Με αφορμή τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα βγήκαν στο προσκήνιο πολιτικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις στο σύνολο της αριστεράς. Ορισμένες από αυτές έχουν προσωπικό χαρακτήρα για αυτό και τις προσπερνώ παρευθύς.
Oπωσδήποτε πρέπει να συμφωνήσουμε με τον απαισιόδοξο ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ο διεθνής ορίζοντας «σκοτεινός» και το λαϊκό κίνημα ανιχνεύει (ακόμα) δρόμους. Αλλά είναι άλλο πράγμα η απαισιοδοξία και άλλο η μοιρολατρία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –πλέον- ψήφισε από την ελληνική Βουλή τη «Συμφωνία των Πρεσπών» για το όνομα της ΠΓΔΜ, όπως άλλωστε έπραξε και η γειτονική χώρα.
Η ενασχόληση με τον ιμπεριαλισμό και την οργάνωση του λαού δεν κόβει «εισιτήρια» στην τρέχουσα πολιτική πιάτσα. Είναι γιατί εχθροί και «φίλοι» των εργαζομένων στη χώρα -και όχι μόνο- φρόντισαν να απαξιώσουν τις δύο παραπάνω έννοιες.
Τέτοιες μέρες, πέρυσι, ο σύντροφος Ισαάκ Ιορδανίδης, πρωτεργάτης της ίδρυσης του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, έδινε την τελευταία μάχη της πολυτάραχης ζωής του.
Οι ερμηνείες που δίνονται στις πολιτικές εξελίξεις και στην κατάσταση του λαϊκού κινήματος, οι προτάσεις πολιτικής και μαζικής δράσης που γίνονται πάνω στη βάση αυτών των ερμηνειών είναι και ήταν πάντα συναρτημένες με την πολιτική γραμμή των κομμάτων και των οργανώσεων που τις διατυπώνουν.
Το ξεκίνημα της «Αναγέννησης» συμπίπτει με μια εποχή όπου η νεολαία και ειδικότερα το σπουδαστικό κίνημά της πραγματοποιεί μαζικούς αγώνες που αποκτούν πιο έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά.
