Ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δίνει εξετάσεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τα ντόπια τσιράκια τους, και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται ανοικτά και ξετσίπωτα σε κόμμα αστικής διαχείρισης, ο κόσμος της εργασίας σιωπά, αγανακτεί, βλαστημάει, αλλά δεν ενώνεται -ακόμα- σε βουερό ποτάμι. Οι αστοί πολιτικοί παλιάς και νέας κοπής συστρέφονται σαν φίδια, ανασυντάσσονται, δολοπλοκούν και αλληλοσφάζονται -όπως φάνηκε στις δοθείσες τηλεοπτικές άδειες. Μαζί τους και οι εγχώριοι μεγαλοκαπιταλιστές που θυμούνται, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, το δίκιο και το ψωμί των φτωχών. Αν υπήρχε βραβείο υποκρισίας, διγλωσσίας και ηθοποιίας θα το μοιράζονταν εξ ολοκλήρου. Όλος ο θίασος επί σκηνής να οδύρεται σαν χορός αρχαίας τραγωδίας για τον άνεργο, τον εργάτη και τον μετανάστη. Ύπατος ρόλος «διμούτσουνης οχιάς».
Απέναντί τους όμως ένα μειοψηφικό, ακόμα, ρεύμα. Τίμιων συνδικαλιστών, αριστερών και δημοκρατών ανθρώπων, κομμουνιστών που δεν ξεπούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο της αγοράς και στη θαλπωρή της εξουσίας. Ωστόσο αδύναμο να ανατρέψει τα δεδομένα και ν’ αλλάξει τη ρότα του αέρα που φυσάει από δυτικά, σκέτος πολιτικός γαρμπής.
Λένε ορισμένοι πως αρκεί να κατατεθεί ανοιχτά στο λαό μας ένα σχέδιο απάντησης και αυτόματα θ’ ανατραπούν οι αρνητικοί συσχετισμοί, «θ’ ανοιχτούν οι ουρανοί» και το άγιο πνεύμα θα φέρει την πολυπόθητη επιφοίτηση. Πρόκειται για την επιτομή του θεληματισμού (βολονταρισμού - υποκειμενισμού), όπου τα πάντα γίνονται αρκεί να το θέλεις πάρα πολύ.
Άλλοι πάλι -χειρότεροι- λένε να κάτσουμε στ’ αυγά μας γιατί φτηνά τη σκαπουλάραμε από τη Σκύλλα του Grexit και η Γερμανία βρυχάται ακόμα. Πρόκειται για το παλιό πνεύμα και ρεύμα του αγιάτρευτου ραγιαδισμού, που αν είχε νικήσει, ακόμα θα μας πατούσε «το άλογο του Ιμπραήμ» και η μπότα του φασισμού.
Άλλοι πάλι το ρίχνουν στις «σολομωνικές» και την ψυχολογία, ανακατεύοντας λίγο μεταφυσική, λίγο την «καρδιά» των χτυπημένων από την κρίση στρωμάτων. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Είμαστε αδύναμοι και ο εχθρός περίσσιος.
Απέναντι σ’ όλες τις απολίτικες προσεγγίσεις, θεωρίες και θεωριούλες, που συσκοτίζουν τα μυαλά των ανθρώπων και παραλύουν το κοινωνικό είναι, οφείλουμε να μιλήσουμε πειστικά, πιεστικά και θαρρετά.
Η πάλη των τάξεων δεν εξελίσσεται γραμμικά και ανεμπόδιστα. Ο λαϊκός πόλος, που κομμάτι του είναι οι πραγματικοί κομμουνιστές, δεν έχει βρει τα ζύγια του, τη σημαία της πάλης, της πίστης και της αυτοπεποίθησης. Για αρκετό καιρό θα κάνουμε «αντάρτικο πόλεμο». Μια σπίθα εδώ, δυο φωτιές εκεί, ένα μπουμπουνητό παραπέρα και για αρκετό καιρό θα χρειαστεί να μαζεύουμε σταγόνα-σταγόνα το νερό, ν’ αποθηκεύουμε πολιτικά τρόφιμα για να περάσουμε την έρημο της κρίσης.
Να 'χουμε σταθερή πυξίδα και να ξηλώνουμε από τ’ αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ που φωλιάζει στις κρύπτες του λαού, των συνδικάτων, των συλλογικοτήτων.
Το να είσαι με τη νομοτέλεια, δηλαδή καβάλα στον καιρό, δεν σημαίνει να μην αναγνωρίζεις τους συσχετισμούς δύναμης. Πολύ περισσότερο δε σημαίνει να μην αναγνωρίζεις πως οι «δικοί μας», δηλαδή ο λαός μας, δεν έχει την πολιτική εμπροσθοφυλακή του, δηλαδή το δικό του αυθεντικό μαζικό επαναστατικό κόμμα.
Γι’ αυτό και βολοδέρνει στ’ απόνερα του αστισμού και τρέφεται με τ’ αποφάγια του ρεφορμισμού και της ανοησίας.
Το συμπέρασμα είναι απλό σαν το αυγό του Κολόμβου.
Να κάνουμε τη δουλειά μας και να την κάνουμε σωστά.
