Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (13-16/10) δεν έχει αρχίσει ακόμα. Παρά τις προσπάθειες του κόμματος και των μέσων της «κυβερνώσας αριστεράς» να παρουσιάσουν το Συνέδριο ως μια ελπιδοφόρα διαδικασία, που θα αποτελέσει το «βήμα θετικών εξελίξεων για το κόμμα και την κοινωνία», το αποτέλεσμά της σε επίπεδο πολιτικών θέσεων, αλλά και εκλογής νέας Κεντρικής Επιτροπής, είναι σίγουρα προδιαγεγραμμένο.
Οι «θέσεις» άλλωστε ενός κόμματος, που κυβερνά εφαρμόζοντας κατά γράμμα την πολιτική της υποτέλειας, του ξεπουλήματος και της κοινωνικής βαρβαρότητας, είναι γνωστές και δεδομένες και κανείς δεν περιμένει να τις γνωρίσει από τα εισηγητικά κείμενα των συνεδρίων του. Από εκεί και πέρα σε σχέση με το Συνέδριο και με αφορμή αυτό έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:
1. Εικόνες αποσύνθεσης του κομματικού μηχανισμού
Η προσυνεδριακή διαδικασία έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα ενός κόμματος, που εκτοξεύτηκε από το 4%, στα κυβερνητικά ποσοστά, καπηλευόμενο τους κοινωνικούς αγώνες και τα συνθήματα της αριστεράς της προηγούμενης περιόδου. Όπως ήταν αναμενόμενο με την ίδια ευκολία που εισχώρησε κόσμος στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και αποχώρησε από το καλοκαίρι του 2015 και μετά. Την ένδεια των τοπικών κομματικών οργανώσεων προσπάθησε να «αποκαταστήσει» ο ΣΥΡΙΖΑ με εισδοχή νέων μελών. Μέσω του διαδικτύου καλούσε καθ’ όλη τη διάρκεια των προσυνεδριακών διαδικασιών τούς ενδιαφερόμενους να αποκτήσουν την ιδιότητα του μέλους από την «πλατφόρμα προεγγραφής μέλους στον ΣΥΡΙΖΑ». Ακόμη και έτσι όμως, οι Οργανώσεις Μελών παρέμειναν άδειες, το «άνοιγμα στην κοινωνία» δεν έγινε ποτέ και ο μεγάλος πράγματι αριθμός των 2500 (σύμφωνα με πληροφορίες των ΜΜΕ) συνέδρων, βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στον αριθμό των μελών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην οργάνωση Πειραιά ψήφισαν μόλις 61 μέλη.
Πέραν όμως της αναμενόμενης μικρής συμμετοχής, ένα ακόμη χαρακτηριστικό των εσωκομματικών εκλογών είναι η αποδοκιμασία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ν. Καρανίκας, σύμβουλος του Τσίπρα, δεν εκλέχτηκε από την οργάνωση Παγκρατίου, ενώ πολλές είναι οι περιπτώσεις βουλευτών, υπουργών και πρωτοκλασάτων κυβερνητικών στελεχών που δεν εκλέχτηκαν ή εκλέχτηκαν οριακά, ως σύνεδροι, από τις οργανώσεις τους.
Όπως και να 'χει οι προσυνεδριακές διαδικασίες μαρτυρούν την εικόνα ενός κόμματος που έχει χάσει κάθε επαφή με τις μάζες που προσέλκυε το προηγούμενο διάστημα και πολύ περισσότερο με τον κόσμο της αριστεράς. Ένα κόμμα που έχοντας απωλέσει τη βάση, τα μέλη και την ουσιαστική λειτουργία του, μετατρέπεται σε έναν καθαρά κυβερνητικό μηχανισμό διαχείρισης του συστήματος.
2. Για τις τάσεις και τις «διαμάχες»
Όσο και αν προσπαθούν, κατά κύριο λόγο τα μέσα που ελέγχει ο ΣΥΡΙΖΑ, να φτιάξουν μια εικόνα δημιουργικής και παραγωγικής διαδικασίας, όσο και αν επιχειρούν να παρουσιάσουν τάσεις και ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις, η αλήθεια είναι μία. Ότι όσοι βρίσκονται σε ένα κόμμα που με την ταμπέλα της αριστεράς εξακολουθεί με ζήλο να εφαρμόζει τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική των τελευταίων ετών, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα άλλο από τις καρέκλες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ομάδα που, υποτίθεται, θα ασκήσει κριτική από «αριστερά» στην ακολουθούμενη πολιτική, είναι αυτή των «53+», της οποίας ηγείται ο Τσακαλώτος. Δηλαδή η αριστερή, σύμφωνα με τους ίδιους, φωνή του Συνεδρίου, που πρόκειται να αναμετρηθεί με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, είναι αυτή του υπουργού Οικονομικών… της κυβέρνησης.
Είναι προφανές ότι αυτή η αντιπαράθεση που τόσο γλαφυρά προβάλλεται από τα ΜΜΕ σαν μάχη χαρακωμάτων, δεν μπορεί να έχει κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεδομένης της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων που συγκεντρώνει η Ενωτική Κίνηση (αυτή που στηρίζει τον Τσίπρα και την κυβέρνηση, υπό τον Ν. Παππά) και της πολιτικής αφετηρίας των «53+», ο μόνος λόγος για να συντηρείται αυτή η αντιπαράθεση στην επικαιρότητα του Συνεδρίου, είναι για να καλλιεργηθούν νέες αυταπάτες για μια άλλη «αριστερόστροφη κυβερνητική πορεία», ως αποτέλεσμα ίσως και κάποιου ανασχηματισμού. Για να καλλιεργήσουν για μια ακόμη φορά ψεύτικες ελπίδες σε όσο κόσμο έχει απομείνει οπαδός του εγχειρήματος της «πρώτης φοράς αριστερά».
Άλλωστε, εκτός από τις δυο τάσεις που αναφέρονται παραπάνω, οι επόμενες ισχυρές ομάδες είναι οι καθαρά πασοκογενείς δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή της οποίας ηγείται ο Α. Κοτσακάς, αλλά και η κίνηση «Πράττω» των Κοτζιά, Τόσκα. Από κει και πέρα η πλατφόρμα των Παπαδημούλη, Μπαλάφα κλπ, όπως άλλωστε και κάποια ισχυρά κυβερνητικά στελέχη που παρουσιάζονται ως «ανεξάρτητοι» (Φίλης, Βούτσης κλπ), κάθε άλλο παρά σε αντιπαράθεση με την ιδεολογία και πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να βρεθούν.
Αν λοιπόν πρόκειται να αποτυπώσει κάτι αυτή η εσωκομματική διαδικασία, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, απαλλαγμένος από τα όποια «αριστερά» βαρίδια του παρελθόντος, μπορεί στη βάση μιας νέας ενότητας, σαν ένα γνήσιο συμπαγές σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, να εγγυηθεί χωρίς τριγμούς τη διαχείριση των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων δυναστών, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κοινωνικοπολιτικά περίοδο.
3. Φραστική προσαρμογή θέσεων και συνθημάτων
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι φραστικοί λεονταρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ περί ακύρωσης των μνημονίων, μονομερούς διαγραφής χρέους, εκδίωξης της τρόικας, «καμιάς θυσίας για το ευρώ» και λοιπών συνθημάτων που υιοθετήθηκαν από το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (7/2013) και χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και την ανάδειξή του στους κυβερνητικούς θώκους δεν μπορούν να έχουν θέση στο σημερινό του πρόγραμμα. Με προσεχτικές αναδιατυπώσεις προσαρμόζουν και φραστικά τον πολιτικό τους λόγο στις «νέες» ανάγκες. Αυτό βέβαια δεν αφορά σε τίποτα το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ, που δεκαετίες τώρα μένει απαράλλακτο ως προς τις βασικές αρχές και τις θέσεις του, αλλά μόνο το φραστικό ένδυμα αυτών, το οποίο χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να καλλιεργήσει τις γνωστές αυταπάτες και να βρεθεί στην εξουσία.
Έτσι λοιπόν τα συνθήματα που δεσπόζουν στα υλικά του 2ου Συνεδρίου είναι: Κοινωνική δικαιοσύνη-Δημοκρατία-Δίκαιη Ανάπτυξη. Ποιο αλήθεια από τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο, ή από τα πολλά που προέκυψαν και βρέθηκαν στη Βουλή (Ποτάμι, Δ. Συμπαράταξη, Ε.Κ) τα τελευταία χρόνια δεν θα μπορούσε να υιοθετήσει αυτά τα συνθήματα; Κάτω από το βάρος της πολιτικής που οι ίδιοι εφαρμόζουν, αλλά και τις πιέσεις που δέχονται από τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν κάθε λεκτική «παρασπονδία» από αυτές που αξιοποίησαν για την καλλιέργεια εκλογικών αυταπατών και να προσαρμόσουν το λόγο και τα συνθήματά τους στις ανάγκες και τα συμφέροντα που υπηρετούν. Εξασφαλίζοντας βέβαια και με αυτό τον τρόπο τα πιστοποιητικά του καλού, πειθήνιου και πιστού υπηρέτη.
Όσον αφορά το πολιτικό «διακύβευμα», που και μέσα από το Συνέδριό του θα προσπαθήσει να αναδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό του κινδύνου της «νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης». Πρόκειται για μια φράση που έχει εισάγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα και με την οποία επισημαίνει τον κίνδυνο επανόδου της ΝΔ.
Αυτή την «παλινόρθωση» τη χρεώνει στον πόλεμο που υποτίθεται έχει εξαπολύσει στην «αριστερή» κυβέρνηση η «ολιγαρχία και το παλιό πολιτικό σύστημα», τα παλιά τζάκια και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία σύμφωνα πάντα με το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ θίγονται από τη διακυβέρνησή του.
Αυτή την «παλινόρθωση» κραδαίνει ως έναν διαρκή εκβιασμό απέναντι στην κοινωνική αγανάκτηση που φουντώνει κάτω από το βάρος της εφαρμοζόμενης πολιτικής του. Αν όμως υπάρχει κάτι που πριν και πάνω απ’ όλα οδηγεί σε αυτή την παλινόρθωση, δεν είναι άλλο από τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει. Γιατί δεν υπήρξε μεγαλύτερη δικαίωση της πολιτικής που εφάρμοσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρξε μεγαλύτερη αθώωση των δύο αυτών κομμάτων και των στελεχών τους, από το γεγονός ότι ήρθε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με την ταμπέλα της αριστεράς να συνεχίσει την εφαρμογή της, λέγοντας ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο». Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της κατά ΣΥΡΙΖΑ «νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης» και όχι η υποτιθέμενη επίθεση που δέχεται η «κυβερνώσα αριστερά» «από την ολιγαρχία», την οποία, όσο και αν θέλει να το ξεχάσουμε, πιστά υπηρετεί.
Η «δίκαιη» ανάπτυξη όπως τη γνωρίζουμε από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και το θεσμικό επενδυτικό ελντοράντο που χρόνια τώρα χτίζουν στην Ελλάδα, η «κοινωνική δικαιοσύνη» της ακατάσχετης φορομπηξίας για τον λαό και των ελαφρύνσεων για το μεγάλο κεφάλαιο και η «δημοκρατία» που χωράει στους τρομονόμους, τις συμφωνίες και τις επεμβάσεις της ΕΕ, στην οποία θα δίνουν καθημερινούς όρκους πίστης οι σύνεδροι του ΣΥΡΙΖΑ, συνθέτουν το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο της συζήτησης που θα διεξαχθεί στο Συνέδριό του.
Τα κροκοδείλια δάκρυα των συνέδρων για τα αλλεπάλληλα μέτρα και μνημόνια που ψηφίζουν, καθώς και το φάντασμα της «νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης» που επικαλούνται, θα χρησιμοποιηθούν για άλλη μια φορά για την καλλιέργεια των γνωστών αυταπατών.
4. Ανηλεής και διαρκής ο διασυρμός της αριστεράς
Η επίκληση της αριστεράς, αναγκαία σε κάθε εκδήλωση-δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να λείπει από το Συνέδριο. «Με την αριστερά μπροστά για την Ελλάδα που μας αξίζει», είναι το λογότυπο του 2ου Συνεδρίου. Η εμμονή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε στιγμή να υπενθυμίζουν την υποτιθέμενη σχέση τους με την αριστερά και ο εξευτελισμός που αυτή υφίσταται μέσω της υποτιθέμενης σχέσης, αποτελεί σίγουρα μια ξεχωριστή υπηρεσία προς τη μεγαλοαστική τάξη και το σύστημά της. Μια υπηρεσία που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να της προσφέρει.
Με τον Τσίπρα να καταγγέλλει την ολιγαρχία και το σάπιο σύστημά της, τον Παππά και τον Τσακαλώτο να αναθεματίζουν τα παλιά τζάκια και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τον Κατρούγκαλο να δηλώνει διαρκώς ότι είναι κομμουνιστής, καθώς και τις αμέτρητες καθημερινές δηλώσεις όλων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που παραπέμπουν στην αριστερά, επιχειρείται η διατήρηση του μεγάλου μύθου του ΣΥΡΙΖΑ. Η αδιάκοπη χρήση φράσεων, λέξεων και σχημάτων που ιστορικά χρησιμοποιεί η αριστερά και που στο Συνέδριο αναμένεται να έχουν την τιμητική τους δεν μπορεί πλέον να έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα από τον διασυρμό της, στο όνομα του πλαστού ομοιώματος που για λογαριασμό της έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτή την εμμονή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να υπενθυμίζουν διαρκώς ότι είναι αριστεροί, έχει κάθε λόγο να αναπαράγει και να υποβοηθά η κυρίαρχη τάξη και οι μηχανισμοί προπαγάνδας της. Ακριβώς γι' αυτό ο αστικός τύπος ανακαλύπτει και παρουσιάζει υποτιθέμενες διαμάχες μεταξύ «αριστερών» και «πολύ αριστερών» που εξελίσσονται κατά τη διεξαγωγή του Συνεδρίου. Γι' αυτό σύμφωνα με τα αστικά ΜΜΕ η «αριστερή διακυβέρνηση με ρεαλιστικά χαρακτηριστικά» του Παππά, πρόκειται να αναμετρηθεί με την «αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα» του Τσακαλώτου.
Ακριβώς γι' αυτό, την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική της φτώχιας, της ανεργίας και της υποτέλειας θέλει να τη χρεώνει σε μία αριστερή πολιτική και όχι σε μια κυβέρνηση που απλά συνεχίζει να εφαρμόζει τις μνημονιακές πολιτικές της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί ο ευτελισμός της αριστεράς σε μια περίοδο που τον πραγματικό λόγο, την πράξη και τα οράματά της έχει τόσο μεγάλη ανάγκη ο ελληνικός λαός αποτελεί ζητούμενο για την κυρίαρχη τάξη.
Γιατί έχει κάθε συμφέρον από τον συνεχή και ολοκληρωτικό διασυρμό της αριστεράς μέσα από την αξιοποίηση του πλαστού ειδώλου του ΣΥΡΙΖΑ. Και σε αυτό τον ολοκληρωτικό διασυρμό τής «αριστεράς» τους, οι εργασίες του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να συμβάλουν τα μέγιστα…
