Δε θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικά, τελικά… Δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία αυτά που διαδραματίζονται, την τελευταία περίοδο, εντός και εκτός ελληνικής Βουλής. Είναι μια ακόμη έκφραση των αδιεξόδων και της βαθιάς σήψης ενός αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή. Ενός πολιτικού συστήματος που υπηρέτησε, πειθήνια και ομόθυμα, το καθεστώς της επιτροπείας και τη μνημονιακή βαρβαρότητα που αυτό έχει επιβάλει και ήρθε σε βαθιά αντίθεση και ρήξη με το λαό. Εύκαμπτου απέναντι στις εξοντωτικές, για το λαό και τη χώρα, αξιώσεις των δανειστών, άκαμπτου απέναντι στο λαϊκό δίκιο. Για να απαξιωθεί, πλήρως, στη λαϊκή συνείδηση.
Ενός πολιτικού συστήματος που, σε έναν πρωτοφανή -μεταπολιτευτικά- αντιλαϊκό κατήφορο, επιστράτευσε τον ακραίο κυνισμό, απεμπόλησε κάθε πρόσχημα ηθικής, αυτοδιασύρθηκε και ευτέλισε και αυτούς ακόμη τους αστικούς θεσμούς και την κορωνίδα τους, το αστικό κοινοβούλιο, ψηφίζοντας διατεταγμένα μνημόνια χιλιάδων αντιλαϊκών διατάξεων με εσπευσμένες, συνοπτικές διαδικασίες, προσφέροντας το λαό και τη χώρα βορά στους άρπαγες προστάτες του. Για να δημιουργηθεί, σε αυτές τις συνθήκες φτωχοποίησης και εξαθλίωσης ευρύτατων εργατολαϊκών στρωμάτων και καθολικής επικράτησης εκφυλιστικών φαινομένων σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, εκτός των άλλων, πρόσφορο έδαφος και για την ανάπτυξη του φασιστικού τέρατος.
Δεν αποτελούν έκπληξη, λοιπόν, τα όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες. Είναι αντανάκλαση και έκφραση αυτής ακριβώς της πραγματικότητας. Έτσι, οι πάλαι ποτέ συγκυβερνώντες, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, μετά τη διάρρηξη της εξαμβλωματικής συνεργασίας τους, επιδίδονται σε αλληλοεκβιασμούς, απειλές, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, υπόγεια αλισβερίσια, με σκοπό «ποικίλες» πολιτικές μεταγραφές. Σε συνθήκες μεγάλης πολιτικής ρευστότητας, που επιτείνεται από την απώλεια -ουσιαστικά- της «δεδηλωμένης», ένας βούρκος συναλλαγών σκεπάζει όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Με τα μικρά κόμματα -εφεδρείες του συστήματος- να λεηλατούνται από τους δύο μονομάχους.
Το αντιλαϊκό δίπολο
Απερίγραπτες σκηνές μιας απίστευτης κατρακύλας βουλευτών, που αυτογελοιοποιούνται και αυτοεξευτελίζονται, προκειμένου να εξασφαλιστεί η περιβόητη πλειοψηφία των 151 και να «διασωθούν» οι ίδιοι και η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εξελίσσονται. Ο πλήρης εκφυλισμός, η μεγάλη κατάντια μιας πολιτικής δύναμης που επαγγέλθηκε τη σωτηρία του λαού για να συνταχθεί -τελικά- με τους εχθρούς του και που τώρα πασχίζει να παρατείνει τον κυβερνητικό της βίο με κάθε μέσο, εξακολουθώντας να δημαγωγεί ασύστολα και να επικαλείται τη δημοκρατική της ευαισθησία… και το αριστερό της πρόσημο… για να συγκαλύψει το πραγματικό αντιλαϊκό της πρόσωπο.
Απέναντι, η αντιπολιτευόμενη ΝΔ σηκώνει μεγάλο θόρυβο και υψηλούς καταγγελτικούς τόνους, παριστάνοντας την άμεμπτη και το θεματοφύλακα των θεσμών και της δημοκρατίας, παραδίδοντας μαθήματα ευπρέπειας και ηθικής. Ποιοι; Η Παράταξη με το πιο βαρύ αντιδραστικό παρελθόν, που έχει υπερακοντίσει κάθε άλλη πολιτική δύναμη σε φαινόμενα πάσης φύσεως διαφθοράς, εξαγοράς συνειδήσεων, αντιλαϊκής βίας, σκοτεινών αντιδραστικών μεθοδεύσεων. Και που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να επιταχύνει την πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για να νέμεται αυτή την εξουσία, εφαρμόζοντας και κλιμακώνοντας τη μνημονιακή βαρβαρότητα. Ένα κόμμα που επιχειρεί να κατευθύνει την πλατιά λαϊκή δυσαρέσκεια για την αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σε αντιδραστικούς δρόμους, να ενισχύσει το δεξιό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσει όρους καραμπινάτης δεξιάς πολιτικής ηγεμονίας στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας.
Δυο «στρατόπεδα», που εκπροσωπούν το σημερινό δίπολο εξουσίας, στήνουν μια άθλια παράσταση που αποσκοπεί να συσκοτίσει το γεγονός πως αποτελούν μια ενιαία αντιλαϊκή δύναμη κρούσης, πως η ταύτισή τους είναι το κύριο στοιχείο και οι προβαλλόμενες διαφοροποιήσεις και αντιπαραθέσεις το δευτερεύον.
Πρόθυμοι αρωγοί, στο έργο αυτό, εξωνημένοι δημοσιογράφοι και των δυο πλευρών που τροφοδοτούν το παρακμιακό πολιτικό περιβάλλον, αναπαράγοντας τη φθήνια και τη σαπίλα των εντολέων τους. Σκηνοθετούν ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές και βάζουν κάλπικα διλήμματα. Με ανυπόστατα συνθήματα περί «προόδου και συντήρησης», περί «Αριστεράς και Ακροδεξιάς», οι μεν, αναμασώντας τα περί αποστατών, εξαγοράς, βουλευτών υβριδίων και κουρελούδων και κραυγάζοντας για επίσπευση των εκλογών, οι δε.
Κατακλύζουν τα ΜΜΕ με ανούσιες, ψευδείς αντιπαραθέσεις, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου. Μια κατευθυνόμενη άθλια προπαγάνδα που επιχειρεί να εγκλωβίσει το λαό στην επιλογή ανάμεσα στους δύο, να υπονομεύσει τη λαϊκή αφύπνιση και χειραφέτηση από το αντιλαϊκό δίπολο, να σταθεροποιήσει και διαιωνίσει την αντιλαϊκή βαρβαρότητα.
Η πραγματική διαχωριστική γραμμή
Η τεχνητή όξυνση και πόλωση, οι ανούσιες κοκορομαχίες και οι φτηνές προσωπικές αντιπαραθέσεις, η πρόταξη της σκανδαλολογίας μόνο και μόνο για να στηθεί το γνωστό προεκλογικό παιχνίδι εντυπωσιασμών, όλο αυτό το αηδιαστικό σκηνικό θα κυριαρχεί καταθλιπτικά όσο πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών, βουλευτικών μόνο ή και τριπλών -εθνικών, αυτοδιοικητικών, ευρωεκλογών- τον προσεχή Μάιο. Οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού θα εντείνονται. Είναι κοινή επιδίωξη και των δυο κομμάτων. Και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.
Η μνημονιακή δεσποτεία και τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης προσδιορίζουν και ελέγχουν, με ασφυκτικό τρόπο, την πολιτική γραμμή του πολιτικού τους προσωπικού. Οι εντολές είναι σαφείς και δεν επιτρέπουν παρεκκλίσεις. Τα περιθώρια άσκησης διαφοροποιημένης πολιτικής είναι εξαιρετικά στενά. Γι’ αυτό η σύγκλιση όλων των κομμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος κραυγάζει.
Επιπλέον, η σταθεροποίηση του δίπολου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ με ενισχυόμενους τους όρους αυτοδυναμίας τής εν δυνάμει, κάθε φορά, κυβερνητικής εκδοχής, μετά από μια μεγάλη περίοδο έντονης πολιτικής ρευστότητας, καθορίζει το πολιτικό σκηνικό της χώρας, στην τρέχουσα συγκυρία. Στις μυλόπετρές του συνθλίβονται πια τα μικρότερα κόμματα. Η ανάγκη πολιτικών εφεδρειών υποβαθμίζεται.
Το καθεστώς της άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και υποδούλωσης στον ιμπεριαλισμό έχει επιλέξει, σε αυτήν τη φάση, τους κύριους εκφραστές του. Εξάλλου, κάθε τι «νέο», που πρόβαλλαν τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία για να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις και να εγκλωβίσουν τη λαϊκή χειραφέτηση, αποδείχθηκε -ταχύτατα- πως είναι τόσο «παλιό» όσα και τα υπάρχοντα «παλιά».
Έτσι, τα προγενέστερα εγχειρήματα δημιουργίας νέων κομμάτων-εφεδρειών χρεοκοπούν. Το εκτοξευμένο, για μια περίοδο, Ποτάμι στέρεψε. Οι πολυετείς προσπάθειες ανασυγκρότησης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς πνέουν τα λοίσθια. Το ΚΙΝΑΛ συσπειρώνει πια μόνο τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ. Το «κενό» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου καταλαμβάνεται από το ΣΥΡΙΖΑ.
Ευρύτατα λαϊκά στρώματα διαπιστώνουν πως η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στα δυο κόμματα -ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ- και το λαό. Πως τα «νέα» κόμματα και αποκόμματα ήταν σωσίβια και μόνο των δυναστών του.
Όλοι τους είναι συνένοχοι στην επιβολή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων που βυθίζουν το λαό μας στη φτώχια, την εξαθλίωση και την ανεργία, καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας, χαλκεύουν βαριά δεσμά εξάρτησης, νεοαποικιακού οικονομικού και πολιτικού ελέγχου της χώρας.
