξεστράτισαν από το δρόμο του σοσιαλισμού, που ρίχνουν τα θεμέλια για την οικοδόμηση ενός πραγματικά σοσιαλιστικού πολιτισμού και «μοιρολογάνε» σαν τους «φιλισταίους διανοουμενάκηδες» της εποχής της Οκτωβριανής Επανάστασης για την «καταστροφή» που απειλεί την «ανεξαρτησία» τους, με την εισβολή των μαζών σε τομείς που ήταν αποκλειστικό προνόμιο «ολίγων και εκλεκτών».
Αλλά στο καίριο ερώτημα: υπέρ ή εναντίον της πολιτιστικής επανάστασης την απάντηση τη δίνουν οι μάζες των εργαζομένων της χώρας μας, που υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό και επικροτούν θερμά τη μεγάλη εξόρμηση που συντελείται στην Κίνα. Η ξέφρενη αυτή εκστρατεία έσπρωξε και θα σπρώξει ακόμα περισσότερο τις μάζες των προοδευτικών εργαζομένων της χώρας μας σε μια ιδεολογική σύγκρουση με τους εκπροσώπους της αντίδρασης και του ρεβιζιονισμού. Στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία, στις γειτονιές, οι προοδευτικοί εργαζόμενοι ξεσκεπάζουν την εκστρατεία αυτή και τους φορείς της. Ανατρέπουν με επιχειρηματολογημένο τρόπο τις επινοήσεις και τις συκοφαντίες και υπερασπίζονται την υπόθεση της πολιτιστικής επανάστασης. Στις συζητήσεις που έγιναν και γίνονται, όσες προσπάθειες κι’ αν καταβάλουν οι αντιδραστικοί και οι ρεβιζιονιστές να τις «ελέγξουν» και να τις «κατευθύνουν», υποκινούνται όλο και περισσότερες μάζες εργαζομένων που βρίσκονται κάτω από την αστική επιρροή και εκείνη του ρεβιζιονισμού να σκύψουν και να μελετήσουν ευσυνείδητα τα όσα γίνονται στην Κίνα. Έτσι, στην περίπτωση αυτή έχει πλήρη εφαρμογή αυτό που τόνιζε ο Μάο Τσε- τούνγκ το 1957, θέτοντας το ερώτημα, «Ένα κακό πράγμα μπορεί να μετατραπεί σε καλό;»: «... η αντικομμουνιστική και αντιλαϊκή εκστρατεία, που ξεσηκώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα το δεύτερο μισό του 1956, είναι φυσικά κακό πράγμα. Μα χρησίμευσε σα μάθημα για τα κομμουνιστικά κόμματα και την εργατική τάξη των διαφόρων χωρών, τους ατσάλωσε και μετατράπηκε έτσι σε καλό πράγμα. Σε πολλές χώρες, στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας ένα μέρος των μελών των κομμουνιστικών κομμάτων εγκατέλειψε τα κόμματα αυτά. Η αποχώρηση μέρους των μελών επιφέρει ελάττωση των δυνάμεων του Κόμματος και είναι φυσικά κακό πράγμα. Μα κι’ αυτή έχει την καλή της πλευρά. Τα ασταθή στοιχεία δεν θέλησαν να παραμείνουν στις γραμμές του Κόμματος και το εγκατέλειψαν, ενώ η πλειοψηφία τους, τα μέλη του Κόμματος, που είναι σταθερά στις πεποιθήσεις τους, ενώθηκαν πιο σφιχτά για αγώνες∙ δεν είναι αυτό καλό πράγμα;».
Ας ουρλιάζουν λοιπόν τα μεγάφωνα της αντίδρασης και του ρεβιζιονισμού. Έτσι ούρλιαζαν οι κράχτες της φεουδαρχίας όταν μεγαλουργούσαν οι «αβράκωτοι» στους δρόμους του Παρισιού. Έτσι ούρλιαζαν τα μεγάφωνα του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης όταν οι μπότες των εργατών του «Πουτίλωφ» αντηχούσαν στις αίθουσες του «Ερμιτάζ» και των Χειμερινών Ανακτόρων στην Πετρούπολη.
Έτσι ουρλιάζουν τώρα τα μεγάφωνα της αντίδρασης, του ιμπεριαλισμού και των ρεβιζιονιστών, που τα παιδιά των εργατών και αγροτών, οι «κόκκινοι φρουροί», σαρώνουν τους δρόμους και τις πλατείες του Πεκίνου. Η ιστορία προχωρεί... Όσοι μπορούν να συμμορφώνονται με τα βήματά της αποδείχνονται ικανοί να βαδίσουν προς τα εμπρός, οι άλλοι πετιούνται στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Αυτή την τύχη έχουν πάντοτε οι αντιδραστικοί και οι οπισθοδρομικοί κάθε είδους. Δεν μπόρεσαν, ούτε και θα μπορέσουν ποτέ να αμαυρώσουν το κοσμοϊστορικό έργο της μεγάλης προλεταριακής σοσιαλιστικής πολιτιστικής επανάστασης, που σαρώνει την Κίνα με την ορμή χιονοστιβάδας. Η νέα, ξέφρενη αντικινεζική, αντικομμουνιστική, αντιλαϊκή εκστρατεία των ιμπεριαλιστών, της αντίδρασης και των ρεβιζιονιστών θα σημειώσει οικτρή αποτυχία. Τίποτα δε θα μπορέσει να ανακόψει τη θριαμβευτική πορεία των μαζών προς τα εμπρός!
