Οι μέρες που πέρασαν (Πάσχα – Πρωτομαγιά) εκτός από τα συνηθισμένα για τους Χριστιανούς και τους αριστερούς, κομμουνιστές και προοδευτικούς ανθρώπους αναδείχνουν τον «σημειωμένο χρόνο» ως πεδίο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Συμπληρώθηκαν πριν λίγες ημέρες τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς, της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2-6 Μάρτη 1919).
Ανεξάρτητα από το πότε θα οριστούν οι βουλευτικές εκλογές το πολιτικό τοπίο διαβρώνεται και επηρεάζεται από την εκλογολογία και την αντιπαράθεση των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων γύρω από αυτήν.
Με αφορμή τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα αναρτήθηκε ένα σχόλιο του Θανάση Τσιριγώτη στην ιστοσελίδα prologos που έγραφε τα παρακάτω:
Εικόνα: Το Προεδρείο του 1ου Συνεδρίου - Από αριστερά: Γκούσταβ Κλίνγκερ, Ούγκο Έμπερλαϊν, Β.Ι. Λένιν, Φριτς Πλάτεν
Συμπληρώνονται φέτος 71 χρόνια από τη σφαγή στο Α’ΕΤΟ, (Α’ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών), στο Μακρονήσι, στις 29 Φλεβάρη και 1η Μάρτη, το 1948.
Oπωσδήποτε πρέπει να συμφωνήσουμε με τον απαισιόδοξο ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ο διεθνής ορίζοντας «σκοτεινός» και το λαϊκό κίνημα ανιχνεύει (ακόμα) δρόμους. Αλλά είναι άλλο πράγμα η απαισιοδοξία και άλλο η μοιρολατρία.
Η ενασχόληση με τον ιμπεριαλισμό και την οργάνωση του λαού δεν κόβει «εισιτήρια» στην τρέχουσα πολιτική πιάτσα. Είναι γιατί εχθροί και «φίλοι» των εργαζομένων στη χώρα -και όχι μόνο- φρόντισαν να απαξιώσουν τις δύο παραπάνω έννοιες.
