Στο πλαίσιο ενός πειράματος βιολογίας,
ο ερευνητής επιστήμονας χτύπησε δυνατά τις παλάμες του
και φώναξε ζωηρά στον βάτραχο που είχε μπροστά για πειραματόζωο,
καλώντας τον να χοροπηδήσει.
Ο βάτραχος χοροπήδησε.
Στη συνέχεια ο ερευνητής έκοψε ένα από τα δύο πίσω πόδια τού βατράχου,
και του φώναξε πάλι μεγαλοφώνως να χοροπηδήσει.
Ο βάτραχος, κουτσά-στραβά, χοροπήδησε ξανά.
Ο ερευνητής τότε έκοψε και το δεύτερο πίσω πόδι τού βατράχου,
και του ζήτησε για μια ακόμη φορά με βροντερή φωνή να χοροπηδήσει.
Ο βάτραχος έμεινε ακίνητος.
Με επιμέλεια ο ερευνητής κατέγραψε στο ημερολόγιό του
το τελικό πόρισμα του επιστημονικού του πειράματος:
«αν κόψουμε τα δύο πίσω πόδια ενός βατράχου, τότε αυτός χάνει την ακοή του».
Μία εξόχως ενδιαφέρουσα επιστημονική μελέτη είδε τον Αύγουστο που μόλις παρήλθε το φως τής δημοσιότητας: σύμφωνα με τους έγκριτους ερευνητές T. VanderWeele, S. Li, A. Tsai, I. Kawachi, φαίνεται ότι υπάρχει, σύμφωνα και με τον ακριβή τίτλο τού επιστημονικού τους άρθρου, «Σχέση ανάμεσα στην παρακολούθηση θρησκευτικών λειτουργιών και σε μειωμένα ποσοστά αυτοκτονιών, σε Αμερικανίδες».
Η πρωτότυπη μελέτη που δημοσιεύτηκε με κάθε επισημότητα στο JAMA Psychiatry (μηνιαίο επιστημονικό περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου, το οποίο εκδίδεται και σε ψηφιακή μορφή), βασίστηκε σε ένα μεγάλο δείγμα 89.708 Αμερικανίδων, ηλικίας 30-55 ετών, με τη συλλογή στοιχείων και την αξιολόγησή τους να διαρκούν (στο πλαίσιο ευρύτερης έρευνας για την υγεία) από το 1996 μέχρι το 2010. Λοιπόν, ένα από τα πορίσματα της 15ετούς μελέτης είναι, κατά λέξιν, ότι «η συχνή παρακολούθηση θρησκευτικών λειτουργιών συνδέεται με ένα σημαντικά μειωμένο ποσοστό αυτοκτονιών».
Μάλιστα η μελέτη δεν περιορίζεται στο στατιστικό συμπέρασμα ότι η πιστή εκείνη που συμμετέχει σε θρησκευτική λειτουργία μία ή περισσότερες φορές ανά εβδομάδα κινδυνεύει να αυτοκτονήσει έως και 5 φορές λιγότερο σε σχέση με κάποια άπιστη, που δεν καταδέχεται να πατήσει ποτέ το πόδι της σε εκκλησία, αλλά προχωρά επί το διεξοδικότερον: Ποιο δόγμα σώζει περισσότερο; «Οι προτεστάντισσες που πήγαιναν μια ή περισσότερες φορές την εβδομάδα στην εκκλησία είχαν περίπου 3% μικρότερο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν, ενώ οι καθολικές είχαν 20 φορές λιγότερες πιθανότητες αυτοχειρίας αν εκκλησιάζονταν μια ή περισσότερες φορές εβδομαδιαίως».
[Στα παρα-πορίσματα της μελέτης, αν θα μπορούσε να υπάρχει τέτοιος όρος, κολλάει η διαπίστωση ότι δεν χρειάζεται κανείς να πηγαίνει σε καθημερινή βάση στην εκκλησία για να μειώσει τον κίνδυνο αυτοκτονίας του, και ότι μάλλον ο εκκλησιαζόμενος διατηρεί ούτως ή άλλως αρκετές πιθανότητες να τη γλιτώσει έστω και με μία παρακολούθηση λειτουργίας (καθολικής, κατά προτίμηση) ανά εβδομάδα.]
Εν πάση περιπτώσει, η εκτίμηση με την οποία θα μπορούσαν να συμφωνήσουν οι περισσότεροι αναγνώστες τού επιστημονικού άρθρου είναι ότι, αν τυχόν κάποιος από τους πάπες τής περιόδου 1996-2010 δεν είχε την ευκαιρία να χρηματοδοτήσει την εν λόγω μελέτη στη φάση της συλλογής και αξιολόγησης των δεδομένων της, τουλάχιστον ο τωρινός πάπας θα έχει κάθε λόγο, έστω και με καθυστέρηση, να ενισχύσει με κάθε τρόπο τη δημοσίευση της μελέτης, διαλαλώντας με τυμπανοκρουσίες τα πορίσματά της: Λοιπόν, φαίνεται πως η πίστη σου σε σώζει, και μάλιστα, στατιστικώς, περισσότερο αν είσαι καθολικός.
Παράλληλα καθίσταται προφανές ότι οι ψυχολόγοι (καθώς και πολλοί άλλοι -ενίοτε υπερεξειδικευμένοι- επιστήμονες) στην Αμερική (και αλλού) έχουν οδηγήσει το αντικείμενό τους σε …άλλο επίπεδο.
Παρενθετικώς αξίζει να σημειωθεί ότι στην επίσημη ιστοσελίδα της JAMA Psychiatry θα βρει κανείς ανάμεσα στα πέντε περισσότερο διαβασμένα άρθρα τη «Σχέση ανάμεσα στη νοσηλεία από μόλυνση και στον θάνατο από αυτοκτονία» (στην πρώτη θέση αναγνωσιμότητας) και την «Εξακρίβωση αν οι αυτοκτονίες προκαλούνται από μολύνσεις» (στην τέταρτη θέση αναγνωσιμότητας).
Στο σκέλος που αφορά στις αιτίες των αυτοκτονιών, θα είχε πραγματικά «πολύ ψωμί» για τους Αμερικανούς ψυχολόγους που ξεσκονίζουν κάθε υποψία αιτίου, να αφιερώσουν λίγο χρόνο εξετάζοντας πώς οι εγχώριες και εξωτερικές πολιτικές τους εμπλέκονται στο πρόβλημα. Μόνο την έκρηξη του ποσοστού αυτοκτονιών να μελετήσει κανείς στους πρώτους 12 μήνες κατά τους οποίους το ΔΝΤ πατάει το πόδι του σε κάποια χώρα (πχ., στη Ν. Κορέα: αύξηση 45%, στην Ιρλανδία: αύξηση 11%, στη Ρουμανία: αύξηση 10%, στην Ουγγαρία: αύξηση 10%, στην Ελλάδα: αύξηση 26%, στην Κύπρο: αύξηση 27%, κλπ.), όλο και κάτι θα έχει να διαπιστώσει.
Τώρα, στο σκέλος που αφορά στους τρόπους αποφυγής των αυτοκτονιών, οπωσδήποτε κάτι μάς διδάσκει το πόρισμα της πρόσφατης επιστημονικής έρευνας που αποφαίνεται ότι όσο πιο κοντά στον εκκλησιασμό βρισκόμαστε, τόσο το καλύτερο. Στο κάτω-κάτω της (ιεράς) γραφής, ο γνωστός Θεός των Καθολικών, αλλά και των Προτεσταντών και των Ορθοδόξων, δεν επιτρέπει την αυτοχειρία.
Για να μην είμαστε άδικοι όμως, κάτι θα πρέπει να μας διδάσκει και η ιστορική αλήθεια, αυτή που γνωρίσαμε όλοι μας, και λέει το εξής: ανάμεσα στους πληγέντες από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, οι Ιρλανδοί, οι οποίοι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία Καθολικοί, δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν στο πρώτο έτος έλευσης του ΔΝΤ στη χώρα τους τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων από αυτοκτονία στην ιστορία τους. Μάλιστα, λόγω της οικονομικής κρίσης, οι Ιρλανδοί βρέθηκαν ήδη από το 2009 στην ανάγκη να τυπώσουν πάνω από εκατό χιλιάδες ενημερωτικά φυλλάδια για να αποτρέψουν τη γενίκευση των αυτοκτονιών, με την Εθνική τους Υπηρεσία για την Πρόληψη των Αυτοκτονιών να ανακοινώνει ότι η ανεργία αύξησε κατά 70% τον κίνδυνο αυτοχειρίας ακόμη και σε άτομα που δεν είχαν ιστορικό ψυχικής νόσου. Την ίδια ώρα, για τους νεαρούς Ιρλανδούς, η αυτοκτονία γινόταν η κύρια αιτία θανάτου.
Τελικώς, ο εκκλησιασμός σώζει ή όχι; Συνεργάζονται πάντοτε αγαστά τα επιχειρήματα και τα πορίσματα των ειδικών με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει;
Λέγεται ότι κάποτε ο μεγάλος φιλόσοφος Ζήνων ο Ελεάτης
προσπαθούσε να πείσει με επιχειρήματα τον Αντισθένη
ότι «δεν υπάρχει κίνηση».
Ο Αντισθένης άρχισε να βαδίζει,
και συγχρόνως ρωτούσε με νόημα τον Ζήνωνα που περπατούσε δίπλα του:
«Δεν θα έλεγες ότι τα γεγονότα είναι πιο ισχυρά από τα επιχειρήματά σου;»
