Η πολυδιαφημισμένη συγκέντρωση των «παραιτηθείτε» στο Σύνταγμα (15/6/2016) δίνει αφορμή για πολλές αναγνώσεις και προσεγγίσεις. Η διαμαρτυρία, που αντέγραψε το «κίνημα των αγανακτισμένων» στα πρώτα χρόνια των πέτρινων μνημονίων, ούτε αθώα ούτε ουδέτερη ήταν, όπως προσπάθησαν να την παρουσιάσουν οι φανεροί πρωτεργάτες της και οι παρασκηνιακοί αυτουργοί της, δηλαδή η δεξιά αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε στόχο, ονοματεπώνυμο, πολιτική άρθρωση και υπηρετούσε το -εξηγήσιμο- πετροβόλημα του ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά των μνημονίων και της ευρωπαιοδουλείας.
Ήταν, δηλαδή, αντίθεση στους κόλπους της απέναντι πλευράς και ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε είχε ελάχιστη έως μηδενική σχέση με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και την προσπάθεια αντίστασης των εργαζομένων. Αντίσταση όμως που να ανοίγει δρόμους και να μην εγκλωβίζεται σε πλαστά και ανούσια διλήμματα.
Ορισμένοι αγωνιστές και διοούμενοι εκστασιάζονται από τη λεγόμενη «κίνηση των μαζών». Αυτή είναι ένα πρωταρχικό σημείο, αλλά δεν φτάνει. Τέτοια κίνηση μπορούμε να δούμε σήμερα σε διάφορες χώρες του κόσμου, μόνο που το «πρόσημό» της, η σημαία της είναι αντιδραστική, συντηρητική και νεοφιλελεύθερη.
Έχουμε επισημάνει -σε βαθμό παρεξήγησης- πολλές φορές ότι το δεύτερο βήμα για να απαντήσουμε στο ερώτημα «ποιος, ποιον και γιατί» είναι η πολιτική ηγεμονία. Ποιος δηλαδή κανοναρχεί, βάζει την πολιτική ουσία, δείχνει τον στόχο. Τι γράφει η φανέλα αυτών που κινητοποιούνται, ποιο δρόμο ανοίγουν, τι θέλουν, πού το πάνε.
Είναι κατακτημένη αλήθεια ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι γέννησαν (ΛΑΕ κλπ) κατάφεραν να υφαρπάξουν το αποτέλεσμα όλων των διαμαρτυριών στην έναρξη της μνημονιακής κόλασης. Πλατείες, διόδια, «δεν πληρώνω» κλπ κατέθεταν ως μάγοι με τα δώρα τη διαμαρτυρία τους στα πόδια του Α. Τσίπρα, έτσι ώστε η εκλογική εκτίναξή του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη 2015 φαντάζει ως μονόδρομος.
Είναι εξίσου όμως αλήθεια ότι εμείς στο Μ-Λ ΚΚΕ κρατήσαμε αποστάσεις από τα δρώμενα των δρόμων, επιμένοντας στην πολιτική τους στόχευση και κριτικάροντας το κίνημα των αχθοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτή μας την επιλογή λοιδορηθήκαμε πολλαπλά και από αρκετούς. Ποιον δικαίωσε η ιστορία και η ταξική πάλη;
Θυμίζουμε ότι οι συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που κατάπιναν τις κυβερνήσεις με το σύνθημα «να πέσει η κυβέρνηση», τώρα έχουν καταπιεί …τη γλώσσα τους.
Διότι πολιτική δεν είναι να θαυμάζεις και να εκθειάζεις το …ηλιοβασίλεμα σαν φωτογράφος, αλλά να συμμετέχεις και να οδηγείς. Δεν είμαστε «παπαράτσι», αλλά αγωνιστές και η πολιτική ψυχραιμία δεν είναι παραξένισμα αλλά αρετή! Στη σχεδιασμένη χλαπαταγή που ξορκίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και χειροκροτεί η NΔ του Μητσοτάκη ούτε κλαίμε ούτε γελάμε. Σκεφτόμαστε, πράττουμε, αγωνιζόμαστε. Όλοι αυτοί ανήκουν στον ίδιο πολιτικό στάβλο. Είναι κόμματα της ίδιας «φάρας», έχοντας ο καθένας τις ιδιαιτερότητες και διαφορετικότητές του.
Αν το «πόπολο» σήμερα σηκώνει τους μεν στα επουράνια για να τους σταυρώσει αύριο είναι γεγονός εξηγήσιμο, έχει αιτίες, αφορμές και υπόσταση. Η κατεστραμμένη μικροαστική τάξη βγαίνει στους δρόμους, ο λαός αγωνίζεται, η νεολαία σκουντουφλά στην ανεργία, οι υπάλληλοι συντρίβονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η πραγματική Αριστερά και ο κόκκινος πυρήνας της, οι κομμουνιστές, έχουν δεκάδες λόγους να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων, της οργάνωσης των ταξικών επεισοδίων. Αλλά καμιά υποχρέωση να υπηρετήσουν «ξένες σημαίες» και αλλότρια συνθήματα.
Ο ευκολόπιστος καταλήγει πάντα προδομένος.
